31-01-2018
Σαν σήμερα άνοιξαν τα πρώτα Μακ-Ντόναλντς στη Μόσχα και τεράστιες ουρές σχηματίστηκαν έξω από το κατάστημα.
Οι λαοί της ΚΑ Ευρώπης είδαν όμως τι κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα 2 -που κάποιοι την έλεγαν σιδηρά- και ξέμειναν με το ζονκ του καπιταλισμού. Όσο για την ουρά, η ιστορία είναι σαν την αχλάδα: την έχει πίσω. Κι οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη…
Οι λαοί της ΚΑ Ευρώπης είδαν όμως τι κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα 2 -που κάποιοι την έλεγαν σιδηρά- και ξέμειναν με το ζονκ του καπιταλισμού. Όσο για την ουρά, η ιστορία είναι σαν την αχλάδα: την έχει πίσω. Κι οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη…
Το σοκ ήταν μεγάλο και στο επίπεδο των εντυπώσεων που χάθηκαν κατά κράτος, με τον καπιταλισμό να απολαμβάνει το “θρίαμβο της ανωτερότητάς του”, αποτυπωμένο στις ουρές που σχηματίζονταν μπροστά από το κατάστημα. Ο κόσμος διψούσε για ελευθερία, πεινούσε για μπέργκερ, λαχταρούσε καταναλωτικά αγαθά και τα… “καλούδια” του “ελεύθερου κόσμου”, όπως τα έβλεπε από τον παραμορφωτικό φακό των βιτρινών στη Δύση.
Τότε μπορεί να ακουγόταν αιρετικό, αλλά σήμερα το καταλαβαίνουν ολοένα περισσότεροι -πολλοί δυστυχώς από τη στερνή κι οδυνηρή γνώση τους. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν ήθελε απαραίτητα τον καπιταλισμό των Mc Donalds, αλλά ένα σοσιαλισμό με μπέργκερ, τζιν και κόκα-κόλα, σαν τη DDR που φαντάστηκε και ζωγράφισε με πολύ τρυφερά χρώματα, ο δημιουργός της ταινίας “Goodbye Lenin”.
Ο κόσμος που γκρέμισε το τείχος ήθελε ασφαλώς να κάνει μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο, να ικανοποιήσει την περιέργειά του, να δει φίλους και συγγενείς του από την άλλη πλευρά. Και μετά πιθανότατα να γυρίσει πίσω, όπως έκανε ως ένα βαθμό μέχρι το 61′ που χτίστηκε το τείχος. Να ταξιδέψω και να γυρίσω πίσω πιο πλούσιος, να σου πω και να μοιραστούμε αυτά που έζησα, όπως έγραφε σε ένα βιβλίο του ο Μίσσιος για την πολυγαμία και τις ερωτικές σχέσεις, αν και ο ίδιος ήταν εντελώς τυπικός μονογαμικός κι ίσως στο βιβλίο να εκδικούνταν τα απωθημένα του.
Στην πάλαι ποτέ DDR, παρεμπιπτόντως, και στο ενιαίο πια Βερολίνο, μπορεί να δει κανείς σήμερα μεγάλες ουρές να σχηματίζονται στο Μέρινγκνταμ, μπροστά από μια τούρκικη καντίνα, το Μουσταφά, που σερβίρει τρομερό κεμπάπ κοτόπουλο, σε διάφορες εκδοχές. Αν το πετύχεις σε ώρα αιχμής, μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις παραπάνω από μισή ώρα, για να φτάσει η σειρά σου να εξυπηρετηθείς. Πώς τα φέρνει η ζωή…
Στο βάθος η καντίνα. Κι αυτή δεν είναι ούτε καν η μισή ουρά
Άραγε αυτό να σημαίνει κάτι, πέραν της αναμφισβήτητης υπεροχής ως προς τη νοστιμιά των τούρκικων μαγαζιών, που γεμίζουν περιοχές ολόκληρες, όπως το Νόικελν, με συχνότητα που μόνο στην Ελλάδα μπορείς να συναντήσεις; Θα μπορούσαν να το επεκτείνουν άραγε οι Τούρκοι και να πούνε ότι αυτό αποδεικνύει πως έχουν ανώτερο τρόπο ζωής, γιατί ξέρουν να ζουν και να τρώνε -που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το ζην, αλλά και για το ευ ζην; Δεν το πιστεύω…
Σήμερα μπορεί ο καθένας να δει πιο νηφάλια κάποια πράγματα. Τα Μακ Ντόναλντς έπαψαν να έχουν τέτοιες ουρές κι έκλεισαν στη Θεσσαλονίκη. Στη Δύση σχηματίζονται μεγάλες ουρές ανέργων έξω από τους αντίστοιχους ΟΑΕΔ ή μπροστά από συσσίτια για τους φτωχούς. Οι λαοί της ΚΑ Ευρώπης είδαν τι κρυβόταν πίσω από την κουρτίνα 2 -που κάποιοι την έλεγαν σιδηρά- και ξέμειναν με το ζονκ του καπιταλισμού.
Ο σοσιαλισμός του μέλλοντος θα ξέρει καλύτερα τι πρέπει να προσέξει για να ικανοποιεί τις συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες μας, χωρίς να τις αφήνει βορά στον καταναλωτισμό μιας επίπλαστης ευημερίας και μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας.
Όσο για την ουρά, η ιστορία είναι σαν την αχλάδα: την έχει πίσω. Κι οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη…
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου