Χριστούγεννα: Η μεγάλη νύχτα των θεών (πολλοί θεοί, ίδια κόλπα)

Χριστούγεννα:Η μεγάλη νύχτα των θεών (πολλοί θεοί, ίδια κόλπα)

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Κι όλα αυτά τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου (στο β. ημισφαίριο), που τότε συνέπιπτε με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Είναι γνωστό άλλωστε το χούι των θεών. Όπου σκοτεινιά κι αυτοί.

Στις 25 Δεκεμβρίου γεννήθηκαν οι: Ώρος (Αίγυπτος-3000πτχ), Ζαρατούστρα (Περσία-1000πτχ), Κρίσνα (Ινδία-900πτχ), Ηρακλής (Ελλάδα-800πτχ), Μίθρα (Περσία-600πτχ), Βούδας (Νεπάλ-563πτχ), Διόνυσος (Ελλάδα-500πτχ), Ταμούζ (Βαβυλώνα-400πτχ), Άδωνις (Φοινική-200πτχ), Ερμής (Ελλάδα-200πτχ) και ο Εβραίος και δικός μας, εκ μεταγραφής Ιησούς (Ισραήλ-4πτχ). Ο τελευταίος σάρκα αλλόκοτη, δεν πεινά, δε διψά, δεν κοιμάται ποτέ, δεν αφοδεύει, δε συνουσιάζεται, δε γελά.

Ο Ώρος συνελήφθη και γεννήθηκε από την παρθένα Ίσις. Ειδικά για τον Ώρο ο μύθος έχει ως εξής:

«Ο υιός του θεού γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από μητέρα παρθένα. Το πνεύμα προειδοποίησε τη μέλλουσα μητέρα για το επικείμενο γεγονός. Τη γέννηση την έδειξε ένα αστέρι στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν τρεις βασιλιάδες για να δοξάσουν το νέο σωτήρα. Σε ηλικία δώδεκα χρόνων ήταν παιδί-δάσκαλος. Όταν έγινε τριάντα χρονών, βαφτίστηκε από έναν προφήτη και ξεκίνησε τις περιοδείες. Είχε δώδεκα μαθητές, οι οποίοι τον συνόδευαν στα ταξίδια του, και έκανε διάφορα θαύματα και πράγματα παράξενα και άνευ νοήματος όπως το να περπατά στο νερό. Κάποια στιγμή προδόθηκε από έναν δικό του, συνελήφθη, σταυρώθηκε, έμεινε νεκρός τρεις μέρες και τελικά αναστήθηκε. Ήταν γνωστός με πολλά παρατσούκλια όπως “η αλήθεια”, “το φως”, “υιός του θεού”, “καλός ποιμένας”, “αμνός θεού” και πλήθος άλλα».

Κάτι σας θυμίζει, έτσι δεν είναι;

Τα ίδια συναντάμε και στους άλλους θεούς. Η παρθένα Ντεβάκι συνέλαβε και έτιξε το θείο βρέφος Κρίσνα. Από την επίσης, παρθένο Μάγια γεννήθηκε ο Βούδας.

Κι όλοι αναστήνονταν! Το κόλπο το είχαν ανακαλύψει (αφ’ εαυτού τους) και οι Ινδιάνοι της Αμερικής. Όταν οι ευρωπαίοι αποβιβάστηκαν στη Νότιο Αμερική, διαπίστωσαν με έκπληξη πως οι γηγενείς διατηρούσαν πίστη σ’ ένα θεό που τύφλα να ’χε ο γιος του Γιαχβέ. Φυσικά, μέχρι τότε δεν υπήρχε σχέση επικοινωνίας των δύο κόσμων κι έτσι οι Ινδιάνοι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κατηγορηθούν για αντιγραφή ή κλοπή ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας. Απλώς οι άνθρωποι, έχοντας τις ίδιες μεταφυσικές ανησυχίες και ταυτόσημες φυσικές και κοινωνικές δυσκολίες, έλυσαν το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο.

Αυτός ο θεός λοιπόν, ο Κβετζαλκοάτλι, είχε σταυρωθεί σ’ έναν ξύλινο σταυρό για να σώσει τους αγνώμονες οπαδούς του. Στη χερσόνησο Γιουκατάν, οι αρχαίοι κάτοικοί της λάτρευαν τον Μπακάμπ που είχε γεννηθεί από την, επίσης, παρθένα Τσιριμπίρας. Ο τύπος παριστανόταν στεφανωμένος μ’ ένα ακάνθινο στεφάνι και σταυρώθηκε κι αυτός σ’ έναν ξύλινο σταυρό. Έμεινε πεθαμένος τρεις μέρες κι έπειτα το ’ριξε στις βόλτες.

Αλλά ας πάμε παλαιότερα και στα μέρη μας. Ο Μαρντούκ, παλιός θεός της Βαβυλώνας που με τα χρόνια αναβαθμίστηκε σε αρχιθεό και πέρασε και στους Εβραίους, νίκησε το αρχικό χάος και έσωσε τους ανθρώπους θεραπεύοντας και ανασταίνοντας νεκρούς. Η φήμη του Μαρντούκ εξαπλώθηκε διότι μπορούσε να πεθαίνει το χειμώνα και να ανασταίνεται την άνοιξη. Κάθε που ανασταινόταν, μαζί με τη φύση εννοείται, οι οπαδοί του το ’ριχναν στο γλέντι.

Την ίδια συνήθεια να ανασταίνεται επέδειξε κι έτερος θεός της εποχής, ο Άδωνις. Οι πιστοί του, κάθε φορά που θρηνούσαν το θάνατό του, αυτομαστιγώνονταν αρκούντως. Είχαν ανακαλύψει και τον… επιτάφιο. Έφτιαχναν για πάρτη του ξύλινα αγάλματα που τα έβαζαν σ’ ένα είδος φέρετρου, τα οποία και περιστοίχιζαν με διάφορα φυτά. Έπειτα οι γυναίκες έπλεναν τα ξύλινα είδωλα, τα άλειφαν με διάφορα αρωματικά και, αφού τα τύλιγαν σε υφασμάτινα σάβανα, τα έθαβαν. Κάθε φορά, επ’ ευκαιρία της ανάστασής του, οι πιστοί του αλληλοσυγχαίρονταν με το “Άδωνις ανέστη”. Αυτά σας θυμίζουν κάτι;

Εκτός από τους Φοίνικες και τον Άδωνί τους, έχουμε τον Άττι και τη μάνα του την Κυβέλη, θεούς της Φρυγίας. Αυτός, ίσως από τύψεις που πήδαγε τη μάνα του –πράγμα που δεν εμπόδισε διόλου τους οπαδούς του να τον λατρεύουν– έκοψε τ’ αρχίδια του και τα κακάρωσε από αιμορραγία. Πενθούσαν τα πάθη του στις 24 Μαρτίου όπου και αυτομαστιγώνονταν και αυτοτραυματίζονταν όπως και οι Φοίνικες και αργότερα οι χριστιανοί. Την επομένη γιόρταζαν την ανάστασή του και γιάτρευαν τις πληγές τους, πιστεύοντας πως έτσι κι αυτοί κάποτε θα αναστηθούν.

Ακόμη παλαιότερα, εξασκούνταν στην ανάσταση ο Όσιρις των Αιγυπτίων, ο μετέπειτα Σέραπις των Ρωμαίων, και όποτε το κατάφερνε –συνήθως κάθε χρόνο– οι πιστοί του αλληλοσυγχαίρονταν κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο των αλλόπιστων.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η λατρεία του, καθώς και της αδερφής-συζύγου του Ίσιδας –λίγο μπλεγμένη σχέση– έφτασε μέχρι το 350 μετά το χριστιανισμό.

Σ’ αυτήν την επισκόπηση αναστημένων θεών δεν πρέπει να παραλείψουμε τον Μίθρα. Ο Μίθρας ήταν γιος θεού και γεννήθηκε σε μια σπηλιά. Αποκαλούνταν “αυτός που γεννήθηκε από βράχο”. Τον παρίσταναν με ραβδί και σπαθί στο χέρι όπως και τον Πέτρο αργότερα. Οι οπαδοί του σε τελετουργικά δείπνα έτρωγαν αγιασμένο ψωμί κι έπιναν κρασί. Γνώριζε κι αυτός την τέχνη της ανάστασης και με τη βοήθειά του πίστευαν πως ανασταίνονταν ή θα ανασταίνονταν όλοι οι νεκροί. Ο μιθραϊσμός των Περσών, αρκετά διαδεδομένος την εποχή των πρώτων χρόνων του χριστιανισμού, πέρασε αυτούσιος στη λατρεία των πρωτοχριστιανών.

Σ’ όλους αυτούς τους αναστημένους δεν μπορούσαν να υστερούν οι Έλληνες. Έτσι, μετά την αρχική περιπέτεια κατά τη γέννησή του, ο Διόνυσος, γεννημένος δεύτερη φορά από το μηρό του πατέρα του, του Δία, ανασταινόταν ανελλιπώς κάθε χρόνο.

Όλοι οι θεοί, Αιγυπτιακοί, Βούδας, Ζαρατούστρα, Κρίσνα, Μίθρας κ.λπ. είχαν ως αποστολή να εξαλείψουν το κακό, το οποίο όχι μόνο δεν έπραξαν, αλλά το αύξησαν. Αντίθετα το κακό εμφανίζεται μαζί τους. Για να σκοτωθεί ο Μωυσής, εξολοθρεύτηκαν αθώα παιδιά των Εβραίων. Ο ίδιος τη γλίτωσε, για να επιστρέψει αργότερα να πάρει τις εντολές και να καθαρίσει καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες δικούς του εξαιτίας ενός χρυσού βοδιού.

Με τον ίδιο τρόπο κυνηγήθηκε ο Γκαντάντ από τις στρατιές του Δαβίδ. Γλίτωσε κι αυτός. Ο Κάσνα διέταξε τη θανάτωση όλων των βρεφών για να εξολοθρεύσει τον Κρίσνα. Το ίδιο συνέβη και με τον Χριστό. Η Ίσις και ο Ώρος σώθηκαν καβάλα σ’ ένα γαϊδούρι όπως η Μαρία και ο Χριστός. Οι Μίθρας, Άγνις, Άδωνις, Βούδας, Κρίσνα, Δίας, Περσέας γεννήθηκαν σε σπηλιές, φυλακές, υπόγεια. Ο Χριστός σε σπηλιά ή φάτνη. Η μάνα του Άγνι ονομάζεται Μάγια. Και του Βούδα Μάγια. Του Άδωνη Μίρρχα. Η αδελφή του Μωυσή που τον έσωσε Μιριάμ. Του Χριστού Μαρία, συγγενικό με τα ανωτέρω.

Παρενθετικά, οι συνάδελφοι του Μωυσή ως εντολοδόχοι του θεού, οι Manou, Μίνωας, Mises. Πώς σας φαίνεται αυτή η ομοιότητα; Ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, η εντυπωσιακή ομοιότητα του μύθου του Ώρου με τον αντίστοιχο του Ιησού. Η παρθένα Ματεμούα βρίσκεται σε αιγυπτιακό ναό όταν της αναγγέλλει ο Θωτ πως θα γεννήσει παιδί από ένα θεό. Το ίδιο συμβαίνει και στη Μαρία. Η γέννηση του Κρίσνα αναγγέλλεται με την εμφάνιση ενός άστρου στον ουρανό. Έρχονται ποιμένες και τον προσκυνούν. Οι αστρολόγοι του προβλέπουν λαμπρό μέλλον όπως και στον Μωάμεθ. Άστρο, προφήτες και παρόμοιες προβλέψεις και στον Χριστό.

Κατά τη γέννηση του Μίθρα, όλα φωτίστηκαν γύρω. Επίσης στη γέννηση του Απόλλωνα. Και στη γέννηση του Βούδα. Ένα φωτεινό σύννεφο παρουσιάστηκε με τη γέννηση του Χριστού.

Όπως στον Βούδα, έτσι και στον Χριστό παραβρέθηκαν στα γεννητούρια του άγγελοι κι αρχάγγελοι.

Τον Βούδα τον προσκυνούσαν τα δέντρα, τον Μωάμεθ τα ζώα, τον Χριστό τα ζώα στη φάτνη και οι φοινικιές στο δρόμο. Ο Βούδας ήρθε στον κόσμο με τη μάνα του όρθια. Ο Μωάμεθ γεννήθηκε χωρίς πόνους. Η Μαρία έφερε τον Χριστό χωρίς αίμα και πόνους.

Ο Βούδας και ο Κρίσνα δεν έγραψαν μόνοι τους τα κηρύγματα, τους νόμους και τις ομιλίες τους. Ο Χριστός δεν άφησε ούτε μια φράση γραπτή. Στα 12 ο Βούδας χάθηκε από τους γονείς του και τον βρήκαν να μιλά με σοφούς. Η ίδια διήγηση και για τον Χριστό. Το αυτό και με τον Ώρο, 2.000 χρόνια πριν τον Χριστό. Στα 28 του ο Βούδας αποσύρθηκε στην έρημο για νηστεία και προσευχή. Ο Ζαρατούστρα έλαβε τη “χάρη” σε ηλικία τριάντα χρονών. 

Συνομήλικος ο Ιησούς έκανε το ίδιο πράγμα. Το ίδιο και ο Ώρος πολύ νωρίτερα. Τελικά, μια γειτονιά είμαστε.

Ο διάβολος δοκιμάζει τον Ζαρατούστρα και τον Βούδα. Το ίδιο κάνει και στον Χριστό. Ο Βούδας στο ιερό ποτάμι ακούει τη διδασκαλία του Ρουντράκ όπου και φάνηκε ένα σημάδι θεϊκό. Ο Ιησούς στον Ιορδάνη ακούει τη διδασκαλία του Ιωάννη. 

Παρουσιάζεται θεϊκό σημάδι. Οι μαθητές του Ρουντράκ γίνονται μαθητές του Βούδα. Οι μαθητές του Ιωάννη μαθητές του Ιησού. Ο Βούδας μυεί έναν από τους μαθητές του κάτω από μία συκιά. Το ίδιο κάνει και ο Ιησούς με τον Ναθαναήλ.

Ένας από τους μαθητές του Βούδα, ο Ντεβάττα, είναι προδότης όπως ο Ιούδας. Ο Βούδας κηρύττει στο βουνό για τις επτά ευτυχίες. Ο Ιησούς κηρύττει στο βουνό τις εννέα ευτυχίες. Στον Βούδα αναφέρεται η κόρη από την περιφρονημένη φυλή των Τσιαντάλι. Στον Χριστό έχουμε τη διήγηση της Σαμαρείτιδας. Ο Βούδας όπως και ο Χριστός βαδίζουν πάνω στο νερό. Ο Κρίσνα και ο Ιησούς θεραπεύουν τη λέπρα. Βούδας και Χριστός διστάζουν να κάνουν θαύματα, αλλά υποχρεώνονται.

Βούδας, Ζαρατούστρα και Ιησούς διαδίδουν τη διδασκαλία τους με παραβολές και την ενισχύουν με θαύματα. Κατακρίνουν τον Βούδα και τον Χριστό γιατί παραβαίνουν τη νηστεία και είναι φίλοι με τους καταδικασμένους. Και οι δύο αλλάζουν όψη σε βουνό. (Παντάβα, Θαβώρ). Η Περιβόκρα αλείφει το κεφάλι του Κρίσνα με διάφορα λάδια. Το ίδιο κάνει και μια αμαρτωλή στον Ιησού. Πριν πεθάνει ο Βούδας, μια γυναίκα πέφτει κλαίγοντας στα πόδια του όπως η Μαρία η Μαγδαληνή στον Χριστό.

Ο Κρίσνα μπαίνει πανηγυρικά στη Ματούρα όπως ο Χριστός στην Ιερουσαλήμ. Ο Βούδας ισχυρίζεται ότι υπήρχε πριν τη γέννησή του και πως θα ξανάρθει μετά το θάνατό του όπως ο Χριστός. Ο Βούδας, όπως και ο Χριστός, αναλήφθηκε στους ουρανούς και υποσχέθηκε τη βασιλεία τους. Όταν ο Κρίσνα ξανάρθει, θα σκοτεινιάσουν ο ήλιος και η σελήνη, τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανό και η γη θα τρέμει. Τα ίδια λένε και οι παπάδες. Κατά το θάνατο του Βούδα και του Κρίσνα, οι νεκροί βγήκαν από τους τάφους τους, ο κόσμος σκοτείνιασε και ο ήλιος χάθηκε. Έτσι έγινε και στο θάνατο του Ιησού.

Ο Ώρος συνελήφθη θεϊκά. Ο Βούδας με μία… αχτίδα από πέντε χρώματα, η οποία χάιδεψε τη μάνα του. Ο Ζαρατούστρα από ένα μίσχο κάποιου φυτού. Ο θεός των αρχαίων Μεξικανών Βιτσιλυποτσίτλι από πούπουλα που έβαλε η μάνα του στο στήθος της. Η μάνα του Φρύγα θεού Άττι, Νάνα, συνέλαβε από ένα κουκούτσι που έπεσε στο στήθος της. Κυριολεκτικώς στους προχριστιανικούς χρόνους οι άνθρωποι είχαν πήξει στις άμωμες παρθένες. Στη Μαρία θα κολλήσουμε; Παρέμεινε άμωμη και για τα υπόλοιπα παιδιά της. Φαίνεται το ’μαθε το κόλπο κι ο Ιωσήφ.

Τα ίδια και με τον σταυρό, που ήταν πολύ διαδεδομένος στις προχριστιανικές θρησκείες. Σταυροί βρέθηκαν στις Ινδίες, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ασσυρία, στη Φοινίκη, στην Περσία, στο Θιβέτ, στην Αίγυπτο. Από τους Μωαμεθανούς της Τύνιδας, τους μαύρους Αφρικανούς μέχρι και τους Ινδιάνους της Βραζιλίας. Σταυροί και στύλοι αναφέρονται και στη Βίβλο. Ο σταυρός έπαιζε, επίσης, σημαντικό ρόλο και στη λατρεία των Όσιρι, Άττι και Μάρσιου. Ακόμη και ο Ηρώδης αναπαράσταινε στα νομίσματά του το σταυρό. Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς φορούσαν σταυρό στο λαιμό. Το ίδιο και οι ειδωλολάτρες ιερείς και οι βασιλιάδες. Οι ειδωλολατρικές θεές παριστάνονταν με σταυρό. Στην Αίγυπτο γιορταζόταν η “ανάληψη του στύλου του θεού” Όσιρι. Στις 14 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται από τους χριστιανούς η “ύψωση του σταυρού του Κυρίου”. Ο σταυρός κυριαρχεί σε μία από τις παλιότερες πνευματικές εικόνες της ανθρώπινης ιστορίας. Στο ζωδιακό κύκλο. Γνωστός σε όλους τους λαούς της εποχής που παρήγαν τους σχετικούς θεούς. Τον φοράει κι ο δικός μας στις αναπαραστάσεις. Τον βλέπουμε και στις κορυφές των εκκλησιών.

Αρκετά πριν τους χριστιανούς, το Πάσχα γιορταζόταν σε Ελλάδα, Ασσυρία, Βαβυλώνα, Αίγυπτο, Φοινίκη και Παλαιστίνη. Τότε, υποτίθεται, πως πέθαιναν και ανασταίνονταν οι Μίθρας, Άδωνις, Διόνυσος κ.ά. Στις 25 Δεκέμβρη γιόρταζαν τη γέννηση του Άδωνη, του Μίθρα, του Ταμμούζ, του Άττι και πολλών άλλων. Επίσης, αγία τριάδα διέθετε πολύς κόσμος εκείνη την εποχή. Από τις πιο διάσημες της εποχής η σκανδιναβική Όδιν-Χένερ-Λόντουρ, οι βαβυλωνιακές Άνου-Μπελ-Έα, Σιν-Σαμάς-Ιστάρ και Έα-Ντάμκινα-Ταμμούζ, η ινδική Βράχμα-Σίβα-Βισνού, οι αιγυπτιακές Άμμων Ρα-Μουτ-Χόνσου, Πταχ-Σοχμέτ-Νεφερτέμ, Όσιρις-Ίσις-Ώρος και Σομπέκ-Χαθόρ-Χόνσου¹.

Με τη μεταφορά της έδρας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη, επικρατούσε στην αυτοκρατορία ένας ολόκληρος γαλαξίας θρησκευτικών δογμάτων, Εκκλησιών και αιρέσεων. Το γεγονός αυτό καθιστούσε αδύνατη την επιβολή ενιαίας πολιτικής στους υποταγμένους λαούς της αυτοκρατορίας, σε εποχή μάλιστα βαθέματος της κρίσης του δουλοκτητικού συστήματος. Έτσι ο Κωνσταντίνος (μέγας κατά την Εκκλησία αλλά και μέγας δολοφόνος) συγκάλεσε την 1η οικουμενική σύνοδο (Νίκαια Βηθυνίας) όπου 318 αντιπρόσωποι όλων των δογμάτων, Εκκλησιών και αιρέσεων πεπεξεργάστηκαν 2.231 κείμενα για όλους τους… θεούς του τότε κόσμου. Ανάμεσά τους οι: Δίας, Μίθρας, Καίσαρας, Θωρ, Μίνωας, Κρόνος, Ρα, Όσιρις, Ίσις, Απόλλωνας, Άρης, Αθηνά, Ταύρος, Ποσειδώνας, Ήφαιστος, Άτις, Ίντρα, Ερμής, Εκάτη, Βάαλ, Ηρακλής, Άδωνις, Διόνυσος, Ήσους και Κρίσνα.

Η σύνοδος, όπου πέσανε αρκετές κλωτσιές κι άνοιξαν πολλά κεφάλια, διήρκησε δύο μήνες αλλά δεν τα βρήκαν οπότε κατέφυγαν σε 17μηνη (!!!) ψηφοφορία. Επικράτησαν πέντε ονόματα: Καίσαρας, Κρίσνα, Μίθρας, Ώρος και Δίας.

Όπως βλέπετε κανένας Γιαχβέ και κανένας Χριστός κι ας ξέρετε σήμερα, πως επρόκειτο για σύνοδο του χριστιανισμού. Επενέβη και πάλι ο Κωνσταντίνος και ζήτησε θεό που να ικανοποιεί τόσο τους λαούς της Δύσης όσο και της Ανατολής. Κατόπιν αυτού και με δυσκολία και ελάχιστη πλειοψηφία (161 υπέρ-157 κατά), η σύνοδος, κατέληξε στο όνομα του θεού της νέας και ενιαίας θρησκείας: Ήσους Κρίσνα (Hesus Krisna). Το οποίο και σταδιακά εξελίχτηκε σε Ήσους Κράιστ (Hesus Christ) και στη συνέχεια σε Τζέσους Κράιστ (Jesus Christ), που αποδόθηκε στα ελληνικά ως Ιησούς χριστός. Και σχηματοποιήθηκε την προτροπή του Κωνσταντίνου στον Ευσέβιο:

«Μελέτησε αυτά τα βιβλία και κράτα από αυτά ότι είναι καλό. Αλλά ότι είναι κακό πέτα το. Ότι είναι καλό στο σ’ ένα βιβλίο, ένωσέ το με ότι είναι καλό στο άλλο βιβλίο. Και αυτό που θα προκύψει θα πρέπει να ονομαστεί το Βιβλίο όλων των Βιβλίων»².

Έτσι με το κόψιμο και ράψιμο καταφέραμε να έχουμε σήμερα τον… θεό μας.

Χρόνια πολλά και να μας ζήσει το θεογέννητο!

______________________________________________________________________________________

1 Στοιχεία από το «Ιερές Βλακείες», Στέλιος Κανάκης, Εκδόσεις Εντύποις.

2 «Θεός και Κεφάλαιο», Λάμπος Κώστας, Εκδόσεις Κουκκίδα… σ. 145, αλλά και στο Bushby Tony, “The forged Origins… σ. 35