«Τα ισχυρά συνδικάτα δεν νομοθετούνται»: Με τον προκλητικό αυτό τίτλο αρθρογραφούσε χτες ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης στα «Νέα», σε ένα δισέλιδο αφιέρωμα στον συνδικαλισμό. Η εφημερίδα μέσα από το αφιέρωμα, μαζί και με άρθρο του προέδρου της ΓΣΕΕ, έκανε λόγο για «ελληνική εξαίρεση», ισχυριζόμενη ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται αυτό που γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία), εννοώντας τους μεγάλους αγώνες που διεξάγονται τους τελευταίους μήνες, σημειώνοντας ότι εκεί «τα συνδικάτα ξανακερδίζουν τη χαμένη τους δύναμη» κ.ο.κ.
Το αφιέρωμα, βέβαια, στο διά ταύτα δεν αφήνει παρερμηνείες. Ομολογεί ότι αυτό που θέλει είναι σωματεία και συνδικαλιστές που υιοθετούν τον «κοινωνικό εταιρισμό», που επιζητούν την «ισορροπία δυνάμεων» με την εργοδοσία, γιατί όπως αναφέρει «δεν υπάρχουν ικανοποιημένοι εργαζόμενοι χωρίς επιτυχημένες επιχειρήσεις».
Δεν κρύβεται λοιπόν η ανησυχία των αστικών επιτελείων για τους εργατικούς αγώνες, η αγωνία για την εξασφάλιση της «συνοχής», για να προληφθούν κοινωνικές εκρήξεις κόντρα στη γενικευμένη επίθεση στη ζωή του λαού και των παιδιών του.
Η ίδια άλλωστε εφημερίδα, που «συγκινείται» από τους μεγάλους αγώνες σε χώρες της Ευρώπης, δεν υπάρχει εργατική κινητοποίηση ειδικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, που να μην την έχει συκοφαντήσει. Δεν υπάρχει απεργία ούτε σε έναν κλάδο ή χώρο δουλειάς (π.χ. συγκοινωνίες, λιμάνι κ.α.), που από τις σελίδες της να μην έχει καλέσει την κυβέρνηση να παρέμβει για να «εφαρμοστεί ο νόμος», δηλαδή για να κατασταλεί.
Με τις ίδιες ανησυχίες, ο υπουργός Εργασίας καλεί «εργοδότες και εργαζόμενους» να αναζητούν «κοινούς παρονομαστές», για να «προστατευτούν αποτελεσματικά τα συμφέροντα και των δύο πλευρών», για «να πάει μπροστά η εθνική οικονομία». Επαναλαμβάνει ότι «δεν μπορούν να υπάρξουν εργαζόμενοι χωρίς εργοδότες». Σπεύδει να εξηγήσει ότι πρέπει να αποφεύγεται η «τυφλή σύγκρουση», ενώ απαιτεί «σοβαρότητα και εθνική ευθύνη», «κοινωνικό διάλογο», «αποφάσεις που ενισχύουν και τις δύο πλευρές και ωθούν την οικονομία».
Σε πλήρη αντιστοίχιση με όλα τα παραπάνω βρίσκεται ο αντεργατικός νόμος - έκτρωμα που ψήφισε πέρυσι η κυβέρνηση, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σε περισσότερα από τα μισά άρθρα, αλλά και του ΠΑΣΟΚ στο 80% των άρθρων. Γι' αυτό και ο υπουργός επικαλείται τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες που θέσπισε, το φακέλωμα συνδικαλιστών και συνδικάτων με το «Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων».
Ενώ, παίρνοντας τη σκυτάλη ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ μιλάει στο δικό του άρθρο για τη δύναμη της «ηλεκτρονικής καμπάνιας» των συνδικάτων, την «καινοτομία», τις «έξυπνες ψηφιακές εφαρμογές», σιγοντάροντας τη μετατροπή της συνδικαλιστικής δράσης σε «κλικ», των εργαζομένων σε followers και των συνδικαλιστών σε «influencers», μια πρακτική που συνδικαλιστικά στελέχη της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να καθιερώσουν σε αρχαιρεσίες μπροστά στα συνέδρια Εργατικών Κέντρων και της ίδιας της ΓΣΕΕ. Οι εργατοπατέρες, άλλωστε, που σήμερα λένε ότι «το συνδικαλιστικό κίνημα έμεινε όρθιο», στα χρόνια της προηγούμενης κρίσης έλεγαν ότι «οι απεργίες είναι παρωχημένες», μέσα στην πανδημία χαρακτήριζαν «γελοία» τα συνδικάτα που οργανώνουν αγώνες για την υπεράσπιση των εργαζομένων κ.ο.κ.
Οταν λοιπόν η κυβέρνηση, η ηγεσία της ΓΣΕΕ και τα αστικά επιτελεία μιλάνε για «ισχυρά συνδικάτα», το μόνο που θέλουν «ισχυρό» είναι τον μηχανισμό επιβολής «κοινωνικής ειρήνης», σωματεία - εργαλεία της εργοδοσίας, που θα σέρνουν τους εργαζόμενους στην υποταγή, μπας και αποφευχθούν «κοινωνικές συγκρούσεις», μπροστά στα ακόμα πιο δύσκολα που έρχονται. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι: Πραγματικά, ταξικά συνδικάτα - οργανωτές της διεκδίκησης και της πάλης τους.
Αλλωστε, και οι μεγάλες απεργίες που έγιναν από τους εργαζόμενους σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία κ.ά. οργανώθηκαν «από τα κάτω», κόντρα στους πρωτομάστορες του κοινωνικού εταιρισμού, οι ηγέτες των οποίων (π.χ. της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων) βουτηγμένοι στη σαπίλα βρέθηκαν μπλεγμένοι μέχρι και στο σκάνδαλο Qatargate. Είναι χαρακτηριστική η στάση της ηγεσίας της ΣΕΣ στις μεγάλες απεργίες στα διυλιστήρια που συγκλόνιζαν τη Γαλλία τον περασμένο Οκτώβρη. Οι εργατοπατέρες έκαναν τότε λόγο για «προληπτική απεργία», που «δεν τη χρειάζονται οι εργαζόμενοι», ενώ η γαλλική κυβέρνηση τους επιστράτευε. Αντίστοιχα στην Αγγλία η κυβέρνηση επιχειρεί να απαγορεύσει τις απεργίες, με μέτρα που και στην Ελλάδα επιχειρήθηκαν να περάσουν, αλλά οι εργαζόμενοι τα αντιπαλεύουν στην πράξη για να μείνουν στα χαρτιά.
Σε όλους αυτούς απαντούσαν οι Γάλλοι απεργοί, όταν τον περασμένο Οκτώβρη, σε μία από τις συγκεντρώσεις τους, έστελναν «στον αγύριστο» τις «οργανώσεις που επέλεξαν την προδοσία, που επέλεξαν την ντροπή», μαζί με εκείνους που λένε «ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι ο καπιταλισμός είναι το τέλος της ιστορίας και θα είναι η καθημερινότητα των εργατών».
Οι αγώνες σε χώρες της Ευρώπης αλλά και στην Ελλάδα, η κατάσταση που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη, αναδεικνύουν αυτό που η κυβέρνηση και τα Μέσα της επιχειρούν να αναποδογυρίσουν: Οτι τα κέρδη των ομίλων δεν συναντιούνται πουθενά με την ευημερία των εργαζομένων, ότι δεν υπάρχει κανένας «κοινός παρονομαστής». Οτι, αντίθετα, οι «επιτυχημένες επενδύσεις» προϋποθέτουν τσακισμένα εργατικά δικαιώματα, ωράρια - λάστιχο, μισθούς στα τάρταρα κ.ο.κ.
Αναδεικνύουν όμως και τη δύναμη των εργαζομένων, το γεγονός ότι «μόνο ο λαός σώζει τον λαό», αυτό που «ξορκίζουν» οι κυβερνήσεις και οι προπαγανδιστές τους μέσα από συστάσεις για «συγκατάβαση» και «κοινωνικό εταιρισμό». Και τελικά πως ό,τι κερδίζουν οι εργαζόμενοι το καταφέρνουν συσπειρωμένοι στα ζωντανά τους σωματεία, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τα κέρδη της, με την πολιτική των κυβερνήσεων που τα θωρακίζει.
Μια γραμμή πάλης που στην Ελλάδα εκφράζει το ΠΑΜΕ, με τα σωματεία που συσπειρώνει να αποτελούν το πιο μαχητικό τμήμα της εργατικής τάξης, που με την πάλη τους καταφέρνουν να αποσπούν και κατακτήσεις, όπως συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με αυξήσεις - ανάσες στους μισθούς, υπογραφή ΣΣΕ κ.ο.κ. Μια πάλη που έχει δείξει ότι μπορεί να «βάζει δύσκολα» σε κυβερνήσεις και εργοδοσία κόντρα στους «κοινωνικούς διαλόγους» της υποταγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου