Και να που και η δικαιοσύνη όλο και περισσότερο γίνεται
βασικό ανταλλακτικό εμπόρευμα της αστικής μας δημοκρατίας. Αν θέλει κανείς
δικαιοσύνη χρειάζεται χρήματα, όποιος όμως χρειάζεται χρήματα πρέπει να ξεχάσει
τη δικαιοσύνη. Θέμα συνείδησης δεν μπαίνει γι’ αυτόν που πουλά δικαιοσύνη, ίσα
ίσα που η συνείδηση του αποδείχνει την ελευθερία της με το δικαίωμά της να
πουλιέται. Άλλωστε είναι αρκετό να θέλει εκείνο για το οποίο την αγοράζει
κανείς. Και το θέλει. Αρκεί να της πουν ποιο είναι αυτό που πρέπει να θέλει,
για να αναπτύξει επιχειρήματα, που πρέπει να είναι ηχηρά, για να πείθουν και να
παραπλανούν. Και αυτό δεν είναι δύσκολο, από τη στιγμή που πιστεύουμε στις
διαβεβαιώσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας ότι η αστική μας δημοκρατία έχει θέσει
προτεραιότητά της την προστασία μας από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Θαυμάζοντας
το διαχωρισμό των εξουσιών είμαστε πεπεισμένοι ότι καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί
να συγκεντρώσει υπερβολικά μεγάλη δύναμη που να μας συνθλίψει, βέβαιοι για τη
λειτουργία της δικαιοσύνης στην αστική
δημοκρατία ως ακρογωνιαίου λίθου του κράτους
δικαίου.
Πεπεισμένοι λοιπόν για την
αμεροληψία της δικαστικής διαδικασίας, την αμεροληψία του δικαστικού
σώματος μείναμε, για μια ακόμα φορά, εμβρόντητοι από την πρόταση της εισαγγελέως
στη δίκη με θύμα τη 12χρονη στο Κολωνό. Η εισαγγελική πρόταση για απαλλαγή λόγω
αμφιβολιών του βασικού κατηγορουμένου Η. Μίχου για το κακούργημα του βιασμού
πυροδότησε έντονες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις. Κι αυτή είναι μια ακόμα δίκη
που εκ των πραγμάτων αποδεικνύει την αλληλεπίδραση της δικαστικής εξουσίας με τις άλλες δομές του πολιτικού συστήματος
όχι απλώς ως εξωτερικών παραγόντων, αλλά ως στοιχεία του
κυρίαρχου συστήματος διακυβέρνησης.
Γιατί είναι πολιτικός μύθος ότι οι
δικαστές και οι άλλοι συμμετέχοντες στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης είναι
υπεράνω πολιτικής και ότι αποφασίζουν καθαρά βάσει του νόμου. Ένας μύθος πολύ χρήσιμος για τη νομιμοποίηση των πράξεων
των δικαστών και την αποδοχή τους από το κοινό, κάνοντας σεβαστές τις αποφάσεις
τους, χωρίς άσκηση βίας.
Όταν κοιτάζει κανείς την αστική
μορφή δημοκρατίας
μέσα από τον ταξικό φακό, είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι η δικαιοσύνη ο δρόμος
για να ξεπεραστούν οι θεμελιώδεις ταξικοί ανταγωνισμοί που έχουν τις ρίζες τους
στο καπιταλιστικό σύστημα. Οι θεμελιώδεις νόμοι των αστικών μας δημοκρατιών με τις
διακηρύξεις τους για την ισότητα όλων
των πολιτών ενώπιον του νόμου φαίνεται να μην ισχύουν κάθε φορά που θα πρέπει
να προστατευτεί το αστικό κράτος ή ακόμα και μέλη της αστικής τάξης. Στην
ανακοίνωση που εξέδωσε η Ένωση Εισαγγελέων για την κριτική που δέχτηκε η
εισαγγελική πρόταση, η έκφραση της ανησυχίας
της για τις «τακτικές λεκτικής βαρβαρότητας σε βάρος των λειτουργών της Δικαιοσύνης»
εδράζεται στη διαδεδομένη πεποίθηση, που επαναλαμβάνεται και στην ανακοίνωση,
για το ελεύθερο και ανεξάρτητο φρόνημα των δικαστικών λειτουργών. Μόνο που οι
συμμετέχοντες στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν είναι ούτε κι αυτοί υπεράνω
πολιτικής που αποφασίζουν καθαρά βάσει του νόμου οι οποίοι νόμοι βέβαια ούτε και αυτοί δημιουργούνται και λειτουργούν
εν κενώ. Οι νόμοι στην πραγματικότητα συγκαλύπτουν την επιβολή εξουσίας από την
κυρίαρχη τάξη και τη σύνδεση της με τις οικονομικές βάσεις οργάνωσης της κοινωνίας,
εξωραΐζοντας τον ταξικό χαρακτήρα
απονομής της δικαιοσύνης.
Πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι
προσπαθούν ο λόγος τους να λειτουργήσει κατευναστικά απέναντι στη λαϊκή οργή για
την εισαγγελική πρόταση, που στηρίζεται
ή σε ελλιπή στοιχεία ή σε μεροληπτική
αξιοποίησή τους, η οποία αν μη τι άλλο είναι ενδεικτική της ταξικής διάστασης της
δικαιοσύνης. Όταν η λαϊκή οργή εκφράζεται με κινητοποιήσεις η κυρίαρχη εξουσία
θα πρέπει να την χειραγωγήσει ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη σε μια δικαιοσύνη
που διαφημίζεται ότι βρίσκεται δίπλα στον καταδιωκόμενο και παγιώνοντας την πεποίθηση
για την αμεροληψία της δικαστικής διαδικασίας. Όλοι αυτοί βάζουν …πλάτη, με το
αζημίωτο βέβαια, για να πραστατέψουν τα
δικά τους προνόμια διαφημίζοντας για τους υπόλοιπους ιδανικά και δικαιώματα στα
χαρτιά και απαιτώντας από όλους μας να ζούμε περισσότερο από ανύπαρχτα αγαθά
παρά από πραγματικά. Η πραγματική τους τέχνη
της διακυβέρνησης είναι να συντηρούν αυτές τις αυταπάτες και να καταφέρνουν να τους
χρωστούν ευγνωμοσύνη ακόμα κι αυτοί που τους ληστεύουν.
Τέτοια απαίτηση έχει η κυβέρνηση μέσω
του υπουργού της Α. Γεωργιάδη, ο οποίος πουλά στους ασφαλισμένους ό,τι έχει
απομείνει από ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα υγείας, που έπαψε να είναι δωρεάν, κοροϊδεύοντας
χωρίς αιδώ τους εργαζομένους για αναβάθμιση των υπηρεσιών του. Η υπεροψία της κυρίαρχης
εξουσίας κερδοσκοπεί πάνω στις ιδέες που εμπνέουν, χρησιμοποιώντας το απόθεμα
των προϋπαρχόντων μύθων των κοινωνικών
διεκδικήσεων, για να δικαιολογεί τις επιλογές
της. Ο λόγος πάντα περί ανθρώπινων δικαιωμάτων και ισότητα, μεταρρύθμιση και
ανάπτυξη. Είναι τόσο απίστευτος ο κυνισμός, τόσο αριστοτεχνικά σχεδιασμένος
χρόνια τώρα ο εξανδραποδισμός των εργαζομένων με κολακείες και υποσχέσεις, ώστε
να μην αντιληφθούν τη θανατερή νάρκωση τους σε μια αντιδραστική κατάσταση για να σπάσουν
τα δεσμά τους.
Οι μεγάλες διαδηλώσεις στην επέτειο
του εγκλήματος των Τεμπών, οι δίμηνες κινητοποιήσεις στον χώρο της εκπαίδευσης,
τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, η οργή για την εισαγγελική πρόταση είναι ενδείξεις ότι το λαϊκό κίνημα βγαίνει
από το περιθώριο και δρομολογείται η οργάνωσή
του στους χώρους δουλειάς και στους μαζικούς
χώρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου