Πάνω από 25 τρισ. δολάρια σε δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα δαπανήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια από τα κράτη και τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για τη διαχείριση της βαθιάς οικονομικής κρίσης. Τα πακέτα αυτά εκτόξευσαν το παγκόσμιο χρέος στο πρωτόγνωρο ύψος των 226 τρισ. δολαρίων, το υψηλότερο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ενίσχυσαν και τον πληθωρισμό, προκαλώντας αλυσίδα ανατιμήσεων σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αυτό που συζητιέται τώρα είναι η αύξηση των επιτοκίων για να φρενάρει ο πληθωρισμός. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, ο κρατικός δανεισμός θα γίνει ακριβότερος και θα αυξηθούν τα χρέη, «υποσκάπτοντας» τις προσδοκίες της ανάπτυξης. Φαύλος κύκλος, δηλαδή, αφού το φάρμακο για τη μια ασθένεια του σάπιου καπιταλισμού γίνεται φαρμάκι για την άλλη. Τα χαμηλά επιτόκια από τις κεντρικές τράπεζες, ο δανεισμός κρατών με εγγύηση της ΕΕ, τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας αποτελούν τα επεκτατικά στοιχεία της μεγάλης κρατικής παρέμβασης για τη διαχείριση της κρίσης, σε αντίθεση με την προηγούμενη, όπου κυριάρχησαν τα περιοριστικά μέτρα και οι περικοπές. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ίδιο για τον λαό, που καλείται ξανά να πληρώσει τα σπασμένα, με «πράσινους» φόρους, αυξήσεις στις τιμές και τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης, θυσιάζοντας για άλλη μια φορά δικαιώματα και ανάγκες για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
«Αδικίες» βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ σε άρθρα του νέου «αναπτυξιακού» νόμου, υποσχόμενος να τις αποκαταστήσει αν γίνει κυβέρνηση. Το παράδειγμα που έφερε στη Βουλή, απευθυνόμενος στη ΝΔ, είναι χαρακτηριστικό: «Βάζετε την πολύ μικρή επιχείρηση να ανταγωνιστεί τη μεγάλη για να πάρει ενίσχυση από το ίδιο προκηρυσσόμενο καθεστώς (...) ο νόμος εισάγει αδικαιολόγητους περιορισμούς (...) οι συνεταιρισμοί, οι ενεργειακές κοινότητες και οι ΚοινΣΕπ απουσιάζουν εκκωφαντικά». Θυμίζουμε ότι οι «ενεργειακές κοινότητες» καθιερώθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια τις αναβάθμισε η ΝΔ, ως «εργαλεία» για την απολιγνιτοποίηση, στο πλαίσιο της «πράσινης μετάβασης». Ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζονται ως μικρές συνεταιριστικές επιχειρήσεις που θα δώσουν τάχα διέξοδο στους ανέργους της ΔΕΗ, μετατρέποντάς τους σε μικροεπιχειρηματίες μετά την απολιγνιτοποίηση. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το τυράκι στη φάκα, για να προχωρήσουν χωρίς αντιδράσεις τα αντιλαϊκά σχέδια στην Ενέργεια, ενώ όσες «κοινότητες» καταφέρουν να σταθούν στον ανταγωνισμό θα ενισχύσουν την παραπέρα συγκέντρωση της αγοράς από τους μεγάλους ενεργειακούς ομίλους. Αποκαλυπτικό είναι το παράδειγμα που μετέφερε το ΚΚΕ στη Βουλή: Η «ενεργειακή κοινότητα» της ΕΑΣ Αιτωλοακαρνανίας έχει κατασκευάσει το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στη Δυτική Ελλάδα και τώρα θέλει να κάνει και νέο στην Ηλεία, σε 6.000 στρέμματα, όπου βόσκουν τα κοπάδια τους 60 κτηνοτρόφοι! Για τέτοια ...«μικρομάγαζα» κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ να ακουμπήσουν κι αυτά το δάχτυλο στο μέλι των ενισχύσεων που πληρώνει από την τσέπη του ο λαός, θολώνοντας ταυτόχρονα τα νερά για χιλιάδες βιοπαλαιστές ΕΒΕ, που αγωνιούν για την επιβίωσή τους.
Κατά έξι μήνες μειώθηκε μεταξύ 2019 και 2020 το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα λόγω της COVID, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, επιβεβαιώνοντας ότι η τραγωδία που ζει ο λαός δύο χρόνια τώρα μόνο «παροδική» δεν είναι και ότι ανοίγει βαθιές πληγές. Η έκθεση αποτυπώνει και κάτι άλλο: Οτι στη χώρα μας το 35% των κατά κεφαλήν δαπανών για την Υγεία καταβάλλεται με απευθείας πληρωμές από τα νοικοκυριά, ενώ το 2019 το 8,1% του πληθυσμού (δεύτερο υψηλότερο στην ΕΕ) αναφέρει μη καλυπτόμενες ανάγκες στην Υγεία λόγω κόστους, απόστασης που πρέπει να διανυθεί ή χρόνου αναμονής. Ολα αυτά δεν αποτελούν «παραφωνία» ενός συστήματος Υγείας που «δούλευε ρολόι» και πριν από την πανδημία. Το ακριβώς αντίθετο. Είναι απευθείας «παράγωγα» της πολιτικής που στηρίζει την επιχειρηματική δράση στην Υγεία. Αλλωστε, οι επιχειρηματίες του κλάδου είναι οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους με τέτοια στοιχεία, τα οποία μεταφράζονται σε εκατομμύρια ευρώ στις τσέπες τους, στο φόντο και του ρημαγμένου δημόσιου συστήματος Υγείας. Μιζέρια, υποβαθμισμένες υπηρεσίες, αναξιοποίητες δυνατότητες εκεί που δεν υπάρχει κέρδος: Αυτή είναι η άλλη «όψη» της εμπορευματοποίησης της πιο ζωτικής ανάγκης του λαού, που παίρνει ολοένα και πιο επικίνδυνες διαστάσεις, αποτελώντας το «άγιο δισκοπότηρο» για όλες τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου