Από τις μεγάλες πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις του 2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 |
Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι ενώ την περίοδο 2019-2023 η ΝΔ είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 158 βουλευτές, εμβληματικά αντιλαϊκά νομοσχέδια (όπως η μονιμοποίηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης στην Ενέργεια, η παράδοση του Πάρκου Ελληνικού στον Λάτση, η μετατροπή των Ναυπηγείων της Ελευσίνας σε «ειδική ζώνη» με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ) υπερψηφίστηκαν από τουλάχιστον 50% ή και 70% περισσότερους βουλευτές.
Ετσι έχει και η κατάσταση για το άρθρο 16. Αλλωστε, οι πρόθυμοι έχουν ήδη πάρει θέση, είτε έχουν εξασφαλισμένη θέση στα έδρανα της Βουλής, είτε ακόμα αγωνιούν για το αν θα μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κεφάλαιο από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ας τους δούμε έναν προς έναν.
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ έχει διατυπωθεί με σαφήνεια από τον Αλ. Τσίπρα σε συνέντευξή του στον «ALPHA» και την εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Στ. Θεοδωράκη (15/5/2023), όπου δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «αν υπήρχε η δυνατότητα εδώ, να έχεις - ας πούμε - ξέχωρα από το κράτος πανεπιστήμια τύπου Χάρβαρντ, εγώ είμαι έτοιμος να το συζητήσω», συμπληρώνοντας πως «αυτό δεν μπορεί να αποτελεί προτεραιότητά μας», εξηγώντας πως μια τέτοια συζήτηση «δεν την αρνούμαι εγώ, αλλά την αρνείται το Σύνταγμα», για να προσθέσει «ας τα αναβαθμίσουμε (τα πανεπιστήμια) λοιπόν τώρα, γιατί ούτως ή άλλως είναι μια συζήτηση που αφορά τη Συνταγματική Αναθεώρηση της μεθεπόμενης Βουλής. Ας δώσουμε βάση να κάνουμε σοβαρά, αξιόπιστα, ισχυρά τα δημόσια Πανεπιστήμια στον τόπο μας και όταν έρθει η ώρα το συζητάμε αυτό».
Μάλιστα, δεν πρόκειται για κάποια όψιμη, αλλά για διαχρονική του θέση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αλ. Τσίπρας, ως νέος πρόεδρος του ΣΥΝ τότε, δήλωνε σε συνέντευξή του στην κυπριακή «Σημερινή» στις 16/6/2008, ότι «δεν είμαστε εχθρικοί προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια», στο πλαίσιο μιας δήθεν «οριοθετημένης» (!) αγοράς.
Είναι μήπως κάποια προσωπική άποψη του Αλ. Τσίπρα που δεν δεσμεύει το κόμμα του; Δύσκολα θα μπορούσε να πειστεί κάποιος, αν λάβει υπόψη τον ορυμαγδό σχετικών τοποθετήσεων από διάφορα στελέχη του. Για παράδειγμα, η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αθηνά Λινού, σε δηλώσεις της στην ΕΡΤ, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ψηφίσει υπέρ μιας διάταξης για μη κρατικά πανεπιστήμια, ανάλογα με το τι θα έλεγε αυτή, ενώ σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, υπερθεμάτιζε για τον θετικό ρόλο των υποτροφιών για σπουδές σε ιδιωτικά ιδρύματα. Ας μην παραβλέψουμε, επίσης, ότι τόσο η Αθ. Λινού όσο και ο Στ. Κασσελάκης - με ιδιαίτερα ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ και οι δύο - αποτελούν μέλη της Εκλογικής Επιτροπής που συγκρότησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την πανωλεθρία στις εκλογές του Μάη, άρα εκφράζουν τις πιο «επικαιροποιημένες» προσεγγίσεις του κόμματος αυτού.
Ταυτόσημες σχεδόν απόψεις έχει διατυπώσει και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης. Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και τον Αλ. Παπαχελά (18/6/2023) δήλωνε χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: «Η θέση μας για την Παιδεία, και μιλάω και σε σχέση με το Σύνταγμα, είναι ότι δεν θα μπούμε εμπόδιο στην ίδρυση ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου. Ομως, προτεραιότητά μας είναι η ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου, της δημόσιας Παιδείας (...). Ας συμφωνήσουμε στον πανεπιστημιακό χάρτη, δημόσιο και ιδιωτικό, στα κριτήρια τα οποία πρέπει να είναι κοινά, στο πώς πρέπει να είναι ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. (...) Αν εδώ συζητάμε για ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, και εννοώ μη κρατικό, μη κερδοσκοπικό, όπως τα μεγάλα πανεπιστήμια στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, είμαστε θετικοί, δεν θα μπούμε εμπόδιο, αρκεί να πληροί υψηλά ακαδημαϊκά πρότυπα».
Κι εδώ, επίσης, δεν πρόκειται για προσωπική θέση του Ν. Ανδρουλάκη, αφού την ίδια θέση εκφράζει και ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Σπυρόπουλος σε συνέντευξή του για το Podcast «ΒΑΒΕΛ» του Ν. Φιλιππίδη στο ot.gr (3/5/2023): «Να συζητήσουμε λοιπόν για ιδιωτικά πανεπιστήμια. Να συζητήσουμε υπό δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι δεν θα παρατήσουμε στην εξαθλίωση τα δημόσια πανεπιστήμια που πρέπει να στηριχθούν από το κράτος (...). Τώρα, να συζητήσουμε την αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά εφόσον βάλουμε αυστηρές προϋποθέσεις για το τι ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δημιουργηθούν στη χώρα μας. Αρα εάν δημιουργηθεί μία αυστηρή νομοθεσία η οποία έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις όσον αφορά το πώς θα δοθεί άδεια λειτουργίας ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου (...) φυσικά εμείς το συζητούμε».
Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος και η Ζ. Κωνσταντοπούλου, που κάνοντας καρδούλες δηλώνει «δεν δαιμονοποιούμε την ιδιωτική εκπαίδευση, όμως δεν μπορούμε να συζητάμε τώρα για την αναθεώρηση του άρθρου 16, ας φτιαχτούν πρώτα τα δημόσια πανεπιστήμια όπως πρέπει και μετά μπορούμε να συζητήσουμε τα πάντα».
Ρόλο σε αυτήν τη φαρσοκωμωδία παίζει - πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να λείπει από τον θίασο - και ο Γ. Βαρουφάκης, επιχειρώντας κι αυτός να στρίψει διά του αρραβώνος, πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Η τοποθέτησή του για το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16 στο debate των πολιτικών αρχηγών πριν τις εκλογές του Μάη, ήταν χαρακτηριστική: «Ιδιωτικά πανεπιστήμια καλά υπάρχουν μόνο στις ΗΠΑ, και αυτό υπό πολύ ειδικές συνθήκες. Στην Ελλάδα, η όλη συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι αποκρουστική. Γιατί όλη η ιστορία δεν γίνεται για να έρθει το Χάρβαρντ εδώ, γίνεται για να αναβαπτιστεί ένα κολέγιο της συμφοράς, το οποίο ουσιαστικά εκμεταλλεύεται την υποχρηματοδότηση του δημόσιου πανεπιστημίου. Η ουσία είναι η ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου. Είναι ο μόνος τρόπος για να διαφυλάξουμε την πανεπιστημιακή εκπαίδευση από τα αρπακτικά funds που στήνουν αυτά τα κολέγια της συμφοράς». Αν, δηλαδή, το ζήτημα αφορά το πώς θα φτιαχτούν «καλά» ιδιωτικά πανεπιστήμια, κατά το πρότυπο των ΗΠΑ, και όχι «κολέγια της συμφοράς» (κάτι αντίστοιχο με το «ΙΕΚ Φούφουτος» που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ - τοποθετήσεις που, παρεμπιπτόντως, προσβάλλουν βάναυσα τα παιδιά που στρέφονται σε τέτοιες επιλογές), η συζήτηση είναι τελείως διαφορετική, κι ως διά... βαρουφάκειας μαγείας όλα τα πύρινα βέλη που εξακοντίζουν οι δυνάμεις του ΜέΡΑ25 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, μπαίνουν ξανά στη φαρέτρα.
Το ενδιαφέρον σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι το εξής: Η ρητορική περί στήριξης των δημόσιων πανεπιστημίων, που περισσεύει στις τοποθετήσεις όλων των κομμάτων της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης, είναι ακριβώς η ίδια με αυτή που υιοθετεί και η ΝΔ. Οπως αντίστοιχα είναι και τα παραδείγματα που επικαλούνται και οι μεν και οι δε ως προς το τι είδους ιδιωτικά πανεπιστήμια θέλουν. Η μόνη διαφωνία που προβάλλουν αφορά την ειλικρίνεια των προθέσεων της ΝΔ, και πέραν αυτού ουδέν.
Αυτή η επί της ουσίας σύμπλευση, που κρύβεται πίσω από διάφορες φιοριτούρες και προσχήματα, δεν είναι πρωτοφανής. Για να μείνουμε μόνο σε ό,τι αφορά τα πανεπιστήμια, πολύ πρόσφατη είναι η ιστορία με την πανεπιστημιακή αστυνομία, που όλα τα υπόλοιπα κόμματα, παρότι διαγωνίζονταν για το ποιος θα εμφανιστεί στα μάτια της νεολαίας και των φοιτητών περισσότερο παθιασμένος αντιπολιτευτής στην πολιτική της ΝΔ, αναλώνονταν στο να προτείνουν εναλλακτικούς τρόπους για τη θεσμοθέτηση ενός αντίστοιχου σώματος καταστολής μέσα στο πανεπιστήμιο.
Οπως και με την πανεπιστημιακή αστυνομία, έτσι και με την κατάργηση του άρθρου 16, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Μέσα στη Βουλή μόνο το ΚΚΕ εκφράζει σταθερά και αταλάντευτα τη θέση του μαχόμενου φοιτητικού κινήματος, τη θέση που αντιστοιχεί στις ανάγκες της νεολαίας, των πανεπιστημιακών και των άλλων εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Τη θέση που απορρίπτει κάθε συζήτηση για την αναθεώρηση του άρθρου 16, χωρίς αστερίσκους. Τη θέση που αποκαλύπτει ότι η επιχειρούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 θα είναι το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας εμπορευματοποίησης και επιχειρηματικής λειτουργίας των δημόσιων πανεπιστημίων, στην οποία όλοι οι άλλοι έχουν βρωμίσει τα χέρια τους και την υπερασπίζονται με πάθος. Τη μόνη γνήσια, μαχητική αντιπολίτευση στην πολιτική της ΝΔ.
Οπως και με την πανεπιστημιακή αστυνομία, έτσι και σε περίπτωση που ανοίξει θέμα αναθεώρησης του άρθρου 16, ο αρνητικός συσχετισμός στη Βουλή, με όλους τους άλλους πλην ΚΚΕ να αθροίζονται στις δυνάμεις της συμπολίτευσης, ανεξάρτητα από τα έδρανα στα οποία κάθονται, μπορεί να σπάσει στην πράξη, με τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, του λαού και της νεολαίας. Αγώνες στους οποίους οι δυνάμεις του ΚΚΕ θα είναι μπροστά, μαζί με δεκάδες χιλιάδες φοιτητές, πανεπιστημιακούς δασκάλους, νέους ερευνητές και διδάσκοντες κι άλλους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια. Αγώνες που μπορούν να βάλουν φρένο στην πολιτική της ΝΔ, να ανοίξουν τον δρόμο για κατακτήσεις.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά: Οποιος δεν θέλει την αναθεώρηση του άρθρου 16, μια επιλογή έχει μπροστά στην κάλπη στις 25 Ιούνη: ΚΚΕ!
ΥΓ. Δεν αναφερόμαστε ξέχωρα στα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα, που θα τσακώνονται για τον Μητροπολίτη που θα μπει πρύτανης στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Εκκλησίας, τη Μονή που θα το «καθοδηγεί» πνευματικά συγκαταλέγοντάς το και στην περιουσία της, και τον επιμερισμό των επενδύσεων από την εκκλησιαστική περιουσία στο μετοχικό κεφάλαιο άλλων ιδιωτικών πανεπιστημίων, ανάλογα με το αν είναι «οικουμενίστικης» κατεύθυνσης ή όχι... Ως έναν βαθμό αστειευόμαστε, αλλά το επιχείρημα ότι με την αναθεώρηση του άρθρου 16 θα μπορεί και η Εκκλησία να ιδρύσει δικό της πανεπιστήμιο ή/και να συμμετέχει σε άλλα, δεν είναι δικής μας επινόησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου