Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, βρισκόταν σ' εξέλιξη η έρευνα της Υποδιεύθυνσης Προστασίας Ανηλίκων, 5 από τα παιδιά του ορφανοτροφείου έχουν μεταφερθεί σε Νοσοκομείο Παίδων προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις και αναμένεται το πόρισμα των γιατρών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η καταγγελία είχε γίνει αρχικά στο ΔΣ του φορέα, στα τέλη Σεπτέμβρη, αλλά κρατήθηκε στο συρτάρι.
Για την τραγωδία που ζουν στο πετσί τους χιλιάδες απροστάτευτα παιδιά είναι εγκληματικές οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων. Είναι χαρακτηριστική η «άγνοια» του κράτους για το πόσοι και ποιοι φορείς «δραστηριοποιούνται» στην παιδική προστασία, τον ακριβή αριθμό των παιδιών που φιλοξενούν και την πορεία τους. Την ίδια ώρα, πτέρυγες σε δημόσια ιδρύματα παιδικής προστασίας κλείνουν, εκατοντάδες παιδιά «λιμνάζουν» για μήνες, ακόμη και χρόνια, στα Νοσοκομεία Παίδων επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμες κρατικές δομές.
Και σ' αυτήν την περίπτωση αντικατοπτρίζεται η ευρωενωσιακή πολιτική της «μείωσης της βλάβης», που σημαίνει διαχείριση του εκάστοτε κοινωνικού προβλήματος με όσο το δυνατό λιγότερες δαπάνες κι ευθύνη για το κράτος. Αυτήν την πολιτική υπηρετούν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις. Είναι μια απάνθρωπη πολιτική, εξαιτίας της οποίας οι δομές παιδικής προστασίας καταντούν ιδρύματα «απειλητικά» για τα απροστάτευτα παιδιά, η φροντίδα τους παραδίδεται σε ιδιώτες και «φιλάνθρωπους», υπονομεύεται το πρόγραμμα υιοθεσίας και αναδοχής.
«Η κυβέρνηση φαίνεται να σηκώνει τη ρομφαία της κάθαρσης σε μια κατάσταση για την οποία έχει ακέραιη την ευθύνη (...) Χρηματοδοτούσε τόσα χρόνια μία ιδιωτική δομή που το κράτος τη χρησιμοποιούσε ως κέντρο υποδοχής κακοποιημένων παιδιών, παιδιών που με εισαγγελική εντολή είχαν απομακρυνθεί από το οικογενειακό τους περιβάλλον ακριβώς επειδή ήταν επικίνδυνο, για να εγγυηθεί υποτίθεται το κράτος την προστασία τους, την ασφαλή και υγιή ψυχοσωματική τους ανάπτυξη», υπογραμμίζει, με αφορμή το τραγικό γεγονός, η «Αγωνιστική Ενότητα» Εργαζομένων Παραρτήματος Προστασίας Παιδιού «Μητέρα» και «Παιδούπολη».
Και συνεχίζει: «Αλήθεια, τώρα δεν αποδεικνύεται ότι είναι άκρως επικίνδυνο η ζωή των κακοποιημένων παιδιών, των παιδιών χωρίς οικογένεια και ανθρώπων που δεν μπορούν να υπερασπίσουν τον εαυτό τους να αφήνεται στα χέρια ιδιωτών; (...)
Η κυβέρνηση, μέσω των ΜΚΟ, αναπτύσσοντας παραπέρα το θεσμικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει τον δρόμο στην εμπορία παιδιών, αφού αναθέτει στους ιδιώτες τον ευαίσθητο τομέα της υιοθεσίας και της αναδοχής. Θέλουν να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους και τη βαρβαρότητα της πολιτικής τους και στον τομέα του παιδιού χωρίς οικογένεια, του κακοποιημένου και εγκαταλειμμένου παιδιού.
Αποτέλεσμα της δικής τους πολιτικής, της υποχρηματοδότησης και ιδιωτικοποίησης της Πρόνοιας είναι η συρρίκνωση και υποβάθμιση των υπηρεσιών του "Μητέρα" και των άλλων δομών του Δημοσίου στον τομέα της προστασίας του παιδιού. Αυτοί κρατούν υποστελεχωμένες τις υπηρεσίες υιοθεσίας και αναδοχής του "Μητέρα" και των άλλων υπηρεσιών του Δημοσίου, με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι υιοθεσίες στο Δημόσιο, για να ανοίξει ο δρόμος μεθοδικά και βήμα βήμα στις ιδιωτικές υιοθεσίες, και έχουν φροντίσει να ενισχύσουν το νομικό πλαίσιο προς αυτήν την κατεύθυνση όλες οι κυβερνήσεις».
Η προστασία που αφορά το παιδί χωρίς οικογένεια και το παιδί που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να ζήσει με την οικογένειά του είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Στο επίκεντρο πρέπει να βρίσκεται το τι είναι πραγματικά συμφέρον για το απροστάτευτο παιδί, για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική του ανάπτυξη.
Αποτελεί κρίσιμης σημασίας ζήτημα η μέριμνα της πολιτείας να είναι ακόμα πιο ουσιαστική, να βασίζεται στην επιστημονική και κοινωνική στήριξη και να γίνεται με τις πιο αυστηρές προδιαγραφές, ιδιαίτερα στην περίπτωση παιδιών που έχουν βιώσει απώλεια, κακοποίηση, εγκατάλειψη ή άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.
Οι επιστημονικά ενδεδειγμένοι για την κάθε περίσταση θεσμοί παιδικής προστασίας (δομές, αναδοχή, υιοθεσία) θα πρέπει να αναπτύσσονται και να λειτουργούν μέσα στο πλαίσιο ενός Ενιαίου Φορέα Παιδικής Προστασίας που να συγκροτείται με αποκλειστική ευθύνη του κράτους και που να συντονίζει όλους τους θεσμούς.
Η επιλογή του κατάλληλου κάθε φορά πλαισίου πρέπει να γίνεται αποκλειστικά με επιστημονικά κριτήρια, από μια κατάλληλα εκπαιδευμένη ομάδα ειδικών, με μόνο κριτήριο το συμφέρον του απροστάτευτου παιδιού. Γι' αυτόν το λόγο θα πρέπει και τα κριτήρια για τη λειτουργία και τον έλεγχο των θεσμών της παιδικής προστασίας να είναι αυστηρά και να εξασφαλίζεται το καλύτερο δυνατό για κάθε παιδί ξεχωριστά.
Η ανάδοχη οικογένεια, με την κατάλληλη εκπαίδευση και με την απαραίτητη επιστημονική και κοινωνική στήριξη, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μια διορθωτική εμπειρία οικογενειακής ζωής για τα παιδιά που κρίνεται ότι δεν μπορούν να δοθούν για υιοθεσία και ταυτόχρονα δεν είναι σαφές πότε και αν θα μπορέσουν να επιστρέψουν στην οικογένειά τους.
Ωστόσο, ακόμη και ο θεσμός της αναδοχής αξιοποιείται ως εργαλείο της δήθεν αποϊδρυματοποίησης των ανηλίκων, οδηγώντας την στην πιο χυδαία της μορφή: Να φύγουν τα παιδιά από τις δομές (και άρα από την ευθύνη του κράτους) και ας πάνε όπου να 'ναι! Η εκπαίδευση και η στήριξη των υποψήφιων αναδόχων είναι ελλιπέστατες, τα ειδικά επιδόματα για τα παιδιά με αναπηρίες έχουν μειωθεί σημαντικά, ενώ με το υπάρχον νομικό πλαίσιο, υποψήφιοι θετοί γονείς πειθαναγκάζονται να γίνουν ανάδοχοι με προοπτική την πιο γρήγορη υιοθεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου