Το «μήνυμα»...

«Εχουμε πάρει το μήνυμα», λένε και ξαναλένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας θέση για το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα της κυβέρνησης. Και ποιο είναι αυτό το «μήνυμα»; Οπως είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, «είχαμε βάλει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών του λαού, ότι δεν αλλάζει η χώρα από τη μία μέρα στην άλλη»... Ποιοι τα λένε αυτά; Αυτοί που αφού μπούκωσαν με αυταπάτες έναν ολόκληρο λαό, στη συνέχεια τον εκβίασαν επί τέσσερα χρόνια για να ρίξει στον πάτο τις απαιτήσεις του, να παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση αναπλήρωσης των απωλειών του. Αυτοί που με όλη τους την πορεία λέρωσαν όσο κανένας άλλος τις έννοιες της προόδου, του αγώνα, του ριζοσπαστισμού, οδηγώντας στη συντηρητική αναδίπλωση και στην απογοήτευση αγωνιστές, λαϊκούς ανθρώπους, υλοποιώντας μια πολιτική ακόμα πιο αντιδραστική από αυτή που παρέλαβαν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν «βολονταρισμό» όσα έλεγαν το 2012 και το 2015, όχι επειδή αποδείχθηκαν αερολογίες οι υποσχέσεις για το «τέλος των μνημονίων» από μια «κυβέρνηση της αριστεράς», αλλά επειδή θέλουν να καταγραφεί ως «ουτοπία» ακόμα και η σκέψη για ανάκτηση απωλειών, η πάλη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

... να επιστραφεί

 

Τώρα, ενόψει των βουλευτικών εκλογών, αξιοποιώντας το αποτέλεσμα, ξανακάνει κήρυγμα υποταγής, ρίχνοντας το δηλητήριο της μοιρολατρίας, του «δεν αλλάζει τίποτα». Πατώντας σε αυτή τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που η ίδια η κυβέρνηση καλλιέργησε, καλεί τους εργαζόμενους να επιλέξουν ξανά το «μικρότερο κακό», δηλαδή να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο που μας έφερε έως εδώ. Αυτό είναι λοιπόν το ...«μήνυμα» που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και πρέπει μαζί με τη ΝΔ να πάρουν μια δυνατή απάντηση στις βουλευτικές εκλογές, με ένα ΚΚΕ ακόμα πιο ισχυρό, δύναμη κρούσης απέναντι στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση προκύψει.

Αγγελούδια

 

Οι μεν - του ΣΥΡΙΖΑ - καμώνονται ότι κάνουν «σκληρή αυτοκριτική» για κάτι «παραλείψεις» της κυβέρνησης και για το «ύφος της εξουσίας», που ώρες - ώρες ήταν «άκομψο» και «αλαζονικό», αντί να σκύψει πάνω από το το λαό και να του εξηγήσει πόσο καλή ήταν η πολιτική που τσάκισε τα δικαιώματά του, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι δε - της ΝΔ, που η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τούς έδωσε την ευχέρεια να παριστάνουν τις «μωρές παρθένες» για τα προηγούμενα αντιλαϊκά κατορθώματα τους - ξεσκονίζουν τώρα την νέα εκδοχή των «σεμνών, ταπεινών και υπεύθυνων», που έρχονται και λένε τη «σκληρή αλήθεια» στο λαό, ότι θα ματώνει στο διηνεκές για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η παράσταση με τα «αγγελούδια» του κεφαλαίου, που καμώνονται τους «σεμνούς υπηρέτες» του λαού, θα ήταν πραγματικά για γέλια αν δεν προσπαθούσε να κρύψει από πίσω της την ουσία. Οτι το «ήθος» και το «ύφος» τους δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό της πολιτικής που και οι δυο υπηρετούν: Είναι το «ήθος» και το «ύφος» των καπιταλιστών, των επιχειρηματικών ομίλων, μιας χούφτας παράσιτων δηλαδή, που ξεζουμίζουν το λαό για τα κέρδη τους. Ο λαός, λοιπόν, αντί να ψάχνει τις επιμέρους διαφορές, που «φουσκώνονται» για να παίζεται το δικομματικό παιχνίδι, μπορεί να τους κόψει το γέλιο και το «υφάκι», δυναμώνοντας το ΚΚΕ, περνώντας στην αντεπίθεση ενάντια στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, για τις δικές του ανάγκες.

Ανησυχούντες

 

Γέμισε ο τόπος «ανησυχούντες» για την ακροδεξιά στην Ευρώπη, ενώ μεταξύ άλλων ξεχώρισε και ο προβληματισμός για την άνοδο ειδικά του Σαλβίνι στην Ιταλία. Πέρα από το γεγονός ότι η ακροδεξιά αξιοποιήθηκε προεκλογικά ως μπαμπούλας κυρίως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για να «ξεπλυθεί» και να ανακάμψει στη συνείδηση του λαού, χωρίς τελικά τα ακροδεξιά - εθνικιστικά κόμματα να καταγράψουν τις επιδόσεις που ακούγονταν, η πείρα επιβεβαιώνει ότι τέτοιες αντιδραστικές δυνάμεις ενισχύονται στο έδαφος της απογοήτευσης και της δυσαρέσκειας που γεννά σε πλατιά λαϊκά στρώματα η αντιλαϊκή πολιτική και παίζουν ρόλο «χρυσής εφεδρείας» για το κεφάλαιο, απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ακόμα και ως κυβερνητική εναλλακτική. Τέτοια περίπτωση είναι η εθνικιστική «Λέγκα» του Σαλβίνι, αλλά και η Λεπέν στη Γαλλία, το Vox στην Ισπανία και πάει λέγοντας. Οσο για το αν οι «προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης», δηλαδή οι δυνάμεις της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, αποτελούν ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς, το ερώτημα απαντιέται από την ίδια τη ζωή: Κανένα άλλοθι δεν πρέπει να δώσει ο λαός σε κόμματα που στις χώρες τους συνεργάζονται ή συγκυβερνούν με την ακροδεξιά, που υμνούν την αντικομμουνιστική ΕΕ και την αντιλαϊκή πολιτική της, που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, γέννημα - θρέμμα του οποίου είναι η ακροδεξιά και ο φασισμός. Απάντηση είναι η ενίσχυση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το δυνάμωμα σε όλη την Ευρώπη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που παλεύουν ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, τη μήτρα δηλαδή της ακροδεξιάς.

Ριζοσπάστης   Τετάρτη 29 Μάη 2019