Eurokinissi
|
Αξιοποιώντας αυτό το αποτέλεσμα, η ΝΔ
παίζει τώρα τα ρέστα της για να κατοχυρώσει το προβάδισμα που απέκτησε
ενόψει των βουλευτικών εκλογών και να συνεχίσει με αυτοδύναμη κυβέρνηση
το αντιλαϊκό έργο του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά και το ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να κατοχυρωθεί ως ο «τρίτος πόλος» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, διεκδικώντας μετεκλογικά ρόλο «ρυθμιστή» σε πιθανές κυβερνήσεις συνεργασίας.
Σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012, πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές του 2014, κυβέρνηση το Γενάρη του 2015, κέρδισε το δημοψήφισμα τον Ιούλη και επανεκλέχτηκε κυβέρνηση το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφήμισε τις επιδόσεις του σε όλες αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις ως επιβεβαίωση της «φιλολαϊκής - προοδευτικής» πολιτικής του, απέναντι στον «νεοφιλελευθερισμό» της ΝΔ, αλλά και την παλιά σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ.
Στοχεύοντας στα πιο ριζοσπαστικά τμήματα του λαού, πρόβαλλε το επιχείρημα ότι άντεξε και δεν έγινε «αριστερή παρένθεση», χάρη στη δική τους στήριξη και εμπιστοσύνη.
Οικοδομούσε την εικόνα του «άχαστου» στις εκλογές, επικαλούμενος την «ακλόνητη» εμπιστοσύνη του λαού στο «αριστερό» του σχέδιο και την απόρριψη της πολιτικής των άλλων, «που έφερε την κρίση και τα μνημόνια».
Ενίσχυε με κάθε τρόπο αυταπάτες ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος είναι δυνατή μια «αριστερή» διαχείριση, που θα εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, ενώ παράλληλα θα στηρίζει και θα διευρύνει τα λαϊκά δικαιώματα, θα διαμορφώνει προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Υποσχόταν μέχρι και «κοινωνική ανατροπή» (!) μέσα από τη συσσώρευση επιμέρους αλλαγών, προς όφελος τάχα «των πολλών».
Η πραγματικότητα, βέβαια, αποδείκνυε κάθε φορά το αντίθετο...
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής από τους προηγούμενους και την κουβάλησε επάξια, κάνοντας «σπριντ» τα τέσσερα τελευταία χρόνια για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και να «τρέξει» το σχεδιασμό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή.
Κυρίως, όμως, αναδείχτηκε στο καλύτερο «πλυντήριο» της αντιλαϊκής πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που σήμερα δηλώνουν δικαιωμένοι, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό απ' αυτόν που οι ίδιοι υπηρέτησαν για δεκαετίες και στον οποίο βάδισε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του το 2012 και το 2015.
Με αυτόν τον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε απογοήτευση και μοιρολατρία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην παραπέρα συντηρητικοποίηση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, συνολικά της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας, όπως δείχνει και η ψήφος των νέων στις ευρωεκλογές.
Η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια για την αντιλαϊκή πολιτική που εντάθηκε, επέδρασε στις ευρωεκλογές σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε ένα ρευστό ούτως ή άλλως περιβάλλον, όπου πολλοί εργαζόμενοι επιλέγουν τα κόμματα του νέου διπολισμού με βαριά καρδιά, χωρίς ενθουσιασμό και, το κυριότερο, χωρίς προσδοκίες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει θετικά στη ζωή τους.
Με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο για την επάνοδο της ΝΔ, που αναδείχτηκε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και απέκτησε προβάδισμα ενόψει των βουλευτικών εκλογών, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί τελικά το αποτέλεσμα. Χιλιάδες ψήφοι που σε προηγούμενες εκλογές πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα «μεταγγίστηκαν» είτε στη ΝΔ είτε στο ΚΙΝΑΛ είτε κατευθύνθηκαν στην αποχή.
Το
ίδιο βράδυ των ευρωεκλογών, στο σχολιασμό των αποτελεσμάτων, οι
εκπρόσωποι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμφωνούσαν στο εξής: Οτι ενδεχόμενη
κυβερνητική αλλαγή σε λίγες μέρες θα επικυρώσει και στην πράξη τον νέο
διπολισμό, που με τα συμπληρώματά του θα εναλλάσσεται στη διακυβέρνηση,
ανάλογα με το ποιος πόλος θα παίρνει κάθε φορά το προβάδισμα.
