Δεν έχει βέβαια κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στο τι
βαφτίζουν «μεσαία στρώματα», για να καταλάβει πού την πάνε την κουβέντα,
αλλά και πόσο θα τα «φροντίσουν» την επόμενη μέρα. Στην πραγματικότητα,
ούτε λίγο ούτε πολύ, κάτω από την «ομπρέλα» αυτή βάζουν όποιον ζει πάνω
από τα όρια της φτώχειας: Από εργαζόμενους με εισόδημα πάνω από 10.000
ευρώ το χρόνο, οικογένειες με εισόδημα 20.000, συνταξιούχους με
συντάξεις λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τα 1.000 ευρώ και πάει λέγοντας.
Επί της ουσίας, δηλαδή,
πίσω από τη «φιλολογία» περί «μεσαίων στρωμάτων», φωτογραφίζονται
συνθήκες ζωής που είχε η εργατική τάξη τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς
και ορισμένες κατακτήσεις που μπήκαν στο στόχαστρο όλων των
κυβερνήσεων, και της σημερινής, ως υποτιθέμενες «παροχές» και περιττό
«λίπος», που «εμπόδιζε την οικονομία να ανακάμψει»: Το δικαίωμα στη
σταθερή δουλειά, με Συλλογική Σύμβαση και με έναν σχετικά καλύτερο
μισθό, που και πάλι δεν φτάνει να καλύψει τις διευρυνόμενες σύγχρονες
ανάγκες, το δικαίωμα στη στέγη για τις λαϊκές οικογένειες, το δικαίωμα
στην Ασφάλιση και σε μια σχετικά καλύτερη σύνταξη, μετά από τριάντα και
σαράντα χρόνια δουλειάς.
Ουσιαστικά παρουσιάζουν περίπου ως «προνομιούχους» τους λιγότερο φτωχούς, εκείνους δηλαδή τους εργαζόμενους, μισθωτούς, συνταξιούχους, που δεν έχουν ακόμα πιάσει πάτο σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα, τους μισθούς, τις παροχές που δικαιούνται, και να δικαιολογήσει - αξιοποιώντας και τον μανδύα της «δικαιοσύνης» - την επίθεση σε αυτούς.
Εκεί ακριβώς έρχεται να πατήσει
και η σημερινή φιλολογία περί «μεσαίων στρωμάτων», που καλούνται να
εμπεδώσουν ότι όλα αυτά που έχασαν τα προηγούμενα χρόνια είναι
«περασμένα - ξεχασμένα» και έτσι να σπρωχτούν ακόμα παρακάτω οι
απαιτήσεις συνολικά των λαϊκών στρωμάτων. Αν δηλαδή ως «μεσαίοι»
περιγράφονται αυτοί με αυτά τα εισοδήματα και αυτά τα δικαιώματα, ας
σκεφτούμε πώς είναι οι παρακάτω...
Αυτό εξάλλου δείχνει και η κάλπικη «αυτοκριτική» που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, για το ότι δεν «αφουγκράστηκε» τάχα τα μεσαία στρώματα, όταν για λόγους... «κοινωνικής δικαιοσύνης» συνέχιζε να τους φορτώνει νέα βάρη, προκειμένου - όπως λένε με θράσος - «να μη μείνει κανείς πίσω».
Αλλά και η εικόνα από όλο τον κόσμο το ίδιο δείχνει: Σοσιαλδημοκρατικές, «νεοφιλελεύθερες», «κεντρώες», «δεξιές» και υποτιθέμενες «αριστερές» κυβερνήσεις ενορχήστρωσαν όλες μαζί την επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων, με ένταση της εκμετάλλευσης και φοροληστεία, που φορτώνεται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων για να απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές και άλλα προνόμια μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αυτήν την πραγματικότητα αποτυπώνουν και οι δακρύβρεχτες αναλύσεις από τα αστικά επιτελεία παντού στον κόσμο, που διαπιστώνουν ότι η «μεσαία τάξη» «συμπιέζεται». Για τα κέρδη του κεφαλαίου πάρθηκαν πίσω ορισμένες κατακτήσεις που είχε η εργατική τάξη σε πολύ διαφορετικές συνθήκες και σήμερα δεν υπάρχει διέξοδος απ' αυτήν την ωμή πραγματικότητα. Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί το σύστημα σε «μεσαίους» και «κατώτερους», είναι λίγα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων...
Γι' αυτό και είναι ψεύτικες οι υποσχέσεις
ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για την «επόμενη μέρα» των λεγόμενων «μεσαίων στρωμάτων».
«Σκοντάφτουν» πάνω στην ανάγκη διασφάλισης των κερδών των ομίλων και
στην πραγματικότητα των «μεταμνημονιακών» δεσμεύσεων, τις οποίες και οι
δυο συνυπογράφουν και οι οποίες προβλέπουν: Διατήρηση του χαμηλού μέσου
μισθού και επέκταση των «κεκτημένων» της εργασιακής ζούγκλας. Συνέχιση
της επίθεσης απέναντι στην Ασφάλιση και δημοσιονομικό «κορσέ» σε παροχές
για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Απρόσκοπτη συνέχιση των πλειστηριασμών και
των υπόλοιπων αναγκαστικών μέτρων είσπραξης και κατάσχεσης απέναντι στα
λαϊκά στρώματα. Δεσμεύσεις για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060 και
τον «δημοσιονομικό χώρο» που σταθερά θα εξασφαλίζουν για τους
επιχειρηματικούς ομίλους.
Οσο κι αν τσακώνονται για το «μείγμα» της αντιλαϊκής επίθεσης - αν θα έχει μεγαλύτερη δόση περικοπών ή φοροληστείας απέναντι στο λαό - ο κοινός τους στόχος για διασφάλιση των κερδών των ομίλων οδηγεί σε κλιμάκωση της επίθεσης κατά των εργαζομένων, τον λιγότερο ή περισσότερο εξαθλιωμένων.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα τίποτα δεν έχουν να περιμένουν από τη συνέχιση της πολιτικής που τους έφερε έως εδώ, είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η μόνη επιλογή για να δυναμώσει ο αγώνας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίσει από την επόμενη μέρα, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση για τα όσα δικαιούται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του και όχι με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, για να δυναμώσει η πραγματική ελπίδα, η προοπτική της ανατροπής της εξουσίας των καπιταλιστών, ώστε οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.
***
Ουσιαστικά παρουσιάζουν περίπου ως «προνομιούχους» τους λιγότερο φτωχούς, εκείνους δηλαδή τους εργαζόμενους, μισθωτούς, συνταξιούχους, που δεν έχουν ακόμα πιάσει πάτο σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα, τους μισθούς, τις παροχές που δικαιούνται, και να δικαιολογήσει - αξιοποιώντας και τον μανδύα της «δικαιοσύνης» - την επίθεση σε αυτούς.
***
Αυτό εξάλλου δείχνει και η κάλπικη «αυτοκριτική» που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, για το ότι δεν «αφουγκράστηκε» τάχα τα μεσαία στρώματα, όταν για λόγους... «κοινωνικής δικαιοσύνης» συνέχιζε να τους φορτώνει νέα βάρη, προκειμένου - όπως λένε με θράσος - «να μη μείνει κανείς πίσω».
Αλλά και η εικόνα από όλο τον κόσμο το ίδιο δείχνει: Σοσιαλδημοκρατικές, «νεοφιλελεύθερες», «κεντρώες», «δεξιές» και υποτιθέμενες «αριστερές» κυβερνήσεις ενορχήστρωσαν όλες μαζί την επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων, με ένταση της εκμετάλλευσης και φοροληστεία, που φορτώνεται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων για να απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές και άλλα προνόμια μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αυτήν την πραγματικότητα αποτυπώνουν και οι δακρύβρεχτες αναλύσεις από τα αστικά επιτελεία παντού στον κόσμο, που διαπιστώνουν ότι η «μεσαία τάξη» «συμπιέζεται». Για τα κέρδη του κεφαλαίου πάρθηκαν πίσω ορισμένες κατακτήσεις που είχε η εργατική τάξη σε πολύ διαφορετικές συνθήκες και σήμερα δεν υπάρχει διέξοδος απ' αυτήν την ωμή πραγματικότητα. Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί το σύστημα σε «μεσαίους» και «κατώτερους», είναι λίγα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων...
***
Οσο κι αν τσακώνονται για το «μείγμα» της αντιλαϊκής επίθεσης - αν θα έχει μεγαλύτερη δόση περικοπών ή φοροληστείας απέναντι στο λαό - ο κοινός τους στόχος για διασφάλιση των κερδών των ομίλων οδηγεί σε κλιμάκωση της επίθεσης κατά των εργαζομένων, τον λιγότερο ή περισσότερο εξαθλιωμένων.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα τίποτα δεν έχουν να περιμένουν από τη συνέχιση της πολιτικής που τους έφερε έως εδώ, είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η μόνη επιλογή για να δυναμώσει ο αγώνας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίσει από την επόμενη μέρα, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση για τα όσα δικαιούται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του και όχι με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, για να δυναμώσει η πραγματική ελπίδα, η προοπτική της ανατροπής της εξουσίας των καπιταλιστών, ώστε οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου