Ήπειρος : «Απρόσιτος χώρα»

Αίφνης το αστικό πολιτικό προσωπικό, οι ιθύνοντες, με την συνοδεία της απαραίτητης μπάντας που θα έγραφε και ο Καρυωτάκης, άρχισαν να μαθαίνουν έστω και πρωτογενώς Γεωγραφία. Αφού ξεκαθαρίστηκε ότι η Λέσβος είναι η Μυτιλήνη , δόθηκε η εκκίνηση για πιο σύνθετες γεωγραφικές ασκήσεις.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης*

Καταρχήν εντοπίστηκε –όχι άκοπα- το γεωγραφικό πλάτος και μήκος της Ηπείρου και εν συνεχεία τέθηκε σε ισχύ το εγχώριο επιχειρηματικό δαιμόνιο που εκφέρεται παραδοσιακά με ένα διττό τρόπο. Είτε μέσω εργολάβων που προσπορίζονται ως διεκπεραιωτές δημοσίων έργων, είτε με την αξιοποίηση της μεσιτείας ως ιδανικής διαδικασίας εκχώρησης του δημοσίου πλούτου σε διεθνή και εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα που κατέχουν άλλωστε ιστορική τεχνογνωσία καταστροφής των φυσικών πόρων και εκμαυλισμού της ανθρώπινης ζωής.

Έλλογα, τέθηκε σε ισχύ ένα «ιδιοφυές» οικονομικό σχέδιο που μόνο το εγχώριο πολιτικό προσωπικό θα μπορούσε να συλλάβει. Εξάλλου τέσσερις αιώνες κοτζαμπάσηδων , πέντε χρόνια δοσιλογισμού και επτά χρόνια εμπειρίας χειροκροτητή σε χουντοσυνάξεις, άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους κοινωνικά και πολιτισμικά, στους κάθε φορά έχοντες την ευθύνη της απόφασης. Μιας απόφασης η οποία πειθαρχεί, στους εξής δύο πυλώνες οικονομικού σχεδιασμού, ο οποίος συνιστά την πρακτική εφαρμογή της ακόρεστης κερδοσκοπίας που ζέχνει, αναδύοντας την αφόρητη δυσωδία του σύγχρονου κανιβαλικού καπιταλισμού.

α)Εκδίωξη της εργατικής τάξης και της νεολαίας στο εξωτερικό ώστε να μειωθεί ο εφεδρικός στρατός ανέργων που από ένα σημείο και μετά, συνιστά δομικό πρόβλημα για την ισορροπία και την διαιώνιση του καθεστώτος 

β) Παροχή κοινωνικών επιδομάτων εξαθλίωσης και αναξιοπρέπειας, προκειμένου να εισέλθει σε παρατεταμένη κωματώδη πνευματική κατάσταση το εναπομείναν εργατικό δυναμικό 

γ) Διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διαπόμπευση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης και προώθηση του ατομικισμού και του αναχωρητισμού ως λελογισμένης στάσης ζωής

Μέσω του πρώτου πυλώνα, δρομολογείται η εφαρμογή του δεύτερου μέρους του σχεδιασμού :

Αφού έχει προχωρήσει η καταστροφή του άχρηστου -για το καθεστώς- μικρού και μεσαίου κεφαλαίου, αφού έχει διαλυθεί πολιτικά, οργανωτικά και πολιτισμικά η εργατική τάξη, τότε εμφανίζεται το περιβόητο όραμα της οικονομικής ανάπτυξης που αναλαμβάνουν να το φέρουν εις πέρας το χρηματιστικό κεφάλαιο, το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα με την βοήθεια των παρατρεχάμενων του καθεστώτος που βιοπορίζονται ως υπαλληλίσκοι σε τοπικό και εθνικό επίπεδο –περιφερειακές και τοπικές αρχές, μετακλητοί υπάλληλοι, μισθοδοτούμενοι δημοσιογραφίσκοι με πρωτόλειες γνώσεις γραμματικής και συντακτικού- διαθέτοντας όλοι αυτοί, την απαραίτητη διανοητική οκνηρία όπως και την αυτονόητη οσφυοκαμψία, προκειμένου να φέρουν εις πέρας το έργο που τους ανατίθεται κάθε φορά.

Ασπόνδυλα που μοιάζουν όρθια, ενώ στην πραγματικότητα έρπονται. Σίγουρα υπάρχει ένας εκπρόσωπος του είδους δίπλα σας.

Έτσι, η Ήπειρος μετά από πολλές δεκαετίες γεωγραφικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής ανυπαρξίας, ξαφνικά μετουσιώθηκε σε ιδανικό «πεδίο οικονομικής ανάπτυξης που συνιστά προϋπόθεση για την κοινωνική συνοχή» που θα έλεγε και ο νυσταλέος λόγος ενός δημόσιου προσώπου, γραμμένος από κάποιον που πληρώνεται για να παράγει με την οκά κοινοτυπίες.

Στα οκνηρά διανοητικά όρια των ιθυνόντων τα πράγματα είναι σχετικά απλοϊκά. Το αντίθετο εξάλλου, θα αποτελούσε έκπληξη ολκής. Κάπως έτσι περίπου σκέφτονται : «Η οικονομική ανάπτυξη είναι καλή. Έχουμε υψηλή ανεργία. Χρειαζόμαστε δουλειές. Ας χαρίσουμε την Ήπειρο στους καλούς επιχειρηματίες για να φτιάξουν εγκαταστάσεις εξόρυξης πετρελαίου και να δώσουν και ένα κομμάτι ψωμί στην προλεταριακή μάζα για να χρηματοδοτεί την διαιώνιση της μιζέριας της και να παραμένει πειθήνια και υπάκουη».

Το απλοϊκό, αν και φαίνεται ορθό ακριβώς γιατί είναι εύπεπτο, συνήθως είναι εξωφρενικά λανθασμένο.

Η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι ουδέτερη έννοια. Κάποιοι παίρνουν την μερίδα του λέοντός και οι υπόλοιποι τα δηλητηριασμένα ξεροκόμματα. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντός για να κερδοσκοπήσει μια χούφτα κηφήνων της υγιούς επιχειρηματικότητας θα γυρίσει μπούμερανγκ στις τοπικές κοινωνίες και ειδικά –αυτό είναι άλλωστε που ενδιαφέρει- στον κόσμο της εργασίας που θα πληρώσει με αίμα, αρρώστια και πόνο ένα μεροκάματο του τρόμου, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον των επόμενων γενεών που θα γεννηθούν και θα πεθάνουν εργάτες-δούλοι, στα κάτεργα των καθαγιασμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Το όραμα των επιχειρηματικών συμφερόντων δεν ταυτίζεται με τις κοινωνικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Η κερδοσκοπία των επιχειρήσεων έχει ως προϋπόθεση ευόδωσης, την ανηλεή εκμετάλλευση των ανθρώπινων και περιβαλλοντικών πόρων. Για τους επιχειρηματίες, οι εργαζόμενοι και το φυσικό περιβάλλον έχουν αξία μόνο ως μέσο κερδοφορίας και περάν τούτου ουδέν.

Οι ιθύνοντες σε τοπικό και εθνικό επίπεδο θα βρεθούν αυτονόητα στην όχθη των επιχειρηματικών συμφερόντων. Το ζήτημα είναι το τι θα πράξει ο κόσμος της εργασίας. Ίσως το πρώτο βήμα είναι η κατανόηση ότι το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή σε ενότητα με το φυσικό και αστικό περιβάλλον, βρίσκεται στον αντίποδα των επιδιώξεων και των συμφερόντων των πολιτικών, οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ.

Αυτή η παραδοχή οδηγεί στην πεποίθηση, ότι ο μόνος δρόμος που απομένει, είναι η εργατική και λαϊκή αντίσταση για να παραμείνει η Ήπειρος «Απρόσιτος Χώρα» για τον εσμό των επιχειρηματικών συμφερόντων και τον ιλαρό θίασο των έμμισθων μπακαλόγατων της εθνικής και τοπικής εξουσίας.

*Υποψήφιος Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

αρχική δημοσίευση artinews.gr

Πηγή: theradicalmarxismproject