08-08-2019
Αν η δουλειά δεν είναι κάτι σαν προαυλισμός στο Άμπου Γκράιμπ ή στο Γκουαντάναμο είναι μάλλον για φλώρους.
«Είπες θα γίνεις μάγειρας μα κάνεις και την λάντζα / Κοιμάσαι με άλλους 4 σε ράντζα / 7μηνα και άρεπος τελειώνουν τα ρομάντζα».
Με λίγους μόνο στίχους, οι δυο ράπερ, Σφάλμα και Φρανκ (σε συνεργασία με τον επίσης εξαιρετικό Drugitiz) αποδεικνύουν, αφενός ότι υπάρχει σοβαρό πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα και αφετέρου, ότι τα μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι και τόσο… μεμονωμένα.
Και τελικά σε τι ποσότητα τα περιστατικά παύουν να είναι μεμονωμένα; Χρειάστηκαν, άλλωστε, μόλις δυο μέρες για να μετρήσουμε ισάριθμες περιπτώσεις. Καταγγελία για… εφιάλτη στην κουζίνα γνωστού εστιατορίου στην Κέρκυρα και απειλή με όπλο κατά εργαζομένου που ζήτησε ένσημα από τον εργοδότη του στην Κρήτη.
Το πρόσφατο ρεπορτάζ για τους σερβιτόρους που αναγκάζονται να δουλεύουν ξυπόλητοι στην καυτή άμμο στη Μύκονο; Και αυτά, μιλώντας για την «βαριά βιομηχανία» της χώρας, έναν από τους πιο κερδοφόρους κλάδους της, τον τουρισμό.
Εδώ σ’ αυτήν την σχέση κερδοφορίας και υπερεκμετάλλευσης, βρίσκεται το πρώτο σαφές μήνυμα. Η ανάπτυξη που θα μας σώσει από την εξοντωτική λιτότητα, επιτυγχάνεται ακριβώς έτσι. Με ωράρια και συνθήκες Αμερικανικού Νότου του 1850 και προϊσταμένους μαντρόσκυλα, που έχοντας ζήσει τα ίδια ως εργαζόμενοι, ετοιμάζονται για το πολυπόθητο πέρασμα από την μισθωτή εργασία στην… υγιή επιχειρηματικότητα.
Άλλωστε «οι μάγειρες – δημοσιογράφοι – καλλιτέχνες – ξενοδοχοϋπάλληλοι – εμποροϋπάλληλοι δεν έχουν ωράριο» και όσοι δεν είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν μ’ αυτό είναι αυτοί που «δεν αντέχουν την σκληρή δουλειά και βρίσκουν δικαιολογίες». Αν δηλαδή η δουλειά δεν είναι κάτι σαν προαυλισμός στο Άμπου Γκράιμπ ή στο Γκουαντάναμο είναι μάλλον για φλώρους.
Και αυτό λίγο πολύ είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από το σινάφι του επιχειρηματία – σεφ, ακόμα και από φιγούρες κατά τα άλλα καλοκάγαθες, για να απαξιωθεί η μαρτυρία του παλικαριού στην Κέρκυρα, που ενόχλησε για δύο κυρίως λόγους. Καταρχάς γιατί έσπασε την ιδιότυπη ομερτά που κυριαρχεί σ’ αυτόν και άλλους χώρους «για να μπορείς να ξαναβρείς δουλειά» και κατά δεύτερον, επειδή δεν έγινε με κάποια ανάρτηση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά έπειτα από επαφή με το σωματείο.
Η μια πλευρά, εκείνη των εκμεταλλευτών, αυτών που ζουν από την δουλειά άλλων -σε αντίθεση με την άλλη, εκείνη των εκμεταλλευόμενων που παράγει τα κέρδη των πρώτων- έχει όχι μόνο ταξική συνείδηση, αλλά και αντίστοιχη αλληλεγγύη. Και αυτό είναι και το μοναδικό μάθημα που αξίζει να πάρουν οι εργαζόμενοι από τους εργοδότες τους. Πως ενωμένοι δίνουν απάντηση σ’ ότι τους ξεβολεύει έστω και ελάχιστα από την «βολή» τους.
