Στη «Δευτέρα Παρουσία»

«Μεταξύ σποράς και θερισμού μεσολαβεί πάντα ένα χρονικό διάστημα. Οι επενδύσεις θέλουν τον χρόνο ωρίμανσής τους και για να μετατραπούν σε αυξήσεις εισοδημάτων (...)». Αυτά είπε ο υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, σε συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής», με προφανή στόχο να καλλιεργήσει προσδοκίες στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι οι θυσίες δίχως τέλος για την ανάκαμψη της οικονομίας θα έχουν για έπαθλο την αύξηση των εισοδημάτων. Δεν προκαλεί εντύπωση η ...χοντροκοπιά με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγελάσει το λαό και να ανανεώσει την ανοχή του στην πολιτική που τον εξαθλιώνει. Αλήθεια, όμως, πόσο θα χρειαστεί να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα για να ωριμάσει η «σπορά» των επενδύσεων και να αρχίζει να «καρπίζει» το εισόδημα; Και πόσο μεγάλος θα είναι αυτός ο «καρπός»; Και πόσο πιο βαθιά θα χωθεί ο λαός στη φτώχεια για να «φυτρώσουν» αυτές οι περίφημες επενδύσεις; Απαντήσεις σε ορισμένα από αυτά τα ερωτήματα δίνει η μελέτη του ΔΝΤ, ενός από τους τέσσερις «θεσμούς» του κουαρτέτου, όπου γίνεται η πρόβλεψη ότι η ανεργία θα επανέλθει στα επίπεδα του 2009 μόνο μετά από 21 χρόνια! Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει σταθερή ανάπτυξη της οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα ιδιαίτερα αμφίβολο. Κατ' αντιστοιχία, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για αυξήσεις στο εισόδημα ανήκουν στη σφαίρα της ...«Δευτέρας Παρουσίας». Πολύ περισσότερο που στα χρόνια της κρίσης, οι μισθοί έχουν κατακρημνιστεί στην κυριολεξία και οι σχέσεις εργασίας έχουν σμπαραλιαστεί.

Εχασε το μέτρημα

 

Με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Π. Πολάκη, δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς, αν σε συνέντευξή του την Κυριακή δεν αναπαρήγαγε όλη την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι με την πολιτική του ανοίγει τάχα δρόμους για βαθύτερες αλλαγές προς όφελος του λαού, έστω κι αν αναγκάζεται τώρα να πάρει κάποια επώδυνα μέτρα λόγω της συγκυρίας. Λέει, λοιπόν, ο Πολάκης ότι «δεύτερος συμβιβασμός δεν είναι ανεκτός ούτε από εμάς, ούτε από την κοινωνία», ότι «στην ιστορία της ταξικής πάλης δεν υπάρχουν μονόδρομοι», ότι «το παλιό σύστημα κάνει απέλπιδα προσπάθεια να μας ρίξει» και ότι «δηλώνουμε παρών όχι για να διαχειριστούμε καλύτερα την κατάσταση, αλλά για να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας». Αν κάτι αποδείχτηκε πιο καθαρά στο δίχρονο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει και ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων είναι ασυμβίβαστη με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αυτό το ζουν από πρώτο χέρι τα λαϊκά στρώματα και στον τομέα της Υγείας, όπου η κατάσταση είναι κυριολεκτικά άθλια, εξαιτίας των περικοπών των κρατικών δαπανών, της εμπορευματοποίησης του κρατικού τομέα και της παραπέρα ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών, που αθροίζονται στις προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Οσο για το «δεύτερο συμβιβασμό» που «δεν είναι ανεκτός», μάλλον έχει χάσει το μέτρημα ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική τους ήταν ανέκαθεν συμβατή με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτή είναι η βάση των αλλεπάλληλων συμβιβασμών που επεδίωκαν και έκαναν με τους «θεσμούς». Το ίδιο (καθ' ομολογία τους) αναζητούν και τώρα...

Σκουπιδιών επιχειρήματα... 

 

Πώς τεκμηριώνει η κυβέρνηση ότι παράγει φιλολαϊκό έργο; Με το απίθανο επιχείρημα του Αλ. Φλαμπουράρη σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι «δεν υπάρχει άνθρωπος που να ψάχνει στα σκουπίδια για το φαγητό του»! Πέρα από το ότι μάλλον δεν είναι και τόσο «παρατηρητικοί» εκεί στην κυβέρνηση, τέτοιες, πραγματικά προκλητικές, τοποθετήσεις δείχνουν και πού βάζουν τον πήχη για την κάλυψη των αναγκών των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων εν έτει 2017. Βεβαίως, δεν είναι καινοφανείς τέτοιες τοποθετήσεις. Θυμίζουμε το στόχο του Γ. Παπανδρέου πριν εκλεγεί πρωθυπουργός, να «μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο» και τη... «δέσμευση» Αλ. Τσίπρα (επίσης πριν εκλεγεί), «να μην υπάρχει πολίτης που δεν θα έχει ένα πιάτο φαΐ». Βεβαίως, εξασκούν όλη αυτή τη μαστοριά τους στην καλλιέργεια των μειωμένων απαιτήσεων, την ίδια στιγμή που μπουκώνουν τους μονοπωλιακούς ομίλους με πακτωλό κονδυλίων για να «ανακάμψουν». Αυτό που ανήκει στην εργατική τάξη δεν είναι ένα πιάτο φαΐ, που «καταφέρνει» να μην το βρίσκει στα σκουπίδια σφίγγοντας κι άλλο το ζωνάρι, αλλά όλος ο πλούτος που τον παράγει με το μόχθο της.

Πού είναι η διαφορά;

 

«Αντί για 1.600 ευρώ που έδινε στους ανέργους το Πρόγραμμα Voucher, που καταρτίστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα δίνει έως και 5.500 ευρώ». Περίπου σαν να ...βρέχει ευρώ περιέγραψε η «Αυγή» το ανασχεδιασμένο από την κυβέρνηση πρόγραμμα κατάρτισης και πιστοποίησης ανέργων 29 - 64 ετών. Πριν, όμως, ζηλέψει κανείς τους ανέργους και την τύχη τους, ας ρίξει μια ματιά στις ...λεπτομέρειες: Το πρόγραμμα, στο οποίο θα ενταχθούν 23.000 «ωφελούμενοι», προβλέπει επίδομα 2.600 ευρώ, για τη συμμετοχή τους σε 120 ώρες θεωρητικής κατάρτισης και 500 ώρες πρακτικής άσκησης. Το άθροισμα των 5.500 ευρώ προκύπτει από τα σχέδια για προώθηση του 45% των «ωφελούμενων» σε επόμενο πρόγραμμα «εγγυημένης απασχόλησης», μετά το τέλος του «voucher». Τα πράγματα, δηλαδή, δεν αλλάζουν σε τίποτα, σε σχέση με όσα είναι ήδη γνωστά από τα αντίστοιχα προγράμματα των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής: Οι άνεργοι θα παίρνουν 5 ευρώ την ώρα για τη θεωρητική κατάρτιση (120 ώρες) και θα δουλεύουν για 4 ευρώ την ώρα, ως πρακτικά ασκούμενοι, για πέντε περίπου μήνες (500 ώρες) σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Οπως παλιότερα, έτσι και τώρα, οι άνεργοι πληρώνονται στο τέλος του προγράμματος. Και κάτι τελευταίο: Οσο μοιάζουν τα προγράμματα, που μετατρέπουν τους ανέργους σε τζάμπα εργατικό δυναμικό, άλλο τόσο μοιάζουν και οι τίτλοι στις εφημερίδες που τα διαφημίζουν. Ετσι, κατ' αντιστοιχία της «Αυγής», πριν από τέσσερα χρόνια, κάποιες άλλες εφημερίδες έβλεπαν «επίδομα 2.700 ευρώ σε 35.000 ανέργους», στο αντίστοιχο πρόγραμμα του υπουργού της ΝΔ, Γ. Βρούτση...

Ριζοσπάστης