14-04-2019
“Ποτέ δε θα φανταζόμασταν πως θα ερχόταν μία μέρα, που κάποιος ξένος
Δήμαρχος Θα βρισκόταν στο πλευρό μας! Και πως αυτός ο δήμαρχος θα ήταν
δίπλα στους σκουπιδιάρηδες, που ίδρωσαν για λογαριασμό μας”
*Του Γιάννη Δημογιάννη
Την κουρτίνα 1, λοιπόν, την βλέπουμε; Μία ανοιξιάτικη, βροχερή μέρα στην Πάτρα μας…. Με πρωταγωνιστές, μία χούφτα διαδηλωτών, οι περισσότεροι σκυθρωποί, με φανερή την αγωνία στα πρόσωπά τους.
Το θέμα είναι ποια θέση μπορεί να έχει στην πινακοθήκη της καθημερινότητάς σου, μία φωτογραφία σαν και αυτή. Τι σημαίνουν κατά πρώτο λόγο γι’ εσένα, τα πρόσωπα που σέρνουν τα βήματά τους, σ’ έναν βρεγμένο, κεντρικό δρόμο της Πάτρας, πριν καταλήξουν μετά από δύο, τρία τετράγωνα, στα δικαστήρια της πόλης. Αν το κάδρο, με άλλα λόγια, βρίσκει κάποια θέση, στη συνείδησή σου. Αν βρίσκει έστω κάποια χαραμάδα, να γλιστρήσει κατά το μέρος της καρδιάς.
Το έργο γνωστό, ιδίως στις μέρες της κρίσης. Απλά, στην εκάστοτε εικόνα, αλλάζουν από φωτογραφία σε φωτογραφία, οι πρωταγωνιστές ή καλύτερα τα θύματα μίας άδικης ανθρωποθυσίας. Αυτή τη φορά, πάντως, στο κάδρο, βλέπεις τους εργαζόμενους της καθαριότητας – τους σκουπιδιάρηδες, όπως συνηθίζεις να τους λες – που πορεύονται προς τα δικαστήρια, προκειμένου να διεκδικήσουν ή καλύτερα να κατοχυρώσουν το δικαίωμά τους να θρέφουν τις φαμίλιες τους, ξεβρωμίζοντας – για να μη βάλω το ρήμα που ταιριάζει περισσότερο – αυτό που εμείς αδυνατούμε να ξεβρωμίσουμε.
Το ζήτημα όμως, είναι να αναλογιστείς στη συνέχεια, τι μπορεί να κάνει στο πλευρό τους, ο αποκαλούμενος (συχνά, απαξιωτικά) κομμουνιστής Δήμαρχος, που σχεδόν ανώδυνα τον χαρακτηρίζεις ποικιλοτρόπως, για τις ιδεολογικές,
υποτίθεται, εμμονές του. Το μέγα ζητούμενο βέβαια είναι πως ετούτη η πορεία διαμαρτυρίας, δε συμβαίνει για πρώτη φορά, γιατί τότε, δικαιολογημένα ίσως θα έλεγες πως προέκυψε για λόγους θεατρικούς – δηλαδή, για το θεαθήναι, για μία σκόπιμη παράσταση. Πλην όμως, όσοι γνωρίζουν σε βάθος, πόσο ανεπανόρθωτα έχει πληγεί από την ανεργία, μία πόλη σαν την Πάτρα, προφανώς θα σου εξηγούσαν πως ο Κώστας Πελετίδης έχει βρεθεί σε αμέτρητες, παρόμοιες πορείες, και μάλιστα, πάντα στο πλευρό των εργαζόμενων, όταν ιδίως αυτοί πασχίζουν με αγωνία για το δικαίωμα τους να ζουν αξιοπρεπώς.
Και γυρνάμε τώρα τη σελίδα, για να πάμε στις επόμενες φωτογραφίες. Γιατί στις επόμενες φωτογραφίες, βλέπεις να επαληθεύεται χειροπιαστά, αυτή ακριβώς η συνέπεια του Πελετίδη να βρίσκεται ασταμάτητα, στο πλευρό των εργαζόμενων.
Πλην όμως, οι φωτογραφίες αυτές της 2ης κουρτίνας είναι μάλλον, άγνωστες, στον πολύ κόσμο. Δεν είναι όμως τυχαίες, για εμένα, που βρέθηκα στο σημείο, εκείνο το πρωινό του Ιουλίου, κατά τη διάρκεια αυτής της πρωτόγνωρης επιχείρησης καθαριότητας. Και αναφέρομαι πρωτίστως στους εργάτες της καθαριότητας, τους πρωταγωνιστές αυτής της καλοκαιρινής αποστολής.
Ο λόγος απλός, αλλά καθόλου δεδομένος. Και τούτο, διότι εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, που και πάλι έβρεχε ο Θεός με το Θεό, ο Δήμαρχος Πατρέων ήταν από την πρώτη κιόλας στιγμή, στις 7.00 το πρωί, στο πλευρό των δικών του ανθρώπων, ενθαρρύνοντάς τους, με την παρουσία του, αλλά κυρίως, με το παράδειγμα του, στο τιτάνιο έργο που είχαν αναλάβει, για λογαριασμό της πόλης μας. Και ήταν, πίστεψέ με, τιτάνια η προσπάθεια των “σκουπιδιάρηδων”, γιατί εκείνο το πρωινό, τα μάτια τους πόνεσαν, προκειμένου να καθαρίσουν τα κουφάρια του εγκαταλειμμένου εργοστάσιου Λαδόπουλου. Σε μία ποντικότρυπα, θαρρείς, όπου ζούσαν και κοιμούνταν 200 τουλάχιστον πρόσφυγες και μετανάστες. Ξεχασμένοι από Θεούς και ανθρώπους.
Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, η Ιστορία έγραψε πως ο περιβόητος κομμουνιστής Δήμαρχος απέδειξε για μία ακόμη φορά, το τι πιστεύει και με ποιους συντάσσεται στο δίκαιο αγώνα τους. Αλλά το σημαντικότερο απέδειξε ξανά πως αυτή του την πίστη του, την εκφράζει αδιακρίτως, και κυρίως, απέναντι σε όσους ανθρώπους βρίσκονται σε παρόμοια δεινή θέση.
Και σε ρωτάω καλοπροαίρετα: “Βλέπεις, ή τουλάχιστον υποψιάζεσαι τι καθάρισαν εκείνη τη μέρα οι “σκουπιδιάρες” της Πάτρας, από την ποντικότρυπα του εργοστασίου φάντασμα;”
Όσο όμως και να υποψιαστείς, ο νους σου είναι αδύνατο να συλλάβει το μέγεθος της μπόχας. Τους τόνους των βιομηχανικών απόβλητων, των σκουπιδιών, καθώς και των ακαθαρσιών, που μαζεύτηκαν από τους “εργάτες καθαριότητας” της μικρής μας πόλης. Με δεδομένο πως συνολικά εκείνο το βροχερό πρωινό, κυριολεκτικά θα πρέπει να παρέλασαν και να φόρτωσαν ξέχειλα, πάνω από 20 επαγγελματικά φορτηγά.
Κι όμως – μη σου φανεί υπερβολή – πάνω ή δίπλα σε τούτο το βόθρο είχαν στήσει τις σκηνές τους, κάποιοι ξεχασμένοι συνάνθρωποί μας, που η τύχη τούς ξέβρασε να ζουν σε τέτοιες πανάθλιες συνθήκες. Αν μάλιστα το νούμερο σού λέει κάτι, τότε σου αναφέρω – αν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό – πως όλος, μα όλος ο στόλος των εργαζόμενων καθαριότητας φόρτωναν εκείνη τη μέρα, σε κάθε ένα φορτηγό περίπου 20 τόνους σκουπίδι (αν και άλλη λέξη ταιριάζει στην περίσταση).
Από εκεί και πέρα, βάλτα όλα αυτά στην παλάντζα και εσύ κράτα το επιμύθιο, δηλαδή το ηθικό συμπέρασμα αυτών των εικόνων.
Εγώ, μόνο, απ’ τη δική μου πλευρά, – ας μου επιτρέψεις στο φινάλε, την παρένθεση – έχω κρατήσει μία ιερή εικόνα, που έκτοτε με έχει σημαδέψει.
