Το πρίσμα

Η «Bild» μεταφέρει απόψεις στελεχών του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού ότι αν η ελληνική κυβέρνηση δεν αποδεχτεί συμφωνία με νέα μέτρα, τότε το Grexit προβάλλει ξανά μπροστά της. Η έξοδος από το ευρώ παρουσιάζεται ως πιθανό ενδεχόμενο και από «αναλυτές» στην Ελλάδα, οι οποίοι, πέρα από το να εκφράζουν υπαρκτές ανησυχίες της αστικής τάξης, προσπαθούν να δραματοποιήσουν τη διαπραγμάτευση και να δημιουργήσουν κλίμα πιεστικών διλημμάτων στο λαό. Την ανάγκη να συζητήσει η Βουλή την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα «χωρίς ταμπού», σημείωσε ο πρώην υπουργός και σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Ξυδάκης. Μόλις την περασμένη Κυριακή, ο υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, δήλωνε ότι «ζούμε στην εποχή της αβεβαιότητας» και ότι «το σενάριο εξόδου της χώρας από το ευρώ υπάρχει μόνο ως θεωρητική πιθανότητα, κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχει και η πιθανότητα διάλυσης της Ευρωζώνης». Ο μελλοντικός πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΕ προέβλεψε ότι «σε 18 μήνες ίσως δεν υπάρχει καν ευρώ», ενώ σε άλλη συνέντευξη, ο πρέσβης της Ρωσίας στην ΕΕ δήλωνε ότι υπάρχει ισχυρό ενδεχόμενο για μια «μικρότερη και πιο συνεκτική ΕΕ». Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι η ρευστότητα στην ΕΕ και η αβεβαιότητα για το μέλλον της παραμένει, στο έδαφος των δυσκολιών στην απαξίωση κεφαλαίου και στην καπιταλιστική ανάκαμψη, που ανατροφοδοτούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να βλέπει ο λαός τις εξελίξεις, για να μην τρομοκρατείται από αυτούς που θέλουν να τον εκβιάσουν. Το ζήτημα είναι να παρέμβει σε κάθε ενδεχόμενο στις εξελίξεις, παλεύοντας ενάντια στη συνέχιση της χρεοκοπίας του, είτε εντός είτε εκτός Ευρωζώνης...

Ολες οι «δημοκρατικές δυνάμεις»

 

«Τραμπ εναντίον όλων» έγραφε χτες η «Αυγή», αναπαράγοντας, μεταξύ άλλων, και το κάλεσμα του Μπ. Ομπάμα για διαδηλώσεις «υπέρ της δημοκρατίας». Τα καλέσματα αυτά, μαζί με πολλά παρόμοια τις τελευταίες μέρες, προσπαθούν περίτεχνα να δημιουργήσουν ένα δίπολο, που από τη μία θα είναι οι «δημοκρατικές δυνάμεις» όλου του κόσμου και από την άλλη «μη δημοκρατικοί» πολιτικοί όπως ο Ντ. Τραμπ. Βεβαίως, στις «δημοκρατικές δυνάμεις» τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ εκτός από τον Μπ. Ομπάμα περιλαμβάνουν και την πολυεθνική «Starbucks», αλλά και επιχειρήσεις - κολοσσούς όπως την «Αmazon», που διαμαρτύρονται για την αντιμεταναστευτική πολιτική Τραμπ. Αλλωστε, όπως διαβάσαμε στο σάιτ του ΣΥΡΙΖΑ, «άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις» διαδηλώνουν εναντίον του. Αλίμονο όμως αν η απάντηση της εργατικής τάξης και των λαών όλου του κόσμου, σε βαθιά αντιδραστικές πολιτικές υποστήριξης του κεφαλαίου, όπως του νέου Αμερικανού Προέδρου, μπορούσε να δοθεί σε συμπαράταξη με το ίδιο το κεφάλαιο και αστούς εκπροσώπους του, που είναι η πηγή της αντίδρασης. Τέτοια καλέσματα κύριο στόχο έχουν να αθωώσουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, φορτώνοντας τα δεινά που προκαλεί σε κάποιους «ιδιόρρυθμους» - «αντιδημοκράτες» - αστούς πολιτικούς. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνιά τόσο για την οργάνωση των «δημοκρατικών δυνάμεων» ενάντια στον Τραμπ, μπορεί να ξεκινήσει από τον συγκυβερνήτη του Π. Καμμένο, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποθεώνει τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ...

Τότε πανηγύριζαν... 

 

«Σοκαρισμένοι» εμφανίζονται διάφοροι αρθρογράφοι των εφημερίδων και του διαδικτύου από το γεγονός ότι Ελληνες επιχειρηματίες ιδρύουν εταιρείες με έδρα τη Βουλγαρία και στη συνέχεια προσλαμβάνουν Ελληνες εργαζόμενους, τους οποίους όμως απασχολούν στην Ελλάδα και τους πληρώνουν με μισθούς Βουλγαρίας ή ακόμα και με κουπόνια. Μάλιστα, ο πόνος όσων ασχολήθηκαν με το θέμα είναι ότι με τον τρόπο αυτό, το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας χάνει πολύτιμες εισφορές. Αν ψάξει κανείς πίσω στο χρόνο, θα ανακαλύψει ότι οι ίδιοι που σήμερα διαμαρτύρονται για την εγκατάσταση επιχειρήσεων στη Βουλγαρία και τα κόλπα με την απασχόληση του εργατικού δυναμικού, είναι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια πανηγύριζαν για τις άμεσες ξένες επενδύσεις ελληνικών κεφαλαίων στη γείτονα χώρα και τη συνεισφορά τους στην ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Από τότε βέβαια κύλισε πολύ νερό στ' αυλάκι...

... τώρα κλαψουρίζουν

 

Το 2007 η Βουλγαρία έγινε μέλος της ΕΕ. Με αυτόν τον τρόπο, θωράκισε και ενίσχυσε την αντεργατική της νομοθεσία, έγινε κοινωνός των τεσσάρων ελευθεριών κίνησης, που σε συνδυασμό με άλλες συνθήκες για την εγκατάσταση των επιχειρήσεων και την απασχόληση του εργατικού δυναμικού, δίνουν την ευκαιρία στους Ελληνες «αετονύχηδες» επιχειρηματίες να κάνουν τις δουλειές τους «καθαρά» και «νόμιμα», για να αυξάνουν τα κέρδη τους από την εκμετάλλευση φτηνότερης εργατικής δύναμης. Επομένως, ας αφήσουν την κλάψα. Ο πόνος τους δεν είναι για τους εργαζόμενους, που έφτασαν να δουλεύουν και στην Ελλάδα με μισθούς πείνας, ενώ οι πληρωμές με κουπόνια αντί για μισθό είναι και εδώ γενικευμένο φαινόμενο. Αλλωστε, το ομολογούν και οι ίδιοι ότι για τα αφεντικά νοιάζονται. Γι' αυτό οι παρεμβάσεις τους καταλήγουν στο αίτημα να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα και να δοθούν κίνητρα, προκειμένου να γίνει πιο φιλικό το επιχειρηματικό περιβάλλον και να «επαναπατριστούν» επιχειρήσεις που μεταναστεύουν.

Ριζοσπάστης