Η Τουρκία κατέλαβε το Αφρίν στη ΒΔ Συρία που εκκενώθηκε από
τους κατοίκους κι εγκαταλείφθηκε από τους Κούρδους μαχητές του, η Τουρκία
αντιπαρατίθεται με τη χώρα μας στο
ζήτημα της Κυπριακής ΑΟΖ και των ερευνών για ανακάλυψη κι εξόρυξη υδρογονανθράκων, η Τουρκία προφυλακίζει στα σύνορα στον Έβρο έλληνες στρατιωτικούς
που αποπροσανατολίστηκαν και μπήκαν σε τούρκικο έδαφος –και συνεχίζει ένας
ακόμα γύρος από παζαρέματα και απειλές,
ανταλλάγματα και πιέσεις, οξύνσεις και προσεγγίσεις, και πώς να βολευτούν όλοι
οι ενδιαφερόμενοι, ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ κι από κοντά, εκτός των άλλων, και το
αλληλοεξαρτώμενο μικρομέγαλο δίδυμο Ελλάδας και Τουρκίας.
Και ξανά
οι ανταγωνισμοί και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σ’ ένα περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης οικονομίας
παίρνουν τη μορφή ανταγωνισμών ανάμεσα σε εθνικά κράτη και υπάρχει ο
κίνδυνος να παρασύρουν λαούς σε πολεμικές συγκρούσεις. Και πάλι θα είναι βασικό
επιχείρημα η υπεράσπιση της πατρίδας
απέναντι σε κάποιαν άλλη πατρίδα, κι έτσι να δικαιολογούνται βία και εγκλήματα
που θα συμβαίνουν. Αλλά όμως και πολλοί προβληματισμοί για τη στάση των εργατικών και
λαϊκών τάξεων σε τέτοια περίπτωση μοιάζει να κινούνται σ’ ένα δημαγωγικό
αντιιμπεριαλισμό που αποφεύγει ν’ αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη κατάσταση. Γιατί αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι πως
ο εθνικισμός προσαρμοζόμενος και μεταβαλλόμενος στις νέες κάθε φορά συνθήκες
συγχωνεύεται με τον πατριωτισμό, την αγάπη και αφοσίωση στην πατρίδα, την
επιθυμία υπηρέτησης των συμφερόντων της με συγκεκριμένες πράξεις, δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα ταυτότητας και
καλλιεργώντας το αίσθημα της κοινότητας και του ανήκειν σε κάτι διαρκές μέσα
στο χρόνο, ιδιαίτερα στις λαϊκές μάζες.