Ο ιδεότυπος της δεξιάς

Ο ιδεότυπος της δεξιάς είναι λιγότερο ή περισσότερο παρόμοιος, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Σκοταδισμός, πολιτική και πολιτισμική καθυστέρηση, ανικανότητα στην κατανόηση των αιτιών, έφεση στην παραχάραξη των αποτελεσμάτων, αυτιστικός ατομικισμός στα όρια του κοινωνικού αυνανισμού, απέχθεια προς κάθε έννοια διασάλευσης της «αρχέγονης» κανονικότητας.

Σύμφωνα με αυτόν, στην ελευθερία της σκέψης και της πράξης αντιπαραβάλλεται η «ελευθερία» της κατανάλωσης, στην συλλογική κοινωνική διεκδίκηση η κενή ματαιοδοξία του ατομικού δρόμου, στο κοινωνικό συμφέρον ο χυδαίος ατομικός ωφελιμισμός, στην κοινωνική αλληλεγγύη ο αστικός ανθρωπισμός με την μορφή της ΜΚΟ, στην ζωή, η επιβίωση, στην αξιοπρέπεια, ο φετιχισμός του χρήματος.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Ο δεξιός άνθρωπος, ο σκυφτός άνθρωπος, είναι ο «άνθρωπος που κλείνεται στο θηκάρι του», για να ανασύρουμε απ’ την μνήμη μας, το γνωστό διήγημα του Τσέχοφ. Είναι ο τύπος ανθρώπου που ζει με τους κανόνες, θρέφει τους κανόνες με την ίδια του την ύπαρξη, αναλαμβάνει τον ρόλο του θεματοφύλακα των κανόνων, απέναντι σε κάθε πιθανή απειλή. Είναι ο «Κέρβερος» του συστήματος καθώς μέσω αυτού αναπαράγεται, και ταυτόχρονα το αναπαράγει. Είναι και συνείδηση μπλέκονται έτσι, σε ένα θανάσιμο ταγκό, όπου κάθε βήμα αποτελεί σπονδή και ταυτόχρονα οδύνη για μια κοινωνία που αποσαθρώνεται εκ των έσω. Για μια κοινωνία που ασφυκτιά, μέσα στο δηλητηριώδες οξυγόνο που ξερνά.

Ο δεξιός άνθρωπος, είναι κραυγαλέα πραγματικότητα. Δεν αποτελεί λογοτεχνικό δημιούργημα ή φαντασιακό αποκύημα.

Είναι ο δικαστής, που φυλακίζει, κατάσχει, οδηγεί στην αυτοκτονία ανθρώπους για χρέη προς το Δημόσιο ή προς τις τράπεζες, οχυρωμένος πίσω από ψεύδος της αντικειμενικής νομιμότητας. Λειτουργώντας ως όργανο άσκησης «έννομης βίας» , διαπράττοντας ουσιαστικά κοινωνικό έγκλημα εκ προθέσεως,, που φυσικά δεν έχει προβλεφθεί απ’ τον νομοθέτη. Έκπληξη θα ήταν το ανάστροφο.

Είναι ο «ελέω θεού» ιερέας, που διαμέσου εκπληκτικά «δαιδαλώδους» σκέψης, ταυτίζει το θρησκευτικό υπερφυσικό πρόταγμα με την δεξιά, ως επίγεια έκφρασή του. Οικοδομώντας έτσι μια πρωτοφανής διανοητική αλληλουχία, όπου η δεξιά εκπροσωπεί την θρησκεία,άρα οι θρησκευόμενοι πρέπει να είναι δεξιοί, ώστε να αναπαράγεται η δεξιά, και να συνεχίζεται επαγωγικά, όπως και απρόσκοπτα, η μισθοδοσία του «άγιου πατέρα». Ποίμνιο, εκλογική πελατεία και πηγές χρηματοδότησης, συγκροτούν έτσι, μια καινοφανής τρισυπόστατη, «οντολογία του πνεύματος».

Είναι ο «έγκριτος σχολιαστής» που εμφανίζει ως μοναδική ορθολογικότητα , την δική του. Δηλαδή την ορθολογικότητα των αφεντικών του. Είναι ο «δημοσιογράφος» που συχνάζει ως καλλωπιστικό φυτό στα σαλόνια της εξουσίας, και αμείβεται αδρά για να εθίζει την άβουλη μάζα, στην αποδοχή της εξωραϊσμένης απόλυτης «αλήθειας», των κάθε φορά εργοδοτών του.

Είναι ο «ευυπόληπτος» πολίτης , ο εύθυμος καταναλωτής, ο «υγιής» επιχειρηματίας, ο πειθήνιος υπάλληλος, ο τρομαγμένος νοικοκύρης, ο έντρομος τηλεθεατής, ο «ελεύθερος » ψηφοφόρος, που δημιουργεί τους όρους διαρκούς αναγέννησης της δεξιάς υποκουλτούρας.

Ακόμη και αν ψηφίζει, «αριστερά»…

Δεν είναι ο «άλλος». Δεν είναι ο «άγνωστος». Είσαι εσύ. Είναι το είδωλό σου στο καθρέπτη, που πρέπει επιτέλους και πραγματικά, να του γυρίσεις την πλάτη.

πρώτη δημοσίευση στο Εργατικό Περιοδικό Praxis

theradicalmarxismproject.wordpress.com