Οπορτουνισμός παρέα με τον «πουτινισμό»;;; Ενδεχομένως!
Με αφορμή τη μεγάλη αντιπολεμική συναυλία στη Θεσσαλονίκη
Γράφει ο Μάρκος Σκούφαλος
Βιώνουμε συνθήκες βαθιάς καταχνιάς, οφειλόμενες στην κυριαρχία της αστικής τάξης και των πολιτικών, πολιτισμικών και ηθικών αξιών της. Ζούμε ξανά σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου με ταυτόχρονη άνοδο του φασισμού, ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ από τη μια μεριά και Ρωσίας, Κίνας από την άλλη, με τις αντίστοιχες χώρες και διαβαθμίσεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με στοχοποίηση των χωρών σοσιαλιστικού προσανατολισμού που απέμειναν, (Κούβα) από τον δυτικό ιμπεριαλιστικό πόλο.
Κι όμως σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, υπάρχει η πολυτέλεια για κάποιους, να κουνούν το δάκτυλο σε ό,τι κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση με αυτά που συμβαίνουν ή γιατί δεν προσιδιάζει στο δικό τους αναλυτικό παράδειγμα ή γιατί δεν το θεωρούν αρκετά επαναστατικά “καθαρό”, πάλι σε σχέση όμως με το δικό τους ερμηνευτικό πλαίσιο.
«Φωτιά» πήραν τα κοινωνικά δίκτυα, από εμβριθείς αναλύσεις και posts για άλλη μια συναυλία, δήθεν αβάντα στο δυτικό ιμπεριαλισμό, με αφορμή αυτή της Θεσσαλονίκης, από «επαναστατικά» βέλη!!!
Ο χώρος της τέχνης, ο πολύπαθος και τόσο αναγκαίος για όλους μας, αποτελεί το σάκο του μποξ. Αυτός, που όλοι είμαστε απαιτητικοί στους καιρούς της κρίσης να μιλά, να παίρνει θέση, να ρίχνει φως, έχει αναγορευτεί σε πεδίο σύγκρουσης. Αφύσικο δεν είναι, η τέχνη δεν είναι ουδέτερη, ωστόσο υπερβολικό και αδικεί εκείνους τους δημιουργούς – κανένας δεν είναι αλάθητος – που παίρνουν το θάρρος να πάνε κόντρα στο ρεύμα ή να κάνουν το βήμα.
Και μπορεί η αστική τάξη με τα μαντρόσκυλά της να κάνει τη δουλειά της, να την πέφτει στην Μποφίλιου, να απαιτεί τη συμμόρφωση με το αφήγημα Ουκρανία- Ζελένσκι- Αζόφ – ΝΑΤΟ και ξερό ψωμί και την υποταγή στο δυτικό ιμπεριαλιστικό αφήγημα, αλλά το να την πέφτουν στους καλλιτέχνες, μουσικούς κλπ και όσοι ενστερνίζονται, στα λόγια τουλάχιστον, το σοσιαλισμό, την πρόοδο, την άρση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, κρατώντας το μετράρι της επαναστατικότητας στην κωλότσεπη, αν δεν είναι κλασικός οπορτουνισμός, τότε τι είναι;
Τελευταίο κρούσμα και τρίτο κατά σειρά, η συναυλία που αναφέραμε, των μουσικών συλλόγων που με μεγάλη επιτυχία έγινε στη Θεσσαλονίκη η οποία φτάνει και σε αυθαίρετα συμπεράσματα από την “Εφημερίδα των Συντακτών”, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ εμμέσως, παρουσίαζε το εγχείρημα να τελεί υπό τη στήριξη ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ 25 κατά το αφήγημα του φορέα που στηρίζει – ΣΥΡΙΖΑ- να παρουσιάσει την «ενότητα της αριστεράς», με αφορμή το κεφαλαιώδες πρόβλημα του πολέμου.
Έγραφε το ρεπορτάζ, «Ευθείες οι βολές – εννοεί του συλλόγου μουσικών Β. Ελλάδας – και προς τα κόμματα του Κοινοβουλίου στα οποία οι διοργανωτές απευθύνθηκαν και από τα οποία η Ν.Δ., το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και η Ελληνική Λύση δεν ανταποκρίθηκαν καν (άρα αποκρίθηκαν μόνο το ΜέΡΑ25, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ), ενώ βοήθεια προσέφερε μόνο η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και όχι ο Δήμος Θεσσαλονίκης.»
