Οι τούμπες, τούμπες...

Οσο να 'ναι δεν είναι και δύσκολο να χάσεις την μπάλα από τις συνεχείς τούμπες του ΣΥΡΙΖΑ. Πιο πριν ήταν το «καλό» ΔΝΤ που στήριζε τις ελληνικές θέσεις για «ευκολίες πληρωμής» στην αποπληρωμή του μεγάλου κρατικού χρέους, με στόχο να βρει το καπιταλιστικό κράτος επιπλέον χρήμα, ώστε να μπουκώσει τους επιχειρηματικούς ομίλους στην «ιερή» και «εθνική» προσπάθεια της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μετά ήταν η «ρεαλίστρια Μέρκελ», που επειδή, λέει, ήταν αντιμέτωπη με το Προσφυγικό, στήριζε τη «σταθερότητα» της Ελλάδας και γι' αυτό μπορούσε να είναι στήριγμα ενάντια στον «σκληρό» Σόιμπλε, που με τις εμμονές του οδηγούσε στη «δημοσιονομική ασφυξία» και καθυστερούσε το κλείσιμο της πρώτης «αξιολόγησης» με τα βάρβαρα μέτρα που τελικά τη συνόδευαν, απαραίτητα κι αυτά για την επιχείρηση ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τώρα είναι το «επαχθές ΔΝΤ», που, όπως μας ενημέρωσε προχτές η κυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζοντας, «ως κι ο Σόιμπλε» σκέφτεται πλέον τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, προτείνοντας βέβαια κανά - δυο μνημόνια ακόμα, «απαρέγκλιτη» εφαρμογή των ήδη βάρβαρων μέτρων που έχουν συμφωνηθεί και περιλαμβάνουν και τα Εργασιακά, και βέβαια υλοποίησή τους από έναν ESM - «ευρωπαϊκό ΔΝΤ». Ολα αυτά βέβαια με στόχο, όπως λέει η κυβέρνηση, την ένταξη στο μηχανισμό «ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ (QE), για να αντλήσουν φτηνό χρήμα οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

... και οι στόχοι, στόχοι

 

Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν αποδεικνύουν μόνο τη φοβερή «ελαστικότητα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην υλοποίηση της «βρώμικης» δουλειάς για το κεφάλαιο ούτε μόνο την «ευρηματικότητά» της στο να εγκλωβίζει το λαό, στήνοντας κάθε φορά και άλλα «αφηγήματα» και «σκιάχτρα», ώστε να τον στρατεύει στους στόχους του κεφαλαίου, την ώρα βέβαια που κάθε τέτοια στροφή φέρνει και ένα νέο πακέτο μέτρων για το τσάκισμά του. Αντίθετα, όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως - σε αντίθεση με ό,τι την κατηγορούν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, ότι δεν είναι αρκετά «αποφασιστική» στην υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου - κάνει ό,τι χρειάζεται για να φέρει την ταξική της πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου - σε πέρας. Εστω κι αν χρειάζεται να περάσει από τα «χίλια μύρια κύματα» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μέσα στους οποίους η ελληνική αστική τάξη προσδοκά ανάσταση κερδών...

Δεν είναι απλή σύμπτωση

 

Μήνυμα συναίνεσης εκπέμπεται από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό που είναι σε εξέλιξη. «Μπορούμε να βρούμε εθνική γραμμή», λέει η ΝΔ, «υπάρχει σύγκλιση προς την κατεύθυνση της λύσης που στηρίζει η Ελλάδα», λέει η κυβέρνηση, ενώ αντίστοιχες είναι και οι τοποθετήσεις από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Το κλίμα αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ενός «καθωσπρεπισμού» γύρω από «κρίσιμα εθνικά θέματα». Δείχνει ότι, παρά τις όποιες διαφορές τους, τα αστικά κόμματα στρατηγικά συμπλέουν στα κρίσιμα παζάρια της ελληνικής αστικής τάξης με τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις της περιοχής. Διόλου τυχαία, άλλωστε, η ταύτιση είναι σχεδόν απόλυτη σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, την παρουσία του τελευταίου στο Αιγαίο και όλη τη ΝΑΤΟική δράση στην περιοχή. Αυτή η «σύμπτωση» ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις αποτελεί άλλη μια εκκωφαντική ακύρωση της προσπάθειάς τους να πείσουν ότι έχουν διαφορές στο τι πρεσβεύουν για τα λαϊκά συμφέροντα. Αλλωστε, η «εξωτερική πολιτική» ενός κράτους δεν είναι αποσπασμένη από την πολιτική που ασκείται στο εσωτερικό του, αλλά αποτελεί φυσική της συνέχεια. «Μέσα κι έξω», λοιπόν, το ίδιο αντιλαϊκές και επικίνδυνες είναι οι στοχεύσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ. Κι αυτό γιατί η «εσωτερική πολιτική» υπηρέτησης του κεφαλαίου, που τσακίζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, δεν υπηρετεί κάτι άλλο από ό,τι η «εξωτερική πολιτική», που εκθέτει το λαό σε σοβαρούς κινδύνους στο πλαίσιο των διεθνών ανταγωνισμών.

Αναδεύσεις στη σοσιαλδημοκρατία

 

Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με τα πηγαινέλα στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Φύγε εσύ, έλα εσύ, μοιάζει η κατάσταση, με στελέχη να εγκαταλείπουν το Ποτάμι για να ενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ, πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ να επιστρέφουν σαν ...σύμμαχοι επικεφαλής δικών τους σχημάτων, άλλοι να προσανατολίζονται στη συγκρότηση νέων κομμάτων που θα συνεργαστούν μετά με τα υπάρχοντα... Κοινώς, επί τόπου τροχάδην, σε ένα χώρο που ψάχνεται και ψάχνει τρόπο να υπάρξει στο αστικό πολιτικό σύστημα με αναβαθμισμένο ρόλο υποστηλώματος είτε της ΝΔ είτε του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κρατάει πια τα σκήπτρα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας και δεν αφήνει περιθώριο τέτοιων φιλοδοξιών στους υπόλοιπους του χώρου. Αυτοί περιορίζονται στη διεκδίκηση ρόλου «τσόντας» για να εξασφαλίζεται απρόσκοπτα η εναλλαγή στην αστική διαχείριση. Αλλωστε, το έδαφος υπάρχει και είναι τα προτάγματα της αστικής τάξης που τους δεσμεύουν όλους σε κοινή πλεύση. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, η αναβάθμιση του ρόλου του εγχώριου κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή κ.λπ. κ.λπ. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το λαό; Εχουν στο βαθμό που τέτοιες διεργασίες πασχίζουν να τον εγκλωβίσουν με νέες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις σε νέες παγίδες για να χειραγωγήσουν τη δυσαρέσκεια και την οργή του ή, ακόμα χειρότερα, να αποσπάσουν τη συναίνεσή του σε μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που του τη σερβίρουν σαν μονόδρομο. Να τους γυρίσει δίχως δεύτερη σκέψη την πλάτη.

Ριζοσπάστης