Στο στόμα του λύκου

 

Για τη βάση της Αλεξανδρούπολης ρωτήθηκε σε συνέντευξή του ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα Α. Μάσλοφ, και η απάντησή του ήταν διαφωτιστική: «Σε ό,τι αφορά την "ανησυχία" για την οποία ρωτάτε, πρέπει να την αισθάνονται ακριβώς οι ίδιες οι χώρες οι οποίες παραχωρούν έδαφός τους για χρήση του ως διαμετακομιστικό σταθμό, με σκοπό τη μεταφορά προσωπικού, εξοπλισμού και τεχνικών μέσων στη ΝΑ Ευρώπη, προς τα σύνορα με τη Ρωσία. Παλαιότερα οι χώρες της περιοχής πιο υπεύθυνα και ψύχραιμα αξιολογούσαν τις εν δυνάμει συνέπειες για τις ίδιες από παρόμοια βήματα». Οσο σφίγγει ο ΝΑΤΟικός κλοιός γύρω από τη Ρωσία, με επίκεντρο σε αυτήν τη φάση τις εξελίξεις στην Ουκρανία, τόσο πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις της ρωσικής κυβέρνησης, ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, που αναδεικνύεται σε κόμβο για την προώθηση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων προς τα δυτικά της σύνορα. Τόσο επιβεβαιώνονται όμως και οι κίνδυνοι που κρύβονται πίσω από τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που κάνουν φύλλο και φτερό τις καθησυχαστικές ανοησίες των κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου, ότι όσο περισσότερο χώνεσαι στο στόμα του λύκου τόσο πιο ασφαλής είσαι.

«Βιώσιμες λύσεις»...

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και η τεράστια αλληλεγγύη του κόσμου δεν στριμώχνουν μόνο την κυβέρνηση, που έχει ήδη πέσει έξω στο χρονοδιάγραμμα του αντεργατικού σχεδιασμού της, αλλά και τα άλλα κόμματα, που διαχειρίστηκαν ως κυβέρνηση τη ΛΑΡΚΟ και τώρα προσπαθούν να βγουν «έξω από το κάδρο» των εγκληματικών ευθυνών. Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, αποφεύγει συστηματικά να μιλάει για το παρελθόν, ενώ για τη σημερινή κατάσταση ψελλίζει κάτι περί ευθύνης της κυβέρνησης «να βρει βιώσιμη λύση», που να διασφαλίζει τους επενδυτές και ταυτόχρονα τους εργαζόμενους. Ούτε στη «Δευτέρα Παρουσία», όμως, δεν μπορεί να υπάρξει «βιώσιμη λύση» με αυτά τα κριτήρια, που και την εταιρεία θα «σπάει» σε πολλά κομμάτια προς όφελος των επενδυτών, και τα κέρδη τους θα διασφαλίζει και τις θέσεις δουλειάς θα κατοχυρώνει, με εργασιακά δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς. Γι' αυτό η θέση του ΠΑΣΟΚ είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και τους σπρώχνει από την πίσω πόρτα να βάλουν νερό στο κρασί τους, να υποχωρήσουν από τον αγώνα τους, για να προχωρήσει τελικά ο αντεργατικός σχεδιασμός.

... «περασμένα - ξεχασμένα»

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός προσπαθεί να σβήσει με τον σπόγγο το αμαρτωλό παρελθόν του, διαδίδοντας περίπου τα εξής: «Πολλά έγιναν τα 60 χρόνια λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, ευθύνες υπάρχουν, αλλά κανείς δεν τόλμησε ποτέ να κλείσει την επιχείρηση, όπως κάνει τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ». Πρόκειται για θράσος απύθμενο. Οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά ότι η σημερινή κυβέρνηση τρέχει να διανύσει τα τελευταία μέτρα μιας μακρόχρονης πορείας απαξίωσης, υποχρηματοδότησης, υπερχρέωσης και παζαριών για την πώληση της ΛΑΡΚΟ, στην οποία έχουν βάλει τη σφραγίδα τους όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, προσθέτοντας αντεργατικές - αντιλαϊκές ψηφίδες στο παζλ των σημερινών εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κι αυτός οπαδός των «βιώσιμων λύσεων», έχει εκφράσει τη θέση του ως κυβέρνηση στην Κομισιόν υπέρ της ιδιωτικοποίησης και ξεπλένει την ΕΕ για τα θανατηφόρα πρόστιμα, που αξιοποιούνται προσχηματικά για να πέσει η ΛΑΡΚΟ στον γκρεμό. Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια οι συνένοχοι. Οι εργαζόμενοι με την πάλη τους θα βάλουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Εκσυγχρονισμοί

Το νομοσχέδιο για τον «εκσυγχρονισμό του ΕΦΚΑ» υπερασπίζεται το υπουργείο Εργασίας με «non paper» που διένειμε. Στην πραγματικότητα, ομολογεί ότι πυρήνας των αντιδραστικών αλλαγών είναι η λειτουργία του Οργανισμού με κριτήρια «αγοράς». Μάνατζερ, «αξιοποίηση ακίνητης περιουσίας», «πριμοδότηση», πειθαρχικές διώξεις και «εξατομίκευση μισθών» για το προσωπικό είναι μερικά από όσα προβλέπει το νομοσχέδιο. Ολα αυτά, που προωθούνται με τον μανδύα της «επιτάχυνσης στην έκδοση των συντάξεων», συνθέτουν έναν Οργανισμό «ζυγισμένο - στοιχισμένο» στην επιχειρηματική λειτουργία της «Κοινωνικής Ασφάλισης», με την όποια βέβαια ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί. Αλλωστε, με τον δικό του νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό μπήκαν στην «τελική ευθεία» το διαχρονικό ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η μετατροπή της σε «ατομική υπόθεση» και η ένταση της επιχειρηματικής δράσης στον κλάδο. Τα «εργαλεία» που θεσμοθετούνται τώρα είναι το επόμενο βήμα για έναν ΕΦΚΑ που θα λειτουργεί ως ασφαλιστικός Οργανισμός της «αγοράς», με τους επιχειρηματίες να αλωνίζουν, βγάζοντας κέρδη από μια κοινωνική ανάγκη που είναι ευθύνη του κράτους, κάνοντας παράλληλα μπίζνες με τις ασφαλιστικές εισφορές και την περιουσία του Ταμείου. Εκεί πρέπει να στρέψουν την προσοχή και την πάλη τους εργαζόμενοι, βιοπαλαιστές ΕΒΕ και αγρότες, διεκδικώντας αυξήσεις στις συντάξεις και σύγχρονες ασφαλιστικές παροχές, σταθερή και μόνιμη δουλειά για τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ, όχι στην ιδιωτικοποίηση της σύνταξης και της Ασφάλισης.

Ριζοσπάστης