Ωμός εκβιασμός

Να λοιπόν που ο εκβιασμός παίρνει σιγά σιγά σχήμα και μορφή: Σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη, η κατάσταση των τραπεζών με τα «κόκκινα» δάνεια απαιτεί «ριζικές λύσεις», που συνίστανται είτε στην απογείωση των πλειστηριασμών είτε σε μια νέα ανακεφαλαιοποίησή τους. Με άλλα λόγια, ο αντιπρόεδρος και υπουργός της κυβέρνησης βάζει στο λαό το εξής δίλημμα: Θέλεις να πληρώσεις για την «εξυγίανση» των τραπεζών με την απώλεια του σπιτιού σου ή να καταβάλεις από την τσέπη σου το αντίτιμο μιας γενναίας ανακεφαλαιοποίησης, όπως αυτές που έγιναν στο παρελθόν και στοίχισαν δεκάδες δισ. ευρώ στο λαό; Ο εκβιασμός αυτός είναι «πιασάρικος» για να νομιμοποιήσει την άρση ακόμα και της στοιχειώδους προστασίας που υπήρχε μέχρι σήμερα για τη λαϊκή κατοικία από τις τράπεζες και τα κοράκια των funds, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» αυτών που δεν χρωστάνε, ή χρωστάνε λιγότερα, απέναντι σ' αυτούς που είναι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό και κινδυνεύουν στην επόμενη στροφή να χάσουν το σπίτι τους. Μανούλα επομένως η κυβέρνηση και στην «προληπτική» χειραγώγηση των αντιδράσεων από την επικείμενη εκτόξευση των πλειστηριασμών. Κυρίως, όμως, αναδεικνύεται ξανά μανούλα στη διεκπεραίωση των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων, δηλώνοντας αποφασισμένη να κάνει ό,τι χρειάζεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντά τους, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Ποια μύγα;

 

Αν αναρωτιέται κανείς ποια μύγα τσίμπησε τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, για να κλιμακώσουν με τόσο ωμό τρόπο την επέμβασή τους στη Βενεζουέλα, δεν έχει παρά να κοιτάξει τα στοιχεία, που δείχνουν το μέγεθος της ρωσικής και κινεζικής διείσδυσης στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, που είναι μια από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγούς παγκοσμίως. Η Κίνα είναι ο σημαντικότερος πιστωτής της Βενεζουέλας, έχοντας χορηγήσει δάνεια ύψους 62,2 δισ. δολαρίων από το 2007 έως το 2016, ενώ από το 2005 έως το 2015, κινεζικές εταιρείες επένδυσαν συνολικά 19,15 δισ. δολάρια σε έργα υποδομών στη χώρα. Ομοίως, η Ρωσία αποτελεί τον σημαντικότερο επιχειρηματικό εταίρο της Βενεζουέλας στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, ενώ μέσω διαφόρων «διαδρομών» τής έχει χορηγήσει και δάνεια, προσβλέποντας σε άνοδο της γεωπολιτικής της επιρροής συνολικά στη Λατινική Αμερική. Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι να απορεί κανείς για το μένος με το οποίο ΗΠΑ και ΕΕ εξαπολύουν τα πυρά τους στη Βενεζουέλα, παίρνοντας υπόψη ότι ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης της χώρας συνδέουν τα συμφέροντά τους με το ενδεχόμενο να υπάρξουν πολιτική αλλαγή και αναπροσανατολισμός των συμμαχιών της Βενεζουέλας. Αυτό επιδιώκουν, άλλωστε, και οι ΗΠΑ, θέλοντας να βάλουν στο χέρι τους υδρογονάνθρακες και όχι μόνο. Μετά απ' όλα αυτά, μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που καμαρώνει για την άνευ όρων στήριξη του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού.

Εμβληματικός

 

Τώρα που ολοκληρώθηκε «η πιο εμβληματική μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπως την αποκαλούσε τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ας θυμίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία: Σύμφωνα με την έκθεση των εμπειρογνωμόνων, στη βάση της οποίας αποφασίστηκε η αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού, η αύξηση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους θα είναι μικρότερη από 2,86% στο σύνολο της οικονομίας, ενώ για τις μεγάλες επιχειρήσεις (με πάνω από 50 εργαζόμενους) η «επιβάρυνση» που θα προκύψει για τους εργοδότες θα είναι μικρότερη κι από 1%! Παράλληλα, η εργοδοσία κερδίζει απαλλαγή από τις ασφαλιστικές εισφορές για τους νεοπροσλαμβανόμενους, ενώ απαλλάσσεται οριστικά και από τον βραχνά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για την υπογραφή ΕΓΣΣΕ. Στη βάση της αναπροσαρμογής του μισθού, οι εργοδοτικές ενώσεις ζητάνε τώρα μεγαλύτερες μειώσεις στο σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών και άλλα προνόμια, ενώ με την εφαρμογή του νόμου Βρούτση έχουν κατοχυρώσει το πλεονέκτημα να αποφασίζεται ακαριαία από την κυβέρνηση η προσαρμογή προς τα κάτω των μισθών, όταν το επιβάλλουν οι ανάγκες της ανταγωνιστικότητας. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι «κέρδισαν» ένα 50άρικο παραπάνω στο μισθό τους, που θα γίνει 25ευρω μετά τη μείωση του αφορολόγητου από το 2020, ενώ συνεχίζει να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι το σύστημα της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, που σημαίνει ότι ακόμα και αυτή η «αύξηση» στον κατώτατο μισθό δεν θα φτάσει ποτέ στην τσέπη ενός μεγάλου ποσοστού των εργαζομένων. Οπως και να το κάνεις, ο μνημονιακός νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου είναι πράγματι εμβληματικός. Οχι όμως για τους εργαζόμενους.

Μηδαμινά

 

«(...) Χαίρομαι που στην επιστολή σας αναφέρετε τη δημιουργία χώρων εποπτευόμενης και ελεγχόμενης χρήσης. Η "Ανοιχτή Πόλη" - η παράταξη την οποία έχω την τιμή να εκπροσωπώ - έχει διατυπώσει, εδώ και χρόνια, την πρόταση αυτή, ως αφετηρία μίας νέας πολιτικής γύρω από το ζήτημα (...) Κατά συνέπεια με μεγάλη ικανοποίηση βλέπω ότι υιοθετείτε αυτή την πάγια θέση και προγραμματική μας αρχή». Αυτά, ανάμεσα σε άλλα, γράφει ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για τον δήμο της Αθήνας, Ν. Ηλιόπουλος, απαντώντας σε πρόσκληση του Π. Γερουλάνου, υποψηφίου με τη στήριξη του ΚΙΝΑΛ, να συζητήσουν πάνω σε ένα «κοινό σύμφωνο δράσης» για το ζήτημα των ναρκωτικών. Οπως προκύπτει από την απαντητική επιστολή, ανάμεσα στους δύο υποψηφίους και στα κόμματά τους υπάρχει πλήρης σύγκλιση στην πολιτική «διαχείρισης της βλάβης» από τα ναρκωτικά, που καταλήγει σε μέτρα «εποπτευόμενου θανάτου» για τους χρήστες, με τη δημιουργία και χώρων «ελεγχόμενης» χρήσης, σε βάρος βέβαια μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρόληψης και απεξάρτησης, που βρίσκεται εκτός του ορίζοντα όλων των προηγούμενων και της σημερινής κυβέρνησης. Εμείς απλά να τους ενημερώσουμε ότι στη συνάντηση που προγραμματίζουν καλό είναι να φωνάξουν και τον υποψήφιο δήμαρχο της ΝΔ, μιας και σε πρόσφατη επίσκεψή του στην πλατεία Βάθης, ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε αναφανδόν υπέρ των χώρων ελεγχόμενης χρήσης. Θα ανακαλύψουν και μ' αυτήν την αφορμή ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι μηδαμινά μπροστά σ' αυτά που τους ενώνουν.

Ριζοσπάστης    Σάββατο 2 Φλεβάρη 2019 - Κυριακή 3 Φλεβάρη 2019