Του Λουκά Αναστασόπουλου*
Μετά από δύο μήνες που μαίνεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, είναι πλέον κοινός τόπος ακόμα και ανάμεσα στα αστικά επιτελεία ότι βρισκόμαστε σε μια νέα σελίδα στο φρικτό έργο της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Μια νέα φάση που θα πληρώσουν οι λαοί είτε ζώντας άμεσα τη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου είτε μέσα από τη διαρκή επίθεση που θα δέχονται στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, στο εισόδημα των λαϊκών οικογενειών και στην ικανότητά τους για επιβίωση.
Την ίδια στιγμή, στο έδαφος μιας υπαρκτής αντιπαράθεσης ιδιαίτερα στο εσωτερικό της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, στήνεται ένα πλαστό δίλημμα για τους λαούς.
Από τη μια πλευρά υπάρχουν οι υποστηρικτές της ανοιχτής κλιμάκωσης των πολεμικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ με την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, ή ακόμα και με την άμεση πολεμική συμμετοχή του ευρωατλαντικού στρατοπέδου. Ηταν οι ίδιοι εξάλλου που υποστήριζαν σε προηγούμενη φάση την επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή, την ένταξη της Ουκρανίας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και την «περικύκλωση» της Ρωσίας.
Από την άλλη μεριά εμφανίζονται οι φωνές που «προτάσσουν» τα «διπλωματικά» μέσα της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να έχει υπάρξει μια διαφορετική προσέγγιση της Ρωσίας ώστε να μην οδηγηθούμε στον μεγάλο πόλεμο και ότι τώρα θα πρέπει να επιλεγούν εκείνες οι κινήσεις που δεν θα οδηγήσουν στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι ως θιασώτης αυτής της διαφορετικής δήθεν πιο «φιλειρηνικής» προσέγγισης εμφανίζεται μέχρι και ο Χένρι Κίσινγκερ, που σε παλαιότερο άρθρο του δήλωνε ότι θα πρέπει να υπάρξει μια συνεννόηση Ρωσίας και Δύσης για ένα «διεθνές σύστημα συνεργασίας στην Ευρώπη».
Φτιάχνεται έτσι ένα επικίνδυνο, κάλπικο για τους λαούς δίλημμα «πολεμικοί σχεδιασμοί ή διπλωματία» του ΝΑΤΟ. Ενα δίπολο «ΝΑΤΟική εμπλοκή ή ΝΑΤΟικός πασιφισμός», που λειτουργεί σαν συμπληγάδες για τους εργαζόμενους, με σκοπό να τους στοιχίσει κάτω από τη σημαία του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεση με το υπό διαμόρφωση «ευρασιατικό» ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
Το ερώτημα που απασχολεί τα αστικά επιτελεία για το αν αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει με κάποιες παραχωρήσεις στη Ρωσία ή όχι, δεν αλλάζει τίποτα για τους λαούς, αφού η αντιπαράθεση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ - Ρωσίας, Κίνας θα κλιμακώνεται με διακύβευμα την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
ΣΥΡΙΖΑ: Σημαιοφόρος της αιματοβαμμένης ΝΑΤΟικής «ειρήνης»!
Βασικός προπαγανδιστής του ΝΑΤΟικού «πασιφισμού» στη χώρα μας είναι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πυρήνας των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι, στον αντίποδα της «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής που κυριαρχεί διεθνώς και ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο «φιλολαϊκή», πιο «συνετή» πολιτική εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ, που δεν θα οδηγούσε στην όξυνση των ανταγωνισμών και στον πόλεμο.
Οπως δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην έναρξη του 3ου Συνεδρίου του, το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει μια διαφορετική προσέγγιση, που θα έκανε δυνατή την οικοδόμηση μιας «αδιαίρετης αρχιτεκτονικής ασφάλειας με τη Ρωσία». Συμπληρώνοντας ότι η ΕΕ θα μπορούσε να συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση εάν είχε διαμορφώσει μια «αυτόνομη κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας».
Με λίγα λόγια, υπέρ της συμμετοχής στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ, αρκεί να ακούγονται ευχολόγια περί «ειρήνης» και «υπέρ μιας πιο ενεργού ΕΕ για την ειρήνη» μέσω εμβάθυνσης του στρατιωτικού της χαρακτήρα και ενίσχυσης της στρατηγικής αυτονομίας του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού. Αυτό σημαίνουν στην ουσία οι παραπάνω διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, που κρύβουν το γεγονός ότι η εκδήλωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου δεν είναι αποτέλεσμα απλά πολιτικών επιλογών που ακολουθούν τα καπιταλιστικά κράτη και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, αλλά έχουν τη βάση τους στους αδυσώπητους νόμους του ανταγωνισμού ανάμεσα στους καπιταλιστές και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Είναι διακηρύξεις που ενισχύουν την ίδια στιγμή τις αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική που να κάνει το ΝΑΤΟ «φιλειρηνικό» και να αλλάξει σε «φιλολαϊκή» κατεύθυνση την ΕΕ.
Στα παραπάνω συμπληρώνουν ότι για την εμπλοκή της Ελλάδας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς φταίει μόνο η ακραία πολιτική της ΝΔ και διακηρύσσουν ότι μια «προοδευτική» κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εφαρμόσει μια «φιλειρηνική, ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» εντός ΝΑΤΟ. Αποσιωπούν έτσι ότι η εμπλοκή της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ δεν είναι μια «επιπόλαιη» ή «ακραία» επιλογή της ΝΔ, αλλά στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της χώρας, που στοχεύει στην αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή και στην αύξηση της κερδοφορίας των εφοπλιστικών, ενεργειακών και κατασκευαστικών ομίλων.
Για αυτόν το λόγο εξάλλου οι ΝΑΤΟικές κατευθύνσεις έχουν προωθηθεί με θέρμη από την τωρινή και όλες τις κυβερνήσεις της χώρας μέχρι σήμερα. Γι' αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αποδείχθηκε ο «καλύτερος μαθητής» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας απ' άκρη σ' άκρη τις ΝΑΤΟικές βάσεις, προετοιμάζοντας την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία που υπέγραψε τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ, δίνοντας «γην και ύδωρ» για να χτυπηθούν λαοί με τις βόμβες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όπως εκείνες που χτύπησαν την Συρία και εκτοξεύτηκαν από τη βάση της Σούδας. Ενώ ακόμα νιώθουν περήφανοι - όπως δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας - για το ότι προώθησαν με «όποιο κόστος» τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών.
Κάλπικη αντι-ΝΑΤΟική ρητορική στήριξης... των ευρωατλαντικών διλημμάτων!
Ενισχυτικά στα επικίνδυνα και αποπροσανατολιστικά διλήμματα της αστικής τάξης λειτουργούν και οι θέσεις του οπορτουνιστικού ρεύματος, παρότι φραστικά υιοθετούν ορισμένες φορές ρητορική και συνθήματα καταγγελίας του ΝΑΤΟ. Πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ αποσπασμένη από την πάλη για την εργατική εξουσία, υιοθέτηση ατόφιας ή μασκαρεμένης της προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ, καλλιέργεια αυταπατών ότι μπορεί να υπάρξει «ηπιότερη» εξωτερική πολιτική του αστικού κράτους της Ελλάδας και υιοθέτηση «αντιδεξιών» - «αντικυβερνητικών» συνθημάτων είναι το οπορτουνιστικό μωσαϊκό που κρύβεται κάτω από τις φαινομενικά «αντιΝΑΤΟικές» διακηρύξεις και συμβάλλει αντικειμενικά στην ενίσχυση του ΝΑΤΟικού «πασιφισμού».
Αρχικά ακόμα και οι διακηρύξεις του οπορτουνιστικού ρεύματος ενάντια στο ΝΑΤΟ προβάλλουν το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική συμμαχία αποσυνδεδεμένο από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, την πάλη για την εργατική εξουσία. Συσκοτίζουν συνειδητά το γεγονός ότι αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με φιλολαϊκό πρόσημο δεν είναι δυνατή χωρίς τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας.
Δεύτερον παρά τις όποιες αντικαπιταλιστικές αναφορές, οι αναλύσεις τους καταλήγουν στην αποδοχή ότι μπορεί να υπάρξει μια «πιο ήπια πολιτική» του αστικού κράτους, ένα «μικρότερο κακό» μιας προοδευτικής κυβέρνησης σε αντίθεση με την «ακραία ΝΑΤΟική πολιτική της ΝΔ». Χαρακτηριστικό για το πώς διαμορφώνουν την παγίδα του «μικρότερου κακού» είναι ότι δυνάμεις της ΛΑΕ εμφανίζουν την επικίνδυνη κυβερνητική πολιτική ως «αυθαίρετη τυχοδιωκτική επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη».Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλλουν στην ίδια κατεύθυνση, εστιάζοντας πολιτικά στην ανάγκη «να ανατραπεί η αντιλαϊκή, αντιδραστική και φιλοπόλεμη κυβέρνηση της ΝΔ και η πολιτική της».Ο «Εργατικός Αγώνας» απέδωσε την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία αποκλειστικά σε επιλογή της ΝΔ, υιοθετώντας στην ουσία την παρόμοια επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την περίοδο. Ενώ δυνάμεις όπως ο «Σύλλογος Κορδάτος» δεν διστάζουν να υιοθετήσουν και φραστικά ατόφια τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η δικτατορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα θα έπρεπε και θα μπορούσε να ακολουθήσει μια «φιλειρηνική πολιτική ενεργητικής ουδετερότητας».
Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι οι θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας και ΝΑΤΟικών γερακιών, όπως ο Κίσινγκερ, ότι μπορεί να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, υιοθετούνται και από δυνάμεις του οπορτουνισμού όπως η «Αριστερή Πρωτοβουλία», που θεωρεί ότι μια συμφωνία ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές μπορεί να παραμερίσει διά παντός τους ανταγωνισμούς και τον κίνδυνο του ιμπεριαλιστικού πολέμου και να διαμορφωθεί«ένα συλλογικό σύστημα ασφάλειας και ειρήνης στην Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια».
Εξίσου αποκαλυπτικό είναι επίσης και το πώς η ανάλυσή τους οδηγεί στην ουσία στη στήριξη των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών για το Αιγαίο. Χαρακτηριστικές είναι οι θέσεις δυνάμεων όπως το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, που παρουσιάζουν για παράδειγμα τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο ως κάτι που ενυπάρχει στη γεωγραφία του και επομένως πρέπει να λυθεί μέσω μιας «έντιμης συνεννόησης» των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας. Κρύβουν ότι μια νέα ιμπεριαλιστική συμφωνία για τη συνεκμετάλλευση, τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο για την αιγιαλίτιδα ζώνη και τον καθορισμό ΑΟΖ έχει ιδιαίτερη σημασία για τη συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, τη διασφάλιση της Τουρκίας στη ΝΑΤΟική συμμαχία και ότι η αστική τάξη της Ελλάδας επιδιώκει και με αυτό ως διαπραγματευτικό χαρτί την αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή.
Η παγίδα του «αντιπολεμικού μετώπου προοδευτικών, αριστερών δυνάμεων»
Επιστέγασμα των διαφόρων δυνάμεων που ανοιχτά ή συγκαλυμμένα σηκώνουν τη σημαία του ΝΑΤΟικού «πασιφισμού» είναι τα καλέσματά τους για τη δημιουργία ενός «αντιπολεμικού μετώπου προοδευτικών, αριστερών δυνάμεων» είτε της εκδοχής ΣΥΡΙΖΑ με το «νέο αντιπολεμικό κίνημα ειρήνης» που διακηρύχθηκε σε προ μηνός ημερίδα1, είτε με την οπορτουνιστική εκδοχή των διακηρύξεων για ένα «γιγάντιο, ενωμένο αντιπολεμικό κίνημα», το οποίο, όπως λένε, για να πάρει τέτοια χαρακτηριστικά θα πρέπει να παραμεριστούν οι στρατηγικές διαφορές των «αριστερών δυνάμεων» και να δράσουν από κοινού στο επίπεδο του κινήματος. Οπως χαρακτηριστικά έγραψε ο «Σύλλογος Κορδάτος»: «Οι αποχρώσεις δεν έχουν σημασία μπροστά στον κίνδυνο και στην καταστροφή του λαού, του ελληνικού και των άλλων».
Φυσικά για τις διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις οι επιμέρους αναμεταξύ τους αποχρώσεις όντως δεν έχουν σημασία, γιατί η ουσία των θέσεων και των διακηρύξεών τους έχει σε τελική ανάλυση το χρώμα του ΝΑΤΟ. Το «αντιπολεμικό ενωτικό κίνημα ειρήνης» που επικαλούνται, δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεγάλη παγίδα για τους εργαζόμενους και τον λαό, που στο όνομα μιας «ελάχιστης κοινής βάσης» θα περιορίζεται ο αγώνας τους ενάντια μονάχα στη σημερινή κυβέρνηση και όχι ενάντια στην αστική τάξη και το σύνολο των αστικών κομμάτων που υπηρετούν την πολιτική της, σε διεκδικήσεις για δήθεν «φιλολαϊκή αλλαγή» της ΕΕ και αλλαγή πολιτικής εντός του ΝΑΤΟ, σε πάλη για την ειρήνη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και παραπομπή της πάλης για την ειρήνη της εργατικής εξουσίας στις «ελληνικές καλένδες».
Οι εργαζόμενοι και οι νέοι που προβληματίζονται για το τι μπορεί να γίνει, πώς μπορεί να οργανωθεί η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο μπορούν να εμπιστευτούν την πρόταση πάλης του ΚΚΕ.
Γιατί είναι άμεση ανάγκη να οργανωθεί ο αγώνας σε αντιπαράθεση με τα επικίνδυνα κελεύσματα της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού ενάντια στην κοινή αιτία, τον καπιταλισμό, για όσα βιώνει η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Να οργανωθεί ο αγώνας ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και το κράτος της, για την υπεράσπιση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, για την υπεράσπιση και κατάκτηση των σύγχρονων δικαιωμάτων και αναγκών, για να κλείσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη χώρα μας, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, διεκδικώντας ταυτόχρονα τα «κλειδιά» της οικονομίας, του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά της χέρια.
Σημείωση:
1. Πιο αναλυτικά: «"Αντιπολεμικό κίνημα" με ευρωατλαντική σημαία;», «Ριζοσπάστης» 23-24/4/2022
*Ο Λ. Αναστασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου