Νοθείες

Δεν υπάρχει εθνική διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση. Μια διαπίστωση που δεν προκύπτει ως παράγωγο ενός νηπιακού αντισωβινισμού, αλλά ως απόρροια της θέσης, ότι κάθε θεώρηση που προτάσσει την συνισταμένη του έθνους , ως την καθοριστική των ιστορικών, πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, καταλήγει στην προβολή ενός ηθικοπλαστικού εθνικισμού, που διαιρεί τον κόσμο σε προδότες και πατριώτες.

Δεν υφίσταται παγκόσμιο σχέδιο σκλάβωσης των Ελλήνων. Υπάρχει όμως ως υλικό αποκρυστάλλωμα του διεθνούς συσχετισμού δύναμης, η επιδίωξη των καπιταλιστικών ελίτ, εγχώριων και διεθνών, να κατασκευάζονται τρύπες στην γεωγραφία, μαύρα σημάδια φτώχειας, εξαθλίωσης και φθηνής εργασίας, που επεκτείνονται διαρκώς, πάνω στο ανάγλυφο του παγκόσμιου χάρτη.

Ακριβώς για αυτό πολιτικά εγχειρήματα, ή ακόμη και πολιτικές αναγνώσεις της ιστορικής πραγματικότητας που προβάλλουν την δυνατότητα μιας εθνικής διεξόδου από τον λαβύρινθο της καπιταλιστικής κρίσης, έρχονται σύντομα αντιμέτωπες με ένα αναπόφευκτο ερώτημα :

Σε ποια ακριβώς πατρίδα αναφέρονται ;

Σε αυτή των φασιστών, των ναζί, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της διαφθοράς της -που αποτελεί ομογάλακτη εκφορά της- , στην πατρίδα των golden boys, στην πατρίδα των τραπεζιτών, των χρηματιστών, των βολεμένων και σιωπηλών μεσοαστών, στην πατρίδα των αφεντικών ή στην πατρίδα των εργαζόμενων και των ανέργων ;

Ακόμη περισσότερο, σε ποιο χρέος αναφέρονται , ποιόν αφορά αυτό το χρέος, τι το καθιστά επονείδιστο και τι όχι ;

Είναι ή δεν είναι πολιτική απόφαση ενός ολόκληρου συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας η διαρκής δημιουργία δημοσίου και ιδιωτικού χρέους ώστε να αναχρηματοδοτεί εις το διηνεκές την κοινωνική και πολιτική του ηγεμονία ;

Ποια πολιτική ηθική επιτάσσει οι εργαζόμενοι να αναγνωρίσουν ένα μέρος του χρέους και να απορρίψουν κάποιο άλλο ;

Η απλουστευτική δυναμική της ρευστής κενότητας της αταξικής πρόσληψης της ιστορίας, καταρρέει υπό το βάρος της ταξικής οντολογίας της πραγματικότητας.

Δεν υπάρχουν εύκολες σκέψεις , δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι για την εργατική τάξη. Ο κόσμος της εργασίας δεν πρόκειται ποτέ να απεγκλωβιστεί από τα καπιταλιστικά δεσμά της φτώχειας και της εξαθλίωσης, αν δεν αναγνωρίσει τον πραγματικό αντίπαλο και αν δεν αποβάλλει από το σώμα του, την δυσώδη αρρώστια της εθνικής ομοψυχίας που θέτει ψευδώς στα πλαίσια μιας ατελεύτητης ιλαροτραγωδίας, το θύμα δίπλα στον θύτη.

Μόνο δύσκολες σκέψεις, που αντιπαραβάλλονται στην νοθεία της ιστορίας από επαγγελματίες της εθνικής ομοψυχίας, έχουν σημασία. Μόνο δύσκολες σκέψεις που αναζητούν δρόμους και τρόπους ο κόσμος της εργασίας να αναλάβει ρόλο πλοηγού στο ταξίδι της ζωής του,χωρίς σωτήρες και χωρίς απελευθερωτές, μπορούν να αναδείξουν την ερεβώδης κενότητα των αυτόκλητων απελευθερωτών.

Ας μην λησμονούμε άλλωστε ποτέ, πως η νοθεία στα ποτά, στην ιστορία, και στις ιδέες, αποτελούν διαχρονική απόλαυση των αφεντικών.

Ας σταματήσει λοιπόν η εναγώνια και τελεολογικά άκαρπη, αναζήτηση απελευθερωτών. “ Δεν υπάρχουν απελευθερωτές. Οι λαοί απελευθερώνονται μόνοι τους” .

γράφει, ο Χρήστος Μιάμης