Ο νέος Νόμος για την Β΄βάθμια εκπαίδευση και η συνείδηση των παιδιών μας.

Απο xristos bellos

Μία σημαντική πλευρά-που δυστυχώς δεν αποτέλεσε πεδίο συζήτησης- σχετικά με τις αντιδραστικές αλλαγές που επιφέρει στο χώρο της εκπαίδευσης ο νέος Νόμος για την Β’θμια εκπαίδευση, είναι αυτή της ιδεολογίας. Δηλαδή πιο απλά, του τι τελικά συνείδηση- ως αποτέλεσμα της ιδεολογικής χειραγώγησης που θα επιβάλλει το σχολείο μέσα από τη συνολική του λειτουργία- θα διαμορφώνει στη νέα γενιά. Στη γενιά δηλαδή που αύριο θα βγει στην παραγωγική διαδικασία, που θα αναλάβει στα χέρια της τις τύχες του τόπου μας. Συνολικά ο νέος νόμος δεν επιδιώκει να βγάζει από τα σχολεία μόνο μαζικά φθηνό εργατικό δυναμικό, αλλά και χειραγωγημένο και υποταγμένο…Ο χώρος της εκπαίδευσης δεν είναι (και ποτέ δεν ήταν) ουδέτερος ιδεολογικά, πολιτικά. Η εκπαίδευση είναι μηχανισμός ιδεολογικός αλλά και «πρακτικός» αναπαραγωγής του κοινωνικού συστήματος και της κυρίαρχης ιδεολογίας που αυτό έχει. Στο σχολείο διεξάγεται πολύπλευρη ιδεολογική χειραγώγηση αθόρυβα και συστηματικά έχοντας θα λέγαμε την ισχύ ενός φυσικού και αυτονόητου φαινόμενου. 

Με τον νέο νόμο, μεγαλώνει η αμορφωσιά (με το να σπρώχνεται μεγάλο μέρος των μαθητών στην μαθητεία, με το να υποβαθμίζεται και άλλο το γενικό μορφωτικό επίπεδο του Λυκείου) με ότι επιπτώσεις θα έχει  αυτό στην συνολική αντίληψη της φύσης και της κοινωνίας από μέρους της νέας γενιάς. Με το συνολικό τρόπο λειτουργίας που επιβάλλεται, με την μετατροπή του Λυκείου σε εξεταστικό κέντρο , προωθείται η παπαγαλία. Αποδιοργανώνεται έτσι η ικανότητα σκέψης και κυρίως η κριτική σκέψη, που με τη σειρά της συμβάλλει στον κάθε είδους ανορθολογισμό. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι διαμορφώνει μία γενιά που απλά θα «αναμασά» άκριτα αύριο ότι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος θα αναπαράγουν… 

Ανάγεται ως απόλυτο αγαθό το κυνήγι βαθμολογίας σε όλες τις τάξεις-μέσα από αλλεπάλληλες εξετάσεις- με στόχο τη είσοδο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η βαθμοθηρία και κυρίως η καλλιέργεια έντονου ανταγωνισμού, χτυπά καίρια την έννοια της «κοινωνικοποίησης» , διαμορφώνει μια γενιά όπου ο καθένας «θα κοιτά τον εαυτό του» που θα έχει ως δόγμα «ο θάνατος σου η ζωή μου». Αυτό πρακτικά θα σημαίνει αύριο, «μακριά από κάθε μορφή συλλογικότητας π.χ σωματεία», «επιβίωση» με κάθε τρόπο στην εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί.

Η ουσιαστικά «βίαιη» στροφή από μικρή ηλικία στην «επαγγελματική εκπαίδευση» με την «μαθητεία» και την «κατάρτιση» εκτός από απλήρωτο προσωπικό στους εργοδότες, προσφέρει και υποταγμένο, που κουβαλά ταυτόχρονα μαζί του τη «σφραγίδα», αυτού που δήθεν «δεν παίρνει τα γράμματα και γι’αυτό πρέπει να μάθει μια τέχνη».Οι εξελίξεις αυτές στο χώρο της εκπαίδευσης (που ανήκει στο εποικοδόμημα της κοινωνίας) σαφώς και δένονται με τα όσα συμβαίνουν στην οικονομική της βάση. Μία κοινωνία που η οικονομία της δεν κινείται με βάση τις ανάγκες των πολλών αλλά τις ανάγκες της κερδοφορίας των λίγων. Μίας κοινωνίας-οικονομίας που στηρίζεται στις «αξίες» της «επιχειρηματικότητας-ανταγωνιστικότητας» που αυτές σε τελευταία ανάλυση θα βάζουν τη σφραγίδα τους στο «τι μαθαίνει και πως το μαθαίνει» η νέα γενιά…

Ο νέος νόμος λοιπόν θα πρέπει να εξεταστεί και από την πλευρά του πως διαπαιδαγωγεί τα παιδιά μας, το πώς επιδρά στα μυαλά τους, στην συνείδηση τους. Και εδώ θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι όλα αυτά δεν θα πρέπει να τα αφήσουμε στα χέρια αυτών που έχουν κάνει της οικονομική-κοινωνική ζωή μας «κόλαση». Να γιατί ο αγώνας για να μείνει αυτός ο νόμος στα χαρτιά, είναι υπόθεση γονιών-εκπαιδευτικών και φορέων του λαϊκού κινήματος!