ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Το εκάστοτε Δίκαιο διαμορφώνεται και επιβάλλεται απ' την οργανωμένη κρατική δύναμη της τάξης που έχει την εξουσία

 

«Αν κάποιος αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα της σημερινής ημερίδας, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο σίριαλ της κάλπικης αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση των υποκλοπών», επεσήμανε μεταξύ άλλων στην κεντρική εισήγηση στη χτεσινή ημερίδα ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημειώνοντας πως «πρόκειται για μια αντιπαράθεση που θυμίζει τον τίτλο της παλιάς ελληνικής κωμωδίας "φωνάζει ο κλέφτης". Ολοι οι συνένοχοι για τη διαμόρφωση του αντιδραστικού πλαισίου της ΕΕ, που επιτρέπει την προληπτική, μαζική παρακολούθηση όλων των πολιτών, παριστάνουν τώρα τους σωτήρες. Απ' τη μια έχουμε την αστεία προσπάθεια της κυβέρνησης να υποβαθμίσει τις μεγάλες ευθύνες της και να παρουσιάσει το θέμα ως ένα απλό ζήτημα υπηρεσιακών αστοχιών και νομοθετικών κενών. Απ' την άλλη έχουμε την κριτική της σοσιαλδημοκρατίας για το "παρακράτος Μητσοτάκη", το υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης και πάνω απ' όλα την παραβίαση των αρχών του "κράτους δικαίου". Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως κεντρικό το σύνθημα "Δικαιοσύνη παντού" και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαναλαμβάνει ότι η κοινωνική ευημερία προϋποθέτει ισχυρούς αστικούς θεσμούς.

Γι' αυτό θεωρούμε αναγκαίο να ξεκινήσουμε τη διερεύνησή μας από το θεμελιακό ζήτημα. Να ξεκαθαρίσουμε δηλαδή ποια είναι τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί το σημερινό αστικό κράτος και το αστικό δίκαιο.

Στην πολιτική συζήτηση για τα πιθανά νομοθετικά κενά και τις παραβιάσεις των νόμων πρέπει πάντα να ξεκινάμε απ' το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε Δικαίου, που δεν είναι άλλο απ' το συμφέρον της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης, το οποίο υπηρετεί. Γι' αυτό εξάλλου το εκάστοτε Δίκαιο προστατεύεται, διαμορφώνεται και επιβάλλεται από την οργανωμένη κρατική δύναμη της τάξης που έχει την εξουσία τη συγκεκριμένη περίοδο.

Ηδη στην εποχή του, ο Μαρξ εξήγησε το πώς εμφανίζεται στον καπιταλισμό υψωμένη σε νόμο η βούληση της αστικής τάξης, η οποία πάντοτε φροντίζει να εμφανίζει τα δικά της συμφέροντα ως τα γενικά συμφέροντα της κοινωνίας.

Για παράδειγμα, η νομική κατηγορία της εθνικής ασφάλειας δεν γεννήθηκε αυθαίρετα στο μυαλό κάποιων νομικών επιστημόνων. Υπηρετεί την αντικειμενική ανάγκη της αστικής τάξης να αντιμετωπίσει τόσο στο εσωτερικό της χώρας τον "εχθρό - λαό" όσο και τις άλλες αστικές τάξεις στον διεθνή ανταγωνισμό για τα μερίδια και τον έλεγχο των αγορών.

Γι' αυτό η "εθνική ασφάλεια" διατυπώνεται σκόπιμα με γενικό και αόριστο τρόπο ως συνταγματική πρόβλεψη και ταυτόχρονα προστατεύεται κάθε φορά συγκεκριμένα από πολλά ποινικά αδικήματα του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα. Γι' αυτό επίσης ο παλιός "κομμουνιστικός κίνδυνος" εμφανίζεται σήμερα με την εκσυγχρονισμένη μορφή του κινδύνου της ριζοσπαστικής ιδεολογίας, της βίας και της τρομοκρατίας.

Η ιστορική πείρα επιβεβαιώνει πλήρως αυτό το συμπέρασμα. Δεν υπάρχει ούτε ένα αστικό Σύνταγμα που να μη νομιμοποιεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο μέσα απ' την κατοχύρωση του "ιερού δικαιώματος" της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Οποιο επιμέρους θέμα κι αν εξετάσουμε, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε».

Ριζοσπάστης