Παράπονα για «άνιση μεταχείριση» έκανε ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου της γερμανικής «Αριστεράς» (Die Linke), Ντίτμαρ Μπαρτς, ανατρέχοντας πίσω στην Ιστορία: «Το 1998 οι Πράσινοι ζητούσαν στο πρόγραμμά τους τη διάλυση του ΝΑΤΟ, κι όμως συγκυβέρνησαν με το SDP». Και το 1999 - θα προσθέσουμε εμείς - η Γερμανία βομβάρδιζε μαζί με το ΝΑΤΟ τη Γιουγκοσλαβία, με Πράσινο ΥΠΕΞ, τον Γιόσκα Φίσερ, τον άλλοτε ...«επαναστάτη», «αντικαπιταλιστή», «πασιφιστή». Ενόψει των γερμανικών εκλογών, με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) να εμφανίζονται πρώτοι στις δημοσκοπήσεις, η «Αριστερά» παρακαλάει να συμμετάσχει σε συγκυβέρνηση με το SPD και τους Πράσινους, κόμματα με τα οποία συγκυβερνά άλλωστε σε μια σειρά από κρατίδια. Χωρίς να αμφισβητείται ότι το πρόγραμμα της «Αριστεράς» «κουμπώνει» με τις θέσεις των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων, το μόνο «αγκάθι» για έναν «κοκκινοπράσινο» - όπως τον ονομάζουν - συνασπισμό υποτίθεται ότι είναι η θέση τους για το ΝΑΤΟ. SPD και Πράσινοι ζητούν ως προϋπόθεση για συγκυβέρνηση σαφή δέσμευση σε ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, με την υποψήφια καγκελάριο των Πρασίνων, Αν. Μπέρμποκ, να ισχυρίζεται ότι είναι περίπου «αντισυνταγματικό» κόμματα του γερμανικού Κοινοβουλίου να αμφισβητούν την «ευθύνη της Γερμανίας στον κόσμο». Τι κι αν η «Linke» δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται ποτέ να θέσει ζήτημα ΝΑΤΟ στις διαπραγματεύσεις για συγκυβέρνηση; Τι κι αν υπόσχεται «100% υπευθυνότητα και πειθαρχία»; Γιατί δεν τους δείχνει απλά στην Ελλάδα τον σύμμαχό της στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, και πόσο «υπεύθυνα» στήριξε και υλοποίησε ως κυβέρνηση όλους τους ΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς;
Η πολιτική της κυβέρνησης στην πανδημία, όπου τα δίνει όλα για την «υγεία» της οικονομίας, διαμορφώνει το έδαφος και για κάθε λογής παλινωδίες και αντιφάσεις, που με τη σειρά τους τροφοδοτούν τον ανορθολογισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα παιδιά 12 με 17 ετών. Γι' αυτήν την ηλικιακή κατηγορία δεν προβλέπεται εμβολιασμός, και γι' αυτό η κυβέρνηση έκανε υποχρεωτικά τα δύο self tests τη βδομάδα προκειμένου ένας μαθητής να παρακολουθεί το σχολείο. Αν όμως ο ίδιος μαθητής πάει μετά το μάθημα να φάει με την οικογένειά του σε μια ταβέρνα, για να γίνει δεκτός σε εσωτερικό χώρο θα πρέπει να έχει κάνει rapid test. Πού καταλήγει όλο αυτό; Στον παραλογισμό να θεωρείται «OK» για ένα παιδί να κάνει μάθημα μαζί με άλλους 20 συμμαθητές του με ένα self test στο σπίτι, και να μη θεωρείται ασφαλές το να πάει σε ένα κατάστημα εστίασης αν δεν έχει κάνει rapid test!
Δηλαδή, το κράτος θεωρεί πιο πιθανό να κολλήσει ένα παιδί ή να μεταδώσει τον ιό όταν κάθεται με την οικογένειά του σε ένα τραπέζι, από το να βρίσκεται σε μια τάξη - μπουντρούμι, χωρίς εξαερισμό, μαζί με πολλούς ακόμα συμμαθητές του και για πολλές ώρες τη μέρα, σε σχολεία που δεν καθαρίζονται με επάρκεια, αφού λείπει το αναγκαίο προσωπικό. Ολα αυτά, βέβαια, για μια λαϊκή οικογένεια δεν καταλήγουν σε αμφισβήτηση των πρωτοκόλλων ...για τις ταβέρνες, αλλά σε μεγαλύτερη ανασφάλεια για τα πρωτόκολλα της αυτοδιάγνωσης και της μετάδοσης που επιβάλλει η κυβέρνηση σε γονείς και μαθητές, προκειμένου να λειτουργήσουν τα σχολεία με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου