«Πυλώνας» εξαπάτησης

Πηγή: Eurokinissi

Ως «βήμα» προς την «Ευρώπη των κοινωνικών δικαιωμάτων» προβάλλεται από την κυβέρνηση το αποτέλεσμα της «Κοινωνικής Συνόδου» των ηγετών κρατών της ΕΕ, στο Γκέτεμποργκ, την περασμένη Παρασκευή.

Βεβαίως, όταν οι εργαζόμενοι ακούν την ΕΕ και τα επιτελεία της να μιλάνε για «κοινωνικά δικαιώματα», καταλαβαίνουν από την πείρα τους ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα».

Άλλωστε, τα 20 σημεία στα οποία κατέληξε η Σύνοδος, στην ουσία επιβεβαιώνουν ότι ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων» (ΕΠΚΔ) είναι άλλο ένα εργαλείο κατοχύρωσης της ευελιξίας στην αγορά εργασίας της ΕΕ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όμως, έχει αποδειχθεί «μανούλα» στο να κάνει το μαύρο άσπρο, να καλλιεργεί κάλπικες προσδοκίες στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, για να τους κρατάει δεσμευμένους στο στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.


Στο παραμύθι λοιπόν της «δίκαιης ανάπτυξης», η κυβέρνηση επιστρατεύει και όσα συζητήθηκαν στην «Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής», μεταξύ αυτών και τις δεσμεύσεις για δήθεν «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων».

Κυβέρνηση και ΕΕ σκόπιμα βάζουν μπροστά τον όρο «συλλογικές διαπραγματεύσεις» και αφήνουν σε δεύτερο πλάνο τις «συλλογικές συμβάσεις», επειδή η επαναφορά τους δεν είναι ούτε στα άμεσα, ούτε στα πιο μακροπρόθεσμα σχέδιά τους. Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε αναπροσαρμογή γίνει στην εργατική νομοθεσία, δεν πρόκειται να φέρει ανάκτηση απωλειών, αλλά θα είναι κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, η Κομισιόν θέτει δύο προϋποθέσεις για την επαναφορά των «συλλογικών διαπραγματεύσεων». Αφενός, «κοινωνικοί εταίροι» να μπορούν να συμφωνήσουν και σε μειώσεις μισθών, όταν το επιβάλλει η οικονομική συγκυρία. Αφετέρου, να διατηρηθεί η διαφοροποίηση στους μισθούς για τους νέους εργαζόμενους, προκειμένου να ευνοείται τάχα η είσοδός τους στην αγορά εργασίας.

Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η επαναφορά των «συλλογικών διαπραγματεύσεων» νοείται από την κυβέρνηση και την ΕΕ ως ενίσχυση και διεύρυνση του «κοινωνικού διαλόγου», που θα γίνεται βέβαια με κριτήριο τη θωράκιση και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτά περιγράφονται άλλωστε και σε όλα τα κείμενα που υπογράφουν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τους εταίρους τους σε ΕΕ - ΔΝΤ.

Επίσης, στον ΕΠΚΔ, που χαρακτηρίζεται από την κυβέρνηση ως «πρόταγμα των κοινωνικών προτεραιοτήτων» της ΕΕ, σημειώνεται ανάμεσα σε άλλα ότι «προάγει την πολυμορφία των εργασιακών σχέσεων» και ότι ο κατώτατος μισθός πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το «επίπεδο παραγωγικότητας». Επίσης, ότι οι μισθοί καθορίζονται «υπό το πρίσμα των εθνικών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών...». Γίνεται δηλαδή καθαρό ότι η στρατηγική του κεφαλαίου υπαγορεύει τη γενίκευση της «ευελιξίας» και την «προσαρμογή» της τιμής της εργατικής δύναμης στις «αντοχές» της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας.

Προς επίρρωση των παραπάνω, ο ΣΕΒ δεν έχει πάψει να επαναλαμβάνει ότι «βέλτιστη πρακτική» συνιστά η γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων και πως ούτε συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται για επαναφορά της εργατικής νομοθεσίας στην προ κρίσης κατάσταση, κάτι για το οποίο έχει δεσμευτεί και η κυβέρνηση, με την υπογραφή του 3ου μνημονίου. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα αντεργατικά «προαπαιτούμενα» που τώρα ετοιμάζεται να ψηφίσει.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι το περιβόητο «κεκτημένο» της ΕΕ, που επαναλαμβάνει ο Αλ. Τσίπρας, είναι ένα και το εξής: Η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και αυτό το «κεκτημένο» απαιτεί διαρκώς φθηνότερη εργατική δύναμη και ένταση της εκμετάλλευσης, με ένα πλέγμα νόμων, κατευθύνσεων και οδηγιών που περιλαμβάνει ρυθμίσεις από τον κατώτερο μισθό μέχρι το ωράριο εργασίας και την Κοινωνική Ασφάλιση, κατοχυρώνοντας ακριβώς αυτή τη στρατηγική στόχευση.

Γι' αυτό χρειάζεται οι εργαζόμενοι, με οργανωμένη πάλη μέσα από τα συνδικάτα, να αντιπαραβάλουν το δικό τους «πλέγμα» διεκδικήσεων, που αποτυπώνεται και στην πάλη για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, βάζοντας πλάτη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να αγωνιστούν για αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς, για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, παλεύοντας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 21 Νοέμβρη 2017.

902gr