Τα δύο πιο πρόσφατα περιστατικά με εργαζόμενους στον Τουρισμό, που προκαλούν οργή και αγανάκτηση, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στην εργασιακή γαλέρα όπου τραβάνε κουπί χιλιάδες εργαζόμενοι. Ολοι έχουν να καταθέσουν και μια μαρτυρία για το πώς τους καλοκαιρινούς μήνες χάνεται κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής, τσαλαπατιέται κάθε έννοια αξιοπρέπειας και η εκμετάλλευση χτυπάει «κόκκινο», σε έναν κλάδο που ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό έχει 14 και πλέον διαφορετικές σχέσεις εργασίας, για να μπορεί η εργοδοσία να καλύπτει κάθε ανάγκη της.
Η βιτρίνα των χλιδάτων ξενοδοχείων με τους «γκλάμουρους» τουρίστες, τα στατιστικά με τα εκατομμύρια των αφίξεων και τα δισ. των εσόδων, οι πανηγυρισμοί για τα ρεκόρ που σπάνε κάθε χρόνο, η προπαγάνδα όλων των κυβερνήσεων ότι ο Τουρισμός είναι το «ιερό τοτέμ της οικονομίας» και «ναυαρχίδα της ανάπτυξης», κρύβουν από πίσω τους άγρια εργασιακή εκμετάλλευση, εργοδοτική ασυδοσία και μια πλειάδα αντεργατικών νόμων που τις κατοχυρώνουν.
Μήπως όμως στους υπόλοιπους «κρίκους» του «τουριστικού θαύματος» η κατάσταση είναι καλύτερη; Σίγουρα όχι. Ας πάρουμε το παράδειγμα της ακτοπλοΐας, που μεταφέρει εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο στα νησιά, με τις εταιρείες να αποκομίζουν τεράστια κέρδη: Πλοία που εκτελούν καθημερινά δρομολόγια και διασχίζουν το μισό Αιγαίο, είναι υπερήλικα, με έτος κατασκευής έως και το 1974 (!) που σημαίνει μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τη ζωή και την ασφάλεια στη θάλασσα.
Κι όμως: Γι' αυτά τα σαπάκια «όνομα και πράμα», οι εφοπλιστές επιδοτούνται με 138 εκατ. ευρώ τον χρόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό, με τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ να συναγωνίζονται ποιος θα τα αυξήσει περισσότερο. Με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς της «απελευθέρωσης» των συγκοινωνιών και τους νόμους όλων των κυβερνήσεων, τα πλοία ταξιδεύουν με μειωμένες οργανικές συνθέσεις, δηλαδή με πλήρωμα πολύ πίσω από τις ανάγκες, καταδικάζοντας τους ναυτεργάτες σε δουλειά μέχρι τελικής πτώσης.
Προειδοποιώντας για νέες κοιλάδες των Τεμπών, αυτήν τη φορά στη θάλασσα, οι ναυτεργάτες καταγγέλλουν ότι τα μειωμένα πληρώματα δεν επαρκούν για μια επιχείρηση διάσωσης πάνω στο πλοίο, αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι. Εκπτώσεις στην οργανική σύνθεση «με τον νόμο», δεν σημαίνει μόνο εξαντλημένοι ναυτεργάτες αλλά και μεγαλύτεροι κίνδυνοι στη θάλασσα, ειδικά τώρα που τα δρομολόγια θυμίζουν ...πορθμείο, με ασταμάτητα πήγαινε - έλα και ελάχιστο χρόνο παραμονής στα λιμάνια. Καμιάς κυβέρνησης όμως το αυτί δεν ιδρώνει από τις σοβαρές καταγγελίες...
Και όχι μόνο αυτό αλλά το κράτος, εκτός από επιδοτήσεις για τις λεγόμενες «άγονες γραμμές», «ασημώνει» τους εφοπλιστές με επιπλέον 370 εκατ. ευρώ από τα ΕΣΠΑ και άλλα 300 εκατ. ευρώ από προγράμματα για την «ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική», ενώ τους περιμένουν και 5 δισ. ευρώ «ζεστά» από το Ταμείο Ανάκαμψης. Είναι φανερό δηλαδή ότι το καλοκαίρι δεν είναι ίδιο για όλους και ότι κάποιοι λιώνουν στη δουλειά για να «γράφει» το κοντέρ των εφοπλιστών κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο...
Στην ίδια «μοίρα» με τους ναυτεργάτες είναι και οι «λίγοι και τυχεροί» επιβάτες από τα λαϊκά στρώματα, που καταφέρνουν να εξασφαλίσουν μερικές μέρες ξεκούρασης και αναψυχής σε κάποιο νησί. Η μετακίνηση κοστίζει περίπου όσο η ...διαμονή (!), αν σκεφτεί κανείς ότι από τον Αύγουστο του 2021 μέχρι σήμερα, η συνολική αύξηση στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και στα ναύλα των οχημάτων αγγίζει το 50%! Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Για να ταξιδέψει στο κατάστρωμα μια τετραμελής οικογένεια μέχρι τη Ρόδο, θα πρέπει να πληρώσει πάνω από 720 ευρώ πήγαινε - έλα, εισιτήρια και ναύλα αυτοκινήτου. Εννοείται ότι μιλάμε για οικογένειες που δεν μπορούν ούτε απέξω να περάσουν από beach bar όπως αυτό που σερβίρει πελάτες ανεβασμένους σε ...ξαπλώστρες - προκυμαίες, με τους σερβιτόρους να εκπαιδεύονται στο πώς θα κρατάνε τη μύτη τους έξω από το νερό για να τους εξυπηρετήσουν.
Να λοιπόν πώς ο Τουρισμός είναι «θαύμα» για τους λίγους και ανεκπλήρωτη ανάγκη ή και εφιάλτης για τους πολλούς. Σε μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες τουριστικά καταλύματα, με ανεπτυγμένο δίκτυο θαλάσσιων συγκοινωνιών και υποδομών, με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, ένας στους δύο στερείται εντελώς τις διακοπές, ενώ κι αυτοί που τα καταφέρνουν, στερούνται άλλες βασικές ανάγκες για να ανταποκριθούν στο κόστος μιας ολιγοήμερης απόδρασης. Οσο για τους εργαζόμενους, κάθε χρόνο και χειρότερα, όπως δείχνει άλλωστε και η απροθυμία ολοένα και περισσότερων να αναζητήσουν μεροκάματο στον κλάδο, με τους εργοδότες να παραπονιούνται κι από πάνω ότι δεν βρίσκουν προσωπικό!
Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» της τουριστικής ανάπτυξης είναι το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους από τα μεγαθήρια που επενδύουν σε όλη την «αλυσίδα» του Τουρισμού, απολαμβάνοντας την απλόχερη στήριξη του κράτους και όλων των κυβερνήσεων.
Οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό και οι λαϊκές οικογένειες έχουν δικαίωμα και ανάγκη να αμείβονται και να δουλεύουν με αξιοπρέπεια, να απολαμβάνουν φτηνές, ασφαλείς και ποιοτικές διακοπές. Και επειδή αυτή η ανάγκη της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας δεν συναντιέται πουθενά με το κέρδος των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών, των τουριστικών πρακτόρων και άλλων ...θαυματοποιών του Τουρισμού, ο οργανωμένος αγώνας και η διεκδίκηση είναι η μόνη απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική και την εργοδοτική ασυδοσία, που μπορεί να δώσει σήμερα κάποιες «ανάσες», αλλά κυρίως να ανοίγει δρόμο προοπτικής, όσο δυναμώνει η σύγκρουση συνολικά με το κεφάλαιο και την πολιτική του, με αδιαπραγμάτευτο κριτήριο την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου