Μια γενοκτονία στη Χώρα των Χίλιων Λόφων – Ιμπεριαλιστική μπίζνα καλά οργανωμένη
 |
| Η Χώρα των Χίλιων Λόφων σκεπασμένη με Χρυσό Τσάι |
Μια γενοκτονία που
υποδαυλίστηκε από τους ιμπεριαλιστές
 |
| Η κυβέρνηση «προσπαθεί» να μειώσει τη φτώχεια. Από το 10,5 εκ. κατοίκων, το 80% δεν έχει ηλεκτρισμό |
 |
| Οι ματσέτες είναι μόνο για τους άγριους |
Κατάθεση στεφάνων στο Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας στο Κιγκάλι. Αφή φλόγας στο στάδιο Αμαχόρο και μία φωτιά που θα καίει ως τις αρχές Ιούλη, για να θυμίζει τις 100 μέρες των εφιαλτικών σφαγών σε βάρος 800.000 έως 1.200.000 αμάχων, στην πλειοψηφία τους μέλη της φυλής των Τούτσι, αλλά και μετριοπαθείς της φυλής των Χούτου.
Έτσι άρχισαν τη Δευτέρα στην πρωτεύουσα της Ρουάντα,
Κιγκάλι, οι εκδηλώσεις για τα 20 χρόνια από το «αφρικανικό ολοκαύτωμα» και
τη γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Τότε,
όπως και σήμερα, έσπευσαν κάποιοι να μιλήσουν για «φρενίτιδα μίσους». Για
«τυφλές» επιθέσεις. Για εγκλήματα που έκαναν γείτονες εναντίον γειτόνων,
δάσκαλοι εναντίον μαθητών, ιερείς εναντίον πιστών. Τίποτε δεν θα μπορούσε να
είναι πιο μακριά από την αλήθεια.
Η γενοκτονία που ξεκίνησε στις 6 Απρίλη 1994, μετά από «μυστηριώδες» αεροπορικό δυστύχημα με θύματα τους «Προέδρους» Ρουάντα και Μπουρούντι, και κράτησε ως τις 4 Ιούλη («συμπτωματικά» μέρα... εορτασμού της «Ανεξαρτησίας» στις ΗΠΑ) με την πλήρη επικράτηση των ενόπλων «ανταρτών» του «Πατριωτικού Μετώπου Ρουάντα» (RPF) υπό τον τότε αρχηγό τους και μετέπειτα Πρόεδρο Πολ Καγκάμε, δεν ήταν κάτι «ξαφνικό» και τυχαίο.
Η γενοκτονία ήταν αποτέλεσμα μιας καλά σχεδιασμένης
και οργανωμένης επιχείρησης που εξυφαινόταν ήδη από τους πρώτους μήνες του
1990 στο πλαίσιο κλιμακούμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Γαλλία, που επιθυμούσε να διατηρήσει την
εξασφάλιση ενεργειακών πηγών και πόρων, και των ΗΠΑ, που αναζητούσαν
ακόμη μεγαλύτερο ρόλο και έλεγχο σε περιοχές της Κεντρικής Αφρικής.
Με άλλα λόγια, πίσω από το ρουαντέζικο στρατό και τις
«πολιτοφυλακές» Χούτου μακελάρηδων από τη μια και των «ανταρτών» του «Πατριωτικού
Μετώπου Ρουάντα» του Πολ Καγκάμε από την άλλη δεν βρίσκονταν παρά δύο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις -
μέλη, μεταξύ άλλων, της κοινής λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ, που επέλεξαν ως
πεδίο σύγκρουσης τη χώρα των λεγόμενων
Χιλίων
Λόφων για να «λύσουν τις διαφορές τους».
 |
| Αποικιοκρατία σήμερα: Αστείο ή δράμα; |
Η Αποικιοκρατία
Εντούτοις, πολύ προτού φθάσουμε στη γενοκτονία του '94, είχαν
προηγηθεί δεκαετίες καταπίεσης του λαού της χώρας πρώτα από τους Γερμανούς
αποικιοκράτες (1884 μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και στη συνέχεια από
τους Βέλγους, που την έκαναν αποικία από το 1919 ως το 1962 οπότε
τυπικά ανεξαρτητοποιήθηκε, για να πέσει ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 στα
«χέρια» της Γαλλίας μέσω της «Κοινότητας Γαλλόφωνων Αφρικανικών Χωρών».
Γερμανοί, Βέλγοι
και Γάλλοι κυβερνούσαν διά της γνωστής μεθόδου «διαίρει
και βασίλευε», καταδυναστεύοντας
το ρουαντέζικο λαό με ταξικά και ρατσιστικά εργαλεία.
Σύντομα ανέθεσαν
μικρά πόστα «εξουσίας» στους, κατά πολύ λιγότερους αριθμητικά, ψηλόλιγνους Τούτσι (κοινότητα
με παλιά νομαδική παράδοση), κολλώντας
στην πλειοψηφία των αγροτικών πληθυσμών της κοινότητας των Χούτου την «ταμπέλα»
του «υποζυγίου».
 |
| Στη Ρουάντα, που έζησε τη φρίκη πριν 20 χρόνια για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, και σήμερα ο λαός υποφέρει |
Το 1973, ο στρατηγός Γιουβενάλ Χαμπγιαριμάνα
ανατρέπει τον Ρουαντέζο εκλεγμένο Πρόεδρο Γκρεγκουάρ Καγιμπάντα, που
ήταν υπέρ της εξεύρεσης τρόπων για την αρμονική συμβίωση των Χούτου και των
Τούτσι.
Το 1982, η Ουγκάντα και το τότε Ζαΐρ (νυν Λαϊκή Δημοκρατία Κονγκό) πιέζουν τη Ρουάντα να επιτρέψει στους Τούτσι πρόσφυγες να επιστρέψουν στη χώρα τους, αλλά ο Χαμπγιαριμάνα υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει χώρος».
Το 1982, η Ουγκάντα και το τότε Ζαΐρ (νυν Λαϊκή Δημοκρατία Κονγκό) πιέζουν τη Ρουάντα να επιτρέψει στους Τούτσι πρόσφυγες να επιστρέψουν στη χώρα τους, αλλά ο Χαμπγιαριμάνα υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει χώρος».
Ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 η Ρουάντα, υπό την επιρροή της ντόπιας αστικής τάξης και των Γάλλων, είναι από
τις φτωχότερες χώρες του κόσμου με το κατά κεφαλήν εισόδημα να μην ξεπερνά
ετησίως τα 430 δολάρια.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διασταυρώνουν τα ξίφη τους στην ενδοϊμπεριαλιστική αρένα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διασταυρώνουν τα ξίφη τους στην ενδοϊμπεριαλιστική αρένα.
Από τα ρεπορτάζ της εποχής και συγκλίνουσες πληροφορίες
από συγγραφείς δεκάδων βιβλίων για το «Αφρικανικό Ολοκαύτωμα», οι Γάλλοι εξόπλιζαν ή επόπτευαν τις
διακινήσεις εκατομμυρίων μικρών και βαρέων όπλων προς το ρουαντέζικο στρατό του
«Προέδρου»-δικτάτορα Χαμπγιαριμάνα.
Φρόντιζαν να του παρέχουν στρατιωτικούς εκπαιδευτές και
«τεχνική» υποστήριξη.
Μπροστάρηδες σε αυτή την προσπάθεια ήταν μέχρι και λίγο πριν την έναρξη της γενοκτονίας
ο Ζαν Κριστόφ Μιτεράν (γιος του
«Σοσιαλιστή» πρώην Προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά
Μιτεράν), ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αλέν Ζιπέ και ο τότε πρέσβης της Γαλλίας στο Κιγκάλι, που
γνώριζε πολύ καλά (όπως και άλλοι Δυτικοί πρέσβεις) όσα γίνονταν στο παρασκήνιο
(όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Σιωπηλός
Συνεργός: Η άγνωστη ιστορία του ρόλου της Γαλλίας στη γενοκτονία της Ρουάντα»
του Αντριου Γουόλις).
