Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις.
‘Η δεν θέλεις να καταλάβεις. Περισσότερο δεν θέλεις να δεχθείς.
Το βλέμμα «κολλάει» στους τίτλους και τους πλαγιότιτλους. Αρνείσαι να πας παρακάτω. Μια τέτοια «είδηση» δεν χωνεύται καθόλου εύκολα. Γιατί αν χωνευτεί είναι σαν να χωνεύεται ταυτόχρονα και η κατάντια μας, αυτή που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα.
Αποφασίζεις να διατρέξεις όλο το χρονικό… Aναγκαιότητα ή διαστροφή του επαγγέλματος; Να δεις λεπτό προς λεπτό τα γεγονότα; Μα το γεγονός είναι ένα και είναι συνταρακτικό. Ενα παιδάκι πολτοποιήθηκε μπροστά στα μάτια περαστικών και αφού άφησε την πνοή του κάτω από μια πόρτα, μια κλωτσιά στο κεφάλι (για να δουν, λέει, αν ζει) ήταν το κατευόδιο στον άλλο κόσμο…
Πονάει και σπαράζει το μυαλό. Η εικόνα που προσπαθεί να ανασυνθέσει, τελικά έρχεται και ξανάρχεται τρομαχτική και βέβηλη σε ένα βίντεο που κάνει ανενδοίαστα το γύρο των ΜΜΕ και μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Ενας τραγικός, ντροπιαστικός θάνατος, που συμβαίνει ξανά και ξανά, δεκάδες φορές. Και όσο περισσότερο τον ακούμε, τον διαβάζουμε και τον βλέπουμε, τόσο περισσότερο τον συνηθίζουμε.
Ναι! Τον συνηθίζουμε.
Διότι ο δρόμος μέχρι την εξοικείωση με την αθλιότητα ήταν μακρύς, προδιαγεγραμμένος και βέβαιος. Πρώτα θα συνηθίσεις τη στέρηση των μέσων για να ζεις αξιοπρεπώς, μετά θα στερηθείς δικαιώματα, ύστερα θα έρθει η εξοικείωση με το ρατσισμό, με τον φασισμό, με την φτώχεια και την ανημπόρια του «ξένου», μετά θα συνηθίσεις στη βία προς κάθε άνθρωπο που δείχνει «άλλος», «διαφορετικός». Στο μεταξύ θα συνηθίσεις τόσο πολύ με τη δυστυχία γύρω σου, ώστε δεν βλέπεις το παιδί στο φανάρι – κάποτε μπορεί να καθάρισε τα τζάμια σου και η μικρή Ολγα – δεν βλέπεις τον άστεγο, δεν βλέπεις το πεινασμένο, δεν βλέπεις τον ανήμπορο. Απλώς δεν βλέπεις.
Η κοινωνία δεν είναι περισσότερο σάπια από όσο σάπιο είναι το σύστημα που κινεί τα νήματά της. Είναι τόσο σάπια όσο και εκείνες οι παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις που ορίζουν το πώς λειτουργεί. Η κοινωνία σαπίζει τόσο όσο το άθλιο εκμεταλλευτικό σύστημα ξερνάει τις πιο ποταπές, χυδαίες και απάνθρωπες πλευρές του.
Η πορεία προς την αποκτήνωση, προς την απανθρωποίηση του ανθρώπου – είναι άλλωστε το ζητούμενο ώστε ο καπιταλισμός να πορεύεται κραταιός και ανενόχλητος – δεν άρχισε χθες και ούτε θα τελειώσει με το κορμί ενός αβοήθητου κοριτσιού που αργοπεθαίνει στριμωγμένο σε μία σιδερένια πόρτα. Προηγήθηκαν πολλά μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να διαβάζουμε πόσοι αδιάφοροι άνθρωποι πέρασαν μπροστά από το κοριτσάκι που χαροπάλευε χωρίς να σταματήσουν και να μην βγάζουμε άκρη…
Πόσοι αλήθεια ήταν; Ένας, δύο, τρεις; Πόσοι;!
Λιγότεροι οι περισσότεροι από όσους άφησαν το Ζακ να πεθάνει χωρίς να μιλήσουν, χωρίς να αντιδράσουν;
Πόσος χρόνος χρειάστηκε γι’ αυτό το άθλιο σύστημα ώστε οι διερχόμενοι της οδού Σταδίου να μην καταδέχονται ούτε ένα βλέμμα στον άστεγο που σκουπίζει τα νερά της βροχής για να μην βραχούν οι ήδη βρεγμένες κουβέρτες του; Ολη η ματαιότητα της ζωής του του σε μία σκούπα που σκουπίζει επί ματαίω.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε ώστε έξω από πανάκριβο ναό της κατανάλωσης να βλέπεις έναν άνθρωπο σαν βγαλμένο από ρώσικο διήγημα, καμπούρη, φορώντας μόνο ένα τριμμένο παλτό, γυμνό στα πόδια, με δύο παιδιά, σέρνοντας ένα καρότσι, αλλά να προσπερνάς με 10 σακούλες ψώνια χωρίς να σταματάς;
Πόσα reality, πόσα survivor, πόσα bachelor απόλυτου ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μηδενισμού της ανθρώπινης υπόστασης και ύπαρξης, πόσος γυαλιστερός φιλελεύθερος ατομισμός χρειάστηκε για να συνηθίσουμε τη φρίκη;
Η μικρή που πολτοποιήθηκε στην πόρτα του εργοστασίου στο Κερατσίνι ήταν διπλά άτυχη. Δεν γεννήθηκε μόνο στα χρόνια που η αποκτήνωση είναι η νέα «κανονικότητα». Γεννήθηκε και στη λάθος πλευρά του δρόμου. Εκεί που κατοικούν οι απόκληροι, οι αποσυνάγωνοι. Ο κόσμος δεν είχε χώρο για εκείνη πριν ακόμα γεννηθεί.
Ηταν Ρομά. Κι ένα τσιγγανάκι λιγότερο δεν είναι δα και τόσο τρομέρο.
Δε βαριέσαι… Που να μπλέκουμε τώρα. Εξάλλου, ήρθε και εντολή. Ολοι θα φύγουν. Η παραγωγή θα σταματήσει. Να μην είναι κανείς να μιλήσει για το τσιγγανάκι. Ετσι κι αλλιώς τα κέρδη είναι εξασφαλισμένα και η χασούρα μετρημένη και ελεγχόμενη. Να σταματήσουν οι μηχανές.
Ακου κοριτσάκι… Στη δυστυχισμένη και χαροκαμένη μαμά σου δεν επιτρεπόταν να κάνει όνειρα για σένα.
Αλλά, εμείς έχουμε ακόμα όνειρα.
Και γι’ αυτό σου ζητάμε συγγνώμη που δεν μπορέσαμε, δεν προλάβαμε να σου φτιάξουμε έναν κόσμο για να ζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου