Η εκρηκτική κατάσταση στην Ιταλία απόδειξη του σάπιου καπιταλισμού

  Πηγή: Associated Press

Κώστας ΣΙΕΤΟΣ - Νάπολη

Σύμφωνα με μελέτη του Ιδρύματος Σπουδών Συμβούλων Εργασίας της Ιταλίας, 7,9 εκατομμύρια εργαζόμενοι - δηλαδή το 35,2% των απασχολούμενων - συνεχίζουν να εργάζονται εν μέσω της επιδημίας, δεδομένου ότι απασχολούνται στους τομείς της Υγείας, των Τροφίμων, του Φαρμάκου, του εξοπλισμού κ.α., δηλαδή στους τομείς για τους οποίους έχει αποφασιστεί η συνέχιση της δραστηριότητάς τους.

Μεταξύ αυτών των εργαζομένων είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές (1,3 εκατ. απασχολούνται στην υγειονομική περίθαλψη), εκπαιδευτικοί και πανεπιστημιακοί καθηγητές που κάνουν μαθήματα διαδικτυακά από το σπίτι (1,587 εκατ.), εργαζομενοι στις βασικές δημόσιες υπηρεσίες (Ενέργεια, νερό, καθαρισμός και συλλογή αποβλήτων), διάφοροι άλλου αυτοαπασχολούμενοι, ενώ τέλος τα Σώματα Ασφαλείας και οι υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης είναι 1,243 εκατ.

Ωστόσο, πολλοι από τους εργαζόμενους που συνεχίζουν να δουλεύουν κινδυνεύουν άμεσα από την πανδημία, που σαρώνει τη χώρα ελλείψει επαρκών μέτρων προστασίας στους χώρους εργασίας και λόγω της πλημμελούς έως ανύπαρκτης απολύμανσης των χώρων.


Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που έχουν νοσήσει (φτάνει το 12%) είναι υγειονομικό προσωπικό που εργάζεται κάτω από συνθήκες τραγικής υποστελέχωσης, εντατικοποίησης και χωρίς τα απαραίτητα αναλώσιμα (μάσκες κ.ά.), συνέπεια της διαχρονικής πολιτικής εμπορευματοποίησης και υποχρηματοδότησης του δημόσιου συστήματος Υγείας.

Να σημειωθεί επίσης ότι τα τελευταία 10 χρόνια έχουν γίνει περικοπές της τάξης των 37 δισ. ευρώ στη δημόσια Υγεία. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης που επικρατεί στους χώρους εργασίας, πρόσφατα (25 Μάρτη) κηρύχθηκε εθνική απεργία από το συνδικάτο της USB (Unione Sindacale di Base) για τη διεκδίκηση επαρκών μέτρων προστασίας των εργαζομένων.

Από την άλλη μεριά, περίπου 3 εκατ. απασχολούμενοι (13,2% του συνόλου στη χώρα) βρέθηκαν χωρίς δουλεια από τη μια μέρα στην άλλη, λόγω των μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της επιδημίας.

Από το σύνολο αυτό, 1 εκατ. είναι αυτοαπασχολούμενοι και 1,9 εκατ. εργαζόμενοι, κυρίως εμπορουπάλληλοι. Αλλοι 3,6 εκατ., δηλαδή το 16% του συνόλου των εργαζομένων, απασχολούνται σε τομείς «που κινδυνεύουν άμεσα», μεταξύ των οποίων στον Τουρισμό (372.000 άτομα που απασχολούνται σε υπηρεσίες στέγασης και πρακτορεία), στον κτηματομεσιτικό τομέα (149.000) και στις Κατασκευές.

Από το σύνολο αυτό, 1,3 εκατ. είναι αυτοαπασχολούμενοι οι οποίοι δεν ξερουν κυριολεκτικά τι θα τους ξημερώσει, αν την επόμενη μέρα θα έχουν δουλειά, ενώ αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους σε αυτούς τους τομείς είναι 2,3 εκατ. εργαζόμενοι.1 Σύμφωνα με μελέτη του παρατηρητηρίου Swg, πάνω από τους μισούς Ιταλούς (53%) ανησυχούν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους ή ότι με το τέλος της πανδημίας θα εργάζονται υπό χειρότερες συνθήκες.2

Διευρύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις

Ωστοσο, αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι, η αβεβαιότητα, η ανεργία, οι απολύσεις, η εργοδοτική αυθαιρεσία, δεν ειναι φαινόμενα των καιρών, ούτε είναι πρόσκαιρα. Είναι αποτέλεσμα όλων των αντιδραστικών - αντεργατικών μέτρων που έχουν παρθεί από όλες τις αστικές κυβερνήσεις και βρίσκονται σε πλήρη αντιστοίχιση με την αντεργατική στρατηγική της ΕΕ. Είναι τα μέτρα που στηρίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων.

Η «ευελιξία της αγοράς», που περιλαμβάνει και τη δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, η μερική απασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία ανάλογα με τις ανάγκες της εργοδοσίας, οι συμβάσεις «μηδενικού χρόνου», η εντατικοποίηση, όλα αυτά είναι ριζωμένα και έχουν επεκταθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Τα μέτρα αυτά αρχισαν να εισάγονται σταδιακά από τη δεκαετία του 1990, με τη «Λευκή Βίβλο» και τη Συνθήκη του Μάστριχτ, την οποία το 1992 ψήφισαν όλα τα αστικά κόμματα, ενώ πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.

