Για έναν ακόμα μήνα, τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» επιβεβαίωσαν την παγιωμένη κυριαρχία της «ευελιξίας» και της υποαπασχόλησης στις νέες συμβάσεις εργασίας, σε βάρος των θέσεων πλήρους και σταθερής απασχόλησης.
Συγκεκριμένα, τα στοιχεία για τον Ιούλη του 2019 δείχνουν ότι το 55% των προσλήψεων αφορά σε θέσεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ μόνο το 45% αφορά σε θέσεις πλήρους απασχόλησης, που και από αυτές μεγάλο τμήμα είναι προσωρινές, με ημερομηνία λήξης.
Ολα αυτά μάλιστα καταγράφονται ακριβώς στο μήνα που η περιβόητη «ατμομηχανή» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, ο Τουρισμός, βρίσκεται στα πάνω του, με τον μεγαλύτερο αριθμό των νέων συμβάσεων. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι τα «ρεκόρ κερδών» του κεφαλαίου είναι ασυμβίβαστα με τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Η παραπάνω κυριαρχία της «ευελιξίας» πηγαίνει πακέτο και με τη δραματική συρρίκνωση των μισθών: Ο μέσος μισθός στο σύνολο των απασχολουμένων μειώθηκε πάνω από 27% την περίοδο 2011 - 2018, η συνεχής αύξηση της μερικής απασχόλησης συνοδεύεται από αντίστοιχη μείωση της μέσης αμοιβής της, κατρακυλώντας κάτω από τα 390 ευρώ μεικτά, ενώ αντίστοιχη είναι η τάση και το 2019...
Ολα τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικές πτυχές για το τι σημαίνει ανάπτυξη στον καπιταλισμό. Επιβεβαιώνουν ότι οι καπιταλιστικές επενδύσεις, τα κέρδη του κεφαλαίου και η πολιτική στήριξής του όχι μόνο δεν φέρνουν «πολλές και καλές δουλειές», αλλά προϋποθέτουν ένταση της εκμετάλλευσης, χειρότερες θέσεις απασχόλησης για την πλειοψηφία των εργαζομένων, ωράρια - λάστιχο, τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων.
Η κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης και το τσάκισμα των μισθών δεν είναι «ελληνικό φαινόμενο», ούτε κάποια «εξαίρεση». «Ζει και βασιλεύει» σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες, σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη χωρίς μνημόνια και τρόικες, που δεν πλήγηκαν από την κρίση όσο η ελληνική οικονομία τα προηγούμενα χρόνια, ανεξάρτητα από το ποιες πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται στην κυβέρνηση.
Τα 7,6 εκατομμύρια εργαζομένων που δουλεύουν με «mini jobs» στη Γερμανία, οι συμβάσεις «μηδενικού χρόνου» (zero hour contracts) που «στοιχειώνουν» εκατομμύρια εργαζόμενους και ειδικά νέους στη Βρετανία, η αλματώδης αύξηση της «επισφαλούς απασχόλησης» στη Γαλλία, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης, που επιβεβαιώνουν ότι τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου προϋποθέτουν το ολόπλευρο χτύπημα των εργαζομένων.
Καμία προσδοκία επομένως δεν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι από τη «βιώσιμη» ή τη «δίκαιη» ή όπως αλλιώς βαφτίσουν την ανάπτυξη που τσακίζει τους εργάτες για τα κέρδη των καπιταλιστών. Είτε σε περιόδους κρίσης είτε σε περιόδους ανάπτυξης, ο καπιταλισμός παραμένει «κόλαση» για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αυξάνει την εκμετάλλευση και συνθλίβει δικαιώματα.
Η εντεινόμενη αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του ανοίγει ολοένα και περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στη βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνει ο λαός και στη δυνατότητα να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες του, με βάση τον πλούτο που παράγει και τη μεγάλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Δεν είναι μοιραίο να ανεχόμαστε και να ζούμε τη βαρβαρότητα! Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό, οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο την κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Η πραγμάτωση του δρόμου αυτού, που είναι ρεαλιστικός και αναγκαίος, περνά μέσα από την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης, τη συμμαχία της με τα λαϊκά στρώματα απέναντι στην ενιαία επίθεση του κεφαλαίου, την αντεπίθεση για την ανατροπή της εξουσίας του, για να πάρει στα δικά του χέρια ο λαός τη ζωή του!
- Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου