ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ: «Το κόμμα έπρεπε να πεθάνει»

ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ: «Το κόμμα έπρεπε ναπεθάνει»

Από  atexnos

Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //

Εκατό χρόνια ζωής συμπληρώνει το ιστορικότερο κόμμα της χώρας, το ΚΚΕ. 

Λογικό και επόμενο όλα αυτά τα χρόνια η αστική προπαγάνδα να το χτυπάει από παντού. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα επιχειρήματα αρχίζουν να τα παπαγαλίζουν στελέχη του ΚΚΕ που εγκατέλειψαν τις γραμμές του και επανατροφοδοτούν την αστική προπαγάνδα;

Τότε όλοι αυτοί προσπαθούν να διαγράψουν τους ηρωικούς αγώνες του κόμματος, να τους ευνουχίσουν και να τους παρουσιάσουν σαν κάτι που έγινε μόνο του χωρίς καθοδήγηση ή σαν λάθη του ΚΚΕ.

Όταν αυτοί οι αποστάτες βρισκόντουσαν οι ίδιοι στην ηγεσία του κόμματος, τότε για όλα τα λάθη φταίει η ηγεσία του ΚΚΕ και ποτέ οι ίδιοι.

Πώς γίνεται όλες τις κατακτήσεις και όλα τα καλά που έγιναν για το λαό μας, να τα έκανε κάποια «Αριστερά» και ποτέ το ΚΚΕ;

Γιατί για την συμφωνία της Βάρκιζας φταίει το ΚΚΕ και όχι ο Παρτσαλίδης που την υπέγραψε, ενώ για τον εμφύλιο φταίει ο Ζαχαριάδης που ηγήθηκε;

Γιατί κανείς δεν μιλάει για τις ευθύνες του Παρτσαλίδη που διέγραψε τον Άρη τον Απρίλη του 1944 και όλοι τους κατηγορούν τον Ζαχαριάδη που δεν είχε επιστρέψει ακόμα από το Νταχάου;

Πώς γίνεται όταν η κριτική στρέφεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα του ΚΚΕ, αυτά πάντα κατά τύχη να είναι αυτά που παρέμειναν στις γραμμές του κόμματος;

Άραγε γιατί όλοι αυτοί που κατά διαστήματα βρέθηκαν στην ηγεσία του ΚΚΕ και στην συνέχεια το εγκατέλειψαν, δεν έχουν ποτέ ευθύνες;

Παρακολουθήστε έναν από αυτούς τους αποστάτες, τον Λεωνίδα Τζεφρώνη (1920-2006), με τί εμπάθεια περιγράφει λαμπρές σελίδες του λαού μας και του ΚΚΕ. (Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου, «Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την ελληνική Αριστερά», σελ. 545-573, ΕΣΤΙΑ 2005).

ΕΑΜ -ΕΛΑΣ

Λέει ο Λεωνίδας Τζεφρώνης: «Το καλοκαίρι του 1943 έγιναν πολλές εκδηλώσεις κατά των Γερμανών. Ήταν κυρίως συλλαλητήρια τα οποία οργάνωνε μια επιτροπή της οποίας ήταν συνήθως επικεφαλής ο Μίμης Σταυρίδης. Ήμουν μέλος της επιτροπής και συνυπεύθυνος για τους φοιτητές, γιατί ανήκα στην οργάνωση των φοιτητών». (σελ.545)

Ξεπερνάμε τον αδόκιμο όρο «εκδηλώσεις» και πάμε παρακάτω. Κάποια επιτροπή λοιπόν διοργάνωνε αυτά τα συλλαλητήρια, έτσι γενικά. Ήταν μάλιστα μέλος αυτής της κάποιας επιτροπής, ενώ ταυτόχρονα ανήκε σε κάποια οργάνωση φοιτητών, την οποία ντρέπεται να μας την αναφέρει. Παραδέχεται όμως ότι η επιτροπή ήταν μία, που σημαίνει ότι μόνο αυτή οργάνωνε αυτές τις «εκδηλώσεις».  Πώς να το κάνουμε όμως, αυτή η επιτροπή δεν είναι τίποτα άλλο από το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ και τις οργανώσεις τους.

Και συνεχίζει στην ίδια σελίδα: «Εκείνη την περίοδο οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να παραδώσουν τη Μακεδονία στους Βουλγάρους…. Και σε αυτό εναντιώθηκαν πραγματικά οι Έλληνες. Το αριστερό κίνημα αντέδρασε τότε με συλλαλητήριο. Το πιο πετυχημένο και ίσως το πιο καλά οργανωμένο μέχρι τότε!».

Μέσα σε λίγες γραμμές η ουδέτερη «επιτροπή» πήρε πρόσημο και έγινε «αριστερή». Τελικά, όπως παραδέχεται και ο Λ. Τζεφρώνης, το συλλαλητήριο πέτυχε το σκοπό του και η Μακεδονία δεν παραδόθηκε στους Βουλγάρους. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ όμως που οργάνωσε αυτό το συλλαλητήριο, που έδωσε 25 νεκρούς μόνο σε εκείνη τη μάχη, έχει εξαφανιστεί από την όλη διήγηση. Δεν αναφέρεται ούτε μία φορά. Γιατί άραγε;

Λίγο παρακάτω όμως, όταν θέλει να περιαυτολογήσει κα να διηγηθεί μια μάχη στην οποία πήρε μέρος (στα Δεκεμβριανά)  δεν διστάζει και τον ΕΛΑΣ να εμφανίσει και το όνομα της οργάνωσής του ν’ αναφέρει, λέγοντας: «Εμείς, ο ΕΛΑΣ φοιτητών, είχαμε φτιάξει τον λεγόμενο Λόχο Λόρδος Μπάιρον».

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

Λ. Τζεφρώνης: «Ο Δεκέμβρης ξεκίνησε με το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα –μετά την παραίτηση των τεσσάρων πρώτων υπουργών του ΚΚΕ- όπου χτύπησε η Ασφάλεια και σκοτώθηκαν διαδηλωτές, ανάμεσά τους και μέλη του κόμματος. Την άλλη μέρα έγινε η κηδεία. Ήμουν τότε δεύτερος γραμματέας των φοιτητών. Η εντολή που είχαμε στο συλλαλητήριο αυτό ήταν ότι οι φοιτητές που ήταν ενταγμένοι στον ΕΛΑΣ, κάπου 30-50 άτομα, έπρεπε να είναι ένοπλοι. Και ότι θα έδιναν εντολή οι επικεφαλής τους για το που θα χτυπήσουν τα τανκς, που σημαίνει ότι ήταν αποφασισμένη η σύγκρουση. Διότι δεν κάνεις ένα συλλαλητήριο με ενόπλους όταν δεν θέλεις να γενικευτεί η σύγκρουση». (σελ. 546-547).

Ο κύριος Τζεφρώνης (που ενώ ήταν επικεφαλής των φοιτητών δεν ήξερε αν οι οπλισμένοι ήταν 30 ή 50), προσπερνάει την 3η Δεκέμβρη (όπου η άρχουσα τάξη, χωρίς να υπάρχει καμία πρόκληση, χτύπησε τους άοπλους διαδηλωτές, οι οποίοι κάτω από την ηγεσία του ΕΑΜ ζητούσαν την εφαρμογή των συμφωνιών), μέσα σε μία γραμμή, λέγοντας έτσι απλά ότι σκοτώθηκαν διαδηλωτές, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να πει δυό κουβέντες για τους λόγους της σφαγής.

Για το συλλαλητήριο όμως της 4ης Δεκεμβρίου, (όπου η αστική τάξη συνεπικουρούμενη από τον Αγγλικό στρατό, ματοκύλησε πάλι τους απεργούς και τον λαό της Αθήνας (που έθαβε τα παιδιά του από το προηγούμενο μακελειό), ούτε λίγο ούτε πολύ θέλει να μας πει ότι την ευθύνη την είχε ο λαός και το ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ. Δηλαδή κατά την γνώμη του κύριου Τζεφρώνη, ο λαός ή έπρεπε να κατέβει χωρίς έστω αυτή την μικρή προστασία, (αφού ήξεραν από την  εμπειρία της προηγούμενης ότι η αστική τάξη δεν διστάζει να βαρέσει στο ψαχνό) ή να κλειστεί στα σπίτια του και να μην διαμαρτυρηθεί. Οι ευθύνες της αστικής τάξης και των Άγγλων ως δια μαγείας εξαφανίζονται, δεν υπάρχουν.

Συνεχίζει όμως ο κύριος Τζεφρώνης: «Ο Δεκέμβρης ήταν μια μεγάλη ανοησία, (υπογράμμιση του συγγραφέα) που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι νόημα είχε. Ήμαστε στην κυβέρνηση αφήσαμε την κυβέρνηση, είχαμε κάνει τις συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας, καλές-κακές, δεν υπήρχαν οι όροι που θέλαμε ή όπως ακριβώς τους θέλαμε, εν πάση περιπτώσει οι συμφωνίες είχαν γίνει».

Ο αχαρακτήριστος αυτός άνθρωπος, που ήθελε να ονομάζεται και αγωνιστής, φτάνει στο αισχρό σημείο να ονοματίζει ως ανοησία μία από τις λαμπρότερες αγωνιστικές σελίδες της εργατικής τάξης της χώρας μας. Το ότι ο λαός μας τόλμησε να σηκώσει κεφάλι και να αντισταθεί (υπό την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) στις απαιτήσεις των Άγγλων και της αστικής τάξης της χώρας μας και να δώσει αυτόν τον ηρωικό αγώνα, που συντάραξε την παγκόσμια κοινή γνώμη, ήταν κατά τη γνώμη του ανοησία.

Για να δικαιολογήσει όμως το πέρασμά του στο αντίπαλο στρατόπεδο, φθάνει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αθέτησε τις συμφωνίες, (οι οποίες πραγματικά ήταν απαράδεκτες), ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση και οι Άγγλοι ήταν εκείνοι που αρνήθηκαν να τις εφαρμόσουν. Γιατί ως γνωστό, οι συμφωνίες αυτές προέβλεπαν τον γενικό αφοπλισμό όλων των ένοπλων τμημάτων, ενώ οι Άγγλοι απαίτησαν την διάλυση μόνο του ΕΛΑΣ.

Και για να μην μείνει αμφιβολία για το ποιο μέρος της συμφωνίας αθετήθηκε, στις αμέσως επόμενες γραμμές γράφει: «Και κάποια στιγμή που ετέθη το θέμα να διαλυθούν οι αντάρτικες δυνάμεις και να γίνει ενιαίος ελληνικός στρατός εμείς βάλαμε διάφορα θέματα, τα οποία δεν ξέρω σε ποιο βαθμό ήταν σωστά ή όχι (υπογράμμιση του συγγραφέα). Εν πάση περιπτώσει ήταν αργά εκείνη την ώρα να ανακαλέσουμε τις συμφωνίες που είχαμε υπογράψει ή τις ευθύνες που είχαμε αναλάβει».

Δηλαδή ποια είναι αυτά τα «διάφορα θέματα» που έβαλε το ΕΑΜ; Μα ακριβώς η τήρηση της συμφωνίας για τον αφοπλισμό όλων των ενόπλων σωμάτων. Όμως ο κύριος Τζεφρώνης αρνείται να τα κατονομάσει, επειδή θα καταρρεύσει όλο το σκεφτικό του. Και για να προλάβει ενδεχομένως όσους τυχόν γνωρίζουν «αυτά τα θέματα», σπεύδει να πει ότι «δεν ξέρω σε ποιο βαθμό ήταν σωστά»!

Ε! όχι. Ο κατάπτυστος και συμβιβασμένος τούτος άνθρωπος, αυτός που ήταν πρωταγωνιστής των γεγονότων, αυτός που διετέλεσε επικεφαλής του δεύτερου παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ μετά τον εμφύλιο, αυτός που ήταν στην ηγεσία του ΚΚΕ και που πρωτοστάτησε στην διάσπασή του το 1968, που ηγήθηκε του λεγόμενου ΚΚΕ (εσωτ), μετά από τόσα βιβλία και αναλύσεις που έχουν γραφτεί για αυτά τα θέματα, δεν μπορεί στα γεράματά του να λέει ότι «δεν ξέρω». Τότε ποιοί ξέρουν;

Δεν γίνεται με ένα «δεν ξέρω» να προσπερνάς μία από τις σημαντικότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Αλλά και έτσι να είναι τα πράγματα (και να μην ήξερε ακόμα και μετά από 60 χρόνια) δεν μπορεί να λέει ότι «ήταν αργά να ανακαλέσουμε τις συμφωνίες που είχαμε υπογράψει». Αυτή είναι η λογική των μοιρολατρών και των συμβιβασμένων. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να λες ότι αν κάνεις ένα λάθος δεν πρέπει να προσπαθήσεις να το διορθώσεις.

 Τι μάθημα δίνεις στους νέους ανθρώπους λέγοντάς τους τέτοια πράγματα;

ΕΜΠΑΘΕΙΑ

Λ. Τζεφρώνης: «Η ηγεσία του κόμματος κατασκεύαζε τις πιο απίθανες κατηγορίες. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης είχε κατηγορήσει ως πράκτορα τον Σιάντο. Ο Σιάντος  ήταν γραμματέας του κόμματος και επικεφαλής στον αγώνα της Κατοχής και αν ήταν πράκτορας θα ήταν άλλη η εξέλιξη αυτού του αγώνα». (σελ. 549).

Και φυσικά ο Σιάντος δεν ήταν πράκτορας. Ο Τζεφρώνης όμως τυφλός από εμπάθεια ενάντια στο ΚΚΕ και στην ηγεσία του, δεν διστάζει να παραθέσει αλλοπρόσαλλα επιχειρήματα για να στηρίξει τη θέση του.  Παρακολουθείστε λίγο τη σκέψη του. Λέει ότι επειδή το ΚΚΕ στην κατοχή οργάνωσε το λαό μας στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον οδήγησε στην ηρωική εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και αφού επικεφαλής του κόμματος εκείνη την εποχή ήταν ο Σιάντος, άρα αυτός δεν μπορούσε να ήταν πράκτορας. Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή ο Σιάντος ήταν πράκτορας, τότε η εξέλιξη του ηρωικού αγώνα του λαού μας θα ήταν διαφορετική.

Μα, όπως  όλοι γνωρίζουμε, αυτός ο ηρωικός αγώνας τελείωσε με την επαίσχυντη συνθήκη της Βάρκιζας που οδήγησε τον λαό μας σιδηροδέσμιο στα χέρια της ελληνικής αστικής τάξης και των Άγγλων συμμάχων τους. Επίσης και τις απαράδεκτες συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας πάλι ο Γ. Σιάντος τις είχε αποδεχθεί και υπογράψει.  Δηλαδή τι άλλο χειρότερο θα μπορούσε, σύμφωνα με το σκεφτικό του κύριου Τζεφρώνη, να κάνει ένας πράκτορας; Στην ουσία ο μπάρμπα-Τζεφρώνης χωρίς να το καταλαβαίνει, σε αυτή την διήγηση-συνέντευξη, υιοθετεί το σκεφτικό με το οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ είχε κατηγορήσει τον Γ. Σιάντο (το 1950, 3 χρόνια μετά τον θάνατό του). 

Ταυτόχρονα όμως, ενώ το υιοθετεί, κατηγορεί τον Ζαχαριάδη επειδή χρησιμοποίησε ακριβώς αυτό τον τρόπο σκέψης (δηλαδή την υπογραφή των συμφωνιών) για να στηρίξει την κατηγορία του πράκτορα.

Η λογική του παραλόγου!

ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΗΓΕΣΙΑ

Τζεφρώνης: «Τότε ο κόσμος δεν είχε ακόμα υποψιαστεί ότι μπορεί να υπάρχει τέτοια διαφθορά στην ηγεσία. Είχε δημιουργηθεί μια πίστη στα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ από τα χρόνια της Κατοχής, εξαιτίας του πρωτοποριακού ρόλου που έπαιξε τα χρόνια εκείνα το κόμμα. Η Αντίσταση δεν οφείλεται βέβαια μόνο στην ηγεσία του ΚΚΕ, το καλό ήταν ότι οι επικεφαλής του ΚΚΕ πήραν την πρωτοβουλία και κινήθηκαν πρώτοι. Η συμμετοχή και η μαζικότητα του κινήματος της Κατοχής ήταν αυθόρμητη, ήταν η συνέχεια του αλβανικού έπους.

 Γιατί και στο αλβανικό μέτωπο δεν πήγε ο κόσμος επειδή τους είχε πει ο Μεταξάς να πάνε να πολεμήσουν και να σκοτωθούν». (σελ. 553-554).

Ο κύριος Τζεφρώνης, την αγάπη, την αφοσίωση και γιατί όχι, την λατρεία που έτρεφε ο λαός στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας την περίοδο της Κατοχής, την ονομάζει «πίστη», δηλαδή κάτι το οποίο δεν μπορώ να το εξηγήσω, κάτι που δεν το κάνω συνειδητά, αλλά κάτι που το κάνω χωρίς να το καταλαβαίνω. Για να εξηγήσει όμως αυτή την πίστη, αναγκάζεται να παραδεχθεί, έστω και για μια στιγμή, τον πρωτοποριακό ρόλο του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση. Αμέσως όμως μετά προσπαθεί με κάθε τρόπο να μειώσει αυτή την προσφορά. Όχι που θα το άφηνε έτσι.

Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι η αιτία για τον παλλαϊκό ξεσηκωμό δεν ήταν το κάλεσμα του ΚΚΕ για αντίσταση ούτε η ίδρυση του ΕΑΜ, που έγινε μετά από απόφαση και πρωτοβουλία του ΚΚΕ, δεν ήταν ο ηρωισμός των κομμουνιστών που μπήκαν μπροστά στον αγώνα αψηφώντας ως και τον θάνατο ούτε η ανιδιοτέλεια και η αυτοθυσία που έδειξαν και η οποία ενέπνευσε και παραδειγμάτισε τον λαό. Για τον  κύριο Τζεφρώνη η Εθνική Αντίσταση οφείλεται στο αυθόρμητο του Έλληνα. Αλλά και η «πρωτιά», που για τον Τζεφρώνη είναι μια άλλη αιτία, πάλι δεν ευσταθεί. Ναι, το ΚΚΕ πήρε πρώτο την πρωτοβουλία και κάλεσε όλα τα κόμματα και τους πολιτικούς της εποχής να πάρουν μέρος στην Αντίσταση. Μέχρι όμως να τελεσφορήσουν οι συζητήσεις, στις 9 Σεπτεμβρίου 1941, ο Ζέρβας σε συνεννόηση με τους Βενιζελικούς και τους Άγγλους ίδρυσε άρον-άρον τον ΕΔΕΣ, ενώ το ΕΑΜ ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941. Τυπικά δηλαδή δεν ευσταθεί ούτε ο λόγος της «πρωτιάς».

Γιατί όμως Τζεφρώνης χρησιμοποιεί τη λέξη «πίστη»; Η απάντηση βρίσκεται στην αρχή της παραγράφου, αλλά και στη συνέχειά της, η οποία έχει ως εξής:

«Ήταν το πατριωτικό αίσθημα των ανθρώπων που ήταν σε έξαρση. Το ίδιο συνέβη και μετά. Όταν συνδέθηκε ο αγώνας του καθενός μας με την πίστη στην ηγεσία του κόμματος, ήταν τότε αδιανόητο να φανταστούμε ότι είναι τόσο διεφθαρμένοι αυτοί οι ηγέτες. Γι’ αυτό και τους πιστέψαμε τότε».

Ακριβώς! Ποιοί άλλοι θα μπορούσαν να ακολουθούν μια διεφθαρμένοι ηγεσία, πέρα από άβουλα άτομα, πέρα από άτομα τα οποία δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά ακολουθούν σαν πρόβατα; Μα φυσικά μόνο οι «πιστοί». Με μια λέξη σκυλεύει πάνω στα πτώματα χιλιάδων αγωνιστών που στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, που έχυσαν το αίμα τους αγωνιζόμενοι ενάντια στον κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του. Δεν τους θεωρεί ικανούς να είχαν δώσει εκείνο τον τόσο λαμπρό και ηρωικό αγώνα με την  ελεύθερη βούληση και σκέψη τους. Δεν διστάζει ούτε τον εαυτό του να χαρακτηρίσει έτσι. Και ποιος ο λόγος παρακαλώ; Μα για να μπορέσει να χαρακτηρίσει την ηγεσία του ΚΚΕ ως διεφθαρμένη! Διεφθαρμένοι αυτοί, που πέρα από τα λάθη τους, τις αδυναμίες τους, τις παραλήψεις τους, οδήγησαν τον λαό μας στην Εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Έλεος! Αιδώς! Ντροπή! Υπάρχουν και κάποια όρια κύριοι βολεμένοι δουλοπρεπείς οσφυοκάμπτες.

Φυσικά οι Παρτσαλίδης, Μπανιάς Τζεφρώνης, Μπριλάκης, Δημητρίου, Ζωγράφος, Καρράς και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, που στη συνέχεια δημιούργησαν το διασπαστικό ΚΚΕ (εσωτερικού), δεν περιλαμβάνονται στην διεφθαρμένη ηγεσία!

ΗΘΕΛΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Λ. Τζεφρώνης: «Δεν καταλάβανε (οι ηγέτες του ΚΚΕ) ότι μετά την αποτυχία του Δημοκρατικού Στρατού και του Εμφυλίου έπρεπε να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο. Το κόμμα έπρεπε να πεθάνει αλλά κανείς δεν φανταζόταν τότε κάτι τέτοιο».( σελ. 552).

Μέσα σε μια φράση «Το κόμμα έπρεπε να πεθάνει» δίνεται η εξήγηση γιατί όλοι αυτοί οι κύριοι κατηγορούν και συκοφαντούν το ΚΚΕ και την εκάστοτε ηγεσία του. Γιατί δεν έχουν κατηγορήσει την ηγεσία μόνο μιας συγκεκριμένης περιόδου, αλλά διαχρονικά όλες τις ηγεσίες του κόμματος. Γίνεται ξεκάθαρο το γιατί όλοι αυτοί οι «πονόψυχοι» άνθρωποι «νοιάζονται» για το καλό του ΚΚΕ, για το πώς θα «διορθώσει» τα λάθη του και θα έρθει στον «σωστό» δρόμο.

Έτσι εξηγούνται οι διασπάσεις του ΚΚΕ το 1968 και το 1991. Έτσι εξηγείται η διάλυση των κομματικών οργανώσεων το 1958 αλλά και η ίδρυση του ΚΚΕ (εσωτ.) δέκα χρόνια μετά. Αλήθεια, πως γίνεται, αφού κατά την γνώμη τους, τόσο οι οργανώσεις όσο και το ίδιο το ΚΚΕ δεν χρειαζόταν  να υπάρχουν, αυτοί οι κύριοι ξαφνικά, μέσα στο πηχτό σκοτάδι της δικτατορίας, αποφασίζουν να ιδρύσουν ένα καινούργιο κόμμα με παράνομες οργανώσεις και ταυτόχρονα να διατηρούν και την παράνομη ΕΔΑ; Αφού μέχρι την τελευταία στιγμή αρνιόντουσαν να έχει το ΚΚΕ παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα, γιατί αμέσως μετά την λήξη της 12ης ολομέλειας όπου και αποχώρησαν, έσπευσαν να δημιουργήσουν παράνομες οργανώσεις του νέου κόμματός τους;

Απλά, αφού κατά τη γνώμη τους το ΚΚΕ έπρεπε να πεθάνει, αυτοί έπρεπε να αναλάβουν το ρόλο του εκτελεστή. Η αποχώρησή τους από το ΚΚΕ και η δημιουργία του νέου κόμματος στην περίπτωση που δεν κατάφερναν την διάλυσή του, ήταν προσχεδιασμένη.

Διηγείται ο Λ. Τζεφρώνης: «…Αποφασίσαμε να μην δεχτούμε αυτή τη λύση (σημ. την απόφαση της 12ης ολομέλειας) και να προχωρήσουμε στο σχέδιο που είχαμε σκεφτεί… Έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε για το νέο κόμμα, το ΚΚΕ εσωτερικού, και αποφασίστηκε να κατέβω στην Ελλάδα». (σελ. 569).

Στην συνέντευξη-διήγηση ο Τζεφρώνης παραδέχεται ανοιχτά ότι, καιρό πριν την διάσπαση του 1968, αυτός, ο Παρτσαλίδης και η  υπόλοιπη παρέα του είχαν δημιουργήσει ομάδα, φράξια και προσπαθούσαν να διαλύσουν το ΚΚΕ. Λέει συγκεκριμένα: «Στην επόμενη συνεδρίαση, στην 9η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, έθεσα το ίδιο ζήτημα… Συνεχίσαμε τη συνεδρίαση, πήραν το λόγο κι άλλοι: ο Παρτσαλίδης, ο Καρράς, ο Νίκος Κέντρος και αρκετοί άλλοι – είχαμε γίνει πλέον ομάδα». (σελ. 566).

Σύμφωνα λοιπόν με τις δικές τους μαρτυρίες, χρόνια πριν την διάσπαση του 1968, είχαν δημιουργήσει φραξιονιστική ομάδα η οποία λειτουργούσε με σκοπό την διάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μόνο, όταν την τελευταία στιγμή απέτυχαν να το καταφέρουν και φανερώθηκε ο ρόλος τους, προχώρησαν στο εναλλακτικό τους σχέδιο, δηλαδή στην δημιουργία του νέου κόμματος, για να συνεχίσουν τον διασπαστικό και διαβρωτικό τους ρόλο από έξω.