Σύμφωνα με στοιχεία της Λίντα Μέλβερν στο βιβλίο «Ενας
προδομένος λαός: Ο Ρόλος της Δύσης στη Γενοκτονία της Ρουάντα» οι Αμερικανοί, από την άλλη,
προχωρούσαν σε παρόμοιες κινήσεις, επιλέγοντας
καιρό πριν σαν «άνθρωπό τους» τον Πολ Καγκάμε.
Το 1990 ο Καγκάμε άλλαξε «καθήκοντα», αναλαμβάνοντας τα
ηνία του «Πατριωτικού Μετώπου Ρουάντας» (RPF) λίγο μετά από τη
«μυστηριώδη» δολοφονία του τότε αρχηγού της και ηγήθηκε εισβολής στη
Ρουάντα.
Ο εμφύλιος πόλεμος
κράτησε ως το 1993, οπότε ξεκίνησαν ειρηνευτικές
διαπραγματεύσεις μεταξύ του RPF του Καγκάμε και
της ρουαντέζικης κυβέρνησης στην Τανζανία.
Μερικούς μήνες μετά, (Νοέμβρης 1993) οι Βέλγοι
(που είχαν αποικία τη χώρα από το 1919 ως το 1962) μαθαίνουν για τη λαθραία διακίνηση εκατομμυρίων όπλων στη Ρουάντα.
Βέβαια, η Λίντερ στη συνέχεια προσπαθεί να «απενοχοποιήσει» την τότε κυβέρνηση
του Προέδρου Μπιλ Κλίντον, που κατηγορήθηκε για «απραξία» στην περίπτωση
της Ρουάντα, επειδή τάχα «φοβήθηκε» επανάληψη της δραματικής οπισθοχώρησης των
αμερικανικών στρατευμάτων το 1992 από τη Σομαλία.
Στην
πραγματικότητα ο Κλίντον ενδιαφερόταν εκείνη την εποχή εκτός από τη διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας και την περικύκλωση της Ρωσίας από νέα μέλη του ΝΑΤΟ και για την
προώθηση των συμφερόντων των αμερικανικών μονοπωλίων στην Κεντρική Αφρική.
 |
| Στη ΛΔ Κονγκό 9και όχι μόνο) γράφονται μερικές από τις σύγχρονες μελανές σελίδες στην ιστορία των κυανοκράνων του ΟΗΕ... |
Από το Γενάρη του 1993, πληροφοριοδότες –υψηλά ιστάμενοι
του ρουαντέζικου στρατού– πλησιάζουν τον τότε Καναδό αντιστράτηγο Ρομέο
Νταλέρ, που ήταν επικεφαλής της αποστολής μερικών εκατοντάδων κυανοκράνων
του ΟΗΕ «UNAMIR», ενημερώνοντάς τον επίσης για τη
λαθραία διακίνηση όπλων, αλλά και για τις μυστικές εκπαιδεύσεις χιλιάδων
Χούτου, έξω από το Κιγκάλι, «ώστε να
σκοτώνουν 1.000 Τούτσι σε 20 λεπτά».
Ο Νταλέρ
ενημερώνει τα κεντρικά του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη και τον
επικεφαλής του τμήματος Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων, μετέπειτα Γενικό Γραμματέα
του Οργανισμού, Κόφι Ανάν.
Ο Ανάν, όμως υπό τις πιέσεις των Αμερικανών, δίνει
εντολή να μείνει άπρακτος, απορρίπτοντας το αίτημα του Καναδού για 4.000
κυανόκρανους με δυνατότητα χρήσης πυρός για προστασία του άμαχου πληθυσμού.
Όλοι, λοιπόν, οι βασικοί πρωταγωνιστές
γνώριζαν για την επικείμενη γενοκτονία.
Το υποκριτικό
ενδιαφέρον τους για τη σφαγή του ρουαντέζικου λαού εκδηλώθηκε κυρίως αφού
είχε συντελεστεί το κακό και αφού επιτεύχθηκαν οι στόχοι τους.
 |
| Ρουάντα: Άλμα στις μπίζνες |
Σήμερα η Ρουάντα
θεωρείται «αφρικανικός παράδεισος», όπου η ντόπια αστική τάξη, που στηρίζει τη
«δημοκρατία» του Πολ Καγκάμε, κάνει κυριολεκτικά χρυσές δουλειές.
 |
| Starbucks |
Το περιοδικό «Forbes» το 2009
προσπαθούσε να μας εξηγήσει «γιατί τα στελέχη πολυεθνικών λατρεύουν τη
Ρουάντα», θυμίζοντάς μας τις στενές επαφές του Καγκάμε με επιφανή διευθυντικά στελέχη εταιρειών, όπως
οι «Google», «Microsoft», «Starbucks», «Burlington Northern», και πρώην ηγέτες και ανώτερους αξιωματούχους όπως
οι Τόνι Μπλερ, Μπιλ Κλίντον, Σούζαν
Ράις...
Πιθανώς η λίστα
των «φίλων» του Καγκάμε να μακρύνει κι άλλο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα ματωμένα κέρδη
των μονοπωλίων τα πληρώνει ο ρουαντέζικος λαός.
Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ
Η μοίρα της Ρουάντας είναι άρρηκτα δεμένη με τον τεράστιο πλούτο της Αφρικής.
Η λίμνη Κίβου είναι το όριο της χώρας στα δυτικά και περιβάλλεται από εύφορα και
πυκνοκατοικημένα υψίπεδα. Φυτείες καφέ, τσαγιού και καπνού, κοκκοφοίνικες, μπαμπάκι, πατάτα, μανιόκα, γλυκοπατάτα, δημητριακά (κεχρί και
καλαμπόκι), κηπευτικά, τεράστιος δασικός πλούτος, η σαβάνα, τα αχανή βοσκοτόπια της χώρας και νερά, πολλά νερά, είναι λίγοι μόνο λόγοι για να υποδαυλίσεις πολέμους και σφαγές. Καλή ώρα Κεντροαφικανική Δημοκρατία.
Οι Γερμανοί και οι Bέλγοι άποικοι βρήκαν τον παράδεισό τους με τις εξαιρετικές κλιματολογικές συνθήκες και τα φτηνά εργατικά χέρια (όπως πάντα, άλλωστε). Μετά το B’ Παγκόσμιο Πόλεμο επενδύθηκαν τεράστια κεφάλαια στον γεωργικό και στον τουριστικό τομέα. (Βλέπε και «Ρουάντα»).
 |
| Κολτάνιο: Από αυτές τις πετρούλες κατασκευάζονται τα κινητά τηλέφωνα. 600 $ το κιλό. |
Φανταστείτε τι γίνεται με το λαθρεμπόριο διαμαντιών, χαλκού, χρυσού κλπ...Με λίγα λόγια,
όσο επικρατεί σύγχυση και αποσταθεροποίηση στο ανατολικό τμήμα της ΛΔ
Κονγκό, τόσο κερδίζουν οι τοπικοί πολέμαρχοι, στρατοί γειτονικών χωρών,
δυτικές βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας και βεβαίως οι κυβερνήσεις ΗΠΑ-ΕΕ
που επιδιώκουν τη συνέχιση νεοαποικιοκρατικών πολιτικών στην καρδιά της
Αφρικής και όχι βεβαίως την ευημερία του κογκολέζικου λαού...», σημειώνει η Δ. Ορφανάκη στο πολύ καλό επίσης άρθρο της για τη Λ.Δ. του Κονγκό, στις 2/11/2008: Ο τεράστιος ορυκτός πλούτος «πυροδοτεί» συγκρούσεις
 |
| Στη Ρουάντα |
πηγή: Μποτίλια Στον Άνεμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου