Τα ΜΑΤ του Τσίπρα είναι τα ΜΑΤ του Σαμαρά

 

Ο αφοπλισμός των ΜΑΤ και ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας που αποτελούσε την μόνιμη επωδό του ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση, λησμονήθηκαν όπως ακριβώς ξεχάστηκαν τα λογύδρια περί ρήξης με τους δανειστές-τοκογλύφους, περί της κατάργησης των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, όπως και οι ακατάσχετες ψευδολογίες περί κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης*

Η κυβερνητική οπερέτα που θρασύδειλα επαιρόταν πως ο κόσμος δεν διαμαρτύρεται γιατί συμφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης , δεν διστάζει να προχωρά στην  βίαιη καταστολή κάθε διαμαρτυρίας, ειδικά αν αυτή τραυματίζει την βιτρίνα του success story του Τσίπρα, που στην φτώχεια βλέπει ευκαιρίες ανάπτυξης και στην εξαθλίωση της εργασίας, μείωση της ανεργίας. Δεν είναι πολιτική μυωπία. Είναι η θέαση του καθεστώτος που πατώντας στα πτώματα του κόσμου της εργασίας ατενίζει έλλογα τον ορίζοντα, με αισιοδοξία.

Ο θεατρώνης Τσίπρας, περιδιαβαίνει χωριά και χωριουδάκια και υπόσχεται νέο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης την ίδια στιγμή που ο Τσακαλώτος σε μάζωξη στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά, παραδέχεται ότι δεν υπάρχει καθαρή έξοδος από τα μνημόνια, προκρίνοντας ουσιαστικά μνημόνιο διαρκείας για την εργατική τάξη αλλά και καλύτερους όρους επαναδιαπραγμάτευσης –με τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές ελίτ- για την εγχώρια αστική τάξη και το παρατρεχάμενο πολιτικό προσωπικό αυτής.

Παράλληλα το καθεστώς επιστρατεύει τις δυνάμεις καταστολής ενάντια σε εργαζόμενους, σε φοιτητές, πρόσφατα στους εκπαιδευτικούς, καταδεικνύοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο πως η τελική λύση κάθε αστικής διακυβέρνησης, πρόδηλα και αυτής που τώρα υποδύεται την αριστερά, είναι η βία και η καταστολή του εργατικού κινήματος. Ο μόνος εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ είναι το εργατικό κίνημα και οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες διαρκείας που μπορούν να σκορπίσουν το κυβερνητικό αφήγημα στα εξ ων συνετέθη.

Τα ΜΑΤ του Τσίπρα, είναι τα ΜΑΤ του Σαμαρά, οι δυνάμεις καταστολής μια αστικής διακυβέρνησης που ο μόνος της στόχος είναι να διαιωνίσει και να επιβάλλει εις το διηνεκές την κυριαρχία της ανεξάρτητα από το σαλτιμπάγκο που κάθε φορά θα υποδύεται τον αποφασιστικό κυβερνήτη της  χώρας. 

Τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής μπορεί να τα διαλύσει και να τα καταργήσει μόνο η εργατική τάξη. Οι αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης και μορφής, εδράζουν την διαχείριση της βιωσιμότητάς τους πάνω στην βία και στην καταστολή, που συνιστά την μόνη τους διέξοδο όταν βρίσκουν απέναντί τους το εργατικό κίνημα. 

Η κυβέρνηση των μετακλητών, τα αριστερά απολειφάδια, τα θλιβερά αποκόμματα της πιο χυδαίας αστικής διακυβέρνησης της εποχής των μνημονίων είναι επικίνδυνοι ακριβώς γιατί θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία, πετώντας και τα τελευταία φύλλα συκής που κρέμονται άτσαλα στα καλοραμμένα κοστούμια τους.

* υπ. Διδάκτορας Πολιτικής Φιλοσοφίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

theradicalmarxismproject.wordpress.com