Τη συνεπή, ξεκάθαρη και χωρίς «αστερίσκους» στήριξη στους δίκαιους αγώνες και τις διεκδικήσεις εργαζομένων και συνταξιούχων σηματοδοτούν οι τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή για την απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης - κύριας κατοικίας και την επαναφορά 13ου - 14ου μισθού και σύνταξης.
Πρόκειται για παρεμβάσεις στον αντίποδα της «ψιχουλομαχίας» ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, του καβγά για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τη «δημοσιονομική σταθερότητα» και την «υγεία» των τραπεζικών ομίλων, κρατώντας στον πάτο τις απαιτήσεις των εργαζομένων.
Από τη μία λοιπόν είναι η πρόταση του ΚΚΕ, για παύση οποιασδήποτε αναγκαστικής εκτέλεσης, πλειστηριασμού ή άλλου αναγκαστικού μέτρου για χρέη από τράπεζες - funds - κρατικούς οργανισμούς σε βάρος πρώτης - κύριας κατοικίας.
Και από την άλλη η εδώ και χρόνια μεθοδευμένη από κυβέρνηση σε κυβέρνηση απόσυρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, που οδήγησε τελικά στο αίσχος των εξώσεων, με τις γνωστές πρόσφατες εξοργιστικές εικόνες.
Από τη μία είναι η ανάγκη για άνευ όρων προστασία των λαϊκών νοικοκυριών, που βγαίνουν λαβωμένα και υπερχρεωμένα από μια βαριά κρίση και τώρα έρχονται αντιμέτωπα με το σφοδρό κύμα ακρίβειας και ενεργειακής φτώχειας.
Και από την άλλη μια αποκρουστική συζήτηση για το ποιοι «έχουν δικαίωμα προστασίας», ένα απαράδεκτο «ξεδιάλεγμα» ανάμεσα στα θύματα αυτής της κατάστασης, με «ρήτρες συνέπειας» και άλλα παρόμοια, τη στιγμή που η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση έχουν δώσει το «πράσινο φως» στα κοράκια να ξεσπιτώνουν μεροκαματιάρηδες ακόμα και για χρέη 15.000 ευρώ.
Οι ίδιοι δηλαδή που έχουν από χρόνια καταργήσει τα όποια προγράμματα εργατικής κατοικίας, που οδήγησαν τα λαϊκά νοικοκυριά στον δανεισμό ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες, που κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, που χαράτσωσαν τον λαό για να ανακεφαλαιοποιήσουν τους τραπεζικούς ομίλους και να μη λείψει ζεστό χρήμα από τους βιομηχάνους και τους άλλους καπιταλιστές, σήμερα λένε ότι του λαού το βιος «δεν του ανήκει».
Εξίσου τους αποκαλύπτει όμως και η πρόταση του ΚΚΕ για επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και των αντίστοιχων συντάξεων για όλους τους συνταξιούχους. Αυτών δηλαδή που με τα μνημόνια καταργήθηκαν και παρά το ...τέλος της «μνημονιακής εποπτείας» παραμένουν στα αζήτητα.
Η πρόταση του ΚΚΕ στηρίζει μια πάγια διεκδίκηση των σωματείων εργαζομένων και συνταξιούχων, την οποία όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις απορρίπτουν, στο όνομα των «δημοσιονομικών αντοχών».
Από τη μία δηλαδή βρίσκεται η ανάγκη να δοθεί πραγματική ανάσα στο λαϊκό εισόδημα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, και από την άλλη η διαχρονική κοροϊδία όλων των κυβερνήσεων:
Είτε απέναντι στους συνταξιούχους, με τα «μερίσματα» και με τα «έκτακτα επιδόματα», ανάλογα με την απόδοση των αιματοβαμμένων «πλεονασμάτων» ή της υπεραπόδοσης των φορολογικών εσόδων, με προαπαιτούμενο πάντα το ξεζούμισμα του λαϊκού εισοδήματος.
Είτε με το ουσιαστικό «πάγωμα» των απολαβών στο Δημόσιο, με ορισμένες κατηγορίες μάλιστα - όπως των εκπαιδευτικών - να παίρνουν βασικό μισθό κάτω ακόμα και από το αίσχος του κατώτατου που καθορίζεται από τον γνωστό μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου.
Γιατί όμως απορρίπτονται τα δίκαια αιτήματα του λαού και οι προτάσεις του ΚΚΕ - και μάλιστα ασυζητητί - από κάθε κυβέρνηση; Γιατί δεν τυγχάνουν στήριξης από τα άλλα κόμματα;
Επειδή πρόκειται για διεκδικήσεις που αφετηρία τους έχουν αυτό που πραγματικά συμφέρει τον λαό, αυτό που έχει ανάγκη ο εργατόκοσμος και δεν βάζουν στο ζύγι το τι αντέχει η σημερινή βαρβαρότητα.
Είναι προτάσεις που αμφισβητούν την καρδιά της αντιλαϊκής στρατηγικής για τα κέρδη του κεφαλαίου και συγκρούονται με τις ...αγωνίες όλων των άλλων κομμάτων για το πώς θα προστατευτούν οι «ισολογισμοί των τραπεζών», πώς θα επιτευχθεί η «επενδυτική βαθμίδα» ή πώς θα γίνει η «μοιρασιά» του Ταμείου Ανάκαμψης ανάμεσα στους καπιταλιστές.
Οι διεκδικήσεις που φέρνει με τη μορφή τροπολογιών ή προτάσεων νόμου το ΚΚΕ στη Βουλή και η στάση όλων των άλλων δυνάμεων αποκαλύπτουν μπροστά στα μάτια του ότι η ικανοποίηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών αναγκών προϋποθέτει σύγκρουση με την αντιλαϊκή και βάρβαρη πολιτική που περνάει σαν σκυτάλη από κυβέρνηση σε κυβέρνηση.
Ότι δεν έχει να αναμένει τίποτα από κανέναν κυβερνητικό σωτήρα. Αντίθετα, έχει πολλά να κατακτήσει μέσα από την πάλη του, την οργάνωση και τη συλλογική διεκδίκηση, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αυτή είναι η καλύτερη ασπίδα για το σήμερα, αλλά και η ελπίδα για το αύριο!
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 25 Νοέμβρη 2022.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου