Εχει ιδιοκτήτη

 

«Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι στην παρούσα συγκυρία η Αλεξανδρούπολη είναι τόσο μεγάλης στρατηγικής, γεωπολιτικής και ενεργειακής σημασίας για τη χώρα μας, ώστε πρέπει να παραμείνει στην κυριότητα του ελληνικού Δημοσίου και συγκεκριμένα του ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έχει και τη δυνατότητα να αναπτύξει το λιμάνι και να αξιοποιήσει πλήρως όλες του τις δυνατότητες», ανέφερε ο πρωθυπουργός στην προχτεσινή του συνέντευξη και συμπλήρωσε με νόημα: «Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ πολύ περισσότερο γιατί στην παρούσα συγκυρία δεν βλέπαμε τον λόγο να πουληθεί το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σε κάποιον ξένο επενδυτή». Προφανώς και δεν χρειάζεται, γιατί χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έχει ήδη ιδιοκτήτη και αυτός δεν κρύβεται: Είναι το ΝΑΤΟ, που το χρησιμοποιεί ως βασικό κόμβο για τη μεταφορά πολεμικού υλικού και στρατιωτικών δυνάμεων προς τα μετόπισθεν του πολέμου στην Ουκρανία. Το λιμάνι λειτουργεί τα τελευταία χρόνια με αυξανόμενη βαρύτητα ως στρατιωτική και όχι ως πολιτική υποδομή. Ακόμα και στο σκέλος της Ενέργειας, καμιά αγωνία δεν υπάρχει για το ποιες εταιρείες και ποια συμφέροντα θα δραστηριοποιηθούν στην Αλεξανδρούπολη, που προορίζεται να αποτελέσει πύλη εισόδου για το αμερικανικό LNG στην Ευρώπη. Παρεμπιπτόντως, η αναβολή της ιδιωτικοποίησης φανερώνει και κάτι ακόμα: Είτε η πλειοψηφία των μετοχών ελέγχεται από ιδιωτικά κεφάλαια είτε από το κράτος, ο σκοπός και το σχέδιο λειτουργίας μιας στρατηγικής υποδομής ή επιχείρησης δεν αλλάζουν στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και αγοράς. Αντίθετα, εξυπηρετούν πάντα τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλίων και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των συμμάχων της.

Πήχης

«Οι άνεργοι πεινούσαν / Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται». Τους στίχους αυτούς του Μπ. Μπρεχτ θυμίζουν τα στοιχεία που δημοσίευσε την Παρασκευή η ΕΛΣΤΑΤ σχετικά με το επίπεδο διαβίωσης. Σύμφωνα με αυτά, 1 στους 10 εργαζόμενους, και συγκεκριμένα το 11,3%, αντιμετωπίζει άμεσα τον κίνδυνο φτώχειας. Το ποσοστό διπλασιάζεται (21%) για τους εκατοντάδες χιλιάδες που δουλεύουν με μερική απασχόληση και τετραπλασιάζεται (45%) για τους πάνω από 800.000 ανέργους. «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα», θα πει βέβαια κανείς, αφού λίγο - πολύ τα ποσοστά είναι παρόμοια όλα τα τελευταία χρόνια, σε ανάπτυξη και κρίση της οικονομίας, δείχνοντας ότι τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τις κυβερνητικές εναλλαγές, όπου «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν». Αυτά μάλιστα την ώρα που τα «κατασκευασμένα» όρια της φτώχειας δεν πάνε πιο πάτωμα, έχοντας πλέον φτάσει τα 400 περίπου ευρώ τον μήνα, όταν πριν από μια δεκαετία βρίσκονταν στα 700. Την ώρα δηλαδή που για τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους ο πήχης μπαίνει όλο και πιο ψηλά, για τον λαό και τις ανάγκες του μπαίνει όλο και χαμηλότερα. Τον δρόμο αυτό τον ξέρουν πλέον καλά οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα και οδηγεί στον πάτο. Εχει έρθει η ώρα να διαλέξουν τον άλλο δρόμο: Με πρώτο σταθμό την μαζική συμμετοχή στη σημερινή απεργία για αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, για ΣΣΕ, να περάσουν στην αντεπίθεση για τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.

Καινοτομίες

Στην Πορτογαλία, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Κόστα θα ξεκινήσει τον ερχόμενο Ιούνη ένα πιλοτικό πρόγραμμα τετραήμερης βδομάδας εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, όπως αυτά που «τρέχουν» και σε άλλες χώρες, από κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων (σοσιαλδημοκρατικές, δεξιές, νεοφιλελεύθερες κ.τ.λ.). Υποτίθεται ότι το πορτογαλικό πρόγραμμα δεν προβλέπει μείωση των αποδοχών για τους εργαζόμενους, αλλά εδώ αρχίζει το πουλόβερ να ξηλώνεται: Για να μη μειώσουν μισθούς, οι εταιρείες απαιτούν κρατική επιδότηση, διαφορετικά δεν δεσμεύονται για μείωση των ωρών εργασίας, αλλά για ανακατανομή του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας σε τέσσερις αντί για πέντε μέρες. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν σχεδόν το ίδιο (μέχρι και 36 ώρες) στη διάρκεια της βδομάδας, αλλά με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί ο ημερήσιος χρόνος εργασίας. Δηλαδή διευθέτηση, σαν αυτή που προβλέπει και στη χώρα μας ο νόμος Χατζηδάκη. Και δεν είναι μόνο αυτός ο «νεοτερισμός» της κυβέρνησης Κόστα. Το πρόγραμμα δίνει τη δυνατότητα στους ομίλους να εντάσσουν μεμονωμένα τμήματα στο πρόγραμμα και όχι το σύνολο του προσωπικού τους, ανάλογα δηλαδή με το πού συμφέρει η διευθέτηση και πού όχι. Στο τέλος μάλιστα του προγράμματος δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να επιλέξει είτε το τετραήμερο - γιαλαντζί, είτε ένα «υβριδικό μοντέλο», όπου θα συνυπάρχουν πενταήμερες και τετραήμερες βδομάδες εργασίας, απογειώνοντας στο «μη παρέκει» τη διευθέτηση, άρα και την ένταση της εκμετάλλευσης. Με αυτά τα «ωραία» πειραματίζεται στις πλάτες των εργαζομένων η κυβέρνηση Κόστα, που στο όνομά της πίνει νερό ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα πρωτοπόρα η σοσιαλδημοκρατία, με «φιλεργατικό» φερετζέ ανοίγει νέους ορίζοντες για τα αφεντικά...

Σάρκες

Δεν είναι μόνο τα φαινόμενα τύπου Πάτση και λοιπών που δείχνουν τη σαπίλα του καπιταλισμού, αλλά και η ίδια η λειτουργία της αγοράς που τα αναπαράγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα «κόκκινα» δάνεια. Οι τράπεζες έβγαλαν τεράστια κέρδη, αλλά όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι για τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, τα δάνεια αυτά φόρτωσαν τους ισολογισμούς τους με «επισφάλειες». Για την απαλλαγή τους εργάστηκαν πυρετωδώς όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις, προσθέτοντας νέους εκβιασμούς στα καταχρεωμένα νοικοκυριά, μέχρι πολλά απ' αυτά να χάσουν το σπίτι τους σε κάποιον πλειστηριασμό. Κι εδώ ξεκινάει η ...παράσταση «δανείζοντας το δάνειο»: Για να απαλλαγούν οι τράπεζες από τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, τα πουλούν σε υποπολλαπλάσια αξία σε εταιρείες που συστήνονται γι' αυτόν ακριβώς τον σκοπό, τύπου Πάτση. Επειδή όμως το κόστος παραμένει υψηλό, οι τράπεζες δανείζουν αυτές τις εταιρείες για να αγοράσουν τα δάνεια. Κι όχι μόνο αυτό αλλά εκδίδουν και νέα δάνεια για όποιον θέλει να αγοράσει κάποιο από τα δημευμένα σπίτια που πλειστηριάζει η διαχειρίστρια εταιρεία! Ενα μέρος λοιπόν των «κόκκινων» δανείων καταστρέφεται κι ένα άλλο αναχρηματοδοτείται από την ίδια την τράπεζα με νέα δάνεια, σε όλες τις φάσεις διαχείρισης των επισφαλειών, που επιβαρύνουν βέβαια ξανά τον λαό. Με άλλα λόγια, τρώνε και τις σάρκες τους για να «κλοτσήσουν» λίγο παρακάτω τη χασούρα, με την προσδοκία αυτή να είναι μικρότερη...

 

Ριζοσπάστης