Η διάσπαση του 1968 δεν ήταν η μόνη προσπάθεια για την διάλυση του ΚΚΕ. Το 1991, μια σειρά, κυρίως νέων, στελεχών του ΚΚΕ ήρθαν σε συνεννόηση με τους παλαιούς διασπαστές του 1968, και επιχείρησαν και πάλι τη διάλυσή του. Η προσπάθεια αυτή έγινε με όχημα τον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». Όπως είναι γνωστό το 1989 μετά από  πολύμηνες συνεννοήσεις και μετά από την αλλαγή του ονόματος του ΚΚΕ (εσωτ.) σε Ελληνική Αριστερά, το ΚΚΕ, η ΕΑΡ, η Σοσιαλιστική Πορεία του Νίκου Κωνσταντόπουλου, η ΕΔΑ και διάφορες προσωπικότητες (Γιώτας, Δρεττάκης, Νέστορας κλπ), ίδρυσαν έναν εκλογικό σχηματισμό, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Στην συμμετοχή του ΚΚΕ στον Συνασπισμό, αντέδρασαν πολλά μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τα οποία απεχώρησαν.

Στη συνέχεια, το 1991, η ανανεωτική – οπορτουνιστική τάση του κόμματος, η οποία είχε οργανωθεί σε φράξια, πατώντας στην απογοήτευση που δημιούργησε η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, θεώρησε ότι ήταν πλέον ευνοϊκές οι συνθήκες και έτσι σε συνεργασία με την ηγεσία της ΕΑΡ, προσπάθησε να περάσει την πρόταση για αυτοδιάλυση του ΚΚΕ και την διάχυση των μελών του σε έναν νέο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ο οποίος θα μετατρεπόταν σε κόμμα. Συγκεκριμένα η πρόταση ήταν να διαλυθούν όλες οι συνιστώσες που συμμετείχαν στον εκλογικό σχηματισμό του Συνασπισμού (ΚΚΕ, ΕΑΡ, ΕΔΑ, ΣΠ, κλπ) και αυτός να μετατραπεί σε ενιαίο κόμμα.

Διηγείται ο Λ. Τζεφρώνης: «Το ότι μετά αποχώρησε το ΚΚΕ από το Συνασπισμό δείχνει ότι δεν είχαν ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Για την αποχώρηση του ΚΚΕ από το Συνασπισμό δεν νομίζω ότι η ευθύνη ήταν αποκλειστικά του ΚΚΕ και του Χαρίλαου, ήταν και των δικών μας, γιατί είχαμε εμείς την αξίωση να γίνει ο Συνασπισμός ενιαίο κόμμα. Αυτό σήμαινε για το ΚΚΕ τη διάλυσή του. Και αυτή ήταν πολύ πρώιμη ιδέα για το ΚΚΕ. Για μας μπορεί να ήταν πραγματικά ώριμες οι συνθήκες, αλλά δεν σήμαινε ότι η ιδέα αυτή μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Κακώς διαλύθηκε ο Συνασπισμός». (σελ. 573).

Ο Τζεφρώνης σε αυτό το απόσπασμα παραδέχεται ότι αυτοί (οι διασπαστές του 1968 που βρίσκονταν στην ΕΑΡ) αξίωσαν (άρα και σχεδίασαν και προετοίμασαν) την μετατροπή του Συνασπισμού σε κόμμα, πράγμα που σήμαινε την διάλυση του ΚΚΕ. Επίσης κάνει και την αυτοκριτική του, λέγοντας ουσιαστικά ότι βιάστηκαν και έπρεπε να περιμένουν λίγο ακόμα για να ωριμάσει περισσότερο αυτή η ιδέα μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ. Επειδή όμως είχαν τη σύμφωνη γνώμη του Γρηγόρη Φαράκου (του τότε γραμματέα του ΚΚΕ) νόμιζαν ότι το σχέδιό τους, παρά τις όποιες αντιδράσεις, θα έπαιρνε σάρκα και οστά.

Το ΚΚΕ όμως δεν πέθανε. Κόντρα στις προσπάθειες των οπορτουνιστών, των αποστατών και της αστικής τάξης, αυτό κλείνει 100 χρόνια ένδοξης πορείας και συνεχίζει τον αγώνα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.