Ομως, οι δύο πόλοι σ' αυτήν τη σχετικά νέα κατάσταση στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχουν διαφορετικά σχέδια, όπως προσπαθούν να ξεγελάσουν το λαό. Υπηρετούν τον ίδιο σχεδιασμό, το σχέδιο του κεφαλαίου. Αυτό απέδειξε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι' αυτό άλλωστε ο ΣΕΒ και τα επιτελεία του είχαν έγκαιρα επισημάνει ότι δεν ανησυχούν από την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, στο βαθμό που κινείται πάνω σε αδιαμφισβήτητες «σταθερές» για την οικονομία, τις διεθνείς συμμαχίες και το ρόλο της χώρας στην περιοχή.
Γι' αυτό οι εφοπλιστές έκαναν υποδείξεις στη ΝΔ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έτρεξε» με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα μεταρρυθμίσεις προς όφελός τους, σε σύγκριση με προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ, που επέδειξαν «ατολμία» μπροστά στο «πολιτικό κόστος».
Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι συγχωροχάρτι για τους προκατόχους του και η ΝΔ, αν εκλεγεί κυβέρνηση, θα το χρησιμοποιήσει για να κλιμακώσει με μεγαλύτερη ένταση την επίθεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με άλλοθι τη θητεία της «πρώτη φορά αριστεράς» που προηγήθηκε.
Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει σε βάρος του λαού, που δεν πρέπει να ψάχνει διαφορές ανάμεσά τους. Ανεξάρτητα από διαφορετικές αφετηρίες και διακηρύξεις, υπηρετούν όλοι το ίδιο αντιλαϊκό σχέδιο του κεφαλαίου, της ΕΕ, των άλλων διεθνών συμμαχιών της αστικής τάξης. Σε αυτήν τη βάση εναλλάσσονται στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, αναλαμβάνουν ρόλους συγκολλητικής ουσίας σε κυβερνήσεις συνεργασίας.
Οι
εξελίξεις επιβεβαιώνουν συνολικά ότι ο συσχετισμός δυνάμεων παραμένει
πολύ αρνητικός, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει περάσει ακόμη σε φάση δυναμικής και πιο μαζικής αντεπίθεσης. Σε πλατιά τμήματα μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, νέων κυριαρχούν οι μειωμένες απαιτήσεις, η ηττοπάθεια, η μοιρολατρία.
Οι εξελίξεις όμως προσφέρονται και για συμπεράσματα, κυρίως για εκείνους που το 2012, αλλά και το 2015, επένδυσαν ελπίδες και προσδοκίες στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει και τώρα προβληματίζονται πραγματικά.
Μπροστά στις βουλευτικές εκλογές είναι ευκαιρία να ξαναπιάσουμε το νήμα με όσους στο κλίμα εκείνων των ημερών δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη θέση του ΚΚΕ ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβερνητική διαχείριση εντός των τειχών του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και της ΕΕ.
Με όσους θεώρησαν τη θέση αυτή «φυγομαχία» και άρνηση του ΚΚΕ να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στο λαό, ενώ ήταν ακριβώς το αντίθετο: Επιλογή ασυμβίβαστης μάχης και στάση μεγάλης ευθύνης για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.
Να απευθυνθούμε κυρίως στους νέους, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να αλέσει τον ριζοσπαστισμό τους στις μυλόπετρες της απογοήτευσης και του συμβιβασμού με τη λογική του «εφικτού», που μετριέται με το τι συμφέρει το κεφάλαιο, την ΕΕ, τι υπακούει στο σχεδιασμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Κανείς απ' αυτούς, που αναγνωρίζει σήμερα ότι το ΚΚΕ είχε δίκιο, δεν πρέπει να καταθέσει την αγανάκτηση και την απογοήτευσή του στη ΝΔ και στα άλλα κόμματα του συστήματος, στα συμπληρώματα του διπολισμού.
Τώρα είναι η ώρα να κάνουν ένα γενναίο βήμα απεγκλωβισμού, στηρίζοντας και στην κάλπη το ΚΚΕ, παίρνοντας θέση στους αγώνες της επόμενης μέρας.
Γιατί το μόνο πραγματικό δίλημμα μπροστά στην κάλπη είναι αυτό που θέτει το ΚΚΕ: Θα συνεχίσει ο λαός και με την ψήφο του να στηρίζει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ΕΕ, με ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας;
`Η θα στηρίξει αποφασιστικά την αντίσταση, την αντεπίθεση, τον αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με το λαό πραγματικά στην εξουσία, για να γίνει οργανωτής και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να ικανοποιηθούν σύγχρονες λαϊκές ανάγκες;
Αλλά και το ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να κατοχυρωθεί ως ο «τρίτος πόλος» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, διεκδικώντας μετεκλογικά ρόλο «ρυθμιστή» σε πιθανές κυβερνήσεις συνεργασίας.
Σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012, πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές του 2014, κυβέρνηση το Γενάρη του 2015, κέρδισε το δημοψήφισμα τον Ιούλη και επανεκλέχτηκε κυβέρνηση το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφήμισε τις επιδόσεις του σε όλες αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις ως επιβεβαίωση της «φιλολαϊκής - προοδευτικής» πολιτικής του, απέναντι στον «νεοφιλελευθερισμό» της ΝΔ, αλλά και την παλιά σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ.
Στοχεύοντας στα πιο ριζοσπαστικά τμήματα του λαού, πρόβαλλε το επιχείρημα ότι άντεξε και δεν έγινε «αριστερή παρένθεση», χάρη στη δική τους στήριξη και εμπιστοσύνη.
Οικοδομούσε την εικόνα του «άχαστου» στις εκλογές, επικαλούμενος την «ακλόνητη» εμπιστοσύνη του λαού στο «αριστερό» του σχέδιο και την απόρριψη της πολιτικής των άλλων, «που έφερε την κρίση και τα μνημόνια».
Ενίσχυε με κάθε τρόπο αυταπάτες ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος είναι δυνατή μια «αριστερή» διαχείριση, που θα εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, ενώ παράλληλα θα στηρίζει και θα διευρύνει τα λαϊκά δικαιώματα, θα διαμορφώνει προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Υποσχόταν μέχρι και «κοινωνική ανατροπή» (!) μέσα από τη συσσώρευση επιμέρους αλλαγών, προς όφελος τάχα «των πολλών».
«Σπριντ» με τη σκυτάλη της αντιλαϊκής συνέχειας
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής από τους προηγούμενους και την κουβάλησε επάξια, κάνοντας «σπριντ» τα τέσσερα τελευταία χρόνια για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και να «τρέξει» το σχεδιασμό ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή.
Κυρίως, όμως, αναδείχτηκε στο καλύτερο «πλυντήριο» της αντιλαϊκής πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που σήμερα δηλώνουν δικαιωμένοι, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό απ' αυτόν που οι ίδιοι υπηρέτησαν για δεκαετίες και στον οποίο βάδισε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του το 2012 και το 2015.
Με αυτόν τον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε απογοήτευση και μοιρολατρία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην παραπέρα συντηρητικοποίηση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, συνολικά της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας, όπως δείχνει και η ψήφος των νέων στις ευρωεκλογές.
Η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια για την αντιλαϊκή πολιτική που εντάθηκε, επέδρασε στις ευρωεκλογές σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε ένα ρευστό ούτως ή άλλως περιβάλλον, όπου πολλοί εργαζόμενοι επιλέγουν τα κόμματα του νέου διπολισμού με βαριά καρδιά, χωρίς ενθουσιασμό και, το κυριότερο, χωρίς προσδοκίες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει θετικά στη ζωή τους.
Με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το δρόμο για την επάνοδο της ΝΔ, που αναδείχτηκε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και απέκτησε προβάδισμα ενόψει των βουλευτικών εκλογών, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί τελικά το αποτέλεσμα. Χιλιάδες ψήφοι που σε προηγούμενες εκλογές πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα «μεταγγίστηκαν» είτε στη ΝΔ είτε στο ΚΙΝΑΛ είτε κατευθύνθηκαν στην αποχή.