Υ.Γ Σαν να έμοιαζε κάπως εκείνο το «όποιος δεν είναι ευχαριστημένος, μπορεί να φύγει» του επιχειρηματία, με το «αυτή είναι η τακτική και σε όποιον αρέσει» του αστυνομικού κ. Πάκου, όχι;
Αντώνης Αναστασόπουλος από reader.gr
Με λίγους μόνο στίχους, οι δυο ράπερ, Σφάλμα και Φρανκ (σε συνεργασία με τον επίσης εξαιρετικό Drugitiz) αποδεικνύουν, αφενός ότι υπάρχει σοβαρό πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα και αφετέρου, ότι τα μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι και τόσο… μεμονωμένα.
Και τελικά σε τι ποσότητα τα περιστατικά παύουν να είναι μεμονωμένα; Χρειάστηκαν, άλλωστε, μόλις δυο μέρες για να μετρήσουμε ισάριθμες περιπτώσεις. Καταγγελία για… εφιάλτη στην κουζίνα γνωστού εστιατορίου στην Κέρκυρα και απειλή με όπλο κατά εργαζομένου που ζήτησε ένσημα από τον εργοδότη του στην Κρήτη.
Το πρόσφατο ρεπορτάζ για τους σερβιτόρους που αναγκάζονται να δουλεύουν ξυπόλητοι στην καυτή άμμο στη Μύκονο; Και αυτά, μιλώντας για την «βαριά βιομηχανία» της χώρας, έναν από τους πιο κερδοφόρους κλάδους της, τον τουρισμό.
Εδώ σ’ αυτήν την σχέση κερδοφορίας και υπερεκμετάλλευσης, βρίσκεται το πρώτο σαφές μήνυμα. Η ανάπτυξη που θα μας σώσει από την εξοντωτική λιτότητα, επιτυγχάνεται ακριβώς έτσι. Με ωράρια και συνθήκες Αμερικανικού Νότου του 1850 και προϊσταμένους μαντρόσκυλα, που έχοντας ζήσει τα ίδια ως εργαζόμενοι, ετοιμάζονται για το πολυπόθητο πέρασμα από την μισθωτή εργασία στην… υγιή επιχειρηματικότητα.
Άλλωστε «οι μάγειρες – δημοσιογράφοι – καλλιτέχνες – ξενοδοχοϋπάλληλοι – εμποροϋπάλληλοι δεν έχουν ωράριο» και όσοι δεν είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν μ’ αυτό είναι αυτοί που «δεν αντέχουν την σκληρή δουλειά και βρίσκουν δικαιολογίες». Αν δηλαδή η δουλειά δεν είναι κάτι σαν προαυλισμός στο Άμπου Γκράιμπ ή στο Γκουαντάναμο είναι μάλλον για φλώρους.
Και αυτό λίγο πολύ είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από το σινάφι του επιχειρηματία – σεφ, ακόμα και από φιγούρες κατά τα άλλα καλοκάγαθες, για να απαξιωθεί η μαρτυρία του παλικαριού στην Κέρκυρα, που ενόχλησε για δύο κυρίως λόγους. Καταρχάς γιατί έσπασε την ιδιότυπη ομερτά που κυριαρχεί σ’ αυτόν και άλλους χώρους «για να μπορείς να ξαναβρείς δουλειά» και κατά δεύτερον, επειδή δεν έγινε με κάποια ανάρτηση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά έπειτα από επαφή με το σωματείο.
Η μια πλευρά, εκείνη των εκμεταλλευτών, αυτών που ζουν από την δουλειά άλλων -σε αντίθεση με την άλλη, εκείνη των εκμεταλλευόμενων που παράγει τα κέρδη των πρώτων- έχει όχι μόνο ταξική συνείδηση, αλλά και αντίστοιχη αλληλεγγύη. Και αυτό είναι και το μοναδικό μάθημα που αξίζει να πάρουν οι εργαζόμενοι από τους εργοδότες τους. Πως ενωμένοι δίνουν απάντηση σ’ ότι τους ξεβολεύει έστω και ελάχιστα από την «βολή» τους.
Υ.Γ Σαν να έμοιαζε κάπως εκείνο το «όποιος δεν είναι ευχαριστημένος, μπορεί να φύγει» του επιχειρηματία, με το «αυτή είναι η τακτική και σε όποιον αρέσει» του αστυνομικού κ. Πάκου, όχι;
Αντώνης Αναστασόπουλος από reader.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου