11-09-2019
Αλέκα Παπαρήγα: Αυτό το “δεν κλαίμε δε γελάμε” ήταν μια τοποθέτηση,
ίσως θα έπρεπε να πω “δεν αδιαφορούμε”, που απευθυνόταν σ’ ολόκληρο τον
ελληνικό λαό και που ολοκληρώνονταν στη φράση “ετοιμαζόμαστε, γιατί
μπροστά μας έρχονται πολύ χειρότερες μέρες και πρέπει να αγωνιστούμε”.
Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτέμβρη 2001 αξιοποιήθηκε
με μια σειρά τρόπους. Όχι μόνο σε διεθνές επίπεδο, για να δέσει το γλυκό
των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ σε Αφγανιστάν και Ιράκ, με
πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, αλλά και στα καθ’ ημάς, με
μια ιδιότυπη εφαρμογή του δόγματος “όποιος δεν είναι μαζί μας -σ.σ. δηλ
με τον ιμπεριαλισμό- είναι εναντίον μας”.
Οι κομμουνιστές ήταν για άλλη μια φορά οι Λακεδαιμόνιοι που δε συντάχθηκαν με το δόγμα “είμαστε όλοι Αμερικανοί”, για να ξεπλύνει την ιμπεριαλιστική πολιτική που αναζητούσε “εκδίκηση” και “προστασία”. Και αφού αυτή η θέση συσπείρωνε ευρύτερες λαϊκές μάζες, έπρεπε να απαξιωθεί και να διαστρεβλωθεί, να παρουσιάσει τους κομμουνιστές ως αναίσθητους που αδιαφορούν για την τύχη των λαών, για την αξία της ανθρώπινης ζωής και δηλώνουν κυνικά πως “ούτε κλαίνε, ούτε γελάνε”, γιατί κατά βάθος χαίρονται με το χτύπημα που έλαβε χώρα στην καρδιά του ιμπεριαλισμού. Σε αυτό το τελευταίο βοήθησε ασφαλώς και η “ροζ αριστερά” -που δεν είχε γίνει ακόμα ανοιχτά Νατοϊκή, σπεύδοντας να καταθέσει συλλυπητήρια και μαζί διαπιστευτήρια στην πρεσβεία των ΗΠΑ.
Τι έλεγαν όμως στην πραγματικότητα οι κομμουνιστές εκείνη την περίοδο; Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά σημεία, χάρη στο πολύτιμο αρχείο του Ριζοσπάστη.
Την ημέρα εκείνη είχε προγραμματιστεί πολιτική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην Πλατεία Αριστοτέλους, στο πλαίσιο της επίσκεψής της στη ΔΕΘ. Μολονότι ήταν πολύ νωρίς να βγουν ασφαλή συμπεράσματα και οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, η Αλέκα δεν απέφυγε να καταθέσει κάποιες πρώτες εκτιμήσεις, θέτοντας εύστοχα το ερώτημα ποιον συμφέρουν αυτές οι επιθέσεις. Μεταξύ άλλων, είπε χαρακτηριστικά και τα εξής.
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας. Την επόμενη μέρα ο Ριζοσπάστης κυκλοφορούσε με το περιεχόμενο της ομιλίας και πρωτοσέλιδο τίτλο “απίστευτο μακελειό στην καρδιά του ιμπεριαλισμού”. Προφανώς ο χαρακτηρισμός “μακελειό” δεν είναι ουδέτερος, ούτε φανερώνει κάποια αδιαφορία για όσα συνέβησαν.
Στη Συνέντευξη Τύπου που έδωσε η Αλέκα Παπαρήγα στο πλαίσιο της ΔΕΘ έκανε λόγο για “συμπάθεια προς τα θύματα”, αλλά και τα δύο μέτρα και σταθμά που επικρατούν σε σχέση με άλλα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Και έθεσε τη βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των λαών και των κυβερνήσεών τους.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν οι ανακοινώσεις των αδελφών κομμουνιστικών κομμάτων (εδώ και εδώ), κάνοντας λόγο για συμπάθεια, οδύνη, φρίκη, αγανάκτηση κτλ, που δεν πρέπει όμως να λειτουργήσουν ως άλλοθι για την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Στις 14 Σεπτέμβρη η ΕΕΔΥΕ εκδίδει ανακοίνωση στην οποία σημειώνει:
Στα μέσα του Σεπτέμβρη, βγαίνει απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη και σημειώνει μεταξύ άλλων.
Παρόμοιους προβληματισμούς έθεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συνάντηση που είχε με τον Υπουργό Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. σημειώνοντας την επικίνδυνη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Ενώ μετά τη συζήτηση στο ΚΥΣΕΑ -που ουσιαστικά μετέτρεψε το αμυντικό δόγμα της χώρας- το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σχολίασε ότι ουσιαστικά ο λαός αναγορεύεται σε “εσωτερικό-εχθρό”.
Εξίσου χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα είναι όσα περιλάμβανε η ομιλία της Αλέκας στις κεντρικές εκδηλώσεις του 27ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, στα Ιλίσια, καθιστώντας σαφές προς κάθε κατεύθυνση αν συμπάσχουν ή όχι οι κομμουνιστές με τα θύματα.
Παρόλα αυτά, αυτό που μένει με τον καιρό, δια της διαστρέβλωσης και της συνεχούς επανάληψης, είναι μια αποστροφή από μια απάντηση της Αλέκας, με την περίφημη φράση “ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε”.
Στα τέλη του μήνα ένα άρθρο του Μάρκου Σκούφαλου στο Ριζοσπάστη με τίτλο “Ναι, ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε. Αγωνιζόμαστε” σημειώνει τα εξής:
Τελεία και παύλα στο ζήτημα βάζει η ίδια η Αλέκα, τον Οκτώβρη, με μια τηλεοπτική της συνέντευξη στους Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη -που τότε ήταν στη ΝΕΤ, πολλά χρόνια πριν γίνει Πρόεδρος του Ποταμιού. Διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη.
Για να επανέλθουν αργότερα, στην ίδια εκπομπή, στο ίδιο ζήτημα για τη… χλιαρή αντίδραση της Κούβας και της Κίνας -δηλαδή των εχθρών της Αμερικής!
Με αυτά τα δεδομένα, όποιος επιμένει να μεταφράζει όπως θέλει και τον συμφέρει την περίφημη φράση “ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε”, το κάνει εκ του πονηρού, για να διαστρεβλώσει τη θέση των κομμουνιστών και να τους παρουσιάσει ως κυνικούς και απάνθρωπους, που στέκουν αδιάφοροι στο δράμα των λαών, ακριβώς γιατί μόνο αυτοί στέκονται πραγματικά αλληλέγγυοι στα θύματα του ιμπεριαλισμού -είτε αυτά είναι στις καπιταλιστικές “μητροπόλεις”, είτε είναι σε περιφερειακές χώρες.
Οι κομμουνιστές ήταν για άλλη μια φορά οι Λακεδαιμόνιοι που δε συντάχθηκαν με το δόγμα “είμαστε όλοι Αμερικανοί”, για να ξεπλύνει την ιμπεριαλιστική πολιτική που αναζητούσε “εκδίκηση” και “προστασία”. Και αφού αυτή η θέση συσπείρωνε ευρύτερες λαϊκές μάζες, έπρεπε να απαξιωθεί και να διαστρεβλωθεί, να παρουσιάσει τους κομμουνιστές ως αναίσθητους που αδιαφορούν για την τύχη των λαών, για την αξία της ανθρώπινης ζωής και δηλώνουν κυνικά πως “ούτε κλαίνε, ούτε γελάνε”, γιατί κατά βάθος χαίρονται με το χτύπημα που έλαβε χώρα στην καρδιά του ιμπεριαλισμού. Σε αυτό το τελευταίο βοήθησε ασφαλώς και η “ροζ αριστερά” -που δεν είχε γίνει ακόμα ανοιχτά Νατοϊκή, σπεύδοντας να καταθέσει συλλυπητήρια και μαζί διαπιστευτήρια στην πρεσβεία των ΗΠΑ.
Τι έλεγαν όμως στην πραγματικότητα οι κομμουνιστές εκείνη την περίοδο; Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά σημεία, χάρη στο πολύτιμο αρχείο του Ριζοσπάστη.
Την ημέρα εκείνη είχε προγραμματιστεί πολιτική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην Πλατεία Αριστοτέλους, στο πλαίσιο της επίσκεψής της στη ΔΕΘ. Μολονότι ήταν πολύ νωρίς να βγουν ασφαλή συμπεράσματα και οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, η Αλέκα δεν απέφυγε να καταθέσει κάποιες πρώτες εκτιμήσεις, θέτοντας εύστοχα το ερώτημα ποιον συμφέρουν αυτές οι επιθέσεις. Μεταξύ άλλων, είπε χαρακτηριστικά και τα εξής.
(…) οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι δημοκράτες, όλος ο ελληνικός λαός αναμφισβήτητα αισθάνεται θλίψη, γιατί υπάρχουν χιλιάδες θύματα αθώοι Αμερικανοί. Αλλά εμείς δεν κλαίμε μόνο σήμερα για τα θύματα, τους Αμερικανούς. Εμείς πάντα βλέπαμε τον αμερικανικό λαό σαν ένα λαό αδελφό που υποφέρει κι αυτός και δέχεται συνέπειες, λιγότερες ίσως από άλλους λαούς, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο και αυτοί υποφέρουν. Και είναι μια ευκαιρία να θυμίσουμε που η αμερικάνικη ηγεσία, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές έστειλαν τα παιδιά του λαού τους στο Βιετνάμ, στο Ιράκ πρόσφατα και τώρα στα Βαλκάνια. Και πρέπει να βγάλει συμπεράσματα και ο αμερικανικός λαός. Υπάρχουν λοιπόν πολλές πλευρές στο ίδιο νόμισμα. Δε φτάνει λοιπόν να εκφράσουμε τη θλίψη μας και τα συλλυπητήριά μας στα θύματα, τους Αμερικανούς. Γιατί υπάρχουν θύματα, δολοφονημένοι και καταπιεσμένοι και στην Παλαιστίνη και στα Βαλκάνια και σε άλλες χώρες της Γης.
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας. Την επόμενη μέρα ο Ριζοσπάστης κυκλοφορούσε με το περιεχόμενο της ομιλίας και πρωτοσέλιδο τίτλο “απίστευτο μακελειό στην καρδιά του ιμπεριαλισμού”. Προφανώς ο χαρακτηρισμός “μακελειό” δεν είναι ουδέτερος, ούτε φανερώνει κάποια αδιαφορία για όσα συνέβησαν.
Στη Συνέντευξη Τύπου που έδωσε η Αλέκα Παπαρήγα στο πλαίσιο της ΔΕΘ έκανε λόγο για “συμπάθεια προς τα θύματα”, αλλά και τα δύο μέτρα και σταθμά που επικρατούν σε σχέση με άλλα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Και έθεσε τη βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των λαών και των κυβερνήσεών τους.
Εμείς θεωρούμε ότι είναι άλλο πράγμα ο ελληνικός λαός να δείξει τη συμπάθειά του στα θύματα. Αυτό δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με ένα κύμα συμπάθειας απέναντι στις ΗΠΑ ως ηγεσία, ως παγκόσμιος χωροφύλακας, απέναντι στους ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι είναι επίσης συνάδελφοι και συνυπεύθυνοι χωροφύλακες.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν οι ανακοινώσεις των αδελφών κομμουνιστικών κομμάτων (εδώ και εδώ), κάνοντας λόγο για συμπάθεια, οδύνη, φρίκη, αγανάκτηση κτλ, που δεν πρέπει όμως να λειτουργήσουν ως άλλοθι για την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Στις 14 Σεπτέμβρη η ΕΕΔΥΕ εκδίδει ανακοίνωση στην οποία σημειώνει:
Η ΕΕΔΥΕ, το φιλειρηνικό κίνημα, επισημαίνεται σ’ άλλο σημείο, εκφράζει την πιο βαθιά θλίψη για το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων που προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων, που είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που γεννά και αναπαράγει τον πόλεμο, τη βία και την τρομοκρατία.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη, βγαίνει απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη και σημειώνει μεταξύ άλλων.
Η συμπάθεια απέναντι στα θύματα και το δοκιμαζόμενο αμερικανικό λαό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε συμπάθεια και ανοχή στην κρατική πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που οργανώνουν την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, δημιουργούν και εκπαιδεύουν τρομοκρατικές ομάδες, ένοπλα μισθοφορικά τμήματα θανάτου, όπως ο UCK στα Βαλκάνια.
Η ΚΕ του ΚΚΕ απορρίπτει την ψύχωση που αναπτύσσεται σε βάρος των μουσουλμανικών λαών, εναντίον των Αράβων. Καταδικάζει κάθε διάκριση λαών με βάση τον πολιτισμό και τη θρησκεία, τις θεωρίες περί σύγκρουσης πολιτισμών. Τέτοιες θεωρίες δε δίνουν μόνο άφεση αμαρτιών για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ιμπεριαλιστές, επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν όλα τα εγκληματικά και φιλοπόλεμα σχέδια από δω και εμπρός.
Παρόμοιους προβληματισμούς έθεσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συνάντηση που είχε με τον Υπουργό Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. σημειώνοντας την επικίνδυνη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Ενώ μετά τη συζήτηση στο ΚΥΣΕΑ -που ουσιαστικά μετέτρεψε το αμυντικό δόγμα της χώρας- το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σχολίασε ότι ουσιαστικά ο λαός αναγορεύεται σε “εσωτερικό-εχθρό”.
Εξίσου χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα είναι όσα περιλάμβανε η ομιλία της Αλέκας στις κεντρικές εκδηλώσεις του 27ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή, στα Ιλίσια, καθιστώντας σαφές προς κάθε κατεύθυνση αν συμπάσχουν ή όχι οι κομμουνιστές με τα θύματα.
Οι χιλιάδες νεκροί της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον δεν αφήνουν κανέναν, καμία αδιάφορους. Εμείς δε χάνουμε το στόχο μας. Όπως πάντα έτσι και τώρα είμαστε αποκλειστικά με τους λαούς. Τα δάκρυα των λαών, δεν έχουν καμία σχέση με τα δάκρυα των επιχειρηματιών της Γουόλ Στριτ. Η συμπάθεια για το δοκιμαζόμενο αμερικανικό λαό, δεν πρέπει να ταυτιστεί ούτε στο ελάχιστο με τη συμπάθεια και την ανοχή στην ιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων της. Ο ιμπεριαλισμός βαρύνεται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στον 20ό αιώνα, και στις αρχές της νέας χιλιετίας.
Όσο ο ιμπεριαλισμός κουμαντάρει τον πλανήτη μας, ο πόνος, η αγανάκτηση και η θλίψη για τα θύματα του ιμπεριαλισμού θα περισσεύει. Είτε είναι Αμερικανοί, είτε Αφγανοί και Πακιστανοί, είτε Γάλλοι και Γερμανοί, είτε Τούρκοι και Ιρακινοί, είτε Αφρικανοί ή Εσκιμώοι, είτε Παλαιστίνιοι, Αλβανοί και Σέρβοι, είτε Κύπριοι.
Τα θύματα του τρομοκρατικού πλήγματος της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον αθροίζονται με τα εκατομμύρια θύματα του ιμπεριαλισμού στις περισσότερες χώρες της Γης, από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, το Βιετνάμ και την Κούβα, τη Χιλή και τη Νικαράγουα, την Κολομβία, τη γειτονική μας Παλαιστίνη, με τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στα Βαλκάνια, με τους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές της Τουρκίας, που πληρώνουν ακόμα μεγάλο φόρο αίματος
Παρόλα αυτά, αυτό που μένει με τον καιρό, δια της διαστρέβλωσης και της συνεχούς επανάληψης, είναι μια αποστροφή από μια απάντηση της Αλέκας, με την περίφημη φράση “ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε”.
Στα τέλη του μήνα ένα άρθρο του Μάρκου Σκούφαλου στο Ριζοσπάστη με τίτλο “Ναι, ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε. Αγωνιζόμαστε” σημειώνει τα εξής:
Δε σταματούν όμως εδώ τον κατήφορό τους. Μας λένε και ποιος δικαιούται να διαμαρτύρεται και ποιος όχι, εγκαλώντας το ΚΚΕ και το σύνολο του λαού μας γιατί δε διαμαρτύρονταν για τη γενοκτονία του Μιλόσεβιτς, εθελοτυφλώντας για τα δεινά που επισώρευσε η επέμβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια με τη δράση των «Ουτσεκάδων» και των συμμοριών τους, παραβλέποντας το γεγονός ότι η υπάλληλος του ΝΑΤΟ Ντελπόντε παίρνει συνεχείς αναβολές προκειμένου να σταθεί το στημένο κατηγορητήριο στη δίκη -παρωδία, παρακάμπτοντας την καταπάτηση κάθε διεθνούς δικαίου σε ό,τι αφορούσε τις επιθέσεις και τους στόχους του ΝΑΤΟ (παράκαμψη ΟΗΕ, χρήση απαγορευμένων όπλων, βομβαρδισμοί πρεσβειών και αμάχων κλπ.).
(…)
Ε λοιπόν, όχι. Τούτος ο λαός δεν κλαίει ούτε και γελάει. Μαθαίνει αργά και βασανιστικά να βγαίνει στους δρόμους, να αμφισβητεί την άνομη εξουσία τους. Τούτος ο λαός, που δεν ψηφίζει στην πλειοψηφία του το ΚΚΕ, είναι βαθιά μπολιασμένος με την πολιτική του ΚΚΕ, συμβαδίζει και συμπορεύεται μαζί του. Γι’ αυτό και στο παρελθόν μαζί με το Κόμμα μας μεγαλούργησε τότε που με ευθύνη των ομοϊδεατών τους στη φασιστική και εμφυλιοπολεμική τους έκδοση όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Όχι γιατί το ΚΚΕ μεταφυσικά έχει θέσεις της απόλυτης αλήθειας, αλλά γιατί οι θέσεις του συμβαδίζουν με τη ζωή, με την πρόοδο, με την αντίσταση και ανάταση των λαών.
Τελεία και παύλα στο ζήτημα βάζει η ίδια η Αλέκα, τον Οκτώβρη, με μια τηλεοπτική της συνέντευξη στους Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη -που τότε ήταν στη ΝΕΤ, πολλά χρόνια πριν γίνει Πρόεδρος του Ποταμιού. Διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη.
Η πρώτη ερώτηση που δέχτηκε η Αλ. Παπαρήγα, εξ αφορμής σχολίου άλλου δημοσιογράφου, ήταν για το αν δε λυπήθηκε για τους 6.000 νεκρούς του τρομοκρατικού χτυπήματος στις ΗΠΑ.
Απαντώντας, τόνισε πως τόσο στην προαναγγελθείσα συγκέντρωση του Κόμματος στη Θεσσαλονίκη στις 11 του Σεπτέμβρη, δύο ώρες μετά το τρομοκρατικό πλήγμα, όσο και σε συνέντευξη Τύπου την επομένη κατά την επίσκεψή της στη ΔΕΘ, η τοποθέτηση του ΚΚΕ ήταν πολύ καθαρή και για τα θύματα και για τη θέση του απέναντι στην τρομοκρατία.
«Βέβαια – τόνισε – δε μείναμε μόνο εκεί, βάλαμε και το εξής ζήτημα: Τι έρχεται μετά. Αν είχα κάνει κάποια αδεξιότητα, μία γκάφα και έλεγα π.χ. πόσο χαρούμενοι είμαστε με αυτό το τρομοκρατικό πλήγμα, και δε θα ήταν απλώς γκάφα, θα ήταν μία θέση ριζικά αντίθετη με τη φιλοσοφία και την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Εάν, λοιπόν, λέγονταν από μένα, τέτοια πράγματα τα οποία εξέθεταν πάγιες θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, πιστεύω ότι και τα κρατικά κανάλια και τα ιδιωτικά κανάλια και τα ραδιόφωνα, θα την πρόβαλλαν αυτή τη θέση. Δεν προβλήθηκε πουθενά».
Ορισμένοι – συνέχισε – «οι οποίοι όλως περιέργως έχουν ταχθεί υπέρ του κυρίου Μπους έκαναν θέμα μια θέση που ειπώθηκε από εμένα “δεν κλαίμε, δε γελάμε”. Εγώ την είπα αυτή τη φράση. Όμως την είπα όχι για τους νεκρούς – και αφού προηγουμένως είχαμε ξεκαθαρίσει τις θέσεις μας και για το τρομοκρατικό πλήγμα που καταδικάσαμε, και τη λύπη μας για τα θύματα.
Αυτό το “δεν κλαίμε δε γελάμε” ήταν μια τοποθέτηση, ίσως θα έπρεπε να πω “δεν αδιαφορούμε”, που απευθυνόταν σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό και που ολοκληρώνονταν στη φράση “ετοιμαζόμαστε, γιατί μπροστά μας έρχονται πολύ χειρότερες μέρες και πρέπει να αγωνιστούμε”.
Για να κλείσει αυτό το θέμα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει χίλιους λόγους να είναι εναντίον της κρατικής τρομοκρατίας, εναντίον της ατομικής τρομοκρατίας ή και της συλλογικής, διότι η μεν πρώτη είναι μια συνειδητή επιλογή επίθεσης εναντίον των λαών η δε δεύτερη – αν δεν είναι και αυτή συνειδητή και ενταγμένη σε μηχανισμούς μυστικών υπηρεσιών – στην καλύτερη περίπτωση είναι μια πράξη εξαιρετικά επιζήμια και επιλήψιμη, ικανή να βάλει λαούς σε περιπέτειες σαν αυτές που ζούμε σήμερα».
Για να επανέλθουν αργότερα, στην ίδια εκπομπή, στο ίδιο ζήτημα για τη… χλιαρή αντίδραση της Κούβας και της Κίνας -δηλαδή των εχθρών της Αμερικής!
Ακολούθως η Αλ. Παπαρήγα κλήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι «δεν υπάρχουν φωνές αντίδρασης από αυτούς που θεωρούνται εχθροί της Αμερικής», ούτε καν από την Κούβα ή την Κίνα. Τόνισε επ’ αυτού:
«Δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αυτά τα οποία προβάλλονται επιλεκτικά και όσον αφορά τη θέση της Κούβας, θα πρόσθετα και όσον αφορά τη θέση της Κίνας. Και θα σας πω γιατί. Κατ’ αρχήν για την Κούβα. Εμείς δημοσιεύσαμε και την ομιλία του Φιντέλ Κάστρο, την πρώτη ομιλία του και είναι δημοσιευμένη στην “ΓΚΡΑΝΜΑ”. Πρόκειται πραγματικά για ομιλία ντοκουμέντο και αντιπροσωπεύει πιστεύω όλους τους κομμουνιστές.
Ο Φιντέλ Κάστρο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας είναι στο πλευρό του αμερικανικού λαού. Αλίμονο αν δεν είχε μια τέτοια τοποθέτηση. Και ξέρετε ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού είναι αλληλέγγυο με τον κουβανικό λαό. Αλλά κι αυτοί που δεν είναι αλληλέγγυοι είναι λαός, είναι η πάγια κομμουνιστική θέση.
Δεύτερον, καταγγέλλει αυτό το πλήγμα. Πολύ καλά έκανε. Αυτό πρέπει να κάνει κάθε κομμουνιστής. Από εκεί και πέρα όμως λέει πολύ μεγάλες αλήθειες, να τις πω, γιατί κι εμείς αυτές τις υιοθετούμε.
Ξεκαθαρίζει το εξής πράγμα, ότι καταγγέλλει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως αρχιεργάτες της τρομοκρατίας, για την κρατική τρομοκρατία. Καταγγέλλει τρομοκρατικά πλήγματα που έχει δεχτεί η Κούβα.
Και τέλος, ξεκαθαρίζει το εξής: Καταγγέλλω την τρομοκρατία, αλλά δε δέχομαι λαϊκά απελευθερωτικά κινήματα, ένοπλα κινήματα των λαών να θεωρούνται τρομοκρατία.
Η Κίνα πολύ σωστά κι αυτή καταγγέλλει το τρομοκρατικό πλήγμα. Ομως, θεωρεί ότι πρέπει να γίνει παγκόσμια πάλη κατά της τρομοκρατίας, έχει και η ίδια πρόβλημα στη βόρεια περιοχή.
Δίνει, επομένως, μία έμφαση και στα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα. Από εκεί και πέρα, αν θέλετε, και στο Συμβούλιο Ασφαλείας παρεμπόδισε να βγει μια ανακοίνωση που να λέει, ναι, συμφωνώ με τη στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και σ’ αυτό τον πόλεμο και τη γενίκευσή του.
Δεύτερον και στη Σύνοδο τώρα που έγινε με την ευκαιρία της Συνόδου του ΑΣΕΑΝ στη Σαγκάη, δε βγήκε τοποθέτηση, την οποία μπορεί να την αξιοποιήσει η κυβέρνηση Μπους για έναν τέτοιο πόλεμο. Και αυτό οφείλεται και στη στάση της Κίνας.
Η Κίνα, λοιπόν, ακολουθεί μια πολιτική χαμηλών τόνων στο ζήτημα και από τα αριστερά και από τα δεξιά – ας το πω έτσι – βλέποντας και τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα και επειδή ξέρει ότι είναι στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών. Και μένει βεβαίως να δούμε, αν αυτός ο χειρισμός της Κίνας θα τη βοηθήσει όσο χρειάζεται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα το επόμενο διάστημα.
Με αυτά τα δεδομένα, όποιος επιμένει να μεταφράζει όπως θέλει και τον συμφέρει την περίφημη φράση “ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε”, το κάνει εκ του πονηρού, για να διαστρεβλώσει τη θέση των κομμουνιστών και να τους παρουσιάσει ως κυνικούς και απάνθρωπους, που στέκουν αδιάφοροι στο δράμα των λαών, ακριβώς γιατί μόνο αυτοί στέκονται πραγματικά αλληλέγγυοι στα θύματα του ιμπεριαλισμού -είτε αυτά είναι στις καπιταλιστικές “μητροπόλεις”, είτε είναι σε περιφερειακές χώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου