Τρία...

Τις «προτεραιότητες» της κυβέρνησης για μετά το «τέλος των μνημονίων» καταγράφει η «Αυγή». Ποιες είναι αυτές; Οι «Συλλογικές Συμβάσεις», η «αύξηση του κατώτατου μισθού» και η «δικαιότερη φορολόγηση». Μιλάμε δηλαδή για «τρία στα τρία» στην απάτη! Σε ό,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, ακόμα και η περίφημη επεκτασιμότητα όσων κλαδικών έχουν υπογραφεί δείχνει να «κολλάει» στην υποχρέωση των εργοδοτών να καταθέσουν στοιχεία από τα μητρώα των εταιρειών τους για τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολούν, ώστε να πιστοποιηθεί η «αντιπροσωπευτικότητά» τους στον κλάδο. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι οχυρώνονται πίσω απ' αυτήν τη διάταξη της νομοθεσίας και με διάφορα προσχήματα αρνούνται να καταθέσουν στοιχεία, ακόμα και στις περιπτώσεις που η κλαδική Σύμβαση προβλέπει ελάχιστα παραπάνω από τις επιχειρησιακές ή τις ατομικές του κλάδου.

 

... στα τρία

 

Οσο για τις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, η εργοδοσία προσέρχεται κατά κανόνα με πρόταση για κλαδικό μισθό ίσο με τον κατώτερο των 586 ευρώ, κάνοντας χρήση όλης της αντεργατικής νομοθεσίας που της πρόσφεραν απλόχερα η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Σημειωτέον, αυτόν τον απαράδεκτο κατώτερο μισθό, μετά από έξι χρόνια «παγωμάρας» στα σημερινά άθλια επίπεδα, η κυβέρνηση υπόσχεται να τον «αυξήσει», εφαρμόζοντας κι εδώ έναν από τους νόμους των μνημονίων! Οσο για τη «δικαιότερη φορολόγηση», εδώ γελάνε (πικρά) οι εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες, την ώρα που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει το παραπέρα τσεκούρι στο αφορολόγητο, ακόμα και για εισοδήματα... 500 ευρώ. Πράγματι, λοιπόν, η κυβέρνηση έχει προτεραιότητες για τη «μεταμνημονιακή» εποχή. Μόνο που και αυτές, όπως και πριν, αφορούν το κεφάλαιο και όχι το λαό.

Επενδύσεις

 

Το ...«χάος» που χωρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από τη «νεοφιλελεύθερη» ΝΔ είχαμε πάμπολλες ευκαιρίες να το διαπιστώσουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, συγκρίνοντας π.χ. τα μνημόνια και τους εκατοντάδες νόμους που έφεραν και ψήφισαν από κοινού. Ωστόσο, η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Θ. Φωτίου, μας έδωσε μια ακόμα ευκαιρία, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση προσεγγίζει τις κρατικές δαπάνες για την Πρόνοια «με την πεποίθηση ότι οι επενδύσεις αυτές είναι αναπτυξιακές, ενώ η νεοφιλελεύθερη αντίληψη τις θεωρούσε σπατάλη χρημάτων». Τι μας είπε δηλαδή; Οτι τα επιδόματα πτωχοκομείου και αναδιανομής της φτώχειας, με τα οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να πετύχει με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια, είναι «επένδυση». Βέβαια, η υπουργός βλέπει τον κόσμο με τα «μάτια» του κεφαλαίου και τα δικά του κριτήρια χρησιμοποιεί, όπως το «κόστος - όφελος» για τις δαπάνες που αφορούν λαϊκές ανάγκες, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας και η περιβόητη «κοινωνική συνοχή», η ενσωμάτωση δηλαδή της δυσαρέσκειας που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική. Με αυτά τα κριτήρια, επομένως, η «κοινωνική πολιτική» της κυβέρνησης είναι πράγματι «επένδυση» για τους επιχειρηματικούς ομίλους: «Εκπαιδεύει» το λαό να μειώνει την απαιτητικότητα και τις διεκδικήσεις του, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Πρόνοιας, μειώνει το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» για τους εργοδότες και «εξοικονομεί» κρατικές δαπάνες, που στη συνέχεια γίνονται φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο. Μιλάμε δηλαδή για πραγματικό «αναπτυξιακό εργαλείο»...

Στον ντορβά

 

Πυκνώνουν τα δημοσιεύματα που μιλάνε για «γερμανική βοήθεια» στην Τουρκία, προκειμένου η οικονομία της να «ξεγλιστρήσει» από τη μέγγενη που σφίγγει εξαιτίας των αμερικανικών κυρώσεων. Μάλιστα, στις 21/9 οι υπουργοί Οικονομικών και Οικονομίας της Γερμανίας και της Τουρκίας θα συναντηθούν στο Βερολίνο για να προετοιμάσουν την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου μια βδομάδα αργότερα. Μέχρι τότε, σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ, ενδεχομένως να υπάρξουν ανακοινώσεις για συγκεκριμένα μέτρα στήριξης της Τουρκίας, μέσα από ένα «ευρύ φάσμα» επιλογών για την προώθηση των εξωτερικών συναλλαγών και του εμπορίου. Από την πλευρά της, η Τουρκία συνεχίζει τα «σινιάλα καπνού» προς την ΕΕ και ειδικά προς τη Γερμανία, απελευθερώνοντας Γερμανούς υπηκόους, ενώ και η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών ερμηνεύεται ως κίνηση «καλής θέλησης» προς την ΕΕ. Αυτό που έχει αξία να επισημανθεί, είναι οι άξονες και οι αντιάξονες που στήνονται με κάθε αφορμή ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Οι τεταμένες παλιότερα σχέσεις Τουρκίας - Γερμανίας (αλλά και Τουρκίας - ΕΕ) φαίνεται να «εξομαλύνονται» όχι μόνο εξαιτίας των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων που διατηρούν τα γερμανικά μονοπώλια στην Τουρκία, αλλά και λόγω της έντασης στις σχέσεις Γερμανίας - ΗΠΑ, με αιχμή τους δασμούς, τη συμφωνία με το Ιράν και άλλα. Πίσω απ' όλους αυτούς τους συμβιβασμούς και τις αντιθέσεις κρύβεται η συνολικότερη ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου η Ελλάδα διεκδικεί ενεργότερο ρόλο, βάζοντας το κεφάλι του λαού στον ντορβά των επιδιώξεων της αστικής τάξης, με ανυπολόγιστες συνέπειες και κινδύνους.

Ριζοσπάστης   Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018