Ως αποτέλεσμα, η διεύρυνση της φτώχειας έχει οδηγήσει ώστε αυτή τη στιγμή στην Ιταλία 2.678.264 άνθρωποι να κινδυνεύουν από πείνα, σύμφωνα με μελέτη της Συνομοσπονδίας στην Αγροτική Παραγωγή (Coldiretti). Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζεται στο Νότο, με περισσότερους από 530.000 στην Καμπανία, πάνω από 364.000 στη Σικελία και σχεδόν 283.000 στην Καλαβρία, αλλά επίσης στο Λάτσιο (την ευρύτερη περιοχή της Ρώμης), με περισσότερους από 263.000 ανθρώπους, και στη Λομβαρδία, την οποία έχει σαρώσει η επιδημία, με 235.000 άτομα.3

Σε διεθνές επίπεδο, σύμφωνα με μελέτη της Διεθνους Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ)4, η πανδημία είναι πιθανό να προκαλέσει απώλεια 25 εκατ. θέσεων εργασίας, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στους επίσημα καταγεγραμμένους 200 εκατ. ανέργους σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο αριθμός υπερβαίνει τη στρατιά των ανέργων που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση του 2008 και που οδήγησε σε αύξηση των επίσημα καταγεγραμμένων ανέργων παγκοσμίως κατά 22 εκατ.

Από την άλλη μεριά, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ5 στην Ιταλία μόνο για το 2018 τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων έφτασαν τα 703 δισ. ευρώ. Σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται ο χρηματιστηριακός τομέας, ο αγροτικός, ο δασικός, ο ιχθυοτροφικός, ούτε οι τομείς της Εκπαίδευσης και της Υγείας.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με την έκθεση της «Swiss Credit»6, το 1% των πλουσιότερων στη Γη κατέχουν το 50% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου, ενώ μόλις 2.600 καπιταλιστές έχουν συγκεντρωμένο πλούτο που ξεπερνά τα 8,5 τρισ. δολάρια7. Εχουν δηλαδή περισσότερα από αυτό που έχει το 56,6% του φτωχότερου πληθυσμού της Γης!

Κανένας συμβιβασμός με αυτό το σύστημα!

Ο λαός θα πρέπει επομένως να βγάλει συμπεράσματα, να μη συμβιβαστεί με τις αντιλαϊκές πολιτικές που υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον του. Να μη μείνει παθητικός απέναντι σε αυτό το σύστημα, που σαπίζει και βρωμάει θάνατο. Είναι αυτό το σύστημα, ο καπιταλισμός, που δημιουργεί τη μεγαλύτερη αντίφαση, το παράλογο: Ενώ υπάρχει τόσος πλούτος που εχει παραχθεί και εξακολουθεί να παράγεται από τον ιδρώτα των εργαζομένων, αυτός ο πλούτος καταλήγει σε λίγους που ζουν και πλουτίζουν παρασιτικά σε βάρος των εργαζομένων.

Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο τροχοπέδη, αλλά ακυρώνει και τις μεγάλες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για να ζήσει ο λαός τη ζωή που του αξίζει. Φταίει αυτό το σάπιο σύστημα που πετσοκόβονται μισθοί, συντάξεις και κονδύλια για το δημόσιο σύστημα Υγείας, που πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα, την ίδια ώρα που μια χούφτα καπιταλιστές αυγαταίνουν τα πλούτη τους. Είναι ο καπιταλισμός «από την κορυφή ως τα νύχια» το σύστημα των κρίσεων, των πολέμων, της ανεργίας, της πείνας.

Ο λαός καλείται να βγει μπροστά, να σπάσει τον γόρδιο δεσμό της μεγάλης αυτής παραφροσύνης, να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, πείνα, πολέμους, κρίσεις, προσφυγιά.

Οπως λέει και ο ποιητής για τον Σοσιαλισμό: «Είν' εύκολος. Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις. Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν. Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό. 
Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα. Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν. Αλλά εμείς ξέρουμε: Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος. Δεν είναι η παραφροσύνη, μα το τέλος της παραφροσύνης».

Παραπομπές:

-https://www.repubblica.it/economia/2020/03/15/news/occupati_coronavirus_consulenti_del_lavoro-251197697/
- https://www.ilsole24ore.com/art/coronavirus-44percento-italiani-e-preoccupato-perdere-lavoro-ADnO9s
-https://www.repubblica.it/cronaca/2020/03/29/news/coronavirus_coldiretti_quasi_2_7_milioni_di_italiani_a_rischio_fame-252623380/

4. Η ΔΟΕ έχει έδρα τη Γενεύη και ιδρύθηκε το 1919, με διακηρυγμένο στόχο τη θεσμοθέτηση διεθνών κανόνων για τη εργασία. Από το 1946 αποτελεί εξειδικευμένο οργανισμό του ΟΗΕ. Σήμερα - και κάτω από τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό στο εργατικό κίνημα - αποτελεί έναν αντιδραστικό οργανισμό, όπου προωθούνται η «εργασιακή ειρήνη» και ο τριμερής «κοινωνικός εταιρισμός».
- https://ec.europa.eu/docsroom/documents/38662/attachments/16/translations/en/renditions/native
- https://www.credit-suisse.com/media/assets/corporate/docs/about-us/research/publications/global-wealth-report-2019-en.pdf
- https://www.wealthx.com/report/world-ultra-wealth-report-2019/

902gr