«Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά, δύσκολο και να χαμηλώσουνε…»(1)

«Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά, δύσκολο και να χαμηλώσουνε…»(1)

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Πριν πολλά χρόνια έγραφε ο Μίκης στον Γρηγόρη Μπιθικώτση:

«Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα «Δειλινά» τον «Ύμνο της Επαναστάσεως». Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό… Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας…

Από τότε, πέρασε μισός αιώνας. Με την μουσική του Μίκη και τη φωνή του Γρηγόρη ονειρευτήκαμε, ερωτευτήκαμε, δακρύσαμε στα στάδια. Το τραγούδι τους κυμάτιζε, λες, τις κόκκινες σημαίες μας όλα αυτά τα χρόνια καθώς βαδίζαμε στις διαδηλώσεις. Η μουσική των ονείρων, των πόθων, των ελπίδων, των αγώνων μας. Ο Συνθέτης του Εθνικού Ύμνου της Παλαιστίνης, του Μαουτχάουζεν που έγινε εθνικό τραγούδι του Ισραήλ, του «Κάντο Χενεράλ» των λατινοαμερικάνικων αγώνων. Το αριστουργηματικό «Άξιον Εστί», ο «Επιτάφιος» των δικών μας νεκρών, Η «Όμορφη Πόλη» που πρέπει κι ίσως κάποτε καταφέρουμε να χτίσουμε. Στ’ όνειρο αυτής της «Πόλης» και το βραβείο Λένιν που άξια «μας» πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση.

Κάποτε Μίκη έγραψες πως νιώθεις «σαν θωρηκτό στη λίμνη των Ιωαννίνων». Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα. «Θάλασσες μας ζώνουν, κύματα μας κλειούν, σ’ άγριους βράχους πάνω τα νιάτα μας φρουρούν…». Σχεδόν όπως τότε στο ημίφως του δωματίου στην Ικαρία της εξορίας που μαζί με τους συνεξόριστους στήνατε στο μεγαλείο της στιγμής αυτούς τους στίχους.

Αλλά, «…Στων φρουρών το πείσμα θα σταθούμε ορθοί, στις καρδιές ατσάλι φλόγα στην ψυχή…», τραγούδησε κόσμος πολύς. Και την μπαγκέτα την κράταγες εσύ Μίκη.

Αγαπημένε μας Μίκη, «κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους…». Συ, άλλωστε, είπας!

Μην τους χαρίζεσαι Μίκη. Όσο κι αν σε πριονίζουν το έργο σου δεν απαξιώνεται, δεν σβήνει, δεν ακυρώνεται. Όσο το μπόι κι αν μαζέψει, το «Ανάστημα» του μεγάλου συνθέτη των αγώνων παραμένει.

Δεν ξέρω αν «Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά», αλλά, έστω κι έτσι, εμείς μαζί σου θα τραγουδάμε:

«Ποιος τη ζωή μου,
ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά
ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που
ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ
και να πιστεύει;»

1.  Γιάννης Ρίτσος