Αρένα

Ανάμεσα στα άλλα, που καταγράφει η «νέα στρατηγική ασφάλειας» των ΗΠΑ, σημειώνει πως οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ «αναπτύσσουν εκλεπτυσμένες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνδυάζουν διακριτές ενέργειες. Είναι υπομονετικές και συσσωρεύουν στρατηγικά οφέλη στο πέρασμα του χρόνου, κάνοντας δυσκολότερη μια απάντηση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους», προσθέτοντας πως Κίνα, Ρωσία εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι «οι ΗΠΑ συχνά βλέπουν τον κόσμο με "δυαδικούς" όρους, σαν τα κράτη να είναι είτε "σε ειρήνη", είτε "σε πόλεμο", όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αρένα συνεχούς ανταγωνισμού». Η παραπάνω αναφορά (αντίστοιχή της υπάρχει, άλλωστε, και στη νέα «στρατηγική ασφάλειας» και της Γερμανίας όπου γίνεται λόγος για τα «θολά όρια» ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη), δεν αποτυπώνει μόνο τις σύγχρονες μορφές που διεξάγονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα λογής «τζαρτζαρίσματα», αλλά και κάτι ακόμα: ότι η απόσταση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» και «σταθερότητα» κάθε άλλο παρά «χαώδης» είναι. Το αντίθετο: ο πόλεμός τους αποτελεί επέκταση της πολιτικής τους με άλλα - πολεμικά - μέσα, μοιάζει με την «ειρήνη» τους «όπως ο γιος και η μάνα», όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να τα 'χουν αυτά κατά νου κάθε φορά που ακούνε τα ψέματα της κυβέρνησης ότι η εμπλοκή στην «αρένα του συνεχούς ανταγωνισμού» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης φέρνει τάχα σταθερότητα για το λαό.

Χαλάνε τη σούπα

 

Ανάμεσα στα πολλά ψέματα που είπε τις τελευταίες μέρες ο υπουργός Εσωτερικών, Π. Σκουρλέτης, για το ΚΚΕ και τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, είναι ότι δεν θέλουν τη «μονιμοποίηση» των συμβασιούχων στους ΟΤΑ που προωθεί τάχα η κυβέρνηση μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, για μερικές χιλιάδες προσλήψεις στην καθαριότητα των δήμων. Ο Π. Σκουρλέτης διαστρεβλώνει σκόπιμα την αλήθεια για να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και για να κρύψει τις πομπές τις δικές του και της κυβέρνησης. Η απόφαση της κυβέρνησης να εγκρίνει προσλήψεις στους δήμους πάρθηκε κάτω από την πίεση πολύμηνων αγώνων των εργαζομένων στους ΟΤΑ, που κορυφώθηκαν με πολυήμερη απεργία. Στις κινητοποιήσεις αυτές πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές και άλλοι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι, μέσα από τα ταξικά σωματεία, τις Επιτροπές Αγώνα. Το αίτημα που πρόβαλαν οι εργαζόμενοι ήταν «καμιά απόλυση, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα». Αντ' αυτού, η κυβέρνηση προκήρυξε διαγωνισμό για την πρόσληψη με συμβάσεις αορίστου χρόνου ορισμένων μόνο από τους χιλιάδες συμβασιούχους, κάνοντας μάλιστα το εξής κόλπο: Μεταθέτει στους δήμους την ευθύνη της μισθοδοσίας τους από τα ανταποδοτικά τέλη και όχι από την κρατική επιχορήγηση, ενισχύοντας την αντίληψη που λέει ότι για να έχει ο λαός στοιχειώδεις υπηρεσίες καθαριότητας, θα πρέπει να πληρώνει ολοένα και περισσότερα από την τσέπη του. Ο Σκουρλέτης ήθελε να περιφέρει ως θριαμβευτής την απόφαση της κυβέρνησης, αλλά οι ταξικές δυνάμεις τού χαλάνε τη σούπα. Γι' αυτό επιτίθεται με μένος και με ψέματα στο ΚΚΕ, που στηρίζει με όλα τα μέσα το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων στους ΟΤΑ για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

Απορίες

 

«Κατά την άποψή μου, σ' αυτόν τον προϋπολογισμό - κοιτάω και αριστερά και όχι μόνο δεξιά, ιδιαίτερα μάλιστα κοιτάω αριστερά - το ερώτημα είναι ένα: Αν βγούμε από το μνημόνιο, η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα θα είναι ισχυρότεροι ή πιο αδύναμοι; Θα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη θέση να διευρύνουν τις απαιτήσεις τους; Αν συνεχίζουμε να διευρύνουμε το κοινωνικό κράτος, θα είναι πιο ισχυροί ή λιγότερο ισχυροί; Οταν επιστρέψουν οι Συλλογικές Συμβάσεις τον Οκτώβριο του 2018, θα είναι πιο ισχυροί ή πιο αδύναμοι;...». Οι απορίες ανήκουν στον υπουργό Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτο και τις διατύπωσε μιλώντας στη Βουλή, στη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού, απευθυνόμενος στο ΚΚΕ. Εχουμε κι εμείς μερικές: Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει περιορισμούς στο απεργιακό δικαίωμα για να γίνουν οι εργαζόμενοι ισχυρότεροι ή πιο αδύναμοι; Το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιό τους, οι δεσμεύσεις για μέτρα έως το 2060, η μόνιμη «εποπτεία» και το τσεκούρι στις λαϊκές ανάγκες είναι για να σταθούν στα πόδια τους οι εργαζόμενοι ή το κεφάλαιο; Η λογική του «φιλοδωρήματος» από τα ματωμένα πλεονάσματα, που η κυβέρνηση βαφτίζει «κοινωνικό κράτος», ισχυροποιεί ή αποδυναμώνει τη συμφιλίωση με τη φτώχεια, τις μειωμένες απαιτήσεις; Τελικά, με τα μέτρα αυτά που στηρίζουν την «καρδιά» της στρατηγικής του κεφαλαίου, η αστική τάξη στη «μεταμνημονιακή Ελλάδα» θα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη θέση για «να διευρύνει τις απαιτήσεις της» σε βάρος της εργατικής τάξης; Ρητορικά ερωτήματα, αυτονόητες απαντήσεις...

Δοσοληψίες

 

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε πώληση 1.000 βομβών αμερικανικής κατασκευής, τύπου ΜΚ-82, από την 115 πτέρυγα μάχης στη Σούδα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στις 13/5/2015. Η προετοιμασία αυτής της συναλλαγής έγινε επί κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ολοκληρώθηκε όμως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εγκρίθηκε από το ΚΥΣΕΑ οκτώ μήνες αργότερα. Σημειωτέον ότι η συμφωνία είχε την έγκριση των ΗΠΑ, αν και τυπικά αυτή δόθηκε στις 9/4/2017, δηλαδή σχεδόν δυο χρόνια (!) μετά την πώληση του πολεμικού υλικού. Αν κάτι επιβεβαιώνεται είναι ότι οι δοσοληψίες στρατιωτικού υλικού ανάμεσα στην Ελλάδα και σε μοναρχίες του Κόλπου έχει μεγάλο βάθος και αφορά τόσο τις προηγούμενες, όσο και τη σημερινή κυβέρνηση. Απ' αυτή την άποψη είναι υποκριτικές οι αντιδράσεις όσων όψιμα κατήγγειλαν αυτές τις συναλλαγές, με αφορμή την πρόσφατη συμφωνία Ελλάδας - Σαουδικής Αραβίας. Αλλά και της κυβέρνησης, που παριστάνει την αθώα περιστερά και ορκίζεται πως δεν έχει λερώσει τα χέρια της με πώληση όπλων στη Μέση Ανατολή, όταν η ευθύνη για την ολοκλήρωση της συμφωνίας του 2015 ανήκει εξολοκλήρου στην ίδια, πάντα υπό την «υψηλή κυριότητα» των ΗΠΑ, καθώς αφορά υλικό δικής τους κατασκευής. Πόσο μάλλον που πιάστηκε στα πράσα πριν από λίγους μήνες να διαπραγματεύεται την πώληση βομβών στη Σαουδική Αραβία, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στην επέμβαση σε βάρος της Υεμένης.

Ριζοσπάστης