Δύο πόλοι, ένα σχέδιο
Ομως, οι δύο πόλοι σ' αυτήν τη σχετικά νέα κατάσταση στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχουν διαφορετικά σχέδια, όπως προσπαθούν να ξεγελάσουν το λαό. Υπηρετούν τον ίδιο σχεδιασμό, το σχέδιο του κεφαλαίου. Αυτό απέδειξε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι' αυτό άλλωστε ο ΣΕΒ και τα επιτελεία του είχαν έγκαιρα επισημάνει ότι δεν ανησυχούν από την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, στο βαθμό που κινείται πάνω σε αδιαμφισβήτητες «σταθερές» για την οικονομία, τις διεθνείς συμμαχίες και το ρόλο της χώρας στην περιοχή.
Γι' αυτό οι εφοπλιστές έκαναν υποδείξεις στη ΝΔ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έτρεξε» με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα μεταρρυθμίσεις προς όφελός τους, σε σύγκριση με προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ, που επέδειξαν «ατολμία» μπροστά στο «πολιτικό κόστος».
Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι συγχωροχάρτι για τους προκατόχους του και η ΝΔ, αν εκλεγεί κυβέρνηση, θα το χρησιμοποιήσει για να κλιμακώσει με μεγαλύτερη ένταση την επίθεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με άλλοθι τη θητεία της «πρώτη φορά αριστεράς» που προηγήθηκε.
Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει σε βάρος του λαού, που δεν πρέπει να ψάχνει διαφορές ανάμεσά τους. Ανεξάρτητα από διαφορετικές αφετηρίες και διακηρύξεις, υπηρετούν όλοι το ίδιο αντιλαϊκό σχέδιο του κεφαλαίου, της ΕΕ, των άλλων διεθνών συμμαχιών της αστικής τάξης. Σε αυτήν τη βάση εναλλάσσονται στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, αναλαμβάνουν ρόλους συγκολλητικής ουσίας σε κυβερνήσεις συνεργασίας.
Το πραγματικό δίλημμα
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν έχει περάσει ακόμη σε φάση δυναμικής και πιο μαζικής αντεπίθεσης. Σε πλατιά τμήματα μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, νέων κυριαρχούν οι μειωμένες απαιτήσεις, η ηττοπάθεια, η μοιρολατρία.
Οι εξελίξεις όμως προσφέρονται και για συμπεράσματα, κυρίως για εκείνους που το 2012, αλλά και το 2015, επένδυσαν ελπίδες και προσδοκίες στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει και τώρα προβληματίζονται πραγματικά.
Μπροστά στις βουλευτικές εκλογές είναι ευκαιρία να ξαναπιάσουμε το νήμα με όσους στο κλίμα εκείνων των ημερών δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη θέση του ΚΚΕ ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβερνητική διαχείριση εντός των τειχών του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και της ΕΕ.
Με όσους θεώρησαν τη θέση αυτή «φυγομαχία» και άρνηση του ΚΚΕ να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στο λαό, ενώ ήταν ακριβώς το αντίθετο: Επιλογή ασυμβίβαστης μάχης και στάση μεγάλης ευθύνης για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.
Να απευθυνθούμε κυρίως στους νέους, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να αλέσει τον ριζοσπαστισμό τους στις μυλόπετρες της απογοήτευσης και του συμβιβασμού με τη λογική του «εφικτού», που μετριέται με το τι συμφέρει το κεφάλαιο, την ΕΕ, τι υπακούει στο σχεδιασμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Κανείς απ' αυτούς, που αναγνωρίζει σήμερα ότι το ΚΚΕ είχε δίκιο, δεν πρέπει να καταθέσει την αγανάκτηση και την απογοήτευσή του στη ΝΔ και στα άλλα κόμματα του συστήματος, στα συμπληρώματα του διπολισμού.
Τώρα είναι η ώρα να κάνουν ένα γενναίο βήμα απεγκλωβισμού, στηρίζοντας και στην κάλπη το ΚΚΕ, παίρνοντας θέση στους αγώνες της επόμενης μέρας.
Γιατί το μόνο πραγματικό δίλημμα μπροστά στην κάλπη είναι αυτό που θέτει το ΚΚΕ: Θα συνεχίσει ο λαός και με την ψήφο του να στηρίζει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ΕΕ, με ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας;
`Η θα στηρίξει αποφασιστικά την αντίσταση, την αντεπίθεση, τον αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με το λαό πραγματικά στην εξουσία, για να γίνει οργανωτής και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να ικανοποιηθούν σύγχρονες λαϊκές ανάγκες;
Κ. Μ.
Ριζοσπάστης Τετάρτη 29 Μάη 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου