Στο μπλέντερ... της αθλιότητας

 

Θυμάστε τις γραφικότητες του Λεβέντη (της Ενωσης Κεντρώων) που μοίραζε καρκίνο σε όποιον δεν ψήφιζε το κόμμα του; Ε, κάτι παρόμοιες αθλιότητες κάνουν αυτές τις μέρες επώνυμα και ανώνυμα στελέχη και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως στο διαδίκτυο, βρίζοντας ασύστολα και λοιδορώντας αδιάκριτα τον απλό κόσμο, τον οποίο ενοχοποιούν για την εκλογική τους κατάρρευση. Φτάνουν μάλιστα σε τέτοιο σημείο απανθρωπιάς, ώστε να λένε «καλά να πάθεις» σε σεισμόπληκτους, πυρόπληκτους και πλημμυρόπληκτους στις περιοχές που επικράτησε εκλογικά η ΝΔ! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δημοσιογράφος της «Αυγής» Ευγενία Λουπάκη, η οποία στον λογαριασμό της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πάνω από τη φωτογραφία ενός σεισμόπληκτου στην Κρήτη, που ζητάει να υπάρξουν επιτέλους μέτρα στήριξης και προστασίας, γράφει: «Τι να ζητούν; Αφού την ψήφισαν (τη ΝΔ) με χέρια και με πόδια ας κάτσουν άλλη μια τετραετία ξεσπιτωμένοι, δεν πειράζει». Βέβαια, από κάτω τα αρνητικά σχόλια πέφτουν βροχή. Ομως, αυτό δεν φαίνεται να νοιάζει τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, που χώνουν ό,τι βρουν στο μπλέντερ της μετεκλογικής αθλιότητας.

Η στάση τους πάντως επιβεβαιώνει και κάτι άλλο: Οτι, όπως η ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που υποφέρουν ως εκλογική πελατεία και μόνο. Οπότε, σου λέει, αφού δεν με ψήφισες, βγάλτα τώρα πέρα μόνος σου! Μόνο το ΚΚΕ στέκεται με συνέπεια δίπλα στον λαό και τα προβλήματά του, χωρίς να διαχωρίζει τους εργαζόμενους, τους βιοπαλαιστές, τη νεολαία σε «μπλε», «πράσινους», «ροζ» κ.τ.λ. Γι' αυτό είναι το μοναδικό κόμμα που μπορεί να εκφράσει τα πραγματικά τους συμφέροντα απέναντι στη ΝΔ και σε οποιαδήποτε αντιλαϊκή κυβέρνηση, να αποτελέσει δηλαδή τη μόνη γνήσια εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση.

Μην ορέγονται

«Η πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας στους νέους σηματοδοτεί την εμπιστοσύνη της νέας γενιάς στο έργο της κυβέρνησης και την εντολή για ακόμα πιο τολμηρές, γρήγορες μεταρρυθμίσεις». Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ μετά τις εκλογές. Το πιθανότερο είναι αυτήν τη δήλωση να την είχε έτοιμη εδώ και δυο χρόνια για τις φοιτητικές εκλογές, αλλά φάγανε την κατραπακιά από τις συνεχόμενες πρωτιές της «Πανσπουδαστικής» και τη βάλανε στο συρτάρι, περιμένοντας μια πιο ευνοϊκή συγκυρία. Για την ιστορία πάντως, θυμίζουμε στον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ ότι και την προηγούμενη τετραετία η ΝΔ κυβερνούσε με ποσοστό περίπου 40% και προσπάθησε με «τολμηρές» μεταρρυθμίσεις να χτυπήσει περαιτέρω τα μορφωτικά και ευρύτερα δικαιώματα της νεολαίας, αλλά οι φοιτητές με την πάλη τους έβαλαν εμπόδια, ματαίωσαν ή καθυστέρησαν τα αντιλαϊκά της σχέδια. Οπως με την πανεπιστημιακή αστυνομία, που δεν πάτησε το πόδι της στις σχολές, ή τη ματαίωση της απόσπασης πτυχίου - παιδαγωγικής επάρκειας. Οι φοιτητές τα κατάφεραν συσπειρωμένοι γύρω από τους συλλόγους τους και το ίδιο θα κάνουν και τώρα, με πιο δυνατή «Πανσπουδαστική», αλλά και με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ στο πλευρό τους. Ας μην φαντασιώνονται λοιπόν η ΝΔ και η Νεολαία της ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες έδωσαν «πράσινο φως» για ισοπεδωτικές ανατροπές στις σπουδές και στη ζωή τους. Θα το καταλάβουν άλλωστε με το «καλημέρα», πολύ περισσότερο αν επιχειρήσουν να ανοίξουν θέμα άρθρου 16, αξιοποιώντας και το κλείσιμο του ματιού που τους έκαναν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.

Ποιους αγώνες;

«Οι αγώνες έχουν νίκες και ήττες», έλεγε ο Αλ. Τσίπρας το βράδυ της Κυριακής, για το αποτέλεσμα και την εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, όμως, σε ποιους «αγώνες» αναφέρεται; Σε ποιες «νίκες» και ποιες «ήττες»; Γιατί δεν υπάρχει εργατικός - λαϊκός αγώνας την τελευταία 4ετία που να μη συνάντησε την ανοιχτή υπονόμευση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει ζωτική διεκδίκηση του λαού που να μη συνάντησε «τείχος», τόσο από την κυβέρνηση της ΝΔ στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας», όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της «κοινωνικής συνοχής»: Πότε με τα «μορατόριουμ» της πανδημίας και τα «θα λογαριαστούμε μετά», πότε με συστάσεις ότι «οι απεργίες θα αποτύχουν, οπότε ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ» για τον νόμο Χατζηδάκη και πότε με τις δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα, που έτρεχαν πρώτες πρώτες να «συμμορφωθούν» με τις υποδείξεις κυβέρνησης και εργοδοσίας. Με τους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, λοιπόν, καμία σχέση δεν είχε ούτε έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάλι εννοεί τον «αγώνα» για να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις στη λογική της συναίνεσης και του «μικρότερου κακού», τότε μάλιστα. Εκεί μετράει «νίκες και ήττες» στον διαγκωνισμό με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, για το ποιος κρίνεται πιο ικανός να προωθήσει το κοινό αντιλαϊκό τους πρόγραμμα.

 

Ριζοσπάστης