Ένα λοιπόν το κρατούμενο για κάποιους, το ΚΚΕ είναι από πίσω, κατά μια περίεργη λογική, «όργανο το μπουζούκι, όργανο και ο χωροφύλακας», λόγω που συνδικαλιστές του στους συλλόγους είναι μέλη του ή συμπορεύονται μαζί του, δύο τα κρατούμενα, το πλαίσιο της συναυλίας των καλλιτεχνών, που αυτή τη φορά ή δεν είναι “καθαρό” ή είναι φιλοουκρανικό με την έννοια στηρίζει Ζελένσκι ή ακόμα και διαχωρίζει τους πρόσφυγες και αναφορικά με τα αιτήματα για τα πυρηνικά, μέσω μιας περίεργης αναγωγής που κάνουν οι προαναφερόμενοι, το αίτημα απευθύνεται μόνο στη Ρωσία.(;) Οπορτουνισμός παρέα με τον «πουτινισμό»;;; Ενδεχομένως!
Αντλώντας πάλι από το ρεπορτάζ της εφημερίδας αλλά και το σχετικό ποστ στο προφίλ του μουσικού συλλόγου Β. Ελλάδας, το ανακοινωμένο πλαίσιο της συναυλίας αναφέρει ότι είναι «Ενάντια στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ενάντια σε κάθε εισβολή, σε κάθε επεκτατική και φασιστική πολιτική. Αλληλεγγύη σε όλους τους πρόσφυγες. Καταδικάζουμε τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό Ρωσίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ & Ε.Ε., κυρίως όμως τα φονικά αποτελέσματά του σε βάρος του λαού της Ουκρανίας. Καμία στρατιωτική εμπλοκή ή άλλου είδους συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο, πέρα από την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Κατάργηση των πυρηνικών όπλων».
Είναι φανερό, ότι το πλαίσιο που είχε δει το φως της δημοσιότητας πριν τη συναυλία, δεν επιλέγει ληστή-ιμπεριαλιστή, δεν θεωρεί ότι η Ρωσία διεκπεραιώνει «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», ότι η καπιταλιστική Ρωσία και ο αντικομμουνιστής Πούτιν, λόγω που είναι δεύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη στη στρατιωτική ισχύ, έχει το δικαίωμα να εισβάλει σε μια χώρα με πρόσχημα τα εγκλήματα των Ουκρανών φασιστών, που τα ανακάλυψε το 2022, ενώ συμβαίνουν από το 2014 και οι διώξεις εναντίον των κομμουνιστών από το 1991 με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, στην οποία ο ίδιος μετείχε.
Δεν επιλέγει την αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, αλλά το λαό που πληρώνει το μάρμαρο και της κυβέρνησης του και της ρωσικής εισβολής.
Δεν επιλέγει πρόσφυγες, ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα, όπως αυθαίρετα γράφτηκε και διαδίδεται στα κοινωνικά δίκτυα.
Στρέφεται ενάντια στην με οποιαδήποτε εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Ζητά την κατάργηση των πυρηνικών, τελεία, χωρίς αναγωγές τραβηγμένες από τα μαλλιά.
Είναι κακό, εγκληματικό για το κίνημα αυτό το πλαίσιο; Βάζει πλάτες στην κυβέρνηση των Νατοτσολιάδων της ΝΔ και στο αφήγημα των αστικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και λοιπών, που βρίσκονται στη νατοϊκή πλευρά της Ιστορίας;
Εμπεριέχει την ανάλυση του ΚΚΕ; Κάποιες πλευρές ναι και είναι και θετικό, κατά τη δική μας γνώμη. Αγωνιζόμαστε γι’ αυτό σε όλα τα επίπεδα μέσα στο μαζικό κίνημα και δεν το κρύβουμε, αλλά το σύνολο της πολιτικής μας όμως όχι. Ευχής έργο θα ήταν, αλλά εδώ μιλάμε για μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, που έχει τις δικές του διεργασίες και λειτουργίες, τα δικά του μπρος και πίσω και όσοι θητεύσαμε για χρόνια σε συνδικαλιστικά όργανα γνωρίζουμε, ότι δεν πατάς κουμπιά και βγαίνουν τα πλαίσια πάλης ή εκδηλώσεων, αλλά πείθεις, πείθεις ακόμα και το σύμμαχό σου, που είσαι στο ίδιο ψηφοδέλτιο, πόσο μάλλον ανθρώπους ή συνδικαλιστές άλλων δυνάμεων.
Το κυριότερο όμως, δεν είναι δυνατόν να ταυτίζεις ακόμα και να χαρίζεις στον αντίπαλο, όποιον πάει να κάνει ένα βήμα, όσο δειλό ή μετέωρο φαντάζει, να σηκώσει κεφάλι και μάλιστα, όταν μιλάμε για την τέχνη, που μπορεί να παίξει έναν καθοριστικό διαπαιδαγωγητικό ρόλο στην κατεύθυνση να ξεκολλήσουμε από τον καπιταλιστικό πολιτισμικό βούρκο.
Φυσικά δε μιλάμε για την τέχνη και τους καλλιτέχνες υπεράνω κριτικής, αλλά μιλάμε για τη δημιουργική κριτική, που οδηγεί τα πράγματα μπροστά και δε συμβάλλει στο τέλμα ή στο πισωγύρισμα. Ο Λένιν μας το λέει χαρακτηριστικά:
«Ο καπιταλισμός δεν θα ήταν καπιταλισμός, αν το «καθαρό» προλεταριάτο δεν ήταν περιτριγυρισμένο από ένα σωρό εξαιρετικά πολύμορφους μεταβατικούς τύπους από τον προλετάριο ως τον μισοπρολετάριο (εκείνον που κατά το μισό βγάζει το ψωμί του, πουλώντας την εργατική του δύναμη), από τον μισοπρολετάριο ως τον μικροαγρότη (και τον μικροβιοτέχνη, τον χειροτέχνη, τον μικρονοικύρη γενικά), από τον μικρό ως τον μεσαίο αγρότη, κτλ. αν μέσα στο ίδιο το προλεταριάτο δεν υπήρχαν διαιρέσεις σε περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένα στρώματα, διαιρέσεις τοπικές, επαγγελματικές, κάποτε θρησκευτικές, κτλ. Και από όλα αυτά απορρέει εντελώς νομοτελειακά η ανάγκη, η απόλυτη ανάγκη για την πρωτοπορία του προλεταριάτου, για το συνειδητό του κομμάτι, για το κομμουνιστικό του κόμμα, να καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυραίων. Όλο το πρόβλημα είναι να εφαρμόζεις αυτή την τακτική έτσι που να ανεβάζεις και όχι να χαμηλώνεις το γενικό επίπεδο της προλεταριακής συνειδητότητας, της επαναστατικότητας και της ικανότητας για τον αγώνα και τη νίκη.» (Λένιν Άπαντα τ. 40 σελ 6.)
Κλείνοντας, το ΚΚΕ προσπαθεί να αναλαμβάνει όπως πάντα την ευθύνη των δικών του πολιτισμικών παρεμβάσεων που διοργανώνει και στηρίζει με ανακοινώσεις της κεντρικής του επιτροπής, όπως η τιμή στη μνήμη του Μικρούτσικου, του Μητροπάνου, της Πρωτομαγιάς με τη Φαραντούρη και τόσες άλλες. Δεν κρύφτηκε ποτέ και δεν κρύβεται, αλλά ξέρει να σέβεται τις διεργασίες των μαζικών φορέων του κινήματος, όπως δεν κρύβει τις θέσεις του για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Φαίνεται ενοχλεί όχι μόνο τους αστούς, τα κόμματά τους και τους influencers τους, αλλά και το δεκανίκι τους, τον οπορτουνισμό όλων των αποχρώσεων, ανεξαρτήτως επικλήσεων του Μαρξ και του Λένιν για ξεκάρφωμα, γι αυτό και πυροβολούν με τα…επαναστατικά πληκτρολόγιά τους, τους «πιανίστες» και όχι τον ιμπεριαλισμό.
Δεν μας ξενίζει σε βαθμό πλέον που μας θυμίζει την απάντηση του Στάλιν στο ερώτημα, ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνος, ο δεξιός ή αριστερός;
Αυτός, που υποτιμάς!
Μάρκος Σκούφαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου