Τα δικά τους ερωτήματα...

Ο λαός να μη δεχτεί να πληρώσει για άλλη μια φορά την «νύφη», αλλά πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του διεκδικώντας την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του

Θα βγει ή δεν θα βγει η Ελλάδα στις αγορές; Θα είναι ή δεν θα είναι τα επιτόκια μικρότερα από την προηγούμενη έξοδο; Θα επηρεάσει ή όχι η απόφαση του ΔΝΤ για το ελληνικό κρατικό χρέος; Με αυτά και άλλα ερωτήματα προσπαθούν να «ζαλίσουν» τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα κυβέρνηση και αστικά επιτελεία, τις μέρες αυτές, λίγο - πολύ παλεύοντας να τους κάνουν «κοινωνούς» της αγωνίας του κεφαλαίου, που ζητάει επιπλέον «ζεστό» χρήμα και πρόσβαση σε φτηνό δανεισμό. Για το λαό, βέβαια, άλλα πρέπει να είναι τα ερωτήματα: Θα πληρώσει ή όχι για μια ακόμα φορά την «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» των αγορών με νέα δυσβάστακτα μέτρα, όπως ήδη έχει ψηφίσει η κυβέρνηση; Υπάρχει ποτέ περίπτωση να «ξεμπλέξει» από τα αντιλαϊκά μέτρα που απαιτούν οι «αγορές», σήμερα για την έξοδο και αύριο για τη διατήρηση και σταθεροποίηση σε αυτές; Και το βασικότερο, υπάρχει περίπτωση τα σχέδια και οι στόχοι του κεφαλαίου να συμπίπτουν στο παραμικρό με τις δικές του σύγχρονες ανάγκες ή πρέπει να τις διεκδικήσει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους στόχους του; Ερωτήματα ρητορικά...

Ψεύτικες προσδοκίες

 

Με αφορμή την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στο υπουργείο Εργασίας, πολλά γράφτηκαν χτες στον Τύπο για το στόχο μείωσης της ανεργίας. Με τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες να εστιάζουν στα όσα ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, στις εξαγγελίες δηλαδή για επιδοτήσεις και εισφοροαπαλλαγές της εργοδοσίας, και άλλα αστικά επιτελεία να τους απαντούν πως για τη δημιουργία θέσεων εργασίας χρειάζονται κι άλλα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου σε κλάδους όπως ο Τουρισμός, μέτρα που υποτίθεται δεν παίρνει αρκετά αποφασιστικά η κυβέρνηση. Τι λένε, δηλαδή, και οι μεν και οι δε στους ανέργους; Οτι για να δουν άσπρη μέρα, μονόδρομος είναι η καπιταλιστική ανάκαμψη. Κι ότι πρέπει στο όνομα αυτής της ανάκαμψης να ματώνουν στο διηνεκές, είτε για να εξασφαλίζουν οι εργοδότες «ζεστό» χρήμα και εισφοροαπαλλαγές και να προσλαμβάνουν, είτε για να πηγαινοέρχονται οι ίδιοι ανάμεσα στην ανεργία και τη δουλειά με όρους «γαλέρας» για να εξασφαλίζουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Οι εργαζόμενοι τίποτα δεν έχουν να προσδοκούν βάζοντας «πλάτη» στους στόχους του κεφαλαίου. Αντίθετα πρέπει να τους βάλουν «απέναντι», παλεύοντας ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για να ικανοποιηθούν οι δικές τους ανάγκες.

«Δείξε μου το φίλο σου... »

 

«O Σόιμπλε ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την επιβολή της περικοπής της 13ης σύνταξης. Και ενώ χιλιάδες οικογένειες βυθίζονται ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια, ο Σόιμπλε καταγράφει ταυτόχρονα χοντρά κέρδη από τους τόκους», δήλωσε ο υποψήφιος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος, Μ. Σουλτς, για να αξιοποιηθεί ...δεόντως από την ελληνική κυβέρνηση. Οι περικοπές των συντάξεων, που συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δεν επιβάλλονται από «έξω», αλλά από «μέσα» και συγκεκριμένα από το ελληνικό κεφάλαιο, που απαιτεί μέτρα μείωσης του λεγόμενου μη μισθολογικού «κόστους», αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις κ.λπ. Αντίστοιχα μέτρα παίρνονται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, χωρίς να εξαιρούνται οι πιο αναπτυγμένες, όπως η Γερμανία. Οι Σοσιαλδημοκράτες, που συγκυβερνούν με τους Χριστιανοδημοκράτες, έχουν συμφωνήσει π.χ. σε όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, ενώ προτείνουν «πάγωμα» των συντάξεων στο 48% του μέσου μισθού, βυθίζοντας πολλούς συνταξιούχους στη φτώχεια. Αναγνωρίζοντας τη φτώχεια των συνταξιούχων στη Γερμανία, ο Σουλτς περιλαμβάνει στο προεκλογικό του πρόγραμμα τη «σύνταξη αλληλεγγύης», δηλαδή συντάξεις λίγο πάνω από το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (γύρω στα 800 ευρώ ορίζεται στη Γερμανία), για ανθρώπους που έχουν εργαστεί ακόμη και για 40 χρόνια. Επομένως, η «άλλη», η «σοσιαλδημοκρατική» συνταγή διαχείρισης, κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή είναι, αλλά και εδώ ισχύει το «δείξε μου το φίλο σου...».

Το γαλλοαμερικανικό «φλερτ»

 

Την περασμένη βδομάδα συζητήθηκε πολύ η πρόσκληση του Ντόναλντ Τραμπ στις επίσημες εκδηλώσεις για την επέτειο από την Αλωση της Βαστίλης (η πρώτη Αμερικανού Προέδρου μετά από πολλά χρόνια). Οπως συζητήθηκαν και επισημάνσεις του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, που υποδεχόμενος τον φιλοξενούμενο ομόλογό του είπε ότι «στον τομέα της ασφάλειας» η διμερής σχέση είναι «αδιασάλευτη», ότι «οι απόψεις μας είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες...» όσον αφορά την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας». Αλλά και ο Ντόναλντ Τραμπ έπλεξε το εγκώμιο του Μακρόν, χαρακτηρίζοντάς τον «εξαιρετικό Πρόεδρο».

Φιλοφρονήσεις και επισημάνσεις σαν κι αυτές έχουν τη σημασία τους να καταγράφονται, ειδικά σε μια περίοδο που, γενικά, η απόσταση μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ μεγαλώνει σε διάφορα «μέτωπα», όπως φάνηκε και στην τελευταία Σύνοδο του G20, όπως είχε φανεί και στη Σύνοδο του G7 πριν λίγο καιρό. Ανεξάρτητα αν οι ΗΠΑ επιστρέψουν ή όχι στη Συμφωνία του Παρισιού, όπως προέβλεψε σε συνέντευξή του ο Πρόεδρος Μακρόν, η ουσία είναι ότι η Γαλλία κάνει τα κουμάντα της, επιδιώκοντας μια πολιτική συνεργασίας με τις ΗΠΑ που να μην δεσμεύεται από τις αντιθέσεις των ΗΠΑ με την ΕΕ και ιδιαίτερα με τη Γερμανία. Εξάλλου, παρά τις ευχές για την ανάγκη ανασύστασης του «γαλλογερμανικού άξονα», η απόσταση ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία παραμένει μεγάλη σε μια σειρά ζητήματα...

Ριζοσπάστης