Σαν ανάπηρος που έζησα για έναν ολόκληρο χρόνο δίπλα στους πρόσφυγες, γνωρίζοντας από πολύ κοντά την απελπισία και την πίκρα τους, ποτέ δε θα ξεχάσω το φίλο Νεντίμ, που στο τέλος της επιχείρησης “Ξεσκάτωμα”, ήρθε δίπλα μου, δακρυσμένος.
Όταν τον ρώτησα ξαφνιασμένος, τον λόγο της συγκίνησης, αυτός μου απάντησε με φωνή τρεμάμενη:
“ποτέ δε θα φανταζόμασταν πως θα ερχόταν μία μέρα, που κάποιος ξένος Δήμαρχος Θα βρισκόταν στο πλευρό μας! Και πως αυτός ο δήμαρχος θα ήταν δίπλα στους σκουπιδιάρηδες, που ίδρωσαν για λογαριασμό μας. Και ίσως το σημαντικότερο ήταν πως μέχρι και εμείς μπορούσαμε να τον πλησιάσουμε δίχως φόβο, γιατί με το χαμόγελό του, μάς έδειξε πως ακόμη κι εμείς ήμασταν άνθρωποι!”
Γιατί τελικά, καλοί μου φίλοι, φαίνεται πως σπάνια βρίσκεις στις μέρες μας κάποιον Δημοτικό Άρχοντα, που επιτέλους αποδεικνύει και μάλιστα, έμπρακτα και άοκνα, την αλληλεγγύη του, δίχως διακρίσεις, προκαταλήψεις, προφάσεις, δικαιολογίες και όλα τα συναφή.
Γιατί, όπως απέδειξε ΚΑΙ στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο “εμμονικός”, κομμουνιστής Δήμαρχος Πατρέων, τελικά, όλοι οι κολασμένοι της γης, αδέλφια μας είναι, που χρειάζονται το δικό μας, ανθρώπινο χέρι.
Και αυτή την πρόθεση, να ξέρεις, του την αναγνωρίζουν μέχρι και δεξιοί, που τον εμπιστεύονται με την ψήφο τους. Πράγμα, μάλλον σπάνιο, για να μη σου πω έως και ανέκδοτο, στην πονεμένη ιστορία του τόπου μας.
Καθαρές εικόνες, λοιπόν, που κάνουν καθαρούς λογαριασμούς. Διαλέγεις και παίρνεις.
Την κουρτίνα 1, λοιπόν, την βλέπουμε; Μία ανοιξιάτικη, βροχερή μέρα στην Πάτρα μας…. Με πρωταγωνιστές, μία χούφτα διαδηλωτών, οι περισσότεροι σκυθρωποί, με φανερή την αγωνία στα πρόσωπά τους.
Το θέμα είναι ποια θέση μπορεί να έχει στην πινακοθήκη της καθημερινότητάς σου, μία φωτογραφία σαν και αυτή. Τι σημαίνουν κατά πρώτο λόγο γι’ εσένα, τα πρόσωπα που σέρνουν τα βήματά τους, σ’ έναν βρεγμένο, κεντρικό δρόμο της Πάτρας, πριν καταλήξουν μετά από δύο, τρία τετράγωνα, στα δικαστήρια της πόλης. Αν το κάδρο, με άλλα λόγια, βρίσκει κάποια θέση, στη συνείδησή σου. Αν βρίσκει έστω κάποια χαραμάδα, να γλιστρήσει κατά το μέρος της καρδιάς.
Το έργο γνωστό, ιδίως στις μέρες της κρίσης. Απλά, στην εκάστοτε εικόνα, αλλάζουν από φωτογραφία σε φωτογραφία, οι πρωταγωνιστές ή καλύτερα τα θύματα μίας άδικης ανθρωποθυσίας. Αυτή τη φορά, πάντως, στο κάδρο, βλέπεις τους εργαζόμενους της καθαριότητας – τους σκουπιδιάρηδες, όπως συνηθίζεις να τους λες – που πορεύονται προς τα δικαστήρια, προκειμένου να διεκδικήσουν ή καλύτερα να κατοχυρώσουν το δικαίωμά τους να θρέφουν τις φαμίλιες τους, ξεβρωμίζοντας – για να μη βάλω το ρήμα που ταιριάζει περισσότερο – αυτό που εμείς αδυνατούμε να ξεβρωμίσουμε.
Το ζήτημα όμως, είναι να αναλογιστείς στη συνέχεια, τι μπορεί να κάνει στο πλευρό τους, ο αποκαλούμενος (συχνά, απαξιωτικά) κομμουνιστής Δήμαρχος, που σχεδόν ανώδυνα τον χαρακτηρίζεις ποικιλοτρόπως, για τις ιδεολογικές,
υποτίθεται, εμμονές του. Το μέγα ζητούμενο βέβαια είναι πως ετούτη η πορεία διαμαρτυρίας, δε συμβαίνει για πρώτη φορά, γιατί τότε, δικαιολογημένα ίσως θα έλεγες πως προέκυψε για λόγους θεατρικούς – δηλαδή, για το θεαθήναι, για μία σκόπιμη παράσταση. Πλην όμως, όσοι γνωρίζουν σε βάθος, πόσο ανεπανόρθωτα έχει πληγεί από την ανεργία, μία πόλη σαν την Πάτρα, προφανώς θα σου εξηγούσαν πως ο Κώστας Πελετίδης έχει βρεθεί σε αμέτρητες, παρόμοιες πορείες, και μάλιστα, πάντα στο πλευρό των εργαζόμενων, όταν ιδίως αυτοί πασχίζουν με αγωνία για το δικαίωμα τους να ζουν αξιοπρεπώς.
Και γυρνάμε τώρα τη σελίδα, για να πάμε στις επόμενες φωτογραφίες. Γιατί στις επόμενες φωτογραφίες, βλέπεις να επαληθεύεται χειροπιαστά, αυτή ακριβώς η συνέπεια του Πελετίδη να βρίσκεται ασταμάτητα, στο πλευρό των εργαζόμενων.
Πλην όμως, οι φωτογραφίες αυτές της 2ης κουρτίνας είναι μάλλον, άγνωστες, στον πολύ κόσμο. Δεν είναι όμως τυχαίες, για εμένα, που βρέθηκα στο σημείο, εκείνο το πρωινό του Ιουλίου, κατά τη διάρκεια αυτής της πρωτόγνωρης επιχείρησης καθαριότητας. Και αναφέρομαι πρωτίστως στους εργάτες της καθαριότητας, τους πρωταγωνιστές αυτής της καλοκαιρινής αποστολής.
Ο λόγος απλός, αλλά καθόλου δεδομένος. Και τούτο, διότι εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, που και πάλι έβρεχε ο Θεός με το Θεό, ο Δήμαρχος Πατρέων ήταν από την πρώτη κιόλας στιγμή, στις 7.00 το πρωί, στο πλευρό των δικών του ανθρώπων, ενθαρρύνοντάς τους, με την παρουσία του, αλλά κυρίως, με το παράδειγμα του, στο τιτάνιο έργο που είχαν αναλάβει, για λογαριασμό της πόλης μας. Και ήταν, πίστεψέ με, τιτάνια η προσπάθεια των “σκουπιδιάρηδων”, γιατί εκείνο το πρωινό, τα μάτια τους πόνεσαν, προκειμένου να καθαρίσουν τα κουφάρια του εγκαταλειμμένου εργοστάσιου Λαδόπουλου. Σε μία ποντικότρυπα, θαρρείς, όπου ζούσαν και κοιμούνταν 200 τουλάχιστον πρόσφυγες και μετανάστες. Ξεχασμένοι από Θεούς και ανθρώπους.
Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, η Ιστορία έγραψε πως ο περιβόητος κομμουνιστής Δήμαρχος απέδειξε για μία ακόμη φορά, το τι πιστεύει και με ποιους συντάσσεται στο δίκαιο αγώνα τους. Αλλά το σημαντικότερο απέδειξε ξανά πως αυτή του την πίστη του, την εκφράζει αδιακρίτως, και κυρίως, απέναντι σε όσους ανθρώπους βρίσκονται σε παρόμοια δεινή θέση.
Και σε ρωτάω καλοπροαίρετα: “Βλέπεις, ή τουλάχιστον υποψιάζεσαι τι καθάρισαν εκείνη τη μέρα οι “σκουπιδιάρες” της Πάτρας, από την ποντικότρυπα του εργοστασίου φάντασμα;”
Όσο όμως και να υποψιαστείς, ο νους σου είναι αδύνατο να συλλάβει το μέγεθος της μπόχας. Τους τόνους των βιομηχανικών απόβλητων, των σκουπιδιών, καθώς και των ακαθαρσιών, που μαζεύτηκαν από τους “εργάτες καθαριότητας” της μικρής μας πόλης. Με δεδομένο πως συνολικά εκείνο το βροχερό πρωινό, κυριολεκτικά θα πρέπει να παρέλασαν και να φόρτωσαν ξέχειλα, πάνω από 20 επαγγελματικά φορτηγά.
Κι όμως – μη σου φανεί υπερβολή – πάνω ή δίπλα σε τούτο το βόθρο είχαν στήσει τις σκηνές τους, κάποιοι ξεχασμένοι συνάνθρωποί μας, που η τύχη τούς ξέβρασε να ζουν σε τέτοιες πανάθλιες συνθήκες. Αν μάλιστα το νούμερο σού λέει κάτι, τότε σου αναφέρω – αν θυμάμαι ακριβώς τον αριθμό – πως όλος, μα όλος ο στόλος των εργαζόμενων καθαριότητας φόρτωναν εκείνη τη μέρα, σε κάθε ένα φορτηγό περίπου 20 τόνους σκουπίδι (αν και άλλη λέξη ταιριάζει στην περίσταση).
Από εκεί και πέρα, βάλτα όλα αυτά στην παλάντζα και εσύ κράτα το επιμύθιο, δηλαδή το ηθικό συμπέρασμα αυτών των εικόνων.
Εγώ, μόνο, απ’ τη δική μου πλευρά, – ας μου επιτρέψεις στο φινάλε, την παρένθεση – έχω κρατήσει μία ιερή εικόνα, που έκτοτε με έχει σημαδέψει.
Σαν ανάπηρος που έζησα για έναν ολόκληρο χρόνο δίπλα στους πρόσφυγες, γνωρίζοντας από πολύ κοντά την απελπισία και την πίκρα τους, ποτέ δε θα ξεχάσω το φίλο Νεντίμ, που στο τέλος της επιχείρησης “Ξεσκάτωμα”, ήρθε δίπλα μου, δακρυσμένος.
Όταν τον ρώτησα ξαφνιασμένος, τον λόγο της συγκίνησης, αυτός μου απάντησε με φωνή τρεμάμενη:
“ποτέ δε θα φανταζόμασταν πως θα ερχόταν μία μέρα, που κάποιος ξένος Δήμαρχος Θα βρισκόταν στο πλευρό μας! Και πως αυτός ο δήμαρχος θα ήταν δίπλα στους σκουπιδιάρηδες, που ίδρωσαν για λογαριασμό μας. Και ίσως το σημαντικότερο ήταν πως μέχρι και εμείς μπορούσαμε να τον πλησιάσουμε δίχως φόβο, γιατί με το χαμόγελό του, μάς έδειξε πως ακόμη κι εμείς ήμασταν άνθρωποι!”
Γιατί τελικά, καλοί μου φίλοι, φαίνεται πως σπάνια βρίσκεις στις μέρες μας κάποιον Δημοτικό Άρχοντα, που επιτέλους αποδεικνύει και μάλιστα, έμπρακτα και άοκνα, την αλληλεγγύη του, δίχως διακρίσεις, προκαταλήψεις, προφάσεις, δικαιολογίες και όλα τα συναφή.
Γιατί, όπως απέδειξε ΚΑΙ στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο “εμμονικός”, κομμουνιστής Δήμαρχος Πατρέων, τελικά, όλοι οι κολασμένοι της γης, αδέλφια μας είναι, που χρειάζονται το δικό μας, ανθρώπινο χέρι.
Και αυτή την πρόθεση, να ξέρεις, του την αναγνωρίζουν μέχρι και δεξιοί, που τον εμπιστεύονται με την ψήφο τους. Πράγμα, μάλλον σπάνιο, για να μη σου πω έως και ανέκδοτο, στην πονεμένη ιστορία του τόπου μας.
Καθαρές εικόνες, λοιπόν, που κάνουν καθαρούς λογαριασμούς. Διαλέγεις και παίρνεις.
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου