«Χωρίς όριο» η στήριξη του κεφαλαίου

Οποιος θέλει να έχει μια εικόνα για το πώς ανοίγουν οι «διάδρομοι των επενδύσεων», δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στη συνέντευξη του υπουργού Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, το περασμένο Σαββατοκύριακο στο «Εθνος». Η συνταγή, κλασική περίπτωση διαχείρισης για την ανάκαμψη από την καπιταλιστική κρίση, έχει περίπου ως εξής: «εν αρχή ην» η απαξίωση κεφαλαίου, το καθάρισμα δηλαδή από υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, με το λεγόμενο «εξωδικαστικό μηχανισμό», που όπως λέει ο υπουργός θα συμβάλλει στη «χωρίς όριο διαγραφή επιχειρηματικών χρεών». Και μετά μπουκώνουν το κεφάλαιο με φτηνό χρήμα (εξ ου και η αγωνία της κυβέρνησης για γρήγορο κλείσιμο της «αξιολόγησης» και ένταξη στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ), αναπτυξιακούς νόμους, που σύμφωνα με τον υπουργό θα παράσχουν «480 εκατ. ευρώ με τη μορφή χρηματικών ενισχύσεων και επιχορηγήσεων για την περίοδο 2016 - 2022, και πάνω από 3 δισ. ευρώ σε φοροαπαλλαγές μέχρι το 2031», πάμφθηνο και «επιδοτούμενο» από το αστικό κράτος εργατικό δυναμικό με μέτρα «επιχορήγησης ιδιωτικών επιχειρήσεων για την πρόσληψη 10.000 ανέργων» κ.ο.κ. Κι όλα αυτά, με «κάβα» τα παλιά και νέα μέτρα που τσάκισαν και συνεχίζουν να τσακίζουν την εργατική τάξη. Να, ποιο είναι το περιβόητο «ταξικό πρόσημο» της κυβερνητικής πολιτικής.

Αναλαμπές... 

 

Σταχυολογούμε από άρθρο της «Κυριακάτικης Αυγής»: «Ενώ είναι παραπάνω από βέβαιο πως η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά από την εξουσία (...) ο Τσίπρας δεν ανέβηκε στο Μαξίμου με επανάσταση. Ωστε να προχωρήσει άμεσα σε ριζικές ανατροπές. Αλλά με τον δημοκρατικό τρόπο, μέσω εκλογών. Είναι, επομένως, υποχρεωμένος να σεβαστεί τους κανόνες και τις διαδικασίες της Δημοκρατίας. Και τους ρυθμούς της, τους όσο βραδείς. Και με το όποιο κόστος (...) Σ' αυτά τα δύο χρόνια έχουν ήδη γίνει πολλά (...) που από τη μια τεκμηριώνουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς για άσκηση πολιτικής "ταξικής μεροληψίας" υπέρ των αδυνάτων. Κι από την άλλη προετοιμάζουν τη χώρα για θεσμικού χαρακτήρα εκσυγχρονιστικές ανατροπές (...) Μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια, ασφαλώς δεν μπορούσαν να γίνουν τα πάντα. Δεν μπορούσαν να 'ρθουν τα πάνω κάτω (...) γιατί, απλώς, δεν γινόταν. Με τίποτα...». Είναι πράγματι άξιος σχολιασμού ο απολογισμός που κάνει η «Αυγή» για το δίχρονο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας με το κεφάλι κάτω την άγρια πραγματικότητα που ζει ο λαός, καθώς η πολιτική που εφαρμόζει είναι συνέχεια και κλιμάκωση εκείνης των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Το πιο εξοργιστικό όμως είναι η προσπάθεια της κυβερνητικής «Αυγής» να καλλιεργήσει προσδοκίες και αναμονές ότι στο τέλος της διαδικασίας που εγκαινίασαν οι εκλογές πριν από δύο χρόνια, υπάρχει η κατάληψη της ...εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε όλα θα είναι ριζικά διαφορετικά! Ομολογουμένως, πρόκειται για μια εντυπωσιακή ...αναλαμπή από το οπορτουνίστικο παρελθόν του (σοσιαλδημοκράτη) ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να χειραγωγήσει το λαό και να προχωρήσει ανεμπόδιστα η πολιτική του κεφαλαίου...

Ζητήματα με μεγάλο «βάθος»

 

Ολοένα και περισσότερα δημοσιεύματα και αναλύσεις στον Τύπο αναφέρονται στο μπλεγμένο κουβάρι των ανταγωνισμών για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας, που συνδέονται άμεσα με τα παζάρια για τη διευθέτηση του Κυπριακού. Τα κοιτάσματα στην κυπριακή ΑΟΖ, η συνεκμετάλλευσή τους με το Ισραήλ, η γειτνίαση αυτών των κοιτασμάτων με τα επίσης πλούσια υποθαλάσσια αποθέματα της Αιγύπτου, η αξιοποίησή τους για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης, ανταγωνιστικά προς τα σχέδια που προωθεί η Ρωσία, είναι μερικά από τα στοιχεία που κάνουν ακόμα πιο περίπλοκη την κατάσταση γύρω από το Κυπριακό, επαληθεύοντας ότι τα ζητήματα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, που εμφανίζονται ως «αγκάθι» για τη λύση, κρύβουν από πίσω τους μεγάλο «βάθος». Για παράδειγμα, ένα από τα ζητήματα που προβάλλει η Τουρκία, για να αποκτήσει έρεισμα στην απαίτηση να παραμείνουν για πολλά ακόμα χρόνια τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί, είναι ότι θέλει να διασφαλίσει πως η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα έχει «μερτικό» από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στην ΑΟΖ του νησιού. Ακόμα πιο περίπλοκη γίνεται η κατάσταση με τους «παίχτες» που συμμετέχουν στη νομή της ενεργειακής πίτας, καθώς πρόκειται για μονοπώλια ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που στον πόλεμο της Συρίας δρουν απέναντι στη Ρωσία, όταν η Τουρκία, ένας από τους βασικούς παράγοντες στο Κυπριακό, προσπαθεί να ενισχύσει τους δεσμούς της με τη Μόσχα. Επομένως, οι γεωπολιτικές - οικονομικές προεκτάσεις του ζητήματος είναι αυτές που καθορίζουν το περιεχόμενο της συζητούμενης λύσης, η οποία αποτυπώνει όλο το «μάλλε - βράσε» των αντιθέσεων και των εύθραυστων συμβιβασμών, που ενισχύουν αντί να εκτονώνουν την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και τους κινδύνους για τους λαούς.

Μια συζήτηση από τα παλιά

 

Μια προσφιλής συζήτηση από τα παλιά επανέρχεται αυτές τις μέρες, με αφορμή τα στοιχεία της Eurostat, σύμφωνα με τα οποία το ωριαίο κόστος εργασίας αυξήθηκε το 2016 για τη «μη επιχειρηματική οικονομία», εν αντιθέσει με την «επιχειρηματική», στην οποία μειώθηκε. Από μερίδα των ΜΜΕ, που πιέζουν την κυβέρνηση να επιταχύνει τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, απλώνοντας «βούτυρο στο ψωμί της», ο «μη επιχειρηματικός» τομέας ταυτίστηκε αποκλειστικά με το Δημόσιο και έδωσε το έναυσμα να φουντώσει πάλι η αποπροσανατολιστική συζήτηση για το ποιοι εργαζόμενοι (δημόσιοι ή ιδιωτικοί εργάτες και υπάλληλοι) «πληρώνουν τη νύφη» στην επιχείρηση της δημοσιονομικής σταθερότητας και της οικονομικής ανάκαμψης. Το υπουργείο Οικονομικών παρενέβη χτες για να δώσει διευκρινίσεις αναφορικά με την κατηγοριοποίηση που κάνει η Eurostat στην καταγραφή των στοιχείων, αλλά στην πραγματικότητα έσπευσε να διαβεβαιώσει τους επικριτές της ότι και στο Δημόσιο οι περικοπές και οι άλλες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις «πιάνουν τόπο», εξίσου μάλιστα με τον ιδιωτικό τομέα. «Η μη επιχειρηματική οικονομία δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστικά δημόσιος τομέας αλλά ένας συνδυασμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και δεν επιτρέπει παραπλανητικά συμπεράσματα περί αθρόων προσλήψεων στο Δημόσιο ή δημοσιονομικής εκτροπής», αναφέρει χαρακτηριστικά το υπουργείο, διαλύοντας κάθε υποψία «μεροληψίας» υπέρ των εργαζομένων στον κρατικό τομέα στην άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής...

 Ριζοσπάστης