Οι αντάρτισσες και οι κάλτσες της Βούλτεψη.
"Όταν ξεκινούσαμε για το Γράμμο είχαμε το οπλοπολυβόλο. Λέει η καημένη η Φώνη: "να βοηθάμε και μεις, να μπαλώσουμε, να ράψουμε...".
Λέω εγώ: "ΕΓΩ ΔΕ ΒΓΗΚΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΡΑΒΩ!"
"Συνεδρίασαν τα αδέλφια μου με τον πατέρα μου στο βουνό, εκεί που ήταν η στρούγκα μας, το μαντρί μας. Μου λέει ο πατέρας μου:
"Παιδί μου, άκου να σου πω. Ο μπαρμπα-Θύμιος λέει να σε πάω υπηρέτρια, να φύγετε, να γλιτώσετε. Αλλά εγώ, παιδάκι μου, όλη μου τη ζωή πάλευα για την ελευθερία όλου του κόσμου. Να σκλαβώσω το παιδί μου σ΄ αυτούς; Δεν ξέρω, ρε παιδί μου, τι να κάνω;"
"Μας πήραν οι αντάρτες, μας πήγαν στα έμπεδα. Στα έμπεδα μαθαίναμε το όπλο, λύση-συναρμολόγηση που λέγαμε.
Να μάθουμε να χειριζόμαστε το όπλο".
"Εμένα και άλλες δυο κοπέλες που ήμασταν οι πιο μικρές στα έμπεδα, μας πήγαν στα τηλέφωνα".
"Βρέθηκα στη σχολή ασυρματιστών. Ταυτόχρονα δούλευα κοντά σε έναν ασυρματιστή και το Κόμμα αποφάσισε να γίνω εγώ η ασυρματίστρια.
Με τοποθέτησαν στην 6η Μεραρχία".
"Μας έφερναν δελτία να διαβάζουμε. Εγώ β δημοτικού τελείωσα. Αρχίσαμε να μαθαίνουμε γράμματα. Είχαμε βιβλία, εφημερίδες...".
"Όταν μου δώσανε το όπλο μου δώσανε και ένα βιβλίο. Τι βιβλίο ήταν αυτό; Μου είπαν: "όπου στέκεσαι, αυτό θα το διαβάζεις, όπου μπορείς. Για να καταλάβεις τι σύστημα θέλουμε να χτίσουμε".
"Λέει ο εκπαιδευτής στο μάθημα προσανατολισμού: Ό,τι δεν καταλάβατε σημειώστε το, αύριο αν κάνουμε μάθημα, θα το συζητήσουμε. Μόλις είπε "σημειώστε το" λέω την πάτησα!
Το αντάρτικο θέλει γράμματα και εγώ γράμματα δεν ξέρω!
Την άλλη μέρα στο γιατάκι μου ήρθε δάσκαλος με βιβλία δημοτικού".
"Στο χωριό δεν έβγαινα τη νύχτα. Φοβόμουν. Κι ύστερα, στο βουνό, έπρεπε να φυλάξω σκοπιά νύχτα!"
"Ήμασταν τμήμα κρούσεως εδώ στην Πάρνηθα. Να περπατάς ώρες, φορτωμένη χειροβομβίδες, φυσιγγοθήκια, όπλα, σφαίρες... δεν ήταν εύκολη δουλειά! Και σαν φύση η γυναίκα ήταν πιο δύσκολο από ό,τι στον άνδρα".
"Περνούσαμε τα στάγιερ στο λαιμό μας. Μπροστά την σκανδάλη. Αν τύχει και ρίξουνε, εμείς έτοιμες ήμασταν!".
"Μας τρέμανε! Το έχουμε ζήσει αυτό! Ολόκληροι άνδρες, αξιωματικοί του στρατού μπροστά σε κοπελίτσες και μας τρέμανε!"
"Έδωσα όρκο στη συνέλευση να πιάσω μπουραντά. Και έπιασα έναν αξιωματικό από την Κρήτη. "Βουλγάρα, θα σε σκοτώσω!"
"Δεν είμαι Βουλγάρα, ούτε ξέρω βουλγάρικα. Ελληνίδα είμαι! Ελληνίδα παρτιζάνα! Έλα να με σκοτώσεις, αν μπορείς!"
"Μας παίρνουν νύχτα, να φύγουμε από τη μία κορυφή του Δαβάκη, να πάμε στην άλλη, να βρέχει, να βάζουν όλα τα κανόνια, μόνο η αεροπορία έλειπε, να πέφτουν κεραυνοί. Και να ακούμε η τάδε είναι τραυματισμένη! Βρεθήκαμε 4 γυναίκες και την σηκώσαμε.
Είχε πεταχτεί το μυαλό της έξω, σαν φελλός από τη μέση της κεφαλής της. Την σηκώσαμε, να γλιστράμε κι αυτή να τραγουδάει!
Απόψε θα πλαγιάσουμε σε δροσερό χορτάρι
θα δώσει και θα πάρει το γλέντι μας παιδιά
Η αγάπη θέλει φίλημα κι ο πόλεμος τραγούδια
στην κεφαλή λουλούδια κι φλόγα στην καρδιά
Ας έρθει ο χάρος για να δει με τι κορμιά θα μπλέξει
Ας έρθει κι ας διαλέξει πριν μπει στην μαύρη γη
Εμπρός μην χάνουμε καιρό κι ας μπούμε αράδα αράδα
Ελλάδα μας Ελλάδα αστέρι τ' ουρανού
Ελλάδα μας, Ελλάδα δεν βγαίνεις απ' το νου.
Εμπρός αδελφούλες μου! Κουράγιο!
Αυτή, με το μυαλό έξω! Ρουμελιώτισσα...
Σε κάτι μεγάλες αστραπές, έσβησε κι αυτή..."
Μαρτυρίες ανταρτισσών από το ντοκιμαντέρ "Καινούργιος ουρανός".
Φωτογραφία:
1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Πανελλήνιας Δημοκρατικής Ενωσης Γυναικών που συνήλθε στην Ελεύθερη Ελλάδα, στο Βίτσι, στις 1-8 του Μάρτη 1949, κάτω κυριολεκτικά από βομβαρδισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου