«Ανακούφιση»

Νομοσχέδιο για την «ανακούφιση» των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ ισχυρίζεται ότι ετοιμάζει η κυβέρνηση από Σεπτέμβρη, ενώ διαρρέεται ότι θα υπάρχουν και διατάξεις για τις αναπηρικές συντάξεις. Με δεδομένο ότι η σχετική ενημέρωση γίνεται μέχρι στιγμής κατ' αποκλειστικότητα από τις επιλεκτικές διαρροές του υπουργείου Εργασίας, μπορεί να υποθέσει κανείς πολλά για το πραγματικό περιεχόμενο του επικείμενου νομοσχεδίου. Μπορεί επίσης να συμπεράνει ότι υπηρετεί και προπαγανδιστικές ανάγκες, με δεδομένο ότι από Σεπτέμβρη μπαίνουμε για τα καλά στον «αστερισμό» της τρίτης «αξιολόγησης», στην οποία περιέχονται αντιλαϊκά μέτρα με το τσουβάλι, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους ελευθεροεπαγγελματίες και την εφαρμογή της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, η οποία με βεβαιότητα θα οξύνει τον ανταγωνισμό και θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα σε πολλές μικρές επιχειρήσεις. Απ' αυτήν τη σκοπιά δεν είναι παράξενο ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να βελτιώσει παλιότερες ρυθμίσεις για το (πενιχρό) επίδομα ανεργίας των ΕΒΕ, για το οποίο πληρώνουν εισφορές από το 2011, αλλά επίδομα δεν βλέπουν... Οσο για τις συντάξεις αναπηρίας, οι διαρροές κάνουν λόγο για παράταση στην καταβολή τους στο ακέραιο για ένα εξάμηνο, αν η επανεξέταση του ασθενούς καθυστερεί από τα ΚΕΠΑ χωρίς δική του υπαιτιότητα. Ετσι, ο ανάπηρος θα μπορεί με την άνεσή του να περιμένει τη σειρά του, μέχρι το «σφαγείο» των ΚΕΠΑ να εξετάσει την περίπτωσή του και (κατά τα ειωθότα) να αποφασίσει την οριστική διακοπή της σύνταξης...

Ανασύνθεση

 

Γράφαμε χτες στη στήλη για το εύλογο «ενδιαφέρον» που δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τις διεργασίες και τις κινήσεις ανασύνθεσης στο χώρο της «κεντροαριστεράς», όπου το ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις της λεγόμενης «παλιάς σοσιαλδημοκρατίας» προσπαθούν να παίξουν διακριτό ρόλο. Αντίστοιχο ενδιαφέρον για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει βέβαια και από την άλλη πλευρά, καθώς το ομολογημένο ζητούμενο της ανασύνθεσης είναι να διασφαλιστούν στο μέλλον ισχυρές πολυκομματικές κυβερνήσεις, που θα καθοδηγήσουν και θα εφαρμόσουν τις «μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος», δηλαδή το κεφάλαιο και η κερδοφορία του. Τελευταίο «επεισόδιο» σ' αυτό το σίριαλ της «νέας κεντροαριστεράς» και των πολιτικών - κυβερνητικών συμμαχιών της, ήταν η παρέμβαση του Π. Κουρουμπλή, ο οποίος, αναφερόμενος σε πρόσφατο άρθρο του Κ. Λαλιώτη, ισχυρίστηκε ότι «δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». Το επόμενο διάστημα, και μέχρι την εκ νέου διαμόρφωση του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, έχουμε ακόμα να δούμε πολλά. Το ζητούμενο είναι να οξύνει ο λαός τα ταξικά του αντανακλαστικά και να διακρίνει μέσα στη θολούρα ότι όλα αυτά τα σχέδια και οι διεργασίες εξελίσσονται στον αντίποδα των δικών του πραγματικών συμφερόντων, αφού στόχο έχουν την αναπαραγωγή της αντιλαϊκής πολιτικής και τη θωράκιση του συστήματος που τον τσακίζει.

Μέτρο σύγκρισης... 

 

Για «αχό» σε σχέση με την υπόθεση του ΟΑΣΘ και τον ορισμό της νέας διοίκησης κάνει λόγο η κυβέρνηση. Και πράγματι, ο «αχός» που σήκωσε, παρέα με τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ήταν μεγάλος, με σκοπό να κρυφτεί το πραγματικό περιεχόμενο των αλλαγών στον Οργανισμό. Τι δηλαδή; Το γεγονός ότι το κυβερνητικό σχέδιο, με την ουσία του οποίου δεν διαφωνούν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, παρά τους τσακωμούς για τα επιμέρους, είναι ένα σχέδιο - «γέφυρα» για την επόμενη φάση της ιδιωτικοποίησης, μέχρι ο σημερινός ΟΑΣΘ να «εξυγιανθεί» με ευθύνη της προσωρινής διοίκησης και να παραδοθεί (σύμφωνα και με όσα προβλέπει η στρατηγική της ΕΕ για τον κλάδο) «κερδοφόρος» και «αμόλυντος» στους επόμενους ιδιώτες επενδυτές. Αποκαλυπτικό είναι επίσης ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως «υπόδειγμα» τη δομή και τη λειτουργία των αστικών συγκοινωνιών στην Αττική για να περιγράψει τη «νέα πορεία» του ΟΑΣΘ.

... και κριτήριο

 

Τι βλέπουν όμως τα λαϊκά στρώματα στην Αθήνα; Βλέπουν «απ' την καλή κι απ' την ανάποδη» τα «καλά» της «απελευθέρωσης» στον κλάδο, με την εκτίναξη των εισιτηρίων, τα τεράστια προβλήματα στο συγκοινωνιακό έργο, με τις μεγάλες καθυστερήσεις και τα εκατοντάδες παροπλισμένα οχήματα κ.ο.κ., ενώ οι εργαζόμενοι βλέπουν μισθούς και δικαιώματα να τσεκουρώνονται και την ασφάλειά τους πάνω στη δουλειά να παίζεται κορόνα - γράμματα. Το μέτρο σύγκρισης επομένως για το λαό, άρα και το κριτήριο απέναντι σε όσα υλοποιεί η κυβέρνηση, δεν μπορεί να είναι ούτε αυτό, ούτε βέβαια η προηγούμενη κατάσταση, που διαχρονικά δημιούργησαν οι αστικές κυβερνήσεις, αλλά η ικανοποίηση της σύγχρονης ανάγκης για συγκοινωνίες ασφαλείς, φτηνές για τα λαϊκά στρώματα, με πλήρη δικαιώματα για τους εργαζόμενους.

Ριζοσπάστης