Στην κοινωνία των Ανθρώπων υπάρχουν κώδικες, λέξεις, πράξεις που ορίζουν ένα αλφαβητάρι της συμπόνιας, της κατανόησης, του συμπάσχειν… Εστω κι αν σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι ίδιες λέξεις ή πράξεις κατέχονται από διεκπεραιωτικό και τυπικό χαρακτήρα και μόνο η “υποχρέωση” να ειπωθούν λειτουργούν ως στοιχείο συναισθηματικού πολιτισμού και ανθρώπινης συνοχής. Εστω…
Χθες ένας άνθρωπος, ένας εργαζόμενος, αρχιτεχνίτης τροχαίου υλικού στη ΣΤΑΣΥ δεν επέστρεψε σπίτι του. Καταπλακώθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα ακόμα κάτεργο της αχαλίνωτης ιδιωτικής οικονομίας.
Ως διαβολική και αποκαλυπτική μαζί σύμπτωση… την ώρα που ο εργάτης ξεψυχούσε, η Ν. Κεραμέως, υπουργός Εργασίας, έδινε παράσταση, πλαισιωμένη από τους θιασώτες, υπηρέτες και κλόουν του “εκσυγχρονισμού” – εκείνου που μέχρι σήμερα και μόνο μέσα στο 2025 έχει ξεκάνει 190 ανθρώπους την ώρα του μεροκάματου – οι οποίοι μιλούσαν για το μισθό των εργατών, δηλαδή για τη ζωή τους.
Αλλά στη συχνότητα του στεγνού και εκσυγχρονιστικού ρεαλισμού, συναισθηματικά παραπατήματα δεν επιτρέπονται.
Η κυρία, της οποίας το πεδίο των αρμοδιοτήτων της είναι η ζωή των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας, προσπέρασε το θάνατο σε εργασιακό χώρο, όπως προσπερνάει κανείς ένα χαρτί πεσμένο στο δρόμο. Οχι μόνο δεν έδωσε καμία σημασία το συμβάν, αλλά δεν ένιωσε ούτε την – τυπική έστω υποχρέωση – να εκφράσει “συλλυπητήρια” . Μάλιστα, είχε την αναίδεια να πει πως δεν είναι αυτό το το αντικείμενο της “Συμφωνίας” (!), αναφερόμενη στις Συλλογικές Συμβάσεις.
Σωστά, το αντικείμενο της “Συμφωνίας” είναι πως να ξεκάνουν της ζωή της εργατικής τάξης, ρίχνοντας πυροτεχνήματα για τη δήθεν προστασία της.
Ο παρακαθήμενος, ο εκπροσωπών τη ΓΣΕΕ, δηλαδή τους εργαζόμενους (υποτίθεται….) δεν ένιωσε ούτε αυτός την υποχρέωση να πει ότι ακριβώς αυτό είναι το θέμα της…. “Συμφωνίας”. Η ζωή και ο θάνατος της εργατικής τάξης. Φυσικά, ούτε αυτός είπε “συλλυπητήρια” στην οικογένεια του νεκρού εργάτη. Εχοντας, δίπλα τους τους εκπροσώπους των εργοδοτών δεν θα ήταν πρέπον να χαλάσει την ωραία και πανηγυρική ατμόσφαιρα.
Λίγο αργότερα, όταν οι εργαζόμενοι σε Μετρό και Ηλεκτρικό θρηνούσαν τον σκοτωμένο συνάδελφό τους και σταματούσαν για έξι ώρες την κίνηση των τρένων, φωνάζοντας “όχι άλλο αίμα για τα κέρδη των εργοδοτών”, ο “άριστος”, ο Κ. Μητσοτάκης ζούσε στον φανταστικό κόσμο της “υπέροχης” κυβέρνησής του, αποθεώνοντας την εικόνα της Κεραμέως και της παρέα της. Εκείνους, δηλαδή που τα είπαν και τα συμφώνησαν για τους μισθούς της εργατικής τάξης, αλλά χωρίς την εργατική τάξη, η οποία “όλως τυχαίως” ξεψυχούσε… Ούτε αυτός είπε “συλλυπητήρια”.
Το Υπουργείο Μεταφορών, ο υπουργός ή έστω ο κατά τ’ άλλα λαλίστατος αναπληρωτής υπουργός Κ. Κυρανάκης… από χθες αγνοούνται. Φαίνεται, πως η ΣΤΑΣΥ δεν εμπίπτει στο πεδίο των αρμοδιοτήτων τους! Και ναι, δεν είπαν ούτε αυτοί συλλυπητήρια…
Και τώρα ας μιλήσουμε για την κοινωνία των παχύδερμων… ‘Η μήπως μιλήσαμε ήδη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου