Στον απόηχο του δημοψηφίσματος

Απο Cogito ergo sum


Ήμουν σίγουρος πως όσα είχα να πω περί του δημοψηφίσματος τα έχω ήδη πει και πως δεν επρόκειτο να ασχοληθώ άλλο μ' αυτό το θέμα. Όμως, τόσο το κυριακάτικο διάγγελμα του πρωθυπουργού όσο και η χτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με αναγκάζουν να προσθέσω μερικές σκέψεις.
Πρώτα-πρώτα, ο πρωθυπουργός είπε στο διαγγελμά του σαφέστατα: "Έχω πλήρη συνείδηση ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για μια επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας". Αναρωτιέμαι από πού προκύπτει αυτή η ερμηνεία. Δηλαδή, εγώ που ήθελα ρήξη τί έπρεπε να ψηφίσω; Αν το "Ναι" εξέφραζε τους μενουμευρωπαϊστές και το "Όχι" τους δενφευγουμευρωπαϊστές, γιατί ήταν άκυρη η ψήφος των αντεγαμησευρωπαϊστών; Μονά-ζυγά δικά τους και το βιδάνιο εμείς;

"Κάτω στα λεμονάδικα γίνηκε φασαρία..."

Πάμε παρακάτω; Τί εννοούμε όταν λέμε "βιώσιμη συμφωνία"; Νομίζω πως και τα δυο μνημόνια που υπογράψαμε ως τώρα, βιώσιμες συμφωνίες υποτίθεται πως ήσαν αλλά αποδείχτηκαν ταφόπλακες. Για ποιο λόγο, λοιπόν, το επί θύραις τρίτο μνημόνιο θα είναι βιώσιμο; Επειδή θα προσθέσει μέτρα κάμποσων δισεκατομμυρίων στην καμπούρα μας; Ή επειδή -υποτίθεται πως- θα περιλαμβάνει μέτρα για την ανάπτυξη της οικονομίας; Δεν ξέρω αν κάτι τέτοια μέτρα μπορούν να κάνουν βιώσιμο το νέο μνημόνιο, ξέρω όμως πως ο βίος μας θα γίνει ακόμη περισσότερο αβίωτος.

Παρένθεση πρώτη. Η λέξη "βιώσιμος" πρέπει να είναι η πλέον βιασμένη λέξη των τελευταίων χρόνων. Μέχρι και το χρέος προσπαθούν κάποιοι να κάνουν "βιώσιμο", λες και θέλουν να ζήσει στον αιώνα τον άπαντα. Λες και δεν καταλαβαίνουν ότι το αντίθετο πρέπει να συμβεί: να πεθάνει και να χαθεί, όχι να γίνει βιώσιμο. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.

Δεν περίμενα πως θα το έλεγα ποτέ αυτό αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι το χτεσινό σχόλιο του Δήμου Βερύκιου, στο δελτίο ειδήσεων του Άλφα, ήταν εξαιρετικά εύστοχο: "Η ευρεία νίκη του Όχι μας έφερε πιο κοντά στο Ναι". Κι έτσι είναι. Πήρε ο Τσίπρας το "Όχι" ενός ολόκληρου λαού, το έβαλε πάνω σε ένα τραπέζι, κάλεσε κι όλους τους πολιτικούς εκφραστές του "Ναι" να καθήσουν τριγύρω (θυμίζοντας την αξέχαστη σκηνή από το "Σαλό" του Παζολίνι) και να χαράξουν μια κοινή γραμμή, όμοια μ' εκείνη που θα χάραζαν οι ναι-τζήδες από μόνοι τους και σχεδόν απόλυτα σύμφωνη μ' εκείνη που θα ικανοποιούσε τους θεσμούς. Και κάπως έτσι, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, η περήφανη λαϊκή άρνηση μετασχηματίστηκε σε ξεφτιλισμένο φερετζέ που προορίζεται να κρύψει ένα αποκρουστικό τρίτο μνημόνιο, όπως έλεγε ο Κουτσούμπας, για τον οποίο αναρωτιέμαι τι δουλειά είχε σ' αυτό το τραπέζι.

Προχωρούμε. Το δημοψήφισμα απέδειξε άλλη μια φορά την ευπροσαρμοστικότητα και την ευλυγισία του πολιτικού συστήματος, το οποίο καταχρηστικώς αποκαλείται "δημοκρατία" και στο οποίο όντως δεν υπάρχουν αδιέξοδα άλλα από εκείνο στο οποίο το ίδιο πορεύεται:
- Η Νέα Δημοκρατία απέλυσε τον μέχρι προχτές πρόεδρό της και προσέλαβε ως εκκαθαριστή ένα άλλο απαύγασμα της δημοκρατίας, ο οποίος -κατά δήλωσή του- όταν βγάζει το κοστούμι, πρώτα βγάζει το παντελόνι, λες και το νόημα του "Όχι" ήταν να αλλάξουν οι νεοδημοκράτες κουτσαβάκι στην προεδρία του κόμματός τους.
- Ο ΣυΡιζΑ αντικατέστησε τον πολύ Γιάνη με τον Ευκλείδη, τον οποίο πάει με χίλια ο Γιάνης, μήπως και το πρόβλημα της μη επίτευξης συμφωνίας ήταν ότι ο Γιάνης είχε αντιπάθειες, λες και η σκληρή και ανθελληνική στάση τής Γερμανίας θα αλλάξει (κατ' αντίστιξη) αν απομακρυνθεί ο μονόχνωτος και αντιπαθητικώτατος Σώυμπλε.

"... δυο μάγκες ετσακώσανε που κάναν την κυρία."

Παρένθεση δεύτερη. Παρόμοια προσαρμοστικότητα είχε ήδη δείξει το ΠαΣοΚ, αντικαθιστώντας τον γλοιωδέστατο Βενιζέλο με ένα άλλο μηδενικό, το οποίο θα παρέμενε μηδενικό αν δεν κουβαλούσε το όνομα του πατέρα της. Δεν ξέρω αν η Φώφη θα συνεχίσει να ποτίζει την Ελιά τού προκατόχου της αλλά, καλού-κακού, ας φυτέψει κι ένα κυπαρίσσι ώστε αύριο-μεθαύριο να έχει κάπου θα θάψει το πολιτικό κουφάρι τού οποίου ηγείται. Εξυπακούεται ότι η όμοιου τύπου αλλαγή στην ΔημΑρ είναι ανάξια λόγου, μιας κι αυτή ήταν ήδη πεθαμένη. Προχτές, με την επιλογή της να στηρίξει το "Ναι", κάναμε απλώς το μνημόσυνό της. Πάει κι αυτή η παρένθεση.

Όλα αυτά πιστοποιούν ότι το μόνο που έμεινε από το δημοψήφισμα είναι η ευτυχής διαπίστωση ότι αυτός ο λαός έχει την δυνατότητα να παραβλέψει τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, τα κότσια να αντισταθεί σε κάθε μορφής πίεση και την διάθεση να ορθώσει το ανάστημά του. Τώρα, πρέπει αυτός ο λαός να συνειδητοποιήσει ότι η ετυμηγορία του δεν είναι από μόνη της ικανή να αλλάξει την μοίρα του αν δεν συνεχίσει να αντιστέκεται, αν δεν επιμείνει να ορθώνει το ανάστημά του, αν δεν προσπαθήσει να δημιουργήσει τα δικά του αναχώματα στις επιθέσεις που δεν πρόκειται να υποχωρήσουν.