Ένα από τα πρώτα θέματα των τελευταίων ημερών στα ΜΜΕ είναι η λεγόμενη «ανήλικη παραβατικότητα». Αφορμή είναι διάφορα περιστατικά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, προκαλώντας προβληματισμό αλλά και φόβο, ειδικά ανάμεσα σε γονείς.
Ωστόσο χρειάζεται να μπούνε σε διαφορετικά κάδρα η δικαιολογημένη ανησυχία των γονέων από τις επιδιώξεις των περισσότερων τηλεοπτικών ρεπορτάζ. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι ήσσονος σημασίας τυχόν συστηματοποιημένες, επιθετικές συμπεριφορές αγοριών και κοριτσιών απέναντι σε συνομιλήκους τους, ούτε σημαίνει ότι δεν έχει αξία να αναφερθεί ότι «κλείνονται ραντεβού» ή «γίνεται διακίνηση ναρκωτικών και προκύπτουν διαφορές στη μοιρασιά», όπως ακούμε στα διάφορα ρεπορτάζ. Φαίνεται ότι το καινοτόμο (!) μέτρο της κυβέρνησης για «το κινητό στην τσάντα» απλά μετέφερε την εικόνα εκτός των τάξεων...
Αυτά τα ευαίσθητα θέματα από την πλειοψηφία των αστικών ΜΜΕ προσεγγίζονται με όρους θεαματικότητας και με ανομολόγητους στόχους.
Επισήμανση πρώτη: Άραγε πόσο ευαίσθητα μπορεί να είναι τα αστικά ΜΜΕ γύρω από το θέμα της βίας με θύμα ανηλίκους όταν είναι τα ίδια ακριβώς ΜΜΕ που ξεπλένουν την γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ με νεκρά και τραυματισμένα δεκάδες χιλιάδες παιδιά της Παλαιστίνης;
Επισήμανση δεύτερη: Αν θέλανε να μιλήσουν για την εγκληματική βία (και από ανήλικους), ας έκαναν τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τους ιδιωτικούς οπαδικούς στρατούς που διατηρούν οι μεγαλοκαπιταλιστές ιδιοκτήτες τους.
Οι όποιες αναλύσεις των διάφορων ρεπορτάζ καταλήγουν στα «πού οδεύει η νεολαία». Το πώς γεννιούνται τέτοιες συμπεριφορές μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και σε πρώτο πλάνο μπαίνει η καταστολή. Ας μιλήσουν οι ειδικοί, όπου «ειδικοί» είναι οι ποινικολόγοι, οι δικηγόροι, οι απόστρατοι της αστυνομίας, ο υπουργός προστασίας του Πολίτη και οι επί παντός επιστητού συστημικοί δημοσιογράφοι.
1. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει ότι γενικά «έτσι είναι η νεολαία». Δεν είναι. Εκτός αν θέλουν να την κάνουν. Είναι συνειδητή η προβολή μόνο αυτών των εικόνων, που είναι όντως αποκρουστικές. Όπως επίσης είναι συνειδητό το θάψιμο των αντίθετων εικόνων, όπως πχ από το πρόσφατο Φεστιβάλ ΚΝΕ-«Οδηγητή». Από το γεγονός δηλαδή ότι δεκάδες χιλιάδες μαθητές διασκέδασαν, συζήτησαν, παρουσίασαν τις δημιουργίες τους και «έζησαν» τι μπορεί να φτιάξει η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός και το αγωνιστικό πνεύμα...
2. Αλήθεια ποιοι κουνάνε το δάκτυλο; Το κράτος που π.χ άφησε 200 νεονάζι να διανύσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα και να φτάσουν έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ, όπου είχαμε τη δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ; Η τηλεόραση και οι περσόνες των social media που σερβίρουν με την σέσουλα τις σάπιες αξίες του συστήματος; Τα πρωϊνάδικα της υποκριτικής ευαισθησίας ή μήπως τα reality ανθρωποφαγίας; Ποιοι μαθαίνουν στα παιδιά από τις πιο τρυφερές ηλικίες ότι «εσύ είσαι και κανένας άλλος», «πάτα επί πτωμάτων για τους στόχους σου», «το παν είναι το χρήμα» κ.ά.; Δηλαδή τι περίμεναν να παράγει αυτή η επιθετική και πολύμορφη συστημική προπαγάνδα, αν όχι να κάνει ένα τμήμα νέων σαν τα δικά τους μούτρα;
3. Ισχύει ότι διάφορα ερεθίσματα σε τμήματα νέων (όπως διάφοροι βόθροι που «βγαίνουν» από τη μουσική βιομηχανία), προάγουν αυτά τα πρότυπα. Ένα νταηλίκι με αρχές την υπακοή στον δυνατό-πλούσιο, την χρήση ουσιών, το μίσος μαζί με την επιθετική συμπεριφορά απέναντι στον αδύναμο, την προσπάθεια να δείξει ένας νέος στα social media ότι είναι κάποιος άλλος από αυτό που πραγματικά είναι κ.ά. Ωστόσο η εικόνα συμπληρώνεται και με άλλες εξελίξεις, όχι άσχετες, όπως το γεγονός ότι η καλλιτεχνική παιδεία έχει εξοβελιστεί από το Λύκειο (και υποβαθμιστεί στις υπόλοιπες βαθμίδες), η ενασχόληση με τον πολιτισμό (χορός, μουσική, ζωγραφική κ.ά) ειδικά τώρα είναι πολύ ακριβό σπορ για την πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών ενώ ο «ανταγωνισμός» και η εμπορευματοποίηση έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στον αθλητισμό που μολύνει και το κύτταρό του, τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Παράλληλα το σχολείο γίνεται όλο και πιο εχθρικό απέναντι στα παιδιά καθώς μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο και επίσης «αρένα ανταγωνισμού» στην οποία δεν ξεκινάνε όλοι από την ίδια αφετηρία, με την καλή οικονομική κατάσταση μίας οικογένειας να δίνει πολλές φορές προβάδισμα. Αυτοί είναι ορισμένοι παράγοντες που επιδεινώνονται και συμπληρώνονται και από άλλες πλευρές όπως το τι συμβαίνει σε κάθε σπίτι, το πώς οι όροι δουλειάς και ζωής επηρεάζουν τις σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.
4. Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι τα υπαρκτά περιστατικά ανήλικης παραβατικότητας τροφοδοτούνται από κοινωνικούς παράγοντες που κανένα «panic button για μαθητές» (πρόκειται για εξαγγελία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη) δεν μπορεί να τιθασεύσει. Παράλληλα κάτω από τον όρο «ανήλικη παραβατικότητα» διάφοροι πανέξυπνοι επιχειρούν να βάλουν ακόμα και τις μαθητικές κινητοποιήσεις! Ίδιο το εμπόριο ναρκωτικών με την διεκδίκηση καλύτερου σχολείου!
5. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα φτωχών παιδιών που την ζωή τους την παίρνουν στα σοβαρά, διεκδικούν να γίνει καλύτερη, παλεύουν με κάθε μέσο να μάθουν και να γνωρίσουν τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιστήμης, της τέχνης, της ανθρώπινης εργασίας αλλά και να γνωρίσουν τα «καλύτερα παιδιά», πρότυπα αγωνιστών και αγωνιστριών, του χτες και τους σήμερα, που έμειναν στην Ιστορία και γράφουν και τώρα Ιστορία γιατί έχουν θέσει το ΕΓΩ τους στην υπηρεσία του ΕΜΕΙΣ και στην μεγάλη υπόθεση του αγώνα «για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου