Δύο οικονομικές ειδήσεις του τελευταίου 24ωρου αποκαλύπτουν τον βαρύ λογαριασμό που πληρώνει ο λαός στη σκιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της σταδιακής επαναφοράς μιας πιο «σφιχτής» οικονομικής πολιτικής από την ΕΕ και της επικείμενης «εξόδου» της Ελλάδας από τη «μεταμνημονιακή εποπτεία», για την οποία πανηγυρίζουν η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα.
Η πρώτη είδηση έχει να κάνει με την υπέρβαση κατά 1,2 δισ. ευρώ των φορολογικών εσόδων που είχε προϋπολογίσει η κυβέρνηση για τον μήνα Μάη. Η υπεραπόδοση αυτή στις εισπράξεις του κράτους οφείλεται κατά κύριο λόγο στον ΕΝΦΙΑ, που όλες οι κυβερνήσεις «δεσμεύονταν» να καταργήσουν, αλλά τελικά η καταβολή του ξεκίνησε φέτος τέσσερις μήνες νωρίτερα από πέρσι.
Αυξημένες είναι οι εισπράξεις και από άλλους φόρους, κατά 16,4% σε σχέση με τον στόχο του προϋπολογισμού, επιβεβαιώνοντας ότι η αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, σε συνθήκες πρωτόγνωρου πληθωρισμού και παρατεταμένης ακρίβειας, «καλά κρατεί».
Η κυβέρνηση «προθερμαίνει» τον λαό για την επιστροφή σε «πρωτογενή πλεονάσματα», όπως είναι ο στόχος της για το 2023, προκειμένου στις νέες οικονομικές συνθήκες να εξυπηρετείται το κρατικό χρέος, που αυξήθηκε κι άλλο την περίοδο της κρίσης και της πανδημίας.
Θυμίζουμε ότι το χαμηλό κόστος δανεισμού για κράτη και επιχειρήσεις ήταν μέρος των επεκτατικών μέτρων διαχείρισης της προηγούμενης κρίσης, για τη χρηματοδότηση της «πράσινης» ανάπτυξης. Ο δανεισμός όμως και τα «πακέτα» στήριξης των ομίλων τροφοδότησαν τον πληθωρισμό, που τώρα τρέχουν να μαζέψουν, με μέτρα όπως η αύξηση των επιτοκίων που αποφάσισε η ΕΚΤ, στο όνομα του «αποπληθωρισμού». Ακριβαίνοντας ο δανεισμός όμως, μεγαλώνει ο κίνδυνος αύξησης του δημόσιου χρέους.
Κάπως έτσι, ο λογαριασμός επιστρέφει πάντα στον λαό και με πολλούς τρόπους. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα αξιοποιήσει τον «δημοσιονομικό χώρο» που προκύπτει από τις εισπράξεις του Μάη για την «ανακούφιση» του λαού από την ακρίβεια. Πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Πρώτον επειδή τα μέτρα αυτά είναι «σταγόνα στον ωκεανό» της διάλυσης που προκαλεί στο λαϊκό εισόδημα η ακρίβεια. Και δεύτερον, επειδή ακόμα και αυτά τα ελάχιστα μέτρα χρηματοδοτούνται από την τσέπη του λαού, από την υπεραπόδοση δηλαδή των φόρων και των άλλων χαρατσιών που πληρώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα! Δηλαδή, να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι...
Η δεύτερη είδηση έχει να κάνει με την εγκληματική τροπολογία για τη ΛΑΡΚΟ, με την οποία μπαίνουν στην τελική ευθεία η εκποίηση της εταιρείας και οι απολύσεις των εκατοντάδων εργαζομένων. Οπως προκύπτει τώρα, η εξέλιξη αυτή είναι προαπαιτούμενο που εκπληρώνει η κυβέρνηση για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από τη μεταμνημονιακή εποπτεία.
Μάλιστα, ενώ άλλες αντιλαϊκές εκκρεμότητες μετατέθηκαν μέχρι το τέλος του 2022, η συγκεκριμένη που αφορά το κλείσιμο και την πώληση της ΛΑΡΚΟ, χωρίς το «βαρίδι» των 1.200 εργαζομένων, θεωρήθηκε «εκ των ων ουκ άνευ» για να τερματιστεί το καθεστώς της μεταμνημονιακής εποπτείας, που δίνει τη σκυτάλη στα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ (ευρωπαϊκό εξάμηνο κ.ά.).
Με άλλα λόγια, η «θυσία» εκατοντάδων εργαζόμενων και των τεράστιων παραγωγικών δυνατοτήτων της ΛΑΡΚΟ είναι η προαπαιτούμενη «θηλιά» που περνούν στον λαιμό του λαού, προκειμένου να διευκολυνθεί η άνοδος της ελληνικής οικονομίας στην επενδυτική βαθμίδα, όπως είναι ο νέος «εθνικός στόχος» του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και όλων των αστικών κομμάτων.
Απ' όπου να το πιάσει κανείς, με όποιο «μείγμα» επεκτατικής ή περιοριστικής πολιτικής (αν και μεταξύ τους δεν υπάρχουν στεγανά), μονά - ζυγά χαμένοι βγαίνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός. Αυτούς συνθλίβουν τα αδιέξοδα που προκαλεί η πολιτική στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων σε ανάπτυξη και κρίση, ειδικά σήμερα που στην εξίσωση προστίθενται οι συνέπειες του πολέμου και των ανταγωνισμών που οξύνονται.
Ο λαός δεν πρέπει να δεχτεί άλλες θυσίες. Ούτε να ακουμπάει τις ελπίδες του για μια καλύτερη ζωή σε παλιούς και νέους «σωτήρες», που ανησυχούν για τη «βιωσιμότητα του χρέους», συγκλίνουν στα κριτήρια των «αντοχών της οικονομίας» και ανταγωνίζονται σε μέτρα ανακύκλωσης της φτώχειας, για την εξασφάλιση της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής».
Οι ομιλίες Μητσοτάκη και Τσίπρα στη χτεσινή Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ είναι αποκαλυπτικές και δείχνουν ότι ο λαός μονάχα μόνος του μπορεί να σωθεί: Οργανώνοντας την πάλη για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, διεκδικώντας πραγματικά μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, παλεύοντας για δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, ανοίγοντας δρόμο για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 16 Ιούνη 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου