Καμιά εμπιστοσύνη!

«Η Ελλάδα είναι μία χώρα ασφαλής που δεν χρειάζεται να φοβάται», που «διαθέτει ισχυρές διπλωματικές συμμαχίες που αυξάνουν την ασφάλειά της». «Τα δίκαιά της (σ.σ. της Ελλάδας) προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο». «Να μην φοβόμαστε θερμό επεισόδιο, να μην φοβόμαστε τίποτε», «η Τουρκία απομονώνεται», εκτίθεται ως «κράτος - παρίας στη διεθνή σκηνή...». Οι παραπάνω είναι μερικές από τις ατάκες του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλου, από συνεντεύξεις του τις τελευταίες μέρες, σχετικά με τα Ελληνοτουρκικά. Στην ουσία, καλεί το λαό να μην ανησυχεί για τις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την αστική τάξη της Τουρκίας, από τα σενάρια για αλλαγές συνόρων στην περιοχή, με αλλαγές στις διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες. Αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση είναι να καθησυχάσει τους εργαζόμενους, να ενισχύσει την πεποίθηση ότι είναι άστοχη η λαϊκή επαγρύπνηση και εγρήγορση απέναντι στις επικίνδυνες εξελίξεις, τους ανταγωνισμούς, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την ελληνική εμπλοκή κι ότι τώρα χρειάζεται απόλυτη ταύτιση με την κυβέρνηση, εμπιστοσύνη στη «διπλωματική δεινότητα» των υπουργών και στους διεθνείς συμμάχους (ΝΑΤΟ και ΕΕ), που είναι όμως παράγοντες αστάθειας και πολέμων στην περιοχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει μια «μαγική εικόνα» αναφορικά με τις εξελίξεις. Από τις συντάξεις και τους μισθούς μέχρι τις συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, είναι πολλά και χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του τι συμβαίνει στο λαό όταν η κυβέρνηση καλλιεργεί τον εφησυχασμό. Γι' αυτό το «καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, τους χειρισμούς της και τους συμμάχους της» πρέπει να ακουστεί τώρα ακόμα πιο δυνατά από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Ρίσκο

 

Η αποκάλυψη του «Ριζοσπάστη» ότι στα σχέδια ιδιωτικοποίησης ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ προβλέπονται νέα τιμολογιακή πολιτική, ανατιμήσεις και χαράτσια, με γνώμονα την εξασφαλισμένη σε κάθε περίπτωση κερδοφορία των μετόχων, είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική για τον πακτωλό προνομίων στο κεφάλαιο, διευκολύνσεων και «ασφαλιστικών δικλίδων», που σηματοδοτεί η επιχείρηση προσέλκυσης επενδύσεων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία. Τα προνόμια αυτά «συνδράμουν» το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και συνολικά την ένταση της εκμετάλλευσης, όπως προκύπτει και από το σύνολο των αντεργατικών μέτρων, από τις προηγούμενες και τη σημερινή κυβέρνηση. Εξάλλου, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία περίπτωση: Αντίστοιχες προκλητικές προβλέψεις υπάρχουν από τους αυτοκινητόδρομους και την εξασφάλιση των κατασκευαστικών ομίλων έως τις λεγόμενες «ενεργοβόρες» βιομηχανίες και τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, ενώ το κεφάλαιο δεν «ξεδιψά» ποτέ, ζητώντας κι άλλα τέτοια μέτρα, στο φόντο και των «αβεβαιοτήτων» που γεννά ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός. Πέρα από τα υπόλοιπα, όλα αυτά ξεσκεπάζουν και μερικά από τα παραμύθια που διακινούνται από τα αστικά επιτελεία, όπως ότι τάχα οι καπιταλιστές «διακινδυνεύουν» και «παίρνουν ρίσκα» και γι' αυτό «ανταμείβονται», ή ότι έχουν απέναντί τους ένα δήθεν «εχθρικό» αστικό κράτος. Το ακριβώς αντίθετο: Εχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Αυτά πρέπει να τους πάρουν από τα χέρια οι εργαζόμενοι, για να δουν τις δικές τους ανάγκες να ικανοποιούνται, και όχι των καπιταλιστών.

Τεκμηρίωση

 

Τις προάλλες, ο υφυπουργός Εργασίας Τ. Πετρόπουλος άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην εφαρμόσει η κυβέρνηση την ψηφισμένη νέα περικοπή στις συντάξεις, με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, που προβλέπεται από του χρόνου. Πέρα από το γεγονός ότι τέτοιες «υποσχέσεις» είναι ανέξοδες για την κυβέρνηση, έχει αξία να δει κανείς την «τεκμηρίωση» που έδωσε ο υφυπουργός, για να την κάνει πιο εύπεπτη στους συνταξιούχους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι «θα έχουμε το περιθώριο βελτιώσεων», επειδή «εμείς με τον ν. 4389 (σ.σ. τον περιβόητο νόμο - λαιμητόμο) διατηρήσαμε για σχεδόν τρία χρόνια τώρα τη συνταξιοδοτική δαπάνη κάτω από το 16,2%» του ΑΕΠ, όπως προβλέπει δηλαδή η συμφωνία με τους δανειστές. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι «τηρούμε το 16,2% (...) Αν θα το ρίξουμε στο 15%, θα έχουμε 1,2% διαφορά». Δηλαδή, ως ...ελπίδα για τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους, από την οποία θα προκύψουν τάχα «βελτιώσεις», η κυβέρνηση παρουσιάζει το ακόμα μεγαλύτερο τσεκούρωμα των κονδυλίων για τις συντάξεις! Αυτό ακριβώς, όμως, είναι και το «ζουμί» της υπόθεσης: Πίσω από την κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης βρίσκεται ο στόχος του κεφαλαίου και του κράτους για ολοένα και μεγαλύτερη απαλλαγή τους από το «κόστος» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτόν το στόχο υπηρετεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της. Γι' αυτό, όχι μόνο δεν πρόκειται να φέρουν «βελτιώσεις» για τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους, αλλά έχουν ήδη στο τραπέζι τα σχέδια για νέα χτυπήματα στο Ασφαλιστικό, όπως επιβεβαιώνουν π.χ. οι τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ σε εκδηλώσεις ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών...

Κριτήρια

 

Συστηματική είναι η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας να πείσει ότι τα «ακαδημαϊκά κριτήρια» είναι ο οδηγός στις αναδιαρθρώσεις και στη νέα αλλαγή του χάρτη που δρομολογεί στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Το επαναλάμβανε διαρκώς όταν προωθούσε το εγχείρημα της συγχώνευσης των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά σε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, το κάνει και όποτε μιλά για τις «συνέργειες» που προωθούνται σε άλλα Ιδρύματα, όπως πρόσφατα μεταξύ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και των ΤΕΙ Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας. Ομως, η επίκληση ακόμα κι αυτών των «θολών» «ακαδημαϊκών κριτηρίων» ακυρώνεται από την ίδια την πραγματικότητα, που δεν μπορεί να κρυφτεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, που παρουσιάζεται ως υπόδειγμα από την κυβέρνηση και η λειτουργία του χαιρετίστηκε από εφοπλιστές, βιομηχάνους, επιχειρηματίες, ακόμα και πρεσβείες. Ολοι αυτοί δεν πανηγυρίζουν προφανώς για τα «ακαδημαϊκά κριτήρια» που επέβαλαν την ίδρυση του νέου Πανεπιστημίου. Τα κριτήρια συγχωνεύσεων και αλλαγών στην Ανώτατη Εκπαίδευση καθορίζονται από το στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου. Ουδεμία σχέση έχουν με την ανάγκη των φοιτητών - σπουδαστών για πρόσβαση σε δουλειά με δικαιώματα, με τη διασφάλιση εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων στους διδάσκοντες και σε όλο το προσωπικό των Ιδρυμάτων, με την παραγωγή έρευνας προς όφελος των λαϊκών αναγκών.

Ριζοσπάσης